راهکارهای دوره کشف قوانین زندگی، برای حل مسائل شما

سؤال:

استاد عباس منش تأکید دارد که دلیل عدم تحقق خواسته ها‌، وجود ترمزها یا همان موانع ذهنی است و کار ما پیدا کردن آن ترمزهاست. از طرفی ایشان همیشه بر تمرکز بر نکات مثبت و خواسته ها تأکید دارند و نیز برداشتن تمرکز از ناخواسته‌ها.

آیا تمرکز برای یافتن ترمزها‌، همان تمرکز بر نکات منفی یا همان ناخواسته‌ها نیست؟

آیا این کار موجب نمی شود که فرکانس ناخواسته ها ارسال شود و مشکلات بیشتری به زندگی ما جذب شود؟

آیا صحیح است که به دنبال یافتن ترمزها باشیم؟ 

آیا این کار به معنای فکر کردن به دلایل شکست نیست و ما را در فرکانس ناخواسته ها قرار نمی دهد؟

اگر قرار است تمرکز ما بر خواسته ها باشد، اگر قرار است در هر لحظه ذهن مان را از روی مشکلات برداریم و فقط بر نعمت هامان توجه کنیم، آیا بهتر نیست به جای شناسایی ترمز ها فقط با متمرک شدن بر نکات مثبت‌ یا هر شیوه دیگری که تمرکزمان را بر ناخواسته ها قرار ندهد‌، باورهای قدرتمند کننده بسازیم تا آن باورها خود به خود آن ترمزها را از سر راه بردارند؟

و اگر فرضیه اشتباه است‌، آیا دلیلش این است که مفهوم گاز و ترمز را نشناخته‌ام؟

پاسخ گروه تحقیقاتی عباس‌منش:

حقیقتی مسلم درباره ماهیت و جان‌مایه‌ی ما- به عنوان موجوداتی که این قالب جسمانی بخشی بسیار کوچک از موجودیت شان است- وجود دارد‌، که همه ما به خوبی قادر به تشخیص آن هستیم و آن حقیقت این است که:

ما همیشه در حال ساختن نسخه ای بهتر از همه چیز در دنیای اطرافمان هستیم و این کار را با حل مسائل انجام می دهیم. چون همه‌ی ما در اعماق وجودمان مشتاق کشف مسائل(ترمزها) و حل آنها هستیم.

حتی گرایش ما به تلاش برای “احساس مفید بودن”‌، از ؛علاقه به حل مسئله” نشأت گرفته است. وجدی که هنگام حلّ مسئله‌، سراسر وجودت را فرامی‌گیرد‌، از حقیقتی نشأت گرفته که به یادت می‌آورد:

اولا”‌، توانای حل هر مسئله ای را داری.

ثانیا”‌، یه اینجا آمده‌ای تا با یافتن مسائل و حلّ آنها ظرف وجودت را با افزایش این توانایی‌، رشد دهی. روح ما به “حل مسئله” گرایش دارد. چون فقط از این راه تغذیه می شود. روح نمی تواند مشتاق حلّ مسئله نباشد.

همه ما‌، تنبل یا زرنگ‌، نابغه یا معمولی‌، موفق یا ناموفق‌، حتی یک پیرزن که تمام زندگی اش فقط به آشپزی‌ یا خانه داری گذشته‌، زیباترین احساس را زمانی تجربه می کند که می‌تواند با اسراری که به تجربه آموخته‌، از عهده‌ی حل مسئله‌ای برآید یا با ارائه‌‌ی راهکارهایش به دیگران‌، موجب حلّ مسئله‌شان گردد.

به همین دلیل‌، همیشه به افرادی که مسائل اساسی بشریت را حل کرده اند‌، به عنوان قهرمان نگاه می‌کنیم‌، تحسین‌شان می کنم و در اعماق وجودمان آرزو می‌کنیم که کاش جای آنها بودیم.

به نظرم این احساس و این آرزو‌، خیلی فراتر و عمیق‌تر است از آنکه بتوانیم  آن را ‌، احساس نیاز به معروف شدن یا مورد توجه واقع شدن بخوانیم. حتی افرادی که از این مرحله گذشته‌اند‌ و به اندازه کافی معروف و مشهور هستند و به اندازه کافی مسا‌ئل بشر را حل کرده‌اند‌ نیز‌، چنین حسی را تجربه می کنند. زیرا گسترشِ ما که تمامی ندارد!!!

از دیدگاه من‌،  صحنه مواجه شدن با یک قهرمان‌ که‌، مسئله ای اساسی را حل کرده و به رشد جهان کمک نموده‌، حقیقت‌مان را به یادمان می آورد. گرمایی که در قفسه سینه ات و قلبت در این لحظه احساس می کنی‌‎‌، همان فرکانسی است که در یک لحظه شما را با اصلت وصل می کند و این حقیقت  را به یادت می‌آورد که به این جهان آمده‌ای تا از توانایی‌های‌ات برای حلّ مسائل استفاده کنی.

این گرما که به شکل وجد در قلبت حس می‌کنی و گاهی حتی اشک‌هایت را جاری می‌سازد‌،همان آگاهی و تواناییِ خفته در وجودت است که در یک لحظه بیدار می‌شود تا تو را از وجودش باخبر سازد و بگوید: به من فرصت بروز بده تا با حل مسائل‌ات تو را رشد دهم!

و این آگاهی را به یادت بیاورد که‌، تو توانایی خلق هر چیزی را با باورهایت داری! چون توانایی حلّ هر مسئله‌ای را داری!

به همین دلیل‌، است که اینهمه از دوستان – در جایی مثل عقل کل- ساعت ها زمان صرف حلّ مسائل آدمهایی می کنیم که نه آنها را می شناسند و نه قرار است سود مادّی برای‌شان داشته باشد. زیرا لحظاتی که صرف حل مسائل می‌شود‌، همان لحظاتی است که روح‌شان تغذیه می‌شود و رشد می‌کند.

اما چه اتفاقی برای موجودی با این ویژگی و این تواناییِ خداگونه رخ داده که‌ “مواجه شدن با مسئله”‌ را‌، نه تنها به معنای رشد نمی‌داند‌، نه تنها از آن لذت نمی‌برد‌، بلکه آن‌را نشانه‌ای از پسرفت هم می داند و مهم‌تر از همه آرزو می‌کند که ایکاش نیازی به حل مسائل نبود و اصلا” مسئله‌ای نبود.

به نظر شما چه فردی از یافتن مسئله هراس دارد؟

فردی که مطمئن است توانایی حل هر مسئله ای را دارد!؟ یا فردی که خودش را در حلّ مسائل ناتوان می داند!؟

به نظر شما لذت بخش ترین کار دنیا برای فردی که مدتهای مدید را صرف یادگرفتن یک مسئله ریاضی نموده، چه زمانی است؟

آیا مهم ترین عشق این فرد، درس پس دادن نیست!

وقتی معلم در کلاس از دانش‌آموزان می‌پرسد: چه افرادی مایل اند پای تخته بیایند؟ این سوال برای چه افرادی خوشایند و برای چه افرادی زجر آور است؟

چه افرادی دست شان را با علاقه بالا برده و برای رفتن به پای تخته خودکشی می‌کنند و چه افرادی ترس و اضطراب تمام وجودشان را فرا می گیرد؟!

پاسخ به این سوال‌، پاسخ به دلیل واکنشی است که در برخورد با مسا‌‎ئل داری.

در واقع، وقتی “توانایی حل مسئله” از معادله ی زندگی حذف شده است، آنوقت است که دوست داری به جای درک قوانین، برداشت های شخص خودت را از قوانین داشته باشی و این کار ذهن است.

بخشی از برنامه او برای گمراهی ات است تا یافتن ترمزها را بخشی از توجه به ناخواسته‌ها بدانی و از این کار برحذر بمانی و در همان ابتدای مسیر‌، گمراه شوی و رشد نکنی.

وقتی اصل خود را از یاد می بری‌، مثل همان دانش آموزی می شوی که به خاطر عدم درک ریاضیات‌، زجر آور ترین زمان زندگی اش را زمانی می‌داند که قرار است پای تخته برود و درس پس دهد.

به دلیل فراموش کردن اصل‌مان است که حتی ما- که تا حد خوبی قانون را شناخته ایم- نیز‌، برخورد با مسائل با‌، نشانه‌ی دور شدن از مسیر می‌دانیم. خصوصا آنجا که با ترمزی به ظاهر پیچیده مواجه شویم‌، فورا” مضطرب شده و می‌گوییم:

مگر قرار نبوده که خلق خواسته ها در دست خودمان باشد؟! پس چرا با  مسائلی روبرو می شوم که مرا مستأصل می‌کنند؟!

مگر قرار نبوده مراحل این خلق و تجربه ی این مسیر، لذت بخش باشد؟ پس چرا مسیر این خواسته‌، اینقدر زجر آور است؟!

دلیل مواجه شدن با چنین سوالاتی یا بهتر است بگویم دلیل ترس ما از برخورد با ترمز ها یا طفره رفتن از پیدا کردن آنها، فراموش کردن آگاهی‌هایی است که‌، قبل از تولد داشتیم. همان آگاهی‌هایی که یک روز به پشت‌گرمی آنها، تصمیم به ورود به این جهان فرکانسی گرفتیم.

جلسه نهم دوره کشف قوانین زندگی‌، پاسخی کامل به این سوال است و قطعا” توصیه می‌کنم در کنار این مقاله‌، از این جلسه استفاده نما. جلسه نهم و جلسه پس از آن‌، تمام آنچه را که برای ساختن زندگی دلخواهت نیاز داری تا به یادآوری‌، به تو می‌گوید.

ما قبل از ورودمان به این جهان، خاصیت فرکانسی این جهان و قوانینیش را به خوبی می شناختیم و می دانستیم که برای تجربه خودمان و توانایی که برای حل مسائل داریم‌، به محیطی نیاز داریم که اولاً به ما کمک کند تا خواسته های خود را بشناسیم و سپس با پاسخ به فرکانس های ما، بخشی از فرایند خلق آنها نیز باشد.

زیرا می دانستیم دو موضوع: “تواناییِ خلق” و “قوانین جهان و خاصیت فرکانسیِ آن”، کاملاً مکمل یکدیگرند.

ما به خوبی می دانستیم که راه گسترش ما به عنوان یک خالق‌، فقط و تنها فقط از مسیر عملی کردن دانسته‌هامان به منظور خلق خواسته هامان‌، در محیطی فیزیکی مثل این جهان است.

زیرا ما از ماهیت فرکانسی خود- که‌‌ استاد خلق خواسته‌هایش به وسیله باورهایش است- به خوبی مطلع بودیم و به همین دلیل‌، شور و اشتیاقی سوزان برای تجربه ی این توانایی در این جهان فیزیکی داشتیم.

اما متأسفانه آن آگاهی خالص که به پشتوانه اش وارد این جهان شدیم را فراموش کرده ایم. همان پشتوانه ای که‌، سوخت لازم برای اشتیاق و انگیزه مان بود تا عاشق مواجه شدن با مسائل و رشد ماهیت‌مان‌، از طریق حل آنها باشیم و به قول قرآن، به واسطه تجربه ی این پروسه “لعلکم یرشدون” بشویم.

به این ترتیب، بخش مهم ماجرا یعنی‌، آگاه بودن از اصل مان- که ذاتاً از هر مسئله ای بزرگتر است و حلاّل مسائل است و راه تغذیه‌اش از طریق حلّ مسائل است- فراموش شده (همان اصلی که می گوید تمام اتفاقات زندگی تو نتیجه باورهایت است)، اما مسائل حل نشده‌، همچنان در مقابل مان باقی مانده است.

به همین دلیل است که اینچنین برآشفته‌ایم و از مواجه با مسائل می ترسیم و تا حدّ امکان از مواجه با آنها(ترمزها) اجتناب می کنیم.

و مهم تر از همه فکر می کنیم زندگی بسیار لذت بخش تر می بود اگر‌، هیچ مسئله ای برای حل وجود نداشت یا مسائل خود به خود حل می شد و این بخش گسترش، به صورت خودکار دریافت و انجام می شد!

به همین دلیل‌، وقتی فردی درباره آگاهی‌های قبل از تولد به ما هشدار می دهد‌ و به یادمان می آورد که ما با افکارمان زندگی خود را خلق می‌کنیم، از آنجا که نمی توانیم بپذیریم که چنین موجود ارزشمند و توانایی هستیم‌، باز هم تلاش برای یافتن ترمزها و حل آنها را سخت و حتی گاهی غیرممکن و غیر منطقی می دانیم و ترجیح‌مان این است که‌، ای کاش در جهان قبلی- به جای توانایی حل مسئله -‌ انتخاب‌مان‌، ورود به جهانی بود که اصلا” در آن مسئله‌ای نبود!

غافل از آنکه‌، ما از چنین جهانی آمده‌ایم!!!

اما سوال مهم‌تر این است که:

اگر می دانستی که تو ماشین حل مسائل هستی یعنی هویت تو‌، توانایی حل هر مسئله ای است و حیات و ممات تو وابسته به حل مسئله است و لذت بخش ترین موضوع برای موجودی با ویژگی تو، تجربه فرایند حل مسئله است، باز هم همین نظر را داشتی و این انتخاب را عاقلانه و منطقی می‌دانستی؟!

اصل ما و خاصیت ما‌، حلّال مسائل است تا به این وسیله‌، آن وجود‌ گسترده تر شود. مثل چشم که خاصیت اش واکنش در برابر نور است تا اجسام را ظاهر کند. همانگونه که با حذف نور از این معادله، کلاً نیاز به وجود چشم زیر سوال می رود، موجودیت ما نیز‌- بدون حل مسئله- کاملاً زیرا سوال خواهد رفت. به همین دلیل ملموس و منطقی‌، راه حل تمام این ابهامات‌، در گرو به یادآوری اصل‌مان است.

این فرایند، دقیقاً همان مبحث پیدا کردن ترمزها و تبدیل‌شان به گاز است که‌، استاد عباس منش در دوره کشف قوانین زندگی توضیح می دهد.

این دوره به معنای واقعی کلمه‌، تو را استاد حل مسائل زندگی‌ات می‌کند. زیرا “مبحث گاز و ترمز” که شیوه‌ی استاد عباس منش برای ساختن باورهای هم‌جهت با خواسته‌هاست‌، گرد و غبار را از موجودیت و ماهیت تو پاک می کند و موجب می‌شود به وضوح خودت را ببینی و آن توانایی فراموش شده را دوباره در خود بیابی و اصل و اساس خود را به یاد بیاوری.

یک مثال ملموس تر برای “تصویر سازی ورود ما به این جهان و قصدمان از این سفر”:

فرض کن مهم ترین علاقه شما تجربه طعم غذاهاست. شما با این علاقه در سیاره ای مثل مریخ بودی. جایی که هیچ حیاتی در آن نیست. در نتیجه هیچ گیاهی و در نتیجه هیچ غذایی و در نتیجه هیچ طعمی در آن وجود ندارد. زیرا ماهیت مریخ اینگونه است زیرا اصولا” موجودات مریخی نیاز به تغذیه ندارند و به خودی خود همیشه انرژی دارند.

به عبارت دیگر‌، با وجود اینکه تو توانایی چشیدن طعم را داشتی، اما جایی که در آن بودی، بستر مناسبی برای استفاده از این توانایی و تجربه این علاقه‌، نبود.

تو از این توانایی آگاه بودی و هیچ شکی نداشتی که می توانی طعم غذاها را احساس کنی. یعنی می دانستی امکانی به نام “زبان”  با تمام تجهیزات(بزاق و آنزیم و …) داری که تو را قادر به شناسایی طعم های مختلفی مثل شور، شیرین، تلخ، ترش و … نموده است. اما در عمل هیچ تجربه‌ای از آن طعم‌ها نداشتی درحالیکه تمام وجودت را شور و اشتیاقی سوزان‌، برای تجربه‌ی این توانایی فراگرفته بود.

مثل همان دانش آموزی که به خاطر توانایی بی بدیلش در ریاضی‌،  مسئله‌ی نوشته شده روی تخته سیاه‌، وجودش و توانایی‌اش را فرا می‌خواند و اینچنین شور و اشتیاق دارد.

همچنین می دانستی اگر به محیطی بروی که امکان تجربه این توانایی در آنجا فراهم باشد، قطعاً از ترکیب این طعم ها درکنار هم، طعم های جدیدی را نیز خواهی ساخت و به موهبت این تجربه، توانایی تو در شناسایی طعم ها گسترش می یابد و حتی می‌توانی غذاهای جدیدی بسازی و به جهانت ارائه دهی که‌، تا کنون در کهکشان راه شیری هم وجود نداشته است.

در نتیجه به محض اینکه درباره ماهیت سیاره زمین چیزهای شنیدی‌، بدون ذرّه ای شک و تردید و با یک عالمه ایمان و یقین تصمیم گرفتی به سیاره زمین بیایی و از آنجا که علاقه بیشتری به غذاهای آسیایی‌، خصوصا” قرمه سبزی داشتی، این قاره و این کشورو حتی این خانواده و این مادر- که مهارت خاصی در آشپزی خصوصا” قرمه‌سبزی ندارد‌ و به همین دلیل هیچوقت قرمه سبزی نمی‌پزد- را برای ورود به این سیّاره انتخاب کردی تا نشانه‌ای باشد برای یادآوری قصد تو از آمدن به این جهان برای خلق  طعم های استثنایی‌ات به کمک توانایی‌هایی که برای انجام این کار داری.

الان به صورت ملموس و منطقی‌، کاملاً مشخص است که هدف تو از ورود به این بخش از سیاره زمین، خلق و تجربه خوردن غذاهای متنوع است‌، تا درک بهتری از طعم ها داشته باشی و قرمه سبزی نیز غذای مورد علاقه شماست. یعنی ساختن این طعم‌، به نوعی رسالت شماست.

به نظر شما لذت بخش ترین پروسه درباره تجربه ی قورمه سبزی‌، کشف شیوه پخت و سپس احساس طعم خوشمزه آن به واسطه آرام خوردن آن است یا اینکه ترجیح می دهی کل این پروسه  و حتی جویدن و قورت دادن آن، از زندگی ات حذف شود.

مثلاً اگر ماهیت خودت را از یاد ببری و فراموش کنی که به چه منظوری وارد این سیّاره شدی‌، احتمال دارد بگویی:

نتیجه(هدف) مهم است و آن‌هم سیر بودن و انرژی داشتن است. کاش به جای یک بشقاب قورمه سبزی، قرص یا آمپول قرمه سبزی مهیا می بود تا بلافاصله آن را تزریق می‌کردم و سیر می‌شدم. چون جویدن غذا به نظر سخت است یا وقتم را تلف می کند.

شما این را نمی گویی و نه می‌خواهی. زیرا همه چیز را درباره ماهیت‌ات و قصدت از ورود به اینجا به یاد داری.

شما نمی خواهی پروسه خوردن و جویدن غذا را حذف کنی‌، یا نمی خواهی شخص دیگری برایت غذا را بجود. زیرا لذت بخش ترین قسمت ماجرا برای تو‌، همین جویدن و احساس کردن طعم غذاست.

وگرنه نتیجه این کار یعنی‌، عدم نیاز به انرژی غذا را‌،  قبلاً تجربه کرده بودی زیرا جایی که قبلاً در آن بودی (سیاره مریخ) ماهیتش به گونه ای بود که بدون نیاز به خوردن چیزی‌، همیشه سیر بودی و همیشه انرژی داشتی. به عبارت دیگر‌، در آن سیاره اصلا” به غذا نیازی نداشتی.

حالا اکثر ما نیز در همین نقطه هستیم. یعنی مدام می گوییم: «آخر کدام آدم عـــــاقلی عالمی را رها می کند که در آنجا هیچ نیازی به تلاش برای تحقق اهدافش نداشت و در عوض انگار که خوشی زیر دلش زده باشد‌، خودش را وارد جهان پرتضـــــــــــادی می کند تا با زجر و زحمت شاید بتواند بخشی از آن خواسته ها را محقق کند و شاید هم از عهده تحقق همان مقدار کم هم برنیاید

این اصلاً منطقی نیست»

این مثال‌، توضیح واضحی برای غیرعقلانی بودن این درخواست است که‌، توقع داشته باشیم هرگز هیچ مسئله ای در زندگی مان نباشد. یا بخواهیم پروسه یافتن ترمزها و تبدیل آنها به گاز، از فرایند تحقق خواسته هامان حذف شود. یا آنرا مغایر لذت بردن و قانون احساس خوب = اتفاقات خوب بدانیم. زیرا اگر این پروسه حذف شود‌، موجودیت مان به کلی حذف می شود و دلیل حضورمان در این جهان حذف می شود و هرگز به آن مرحله از رشد نخواهیم رسید.

به عبارت دیگر، “آرزوی حذفِ یافتن ترمزها و تبدیل آنها به گاز‌، از پروسه باورساختن” و “آرزوی حذفِ تضادهای جهان از پروسه شناختن خواسته‌ها”، مثل آرزوی حذف جویدن غذا و طعم قرمه سبزی و جایگزین شدن آمپول قرمه‌سبزی به جای یک بشقاب قورمه‌سبزی واقعی است. یعنی به همان اندازه غیر منطقی‌ و حتی دیوانگی محض است.

وقتی پروسه خوردن قورمه سبزی و تجربه طعم آن توسط بزاق های دهانت را حذف می کنی، در حقیقت موجودیت دهان و امکانات آن برای تجربه طعم ها را حذف می کنی. یعنی تجربه خوردن که برایش به جهان آمدی را حذف می کنی.

شما مشتاق ورود به این جهان بودی چون مشتاق تجربه این پروسه بودی و حالا به نظرت چه اتفاقی افتاده که بالاترین آرزویت، حذف این بخش، از پروسه ی تجربه خودت در این جهان است؟!!!

و پاسخ این است که تو اصل و اساس خودت و توانایی هایت درباره حل مسائل را فراموش کرده ای.

اگر پروسه پیدا کردن ترمز و تبدیل آن به گاز از زندگی زمینیِ تو حذف شود، ماهیت تو حذف می شود و اصلاً چیزی را تجربه نمی کنی. به همین دلیل است که استاد عباس‌منش تمام دوره کشف قوانین زندگی را به مباحث ترمز و گاز اختصاص داده است. زیرا وقتی این مسئله حل شود‌، تمام مسائل تو یکجا حل می‌شود و به آن آگاهی‌ای می رسی که در لحظه تولد داشتی و درباره تحقق خواسته هایت و درباره یافتن ترمزها و تبدیل آنها به گاز‌، به همان شور و اشتیاقی می‌رسی که در لحظه تولد داشتی.

سعی من در این مقاله بررسی موضوع به شیوه ای است که از استاد عباس منش آموخته ام. یعنی بررسی یک موضوع از جنبه های مختلف‌،‌ به کمک اصل و اساس قوانین و یافتن راهکار به کمک درک بهتر آن اصل است.

به همین دلیل در جای جای این مقاله، ریشه این موضوع یعنی “ترس از مواجه با مسائل و ریشه این ترس” از جنبه های متفاوت، به کمک اساس قوانین  بررسی و راهکارهایی برایش ارائه می شود.

زیرا طبق این اساس، ما به جهان آمده ایم تا با حل مسائل مان رشد کنیم چون مهم ترین علاقه ی ما استفاده از توانایی هامان برای حل مسائل بوده است و قرار بوده مسیر این رشد لذت بخش باشد.

ما به پشتوانه “ان مع العسر یسری- با هر سختی آسانی است و نه بعد از آن” پا به این جهان گذاشته ایم. به عبارتی قرار بر این است که درست زمانی با مسائل مواجه شویم که به راه حلهایش نیز دسترسی داریم و این یعنی همزمانی!

برای درک عمیق موضوع، متوجه می شوی در جای جای این مقاله، جنبه ی دیگری از این مسئله بررسی می شود یا موضوع تکرار می شود. اما جمع تمامی این نگاه ها و تکرار این مطالب، به تو کمک می کند تا به عمق قوانینی نفوذ کنی که تا به حال از ذهنت پنهان مانده بود.

ضمناً، از آنجا که موضوع این مقاله‌، ساختن باورهای هماهنگ با خواسته به وسیله یافتن ترمزها و تبدیل آنها به گاز است، تمام راهکارهای این مقاله بر اساس آموزش های دوره کشف قوانین زندگی است. به همین دلیل بهترین شیوه برای رسیدن به نتیجه کامل‌، استفاده از راهکارهای این مقاله در کنار آموزش های دوره کشف قوانین زندگی است. خصوصاً جلسه ششم‌، نهم و جلسه ۱+۹ است.

مبحث “ترمز و گاز” و استفاده از آن در فرایند ساختن باورهای قدرتمند کننده، که به وفور در دوره کشف قوانین زندگی با آن مواجه می شوید، این توانایی را در شما ایجاد می کند تا مسائل را نه فقط در این بخش از زندگی ات که با آن مواجه شده ای، بلکه به صورت ریشه ای حل کنی تا به صورت خودکار در سایر جنبه ها نیز حذف شود.

نقش ترمز مثل فیوز کنتور آب یا برق است. یعنی قطع یا وصل آن به منزله از کار افتادن یا فعال شدن تمام وسایل الکتریکی است که در جای جای خانه است.

به کلام ساده تر، “ترمز” نماینده ای است از بخش ساخته نشده ی باورقدرتمند کننده درباره خواسته های بی شماری که هنوز حتی فرصت فکر کردن به داشتن بسیاری از آن خواسته ها برایت پیش نیامده است یا بهتر است بگویم وجود این ترمز موجب شده که اصلا نخواهی به داشتن خیلی از خواسته‌ها فکر کنی و به عبارت ساده‌تر‌، نتوانسته‌ای وارد مدار آن خواسته‌ها شوی.

اما اگر این ترمز را برداری، مثل فیوز کنتور برق، که جریان الکتریسته را در هر جایی وصل می کند که پریز برق وجود دارد‌، این مسئله نه فقط در بخش مالیِ زندگی ات درست می شود، بلکه این ماجرا از تمام جنبه های زندگی ات حذف خواهد شد.

یعنی قبل از آنکه فرصت برخورد با آن موانع پیش بیاید، هم آن موانع از زندگی ات حذف می شود و هم در آینده به موانع بسیار دیگری برخورد نخواهی کرد که قرار بوده به دست آن موانع ساخته شوند.

بهتر است کار را از اولین ترمز شروع کنی.

زیرا وقتی می گویی: بهتر نیست به جای شناسایی ترمز ها فقط بر نکات مثبت تمرکز کنم، به این معناست که:

قلمداد کردن ‌”یافتن ترمز به عنوان یک مانع”، خودش یک ترمز است و ریشه این ترمز در ناتوانی در حل مسئله است.

بنابراین، در قدم اول باید این ترمز برداشته شود. زیرا هر مسیری و هر راهی و هر شیوه ای را که برگزینی (یعنی تلاش برای ساختن باورهای قدرتمند کننده از طریق تمرکز بر نکات مثبت، تکرار عبارات تأکیدی مثبت، تجسم و…)، در نهایت به بن بست این ترمز بر خواهی خورد.

برنامه نویس ها این مسئله را خیلی خوب درک می کنند به همین دلیل اکثراً به محض اجرا نشدن برنامه ای که نوشته اند، به دنبال موانع یا کدهای مخربی می گردند که مانع اجرا آن کدها شده است.

به همین دلیل تفاوت یک برنامه نویس حرفه ای با یک غیر حرفه ای آنجا خودش را نشان می دهد که برنامه نویس حرفه ای اگر ببیند کدش جواب نمی دهد، کد مخرب را پیدا می کند زیرا احتمال می دهد اولاً این کد در قسمت های دیگری از برنامه اش هم اختلال ایجاد می کند و ثانیاً ممکن است در آینده مسئله را بسیار پیچیده تر و وخیم تر گرداند.

اما یک برنامه نویس غیر حرفه ای، وقتی با کمی زمان گذاشتن، کد مخرب را نیابد، سراغ یک افزونه دیگر می رود یا کد قبلی را بی خیال می شود و سعی می کند کد دیگری بنویسید که با کد مخرب تداخل نداشته باشد.

شاید آن افزونه تا حدی کارش را پیش ببرد، اما قطعاً یک جایی او را بدجور متوقف می سازد و او را مجبور به پرداخت بهایی گزاف می کند که حاصل فرار او از روبرو شدن با کد مخرب بوده است.

زیرا از یک جا به بعد، همه راه های فرار بسته می شود و از هر راهی که می رود، به بن‌بست آن کد مخرب برخورد می کند.

چنین خاصیتی موجب شده که من دوره کشف قوانین زندگی را بیشتر “اصلاح سوء برداشت های مان از قوانین” و “اصلاح سوء برداشت های مان از نحوه ساختن باورهای قدرتمند کننده” می دانم و اگر با شناخت کنونی ام می خواستم برای اولین بار شیوه باورسازی را بیاموزم، قطعاً انتخابم استفاده از آموزه های این دوره و ساختن باور با کمک درک و اجرای مفهومی به نام “ترمز و گاز” می بود. به نظرم مبحث ترمزها و گازها همان فوت کوزه گری و secret sauce‌ای است که به دنبالش هستیم.

دوره کشف قوانین زندگی و مبحث ترمز و گاز، وجودت را آماده می سازد تا ریشه ی این مسائل(ترمزها) را در خودت پیدا و حل کنی.

هر ترمزی که برداشته می شود، مثل وزنه ای می ماند که از بالن به بیرون می اندازی و نتیجه اش نه به اندازه آن وزنه، بلکه آنقدر تو را از جایی که هستی بالاتر می برد و آنقدر شرایط ات را تغییر و با کیفیت تر می کند و آنقدر ظرف وجودت رشد می کند و آنقدر از مسائل بزرگتر می شوی که نگرانی درباره یافتن هر ترمزی برایت خنده دار به نظر می رسد.

افرادی مثل ایلان ماسک و … به این مرحله از رشد رسیده اند به همین دلیل است که اینچنین بی مهابا به استقبال شناختن و حل مسائل جدید می روند.

دلیل وقوع این تفاوت عظیم در نتیجه‌، فقط به وسیله برداشتن یک ترمز این است که:

آن ترمز نه فقط در آن بخش خاص که با آن مواجه شده ای، بلکه در سایر جنبه های زندگی ات نیز ریشه دوانده و جریان دارد و بخش قابل توجهی از معجون باورهایت درباره آن نوع از خواسته ها را به خود اختصاص داده است و حالا با برداشتن ریشه آن مانع، تمام بخش های ساخته نشده ی آن باورها تکمیل می شود و طبق قانون آن خواسته‌ها بخشی از تجربه زندگی‌ات می شوند.

به عبارتی برداشتن یک ترمز، مثل به روز رسانی یک کد است که وقتی انجام می شود، تمام بخش هایی را اصلاح می کند که آن کد بخشی از عملکرد آن بخش‌ها بود.

قصدم از بازگو کردن این مثالهای ملموس که بارها در روند زندگی‌ات تجربه کرده‌ای و دوباره تجربه خواهی کرد‌، کمک به یادآوری الگویی است که همیشه در زندگی جاری بوده و خواهد بود. پیام این مثالهای ملموس که جزئی جدایی ناپذیر از زندگی همه‌ی ماست‌، کلام خداوند است که از طریق رخدادهای جهانش همواره با ما حرف می زند نه با منطقی که ذهنمان برای‌مان می‌تراشد.

پیام این است که‌، درک کن مسئله ای که از آن فرار می کنی و حتی نمی خواهی آن را بشناسی چه برسد به اینکه حلش کنی، ریشه دارتر از این حرفهاست و قطعا نه فقط در این جنبه از زندگی ات تأثیر گذاشته و تو را متوقف و مستأصل ساخته ، بلکه در سایر جنبه های زندگی ات هم ریشه دوانده و مانع تحقق خیلی از خواسته ها در سایر جنبه ها نیز شده است.

این ترمز، بخش مهمی از کانون توجه تو هست. بخشی از فرکانسی است که خالص نشده و بخشی از باورهای قدرتمند کننده ات است که ساخته نشده و در یک کلام، ترمزی است که هنوز تبدیل به گاز نشده است.به همین دلیل می توان با اطمینان گفت که: دلیل عدم تجربه ی بسیاری از خواسته هایت در سایر جنبه های زندگی ات، فرار از مسائل و روبرو نشدن با آنهاست و مشکل اساسی تو در فرار کردن از ترمز ها یا یکی دانستن این امر با ناخواسته ها، از اینجا نشأت گرفته که رابطه میان “یافتن ترمز” با “تمرکز بر خواسته” را به اشتباه تفسیر کرده‌ای.

در نتیجه ترجیح می دهی به دنبال راه دیگری برای رسیدن به خواسته ات باشی. یعنی به نوعی می خواهی قوانین را دور بزنی و از رفتار کردن بر طبق اصل و اساس قوانین، فرار کنی. مثلا می گویی:

خوب من سعی می کنم کانون توجه ام را بر نکات مثب متمرکز کنم تا آن مانع خود به خود از بین برود و غافیل از اینکه آن ترمز، بخشی از نقطه دیدِ تو و بخشی از کانون تمرکزت است. تو با عینکی به رنگ آن ترمز، همه ی دنیای اطرافت را مشاهده می کنی.

طبق این اصل که می گوید شما موجودی فرکانسی هستی و آگاهانه وارد جهانی شده ای که به فرکانس های تو پاسخ می دهد و اساس آن فرکانس ها یعنی باورهایت را(که شامل یا ترمز است یا گاز) در زندگی ات بازتاب می دهد، تا زمانیکه آن ترمز بخشی از کانون توجه و باورهای توست، نمی توانی تجربه ای غیر از اساس آن ترمز را در زندگی ات داشته باشی.

از طرف دیگر، باورها (معجونی از ترمز و گاز) مثل مواد اولیه خامی هستند که تجربیات تو را می سازند. یعنی ریشه ای که نگاه تو، کلمات تو، نگرش تو، توجه تو، فکر تو، واکنش تو، برداشت تو و… از آن شکل می گیرد، توسط باورهایت تغذیه می‌شود- توسط آن گاز یا آن ترمز تغذیه می شود و اگر آن ریشه خالص و قدرتمند کننده نباشد، تمرکز بر نکات مثبت کاری سخت و حت ناممکن خواهد بود خصوصاً در شرایطی که اوضاع  اصلاً مورد دلخواهت نباشد، تقریباً غیر ممکن هم می شود.

شاید بتوانی در لحظات آرام تر بر نکات مثبت توجه کنی و ترمزهای  ذهنی را کمی غیر فعال نمایی، اما ریشه این مسئله همچنان فعال است و به حیاتش ادامه می‌دهد

به قول استاد عباس‌منش‌، فرکانس های تو معجونی از ترمز ها و گازهاست. یعنی مدیریت کانون توجه تو در دست باورهای تا آن حد خالص نیست که نتیجه اش، فقط تمرکز بر نکات مثبت بشود. در نتیجه به هر سمتی که این معجون متمایل باشد، کانون توجه تو نیز اکثراً بر آن سمت و سو متمایل است و آنجا که- فرکانس‌های غالب- مورد توجه جهان هستند‌،. در نتیجه تجارب تو و موقعیت ها و شرایطی  که در آن قرار می گیری نیز، به همان سمت و سو متمایل می گردد.

این مفهوم را در زمانی که در میانه مشکلی جدّی گیر کرده ای می توانی بهتر درک کنی. زیرا از هر دری که آن مسئله را از ذهنت بیرون می کنی، از یک درِ دیگر دوباره آن مشکل وارد ذهنت می شود و کار تمرکز بر زیبایی ها و نکات مثب را سخت تر می کند حتی اگر با بهشتی زیبا در اطرافت احاطه شده باشی!

در چنین لحظاتی تنها چیزی که می تواند تو را آرام کند، یافتن ریشه آن مسئله و سپس یافتن راه حل آن مسئله است.

به همین دلیل ساده و منطقی که نمی توانی تأییدش نکنی، وقتی ریشه این ماجرا در تو درست نشده، چطور می توانی بگویی من کاری به ترمز ها ندارم و فقط سعی می کنم باورهای قدرتمند کننده بسازم؟

یا بهتر است بگویم، چه چیزی می تواند به اندازه یافتن ترمز و سپس یافتن راه تبدیل آن ترمز به گاز، باورهایت را قدرتمند کننده و احساس ات را بهتر نماید؟!

باور سازی یعنی متمایل کردن این معجون به سمت گازها‌، به کمک شناسایی ترمزها و تبدیل شان به گازهای بیشتر.

حتی می توان گفت دلیل آگاه شدن تو از موضوع ترمز ها و گازها در این برهه از زندگی ات، یا به عبارت دیگر، دلیل مواجه با این مسئله و آگاه شدن از وجود این ترمز در این جنبه از زندگی ات، نه تنها یک مسئله و مانع نیست بلکه یک نتیجه خوب است. یک دستاورد بزرگ است. یعنی نتیجه ی تلاش هایی است که برای کنترل کانون توجه ات داشته ای.

نتیجه ساخته شدن و آماده شدن بخشی از وجودت است که اکنون آماده بهره برداری شده  تا آن ترمز را تبدیل به گاز نماید و به ماشین زندگی ات برای حرکت به جلو، سرعت ببخشد. همان بخشی که حاصل تلاش های ذهنی ای است که صرف توجه به خواسته هایت نموده ای!

اما هنوز نتوانسته‌ای پیام مهم این جریان را درک نمایی، چون در ذهن ات آنقدر به موانع قدرت داده ای و توان ات در برابر آن مانع را تا آن حد ضعیف و ناکارآمد می دانی که‌، ترجیح می دهی تا آنجا که راه دارد، با ترمزها مواجه نشوی و از وجودشان مطلع نباشی. چه برسد به اینکه بخواهی آنها را حــــــــــل کنی!

در نتیجه دچار وسواس می شوی و مثل مارگزیده ای که از ریسمان سیاه و سفید می ترسد، شناختن ترمزها را با تمرکز بر نکات منفی یکی می دانی و به خاطرش احساس بدی پیدا می کنی و نهایتا” آن را مغایر با قانون احساس خوب= اتفاقات خوب می شماری.

“با این تصور اشتباه که:

تمرکز برای یافتن ترمز یعنی تمرکز بر نکات منفی. در نتیجه گیرم که ترمز را پیدا کنم، اما در پروسه یافتن ترمز آنقــــــــــدر فرکانس ناخواسته ارسال کرده ام که تا به خود بجنبم و آن ترمز را به گاز تبدیل کنم، دیگر کار از کار گذشته و فرکانس ناخواسته ارسال شده و جهان هم به آن پاسخ داده وترمزی قوی‌تر و مسئله ای سخـــــــــــــــت تر پیش رویم گذاشته است”

به دلیل این برداشت اشتباه، تصمیم می گیری عطـــــــــای شناختن ترمزها و تبدیل آنها به گاز- به امید رسیدن به خواسته ها- را به لقایش ببخشی و تلاش کنی تا به شیـوه دیگری باورهای قدرتمند کننده و هماهنگ با آن خواسته را بسازی. راهی که نیازی به حل مسئله نداشته باشد. مثل آرزوی آمپول قرمه سبزی به جای یک بشقاب قورمه سبزی عالی!!!

این ترس بزرگ و خودساخته اجازه نمی دهد تا موانع یا ترمزها را همان بخش های ساخته نــــــــــشده ی باورهای قدرتمنده ای بدانی که برای ظهور آن خواسته لازم است. همان بخش هایی که تلاش می کنی به سایر روش های ناکارآمد‌، آنها را بسازی.

غافل از آنکه، مسیـــــــــــــــــر ساختن باورهای قدرتمند کننده درباره آن خواسته، از شناســــــایی این ترمز و تبدیل آن به گاز می گذرد. در واقع وقتی این ترمز تبدیل به گاز می شود، بخش ناقص پازل باورهای خالــــــص درباره آن خواسته، کـــــامل می شود.

یادت باشد، تمرکز بر یافتن ریشه مشکل به منظور رفع آن، فرکانس بسیار متفاوتی دارد نسبت به تمرکز بر مشکلی که از حل آن ناامید هستی و آن را مثل سرنوشت پذیرفته ای!

بنابراین جمله شما را اینطور اصلاح می کنم:

وقتی به چیزی توجه می کنیم، اســـــــــــــاس آن توجه- که به خوبی خودش را در احســــــــــاس مان نشان می دهد- در زندگی ما عینیت پیدا می کند. به همین دلیل منطقی و ساده:

خیلی تفاوت دارد که بخواهی بدانی “منشا این مشکل چیست؟” با اینکه بخواهی بدانی “چرا این مشکل در زندگی من هست؟”

از دیدگاه فرکانسی، اولی تمرکز بر راه حل و دومی تمرکز بر مشکل نام دارد.

اولی خواسته و دومی ناخواسته است.

اولی قدرتمند کننده و دومی محدود کننده است.

اولی مسیر است و دومی گمراه شدن از مسیر.

اولی امید است و دومی ناامیدی.

اولی ایمان است و دومی ترس.

اولی توکل و اعتماد به نیروی درونی ات برای حل مسئله است و دومی اطمینان به ناتوانی ات در حل مسائل.

اولی اعتماد به “ان مع العسر یسری (با هر سختی آسانی است و نه بعد از آن) و دومی ناامیدی.

اولی گاز است و دومی ترمزی است که در مرحله اول این ترمز باید شناسایی و سپس تبدیل به گـــــــاز شود تا مسیر ترمز یابی هموار گردد.

پس موضوع مهم تری که پشت این ماجراست، “توانایی حل مسئله ” نامیده می شود. توانایی حل مسئله یعنی:

شور و اشتیاق برای تجربه‌ی بخشِ بزرگترِ خودمان که به منبع راهکارها(ان مع العسر یسری) وصل است و از هر مسئله‌ای بزرگتر است و فقط کافی است مسئله را پیدا کند تا آن را حل کند.

‌”ایمان به دسترسی به مدار راه حل ها” و “شور و اشتیاق برای کشف ترمز ها” یا ریشه مسائل است که‌، موجب شده لــذت بخش ترین قسمت های زندگی دانشمندان کل تاریخ بشر، در لحظه ای باشد که ریشه مشکل یـــافته شده است. زیرا از نظر آنها‌، سخت ترین قسمت یعنی یافتن ریشه مسئله‌، پشت سر گذاشته شده است و بقیه اش یعنی یافتن راه‌حل آسان است چون قانون جهان ما ان مع العسر یسری است. این موضوع را برنامه نویس ها خیلی عالی درک می کنند.

کار برنامه نویس، ایجاد یک امکان یا افزونه خاص، از طریق نوشتن یک سری کدهاست. یک برنامه نویس قوانین زبان برنامه نویسی را می داند و آن قوانین برایش کاملاً مشخص، پذیرفته شده و قابل اطمینان و بی نقص است.

به دلیل شناخت قوانین زبان برنامه نویسی و درک ماهیت کدها‌، وقتی کدی را می نویسد که بر طبق قوانین آن زبان برنامه نویسی باید  یک کار مشخص را بدون خطا انجام بدهد، اگر خروجی آن کد، نتیجه مورد انتظار او نباشد، هرگز به اصل و قوانین آن زبان برنامه نویسی خاص که کد بر اساس آن نوشته شده، شک نمی کند و نمی گوید:

«مشکل از زبان برنامه نویسی است. بهتر است برای حل این مشکل، سراغ زبان دیگری بروم و این کد را با یک برنامه دیگر اجرا کنم»

منظورم این است که یک برنامه نویس، این قسمت از داستان یعنی شک به قوانین زبان برنامه نویسی را به کلی در ذهنش می بندد و همان ابتدای کار این جاده را مسدود می کند. در نتیجه سراغ احتمالات دیگری می رود.

یعنی اگر از صحت کد نوشته شده مطمئن بشود، به دنبال یک کد مخرب مثل ترمز می گردد که در آن برنامه وجود دارد و گویا کار آن، لغو اجرای کدی است که برای آن خواسته نوشته است. حتی اگر آن کد توسط خودش نوشته نشده باشد!

در نگاه برنامه نویس، “کد مخرب”  همان بخش در نظر گرفته نشده ی دستوری است که برای آن خواسته مد نظر، کدنویسی شده است (باورهای‌ناهماهنگ با خواسته‌ها یا ترمزها‌، بخش های ساخته نشده‌ی باورهای هماهنگ با خواسته‌ها هستند) و اتفاقِ در حال وقوع این است که: زبان برنامه نویسی، ترکیبی از کد نوشته شده و کد مخرب را اجرا می کند. مثل جهان که به فرکانس شما که معجونی از ترمز و گاز است‌، پاسخ می دهد.

این موضوع برای برنامه نویس کاملاً شناخته شده است. به همین دلیل برنامه نویس می داند که راه حل این مسئله، اصلاح کد مخرب و هماهنگ کردن آن با کد برنامه است و نه به دنبال یافتن یک افزونه‌ی دیگر که فقط موقتاً همین مسئله را حل می کند. به همین دلیل، برنامه نویس‌، به جای نادیده گرفتن آن کد مخرب یا فرار از آن یا تلاش برای نوشتن یک افزونه ی دیگر، به شدت مشتاق شناسایی آن کد می شود تا بداند آن کد مخرب به چه شکل توانسته دستور نوشته شده ی او را لغو نماید. این تفاوت یک برنامه نویس حرفه‌ای با غیر حرفه‌ایست.

تفاوت نتایج ما نیز از این نگاه نشأت می گیرد.

. به قول استاد عباس منش‌، آدمهای نابغه‌، ترمزها(بخش ساخته نشده‌ی گاز که در خیلی جاها ریشه دوانده و مانع ایجاد کرده‌، اما شما متوجه نیستی) را رفع می کنند. مثلاً واکسن می سازند‌، شیشه‌هایی که خودشان تمیز می شوند یا خانه هایی که برق‌شان را خودشان تأمین می کنند.

و آدمهای باهوش درست است که ترمزها را برنمی دارند‌، اما منصرف هم نمی شوند. بلکه به دنبال مسیرهای دیگری می گردند تا موقتاً مسئله را حل کنند. مثلاً قرصهایی برای درمان بیماری می‌سازند یا شیشه پاککن‌‌های حرفه‌ای یا دستمال‌های نانو و…

آدمهای معمولی هم تکلیف‌شان مشخص است. یعنی کلاً عطای روبرو شدن با مسائل را به لقایش می بخشند.

باید انتخاب کنی که می خواهی جزو کدامیک باشی!

ایشان همیشه می‌گوید: من “نوابغ” را برگزیده‌ام چون علاقه‌ای به حل مسائل تکراری ندارم و زمان زندگی‌ام ارزشمندتر از این حرفهاست که بخواهم آن‌را صرف حل مسائل تکراری نمایم و به خاطر این کار به خودم افتخار هم بکنم!

نه!!! من یک بار برای همیشه‌، ریشه مسئله را حل می کنم و ترجیح می دهم به جای حل مسائل تکراری سراغ حل مسئله‌ی بعدی در مدار بالاتر‌ بعدی بروم!

درباره خوسته‌های شما نیز همین موضوع رخ می دهد. فرکانس شما ترکیبی از فرکانس گاز و ترمز است و جهان در حال پاسخ به این فرکانس ناخالص است به همین دلیل نتیجه زندگی شما شامل ترکیبی از تجارب دلخواه و نادلخواه در کنار هم است.

منطق برنامه نویس به خاطر شناخت قوانین زبان برنامه نویسی، او را مجاب می کند که چنین کد مخربی وجود دارد و کار او یافتن این کد مخرب است. حتی اگر برنامه نویس به کلی فراموش کرده باشد که آن کد قبلاً توسط خودش در جایی و برای کار دیگری نوشته شده است یا برنامه نویسی که قبلاً روی این برنامه کار کرده‌، آن را نوشته است.

به همین دلیل، او نه با حسرت یا ترس، بلکه با اشتیاق و امید، در پی یافتن آن کد مخرب، برنامه را زیر و رو می کند و یکسره کانون تمرکزش را متوجه یافتن آن کد مخرب می نماید‌، بی آنکه این کار برایش آزار دهنده باشد.

و لذت بخش ترین زمان زندگی اش، همان لحظه ای است که آن کد مخرب را می یابد. حتی اگر در آن لحظه هیچ ایده ای برای اصلاحش نداشته باشد، نه تنها این موضوع احساس اش را بد نمی کند‌، بلکه او را به حالت وجد هم می رساند. چون می داند حالا که توانسته اشکال را پیدا کند‌، قطعا” راه حل را نیز خواهد یافت.

این مثال‌، نمود واقعی هم جهت بودن و یکی بودن فرکانس “تمرکز بر یافتن ترمزها” و “تمرکز بر خواسته ها” است.

اما سؤال این است که‌، ما چگونه درباره ماهیت خودمان به عنوان یک خالق و قوانین جهان‌ به عنوان فراهم کننده بستر خلق، همان نگاهی را بسازیم که یک برنامه‌نویس توانسته درباره رابطه‌اش با قوانین زبان برنامه‌نویسی بسازد؟

چگونه به ترمز‌ها نگاه کنیم که مواجه شدن با آنها نه تنها احساس‌مان را بد نکند‌، بلکه آن را نشانه‌ی بزرگتر شدن ظرف وجودمان و توانایی مان برای حلّ آن مسئله بدانیم؟

چگونه ایمان‌مان درباره قوانین جهان را مثل نگاه ۱۰۰٪ مطمئن یک برنامه نویس نسبت به قوانین زبان برنامه نویسی بسازیم تا به محض برخورد با مسئله‌ای نه تنها ناامید نشویم و به بیراهه نرویم‌، بلکه مثل آن برنامه نویس که مشتاق یافتن کدمخرب است‌، مشتاق یافتن ترمزها شویم و به قول استاد عباس منش‌، وارد مدار بالاتر شویم و رشد کنیم؟

چگونه مثل آن برنامه نویس که لذت‌بخش ترین لحظه زندگی‌اش یافتن آن کدّ مخرب است‌‌، یافتن ترمزها نیز‌، تا این حدّ برایمان لذت بخش باشد و تا این حد از یافتن ریشه موانع خوشحال شویم؟

برای پاسخ به این مسئله لازم است نگاهی دوباره به موجودیت خودمان‌، توانایي هایی که داریم و قصدی که برایش وارد این جهان شده ایم را به یاد آوریم.

اگر با یقین ۱۰۰٪  از وجود نیرویی در درونت خبر داشتی که راه حلّ تمام مسائل را دارد‌، ضمن اینکه راه رشد و بقای این نیرو فقط و فقط از طریق یافتن مسائل و حل آنهاست‌، آیا با این وجود، یافتن مسائل، برایت ترسناک بود و به شما احساس بدی می داد و آن را مساوی با تمرکز بر ناخواسته ها می دانستی؟

در این صورت مشتاق یافتن مسائل بودی یا از این کار فرار می کردی و می خواستی در محیطی باشی که هیچ تضاد و هیچ مسئله ای برای حل نباشد؟

آیا دوست داشتی یک نفر دیگر در کنارت باشد که مسائلت را حل کند؟

اگر به شما بگویم که ترمزهای زندگی‌ات یا تضادهایی که با آنها برخورد می کنی‌، آمده تا بخشی از ایمان‌، یقین‌، توانایی و عزت نفس ات را کاملتر کند که از تو آدم دیگری می سازد‌، آنوقت چه می گفتی؟ چه نگاهی به ترمز داشتی؟

آیا از آنها فرار می کردی یا عاشقانه مثل آن برنامه نویس که به خاطر تسلط به زبان برنامه نویسی مشتاق یافتن کدهای مخرب است‌، مشاق یافتن ترمزها و تبدیل آنها به گاز می شدی؟

بهترین و کاملترین پاسخ و راهکار برای این مسئله‌‌، جلسه نهم  و جلسه ۱+۹ دوره کشف قوانین زندگی است. این جلسات به شما آگاهی‌هایی را یادآور می شود که حلقه‌ی گمشده‌ی تمامی این ماجراهاست. آگاهی‌هایی که سوخت انگیزه و اشتیاق از دست رفته‌ات را تغذیه می کند و اعتماد به نفس از دست‌رفته‌‌ات را می‌سازد تا مشتاق ساختن زندگی‌ای بشوی که همیشه تجربه‌اش را می‌خواستی.

از تمام دوستانی که هنوز درباره نحوه ساختن باورهای هماهنگ با خواسته ها دچار ابهام اند و هنوز نتوانسته اند درک واضحی از پروسه باورسازی داشته باشند، قطعاً پیشنهاد می کنم از دوره کشف قوانین زندگی به عنوان مبانی و اصول باور سازی استفاده کنید.

دوره کشف قوانین زندگی، به شما یادآوری می‌کند که برخلاف سایر موجودات این سیاره که طبق غریزه عمل می کنند و هیچ دخالتی در سرنوشت شان ندارند، شما به عنوان یک خالق پا به این جهان گذاشته اید. جهانی که طراحی شده تا بستر مستعدی باشد برای شکوفایی و بروز توانایی های شما به عنوان خالق زندگی خودتان.

به همین دلیل استاد عباس منش در اولین جلسه دوره کشف قوانین زندگی، با جدیت بسیار این اصل را به عنوان توحیدی ترین و مهم ترین قانون جهان توضیح داده و درک و پذیرفتن این اصل را دروازه ورود به این دوره می داند.

اصلی که می گوید:

تمام اتفاقات زندگی ما بدون استثناء نتیجه باورها و فرکانس های خودمان است.

تما آنچه در دوره کشف قوانین زندگی ارائه شده، با توجه به این اصل ارائه شده است. یعنی اگر می خواهید از این دوره به نتیجه برسید، اول باید بی چون و چرا این اصل را بپذیرید و درباره آن ذره ای تردید نداشته باشید تا بتوانید از این دوره به همان نتیجه ای برسید که استاد عباس منش و هزاران انسان موفق رسیده اند.

طبق این اصل، تنها کار زندگی ما به عنوان خالق، برای خلق زندگی دلخواه، ساختن باورهای هماهنگ با خواسته های مان است.

اما اکثر ما به خاطر نگاه فیزیکی به پدیده ای غیر فیزیکی مثل فرکانس ها و باورها، هنوز نتوانسته ایم درک واضحی از نحوه شناسایی فرکانس هایی که داریم و ارتباط آنها با فرکانس خواسته هامان داشته باشیم.

به همین دلیل استاد عباس منش در این دوره، فرایند باورسازی را با دو نماد گاز و ترمز آموزش داده است تا این فرایند را به صورت ملموس تر درک کنید و قادر به شناسایی باورهای هماهنگ با خواسته هاتان و نحوه ساختن آن باورها بشوید.

“واژه های گاز و ترمز”، به این شکل وارد دایره المعارف آموزش های استاد عباس منش گردیده است.

البته این موضوع آنقدر گسترده است که این مقاله توان ارائه حق مطلب درباره “نقش درک مفهوم ترمز و گاز در ساختن زندگی دلخواه” را نمی تواند ادا نماید.

“واژه های ترمز و گاز”‌، از نظر من و هزاران نفر- که در حال استفاده از این دوره و نتیجه گرفتن از آن هستند و توانسته‌اند دلایل مسائل‌شان را درست در جایی بیابند که اصلاً فکرش را نمی‌کردند که این همان مانع اصلی است-، واژه هایی اند که معجزه وار‌، شما را قادر به شناسایی و تغییر باورهای محدود کننده ای می نماید که سالها توانسته بود از چشم تان پنهان بماند و مانع تحقق خواسته هاتان بشود.

به همین دلیل حتی اگر اولین دوره ای که با استاد عباس منش می گذرانید، دوره کشف قوانین زندگی است، مطمئن باشید که برای شما  بهترین نقطه برای شروع تغییر بوده است.

گاز، نماد فرکانس خالص و هماهنگ با خواسته است و ترمزها نمود فرکانس ها، باورها و عقایدی هستند که به نظر درست، به جا و  منطقی اند‌، در حالیکه نیستند. اما برخورد با ترمزها، یعنی هدایت به بخش گمشده ی باورهای خالص و هماهنگ با خواسته.

در واقع ترمز ها همان بخش خالص نشده ی باورهای قدرتمند کننده ای هستند که اگر خالص شود، آن خواسته لاجرم وارد زندگی ات می شود.

در نتیجه‌، تلاش برای یافتن ترمزها‌، نه تنها مغایر با قانون “توجه به خواسته ها‌” نیست، بلکه دقیقاً بخش مهـــــــمِ توجه به خواسته است. بخشی که کمک می کند آنقدر از مسائل بزرگتر بشوی که هیچ مسئله ای نه تنها نگرانت نکند بلکه زندگی‌ات را در تمام ابعاد رشد دهد و تو را وارد مدار بالاتری نماید.

ترمزها نمادهایی از یک مانع به ظاهر معقول و موجه اند. منظورم تا آن حدّ موجه که هرگز نتوانی به آنها- به عنوان دلیل اصلی مسائل- شک کنی یا با وجود دم دست بودن و تحت کنترل بودن، نتوانی بپذیری که، راه حل مسئله ات تا این حدّ، تحت کنترل و در دسترس خودت است.

مثل ترمز ماشین که همیشه زیر پایت یا کنار دستت است و کنترل آن به راحتی فشردن پا‌، یا برداشتن پا از روی ترمز است.

خودت را تصور کن که سوار خودروی نو و بی عیب و نقصت شده ای و با وجود اینکه پایت را روی گاز فشار می دهی و ظاهراً مشکلی وجود ندارد، اما ماشین در جایش ایستاده و هیچ حرکتی نمی کند. شما اشتباهاً ترمز دستی را فعال کرده ای یا ناخودآگاه پای چپ خود را روی ترمز فشار داده ای اما اصلاً متوجه این موضوع نیستی.

ممکن است ماشین را خاموش و سراغ موتور و هر بخش دیگری بروی. به هر حال حتی آخرین ایده ی شما برای حل این مسئله، چک کردن ترمزها نخواهد بود زیرا فکرش را هم نمی کنی که حل مسئله تا این حد ساده و دمِ دست باشد. با اینکه از بی عیب و نقص بودن ماشین مطمئن هستی!

خلاصه‌، به جستجویت در جای جای ماشین ادامه می دهی تا اینکه یا خسته و منصرف بشوی و ناتوانی ات در حل مسئله را بپذیری که معمولا  این انتخاب بیش از 95% از افراد است، یا تصمیم بگیری روند حرکت ماشین را از ابتدا چک کنی. که احتمالا در این مواقع، ناگهان متوجه ترمز دستی می شوی و بر سادگی راه حل این مسئله می خندی و از استعداد ذهنت در پیچیده کردن کارهای ساده در شگفت می مانی!

99% از افرادی که در چنین شرایطی قرار می گیرند‌، به صورت پیش‌فرض اطمینان دارند که حتماً مانعی پیچیده تر از این حرف ها در موتور یا بخش مهمی از ماشین وجود دارد که حل آن به این سادگی نیست و آنها از عهده‌اش برنخواهند آمد. به همین دلیل هرگز به ترمز به عنوان یک عامل موثر نگاه نمی کنند.

این سناریو در زندگی 99% از ما در حال اجرا است. تا یادمان می آید، همیشه در جایی بیرون از باورها و فرکانس های خودمان به دنبال دلیل مسائل مان بوده ایم.

حتی هنوز هم با وجود شناختن قوانین و تلاش برای رفتار به شیوه قوانین و حتی ادعای عمل به قوانین، باز هم نتوانسته ایم  دست از گشتن به دنبال دلیل مسائل‌، در بیرون از باورهای مان دست برداریم.

یا اگر هم بپذیریم مشکل از باورهای ماست، می گوییم:

« درست است! مشکل از باورهای من است و من می‌پذیرم. اما اصلاح این باورها تحت کنترل من نیست و نمی توانم از عهده ی ساختن باورهایی بربیایم که لازمه تحقق خواسته ام است.

درست است! مشکل از ترمزاست اما پای من عادت کرده تا همیشه روی ترمز بماند و من نمی توانم پایم را از روی ترمز بردارم»

در واقع همانگونه که فوراً نمی توانی دلیل عدم حرکت ماشین را درگیر بودن ترمز تلقی نمایی- به این دلیل که نمی توانی باور کنی راه حل مسئله تا این حد ساده، سریع، در دسترس و تحت کنترل خودت باشد- همانگونه هم نمی توانی قبول کنی که ساختن بخش خالص نشده ی باورهای هماهنگ با خواسته ات، تا این حد تحت کنترل و در دسترس خودت است.

همانگونه که نمی توانی بپذیری غیر فعال کردن ترمز، بخش کامل نشده ی پروسه حرکت ماشین است، نمی توانی قبول کنی، باورهای محدود کننده ات درباره آن خواسته نیز  همان بخش ساخته نشده و خالص نشده ی باورهای قدرتمند کننده ات درباره آن خواسته هستند.

زیرا عادت کرده ای همواره مسائل را به سخت ترین شیوه ای که شناخته ای و مورد تایید منطق ذهنت باشد، حل نمایی. به همین دلیل تصورت از راه حل، موضوعی خاص، پیچیده و غیر معمولی است که دسترسی به آن‌، به این سادگی ها نیست. چون اصل خود را به عنوان یک حلّال مسئله از یاد برده ای. اصلی که می‌گوید حل هر مسئله‌ای برای موجودی مثل تو‌، به راحتی برداشتن پا از روی ترمز است و همانقدر در دسترس و تحت کنترل تو.

به همین دلیل همواره نبردی سنگین و تمام نشدنی را میان باورهای قدرتمند کننده و باورهای محدود کننده به عنوان دو قطب مخالف تصور می کنی و اکثراً در این نبرد، باورهای محدود کننده را برنده می دانی.

“ترمز ها یا موانع”، در نظر اکثر ما، غولهایی قوی هستند که توان مقابله با قدرت آنها از عهده ی ما خارج است. به همین دلیل به دنبال نیرویی می گردیم تا یارای مقاومت در برابر قدرت آن موانع را داشته باشد و از عهده ی آنها بر آید.

ما این کار را از کودکی تا کنون به وفور انجام داده ایم. آنقدر که جزئی از نگرش ما شده است. ما با همین نگرش قدرتی به نام “شیطان” را ساختیم و آن را در مقابل قدرتی به نام “خداوند” قرار دادیم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام “ترس” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “ایمان” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام “شک” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “یقین” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام ” تاریکی” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “نور” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام ” سرما” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “گرما” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام “نفرت” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “عشق” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام “ترمز” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “گاز” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام “حسادت و حسرت” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “تحسین” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام “شرک” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “توحید” قرار داده ایم.

ما با این نگرش، قدرتی به نام ” باورهای محدود کننده” را ساخته ایم و آن را در مقابل قدرتی به نام “باورهای قدرتمند کننده” قرارداده ایم.

و حقیقت این است که:

شرک همان بخش ساخته نشده ی توحید است.

حسرت همان بخش ساخته نشده ی تحسین است.

سرما همان نبود گرماست. یخچال سرما تولید نمی کند بلکه گرما را می‌گیرد.

شما اول با شرک برخورد می کنی و آن را درک می کنی و سپس به توحید می رسی.

شیطان همان بخش خداگونه نشده ی ذهن مان است.

ترس همان بخشی است که هنوز تبدیل به ایمان نشده. شما اول ترس را می شناسی اما وقتی با وجود ترس تصمیم می گیری بر آن ترس بتازی‌، آن ترس بخشِ دیگری از ایمانت را می‌سازد.

تردید همان بخش غیر مطمئن ماست.

تاریکی همان بخش روشنی نیافته ی ماست.

باورهای محدود کننده یا همان ترمزها، بخش های ساخته نشده ی باورهای قدرتمند کننده یا گازها هستند و…

قرار نیست ما قدرتی بر علیه قدرت آنها بسازیم و نبردی سنگین به راه اندازیم تا شاید پیروز شویم. هرگز چنین نبردی وجود ندارد. بلکه قرار است مثل ابراهیم  اصل خود را به یاد آوریم تا بتوانیم از آتش گلستان بسازیم. از ترس ایمان بسازیم. از تردید یقین بسازیم و…

این پیام واضح ان مع العسر یسری است (با هر سختی آسانی است)  و نه بعد از آن!

مطمئنا  دلیل برخورد تو با چیزی که آنها را مشکلات، تضاد، مانع یا هر واژه ی دیگری می نامی، زمان مناسبی است برای ساختن بخش ساخته نشده ی ایمان و یقین تو درباره خودت به عنوان بخشی از خدا که خلق می کند و جهان را می‌گستراند.

پیام روبرو شدن با هر مانع این است که:

اکنون زمان آن فرارسیده تا بخش دیگری از یقین ات را بسازی و بخش دیگری از عزت نفس ات را شکل دهی که تو را آماده ی ورود به مرحله ی دیگری از تجربیات زندگی ات می نماید تا به این شکل بخشی از خدا باشی که جهان را به وسیله اجرای ایده هایش می گستراند.

وقتی بدانی که کی هستی و برای چه آمده‌ای‌، متوجه می‌شوی که ترمز ها اصلا پیچیده و عجیب و غریب یا غیر قابل حل نیسند، بلکه تو عادت کرده ای تا آنها را پیچیده نمایی.

به همین دلیل حتی در پروسه شناسایی ترمز ها هم، به دنبال مسائل پیچیده می گردی زیرا نمی توانی قبول کنی که موانعی تا این حد ساده می تواند علت عدم رخ دادن خواسته ای به این مهمی شده باشد و تصمیم می‌گیری در آن دوردست‌ها به دنبال‌شان بگردی.

از آنجا که گاهی در دوردست ها نمی توانی مشکلی پیدا کنی، مستاصل و ناامید می شوی و حتی ممکن است عطای خواسته را به لقایش ببخشی زیرا می بینی با اینکه ظاهراً همه چیز درست است و منطقی است با وجود چنین تلاش های ذهنی و ساختن آن باورهای قدرتمند کننده و هماهنگ با خواسته، باید آن را داشته باشی، اما نداری و شک می کنی که: نکند سرنوشت حقیقت دارد!

هزاران ترمز ذهنی به این شکل در ذهن مان وجود دارد که ما هنوز نتوانسته ایم آنها را به عنوان عوامل مانع تشخیص دهیم‌، به این دلیل که ظاهر آنها غلط انداز است و به این دلیل که ما نخواسته ایم باور کنیم راه حل ها می تواند تا این حد ساده، نزدیک و تحت کنترل ما باشد. به همین دلیل‌، سراغ هر علتی می رویم و هر علتی را بررسی می کنیم و هر عاملی را تغییر می دهیم‌، الا همان عامل اصلی!

وقتی بچه بودم، پدرم گهگاهی مرا به همراهش به اینطرف و آنطرف می برد. پدرم در آن زمان کارمند بود و در کنار این کار، به خاطر علاقه به ساخت و ساز، بعد از ظهر های هر روز خود را‌، به انجام این کار می گذراند و فکر می کنم در این کار خوب بود. زیرا پس از بازنشستگی هنوز هم در حال انجام این کار است.

یک بار به خانه یکی از دوستانش رفتیم. پس از مدتی دوست پدرم لب به گلایه گشود و از سقف خانه اش گفت که مدت های مدید هنگام بارندگی نم می داده.

ما ساکن کرمان بودیم یعنی شهری که به ندرت باران دارد. اما مسئله سقف نمدار، آنقدر دوست پدرم را درگیر کرده بود که زندگی در یک شهر کویری با تمام کم بارانی اش را به زندگی در شهرهای پرباران ترجیح می داد.

او با استیصال تعریف می کرد که تا کنون هر ایده ای را برای حل این مشکل انجام داده است. حتی در نهایت برای حل مسئله،  از یک متخصص کمک گرفته بود و پس از اجرای راهکار او، برای جایزه دادن به خودش و خداحافظی با هر نشانه ای از سقف نمدار، با خیال راحت و ذوق و شوق اقدام به اجرای گچ کاری ای حرفه ای و ترمیم فضای داخلی خانه نموده بود.

اما از بخت بد، بارش بارانی غیر قابل انتظار، همه زحمات و هزینه هایش را به هدر داده بود. به گونه ای که اگر کارد می زدی، خونش در نمی آمد.

این ماجرا را تا اینجا به یاد داشته باشید تا کمی از ویژگی های را پدرم بگویم‌، که مربوط به این مسئله و مبحث ترمز و گاز است.

چیزی که من از پدرم به یاد دارم، تبحر خاص او در دیدن جزئیات مسائلی است که در ساخت و ساز برای او بسیار مهم بود. پدرم درباره مسائلی که دیگران آن را سرسری می گیرند‌، بسیار خوش سلیقه و ریز بین است. آدمی آرام با نظم بسیار بسیار خاص. به گونه ای که هرگز نمی توانی لباس هایش را تانشده یا وسایل شخصی اش را به هم ریخته ببینی.

حتی انبار وسایلش که حاوی ابزار آلات بسیاری است، منظم تر از آشپزخانه ی هر خانم منظمی است که می توانی در ذهنت تصور نمایی.

در ادامه ی این ماجرا، به پیشنهاد پدرم روی پشت بام خانه ی دوستش رفتیم تا بازدیدی از آن داشته باشیم. پدرم خیلی سریع ریشه اصلی مسئله را شناخت. به نظر می آمد که او بارها با این مسئله دست و پنجه نرم کرده که  درباره اش به شهود رسیده است.

من دقیقاْ جزئیات را به یاد ندارم اما مسئله چیزی شبیه به این بود که‌،  لبه ی بام، در محلی نزدیک با ناودان- جایی که طراحی شده بود تا آبهای اضافی خارج شوند- شیب کافی نداشت. به همین دلیل آبهای جمع شده را به نقطه ی دیگری برمی گردانید و به این شکل منبع اصلی این مسئله‌، از چشم دور مانده بود.

به درخواست پدرم- به منظوراطمینان بیشتر درباره ایده اش- شلنگ آب را روی پشت‌بام آورند و پدرم صحنه خروج آب از پشت بام را برای دوستش بازسازی کرد و اتفاقاً همین موضوع دلیل به خاطر آوردن جزئیات کمی درباره این مسئله در ذهن من است. البته شاید هم جایی را اشتباه برداشت کرده باشم اما هدف اصلی از تعریف این خاطره، ملموس شدن رابطه ایست که میان گاز و ترمز وجود دارد.

خلاصه، پس از طرح فرضیه پدرم، با هم به پشت ساختمان رفتیم تا خروجی آن ناودان را چک کنیم. در کمال تعجب هیچ اثراتی از خروج آب دیده نمی شد در صورتیکه اثرات ریزش آب در کنار سایر ناودانها به وضوح دیده می شد و این یعنی، این ناودان مدت های مدیدی است که اصلا رنگ آب را هم به خود ندیده است.

همه تمرکز دوست پدرم بر تعمیر محل نم بود و نه منشأ نم.

یعنی مسئله‌- نه به خاطر پیچیده بودن- بلکه به این دلیل حل نمی شد که‌، ریشه اش جای دیگری بود. اما از آنجا که اثرات آن مسئله در نقطه ای دیگر خود را نشان داده بود، تمام تمرکز افرادی که قصد بر طرف ساختن مانع را داشتند، یافتن ریشه مسئله در نقطه ای نفوذ آب به سقف بود.

زیرا آنها به صورت پیش فرض ناودان و محل تعیین شده برای خروج آب را بی خطا تصور می کردند. همان کاری که ما انجام می دهیم و احتمال نمی دهیم شاید دلیل اصلی عدم حرکت ماشین، مسئله ای به سادگی درگیر شدن ترمز باشد.  به همین دلیل آنها راه حل های مختلف و پرهزینه- اما بی حاصلی- را اجرا  کرده بودند.

در حالیکه تنها کار لازم، اجرای اندکی کروم بندی برای ایجاد یک شیب مناسب در نزدیکی ناودان قصه ی ما در لبه پشت بام بود که هزینه بسیار اندکی داشت.

از آنجا که آب ناودان به باغچه پشت خانه می رفت، آنها هرگز چک نکرده بودند که آیا آب از این ناودان جاری می شود یا خیر.

برخورد با این موضوع که‌،

آیا تلاش برای شناسایی ترمز ها، تمرکز بر ناخواسته نیست؟!

یا چه ارتباطی میان “یافتن مانع” و “احساس خوب‌، وجود دارد!

یا آیا مگر کار ما فقط تمرکز بر نکات مثبت نیست در حالیکه موانع نامثبت هستند!؟

یا مگر کار ما ساختن باورهای قدرتمند کننده نیست در حالیکه ترمزها محدود کننده اند و تمرکز بر آنها ما را محدود تر می کند؟!

و سوالاتی از این دست…، این خاطره و خصوصاً لحظه ای را به خاطرم آورد که وقتی پدرم با جزئیات کامل، دلایلش را برای اطمینان از یافتن دلیل نم دادن سقف خانه توضیح می داد، دوستش آنچنان به وجد آمده بود و آنچنان خوشحال بود که به کلی ماجرای هزینه های گچ کاری و زیبایی از دست رفته را فراموش کرده بود و سر از پا نمی شناخت.

همسرش حتی از او هم خوشحال‌تر بود تا آن حدّ که اگر شوهرش برای او یک سرویس الماس هدیه می داد‌، تا این حد خوشحال نمی شد!

به نظرم‌، آن لحظه برای دوست پدرم‌، لـــــــــــــذت بخش تر از تمرکز بر هر نکته ی مثبت دیگری بود. زیرا یافتن منشا آن مسئله، برای دوست پدرم مثبت تری نکته مــــــــــــاجرای آن روزهای زندگی اش و درگیری با آن مسئله بود.

دوست پردم ده ها راه حل سخت را لیست کرد که در طی این مدت برای حل این مسئله انجام داده بود. از کندن آسفالت بام (در آن زمان آسفالت بام جهت عایق کاری در کرمان مرسوم بود زیرا مانع ذوب شدن و جاری شدن قیر می شد) و عایق کاری مجدد و آن همه هزینه واقعاً گزاف تا خالی کردن آن بخش از خانه از هر نوع مبلمان و …

اولین بار که استاد عباس منش در دوره کشف قوانین زندگی‌، مبحث ترمز و گاز را مطرح کرد‌، این خاطره در ذهنم تداعی شد و حالا که مفهوم گاز و ترمز را می دانم و شناخت بهتری از قوانین زندگی رسیده ام، دلیل خوشحالی بیش از حد دوست پدرم در آن لحظه را می دانم. با اینکه هنور نه مسئله حل شده بود و نه تغییری در ظاهر نازیبای سقف خانه اش ایجاد شده بود.

زیرا بالاخره توانسته بود معمایی را حل کند که مدت ها درگیر آن بود. به گونه ای که آن بخش از خانه به خاطر این مسئله به کلی ناکارآمد شده بود و کلیه چیدمان خانه شان تحت تأثیر این موضوع قرار گرفته بود که همسرش را بسیار آزرده بود.

اما ناگهان منشأ مشکل، پیدا شده بود. اگر بتوانی تصور کنی که همراه با یافتن ریشه مشکل، چقدر مسائل دیگر یکــــــــــــجا برای این زن و شوهر حل شده بود، آنگاه می توانی حد خوشحالی آنها را فقط به خاطر پیدا کردن یک ترمـــــــــز و یک مانع درک کنی.

با وجود این ماجرا‌، آیا هنوز هم “تلاش برای شناسایی موانع” با “تمرکز بر ناخواسته ها” یکی می دانی؟!

یا اینکه معتقدی باید یافتن ترمز را بخشی از مسیر تمرکز بر خواسته و حرکت به سمت آن دانست؟!

یاد آوری این ماجرا و ده ها تجربه در زندگی‌ام به من یاد داده که:

یافتن مانع، چقدر هم جهت و هماهنگ با تمرکز بر نکات مثبت یا ساختن باورهای قدرتمند کننده یا هر شیوه ای است که به منظور اجرای قانون احساس خوب = اتفاقات خوب ،داریم.

پدرم به این دلیل‌ که روی شیب خیلی حساس است‌، اول سراغ چک کردن شیب رفت. گویا ارتباط مستقیمی میان شیب و آب در ذهن او ساخته شده بود. مثل ارتباط گاز و ترمز.

به وفور حساسیت او روی اجرای شیب لازم را به یاد دارم. نه تنها من بلکه همه خانواده و حتی طایفه‌ی ما.

وقتی در حال تغییر کابینت های آشپزخانه بودیم، پدرم به استاد کاری که سنگ های گرانتیت را روی کابینت های مجاور ظرف شویی نصب می کرد مرتباً تأکید می کرد تا شیب به گونه ای باشد که‌، حتی یک قطره آب هم به لبه ها نفوذ نکند.

برای او ساکن ماندن آب در یک نقطه‌، به منزله بی نظمی ای شدید بود. به همین دلیل هم توانست مسئله را جایی ببیند که دیگرام کلاً آن را نادیده انگاشته بودند.

هدفم از گفتن این جزئیات، اشاره به ریز بین بودن یک فرد است که او را قادر به دیدن مسائلی می کند که چشم و منطق دیگران آنقدر به آن عادت می کند که‌، هرگز نمی خواهد درصدی احتمال بده که ممکن است حق با منطق او، چشمان او، تجربه ی او، تخصص و دانش او نباشد و اتفاقا ریشه مسئله همان جایی باشد که هیچ شکی بر صحت آن نیست.

این نگاهی است که من بارها درباره استاد عباس منش دیده ام که چگونه بارها دست روی مسائلی گذاشته که حتی من هرگز تصور نمی کردم یک دام و مانع باشد.

من این ریزبینی را به وفور و وضوح در استاد عباس منش در تشخیص اصل از فرع دیده ام! چیزی که منشأ و شروع همه تفاوت هاست و این موضوع در قالب ترمز و گاز، بسیار عالی در دوره کشف قوانین زندگی آموزش داده شده تا مفهموم چگونگی ساختن یک باور قدرتمندکننده درباره خواسته را به شما یاد دهد.

دوره کشف قوانین زندگی، به شما باورساختن را با استعاره “ترمز و گاز” یاد می دهد.

شیوه ای که به تمام معنا، بی نقص است و هر فردی به راحتی می تواند به کمک این شیوه، باورهای محدودکننده و پنهانی را در ذهنش شناسایی و حل نمایی که‌، سالها مخفی مانده بود و توانسته بود در چهره ی یک ترمز که اتفاقا وجودش لازم و ضروری هم دیده می شود، در مقابل هدفت بایستد و به حیاتش ادامه دهد‌. بی آنکه تو حتی ذره شک کنی که اشکال کار از همین جاست.

به همین دلیل آن بخش هایی که‌، استاد عباس منش بر ترمزها و گازها تأکید دارد را جدی بگیر و بارها گوش بده و الگوی آن را درباره تک تک خواسته هایت پیاده سازی و بازسازی نما.

دوره کشف قوانین زندگی همان شناختِ دوباره‌ای است که‌، باید اول درباره خودت و سپس درباره قوانینی داشته باشی که بر جهان مقرر شده تا محل گسترش ظرف وجودت از طریق به یادآوری، شناسایی و تحقق خواسته هایت باشد.

این دوره به یادت می آورد که تو به پشتوانه موجودیت فرکانسیِ خودت و خاصیت جهانی که فقط فرکانس را می شناسد و به آن واکنش نشان می دهد، بدون هیچ ترس و نگرانی این ویژگی های ظاهری، این پدر و مادر، این شهر و کشور، این وضعیت اقتصادی و سلامتی را برگزیدی و از این انتخاب نه تنها مطمئن‌، بلکه سرشار از شور و شوق بودی.

جلسه نهم این دوره و جلسات پس از آن، به تو کمک می کند تا به کمک آگاهی قبل از تولد، ترکیب جادویی “شور و شوق” به همراه ایمان به اصل‌ات (باورهای قدرتمند کننده  و هماهنگ با خواسته هایت) را بسازی و مأموریت خود را در این جهان به کمال برسانی. این ترکیب کوه ها را جابه جا می کند و موجب می شود همانگونه زندگی کنی که ابراهیم‌، محمَد‌، موسی‌، مسیح‌، بودا و دیگرانی زیستند که به خاطر به یاد داشتن اصلِ خود‌، هم خوب زندگی کردند و هم کمک کرده‌اند جهان جهای بهتری برای زندگی بشود.

دوره کشف قوانین زندگی به یادت می آورد که توانایی های تو و قوانینی که بر این جهان مقرر شده، مکمل یکدیگرند.

یعنی اگر موجودی با توانایی های تو، وارد جهانی با قوانینی متفاوت از قوانین مقرر بر این جهان می شد، آن توانایی هیچ مزیت و کارایی نداشت.

همچنین اگر موجودی با ویژگی و توانایی ای غیر از توانایی های تو‌، در این جهان زندگی می کرد، هرگز این تکامل رخ نمی داد و هرگز این جهان به این شکل گسترده نمی شد.

رابطه قوانین این جهان و موجودیت تو، مثل رابطه یک زمین مستعد با شرایط جوّی عالی برای رشد یک گیاه خاص است با بذر اصلاح شده ی آن گیاه. این ترکیب وقتی در کنار هم قرار داده شود، جادو می کند. فقط کافی است پای آن بذرها به چنین زمین مستعدی برسد. آنوقت است که رشدی بی وقفه را آغاز می‌کند.

اما مسئله اینجاست که آن بذر به خاطر از یادبردن اصلش، از خلوص درآمده است.

ترمزها همان بخش هایی اند که از خلوص درآمده اند. البته جای هیچگونه نگرانی نیست. زیرا رابطه “توانایی ما برای خلق خواسته هامان” با “ترمزهامان درباره آن خواسته‌ها‌”، مثل رابطه ی “توانایی شناگری” با “آب” است. اگر آبی وجود نداشت، توانایی‌ای با عنوان شناگری‌، هرگز معنایی نمی یافت و اگر توانایی ای با عنوان شناگری به خاطر نمانده باشد، حتی فکر کردن به نزدیک شدن به دریا ترسناک است‌، چه برسد به اشتیاق برای تجربه لذت پریدن در آن‌ وغوطه ور شدن!

به همین دلیل‌، یافتن موانع و شناختن آنها به عنوان دلایل نرسیدن به خواسته ها، بیش از 90% موفقیت شما در فرایند تحقق خواسته هاست. زیرا از این مرحله به بعد، تمرکز شما را از هر موضوع یا ایده یا راهکار دیگری بر می دارد که‌، فکر می کردید در رسیدن به خواسته تان موثر و مهم بوده است و “انرژی آن تمرکز”، به کمک تان می آید و به کانون توجه تان برای متمرکز ماندن بر خواسته، قدرت می دهد.

وقتی تمرکز شما از هر موضوعی که ارتباطی با خواسته شما ندارد‌، برداشته می شود و روی خواسته تان قرار می گیرد، به قول استاد  عباس منش سرعت پیشرفت تان به صورت توانی رشد می کند.

زیرا این بخش از تمرکز، همان قطعه گمشده ی “پازل باورهای خالص درباره خواسته” (باورهای قدرتمند کننده و هماهنگ با خواسته) است. همان بخش از موضوعی است که استاد عباس‌منش آن‌ را “مرحله خالص شدن فرکانس ها و ساخته شدن باورهای قدرتمند کننده” نامیده است.

یعنی تنها زمانی خواسته ای در تجربه زندگی ات محقق می شود که فرکانس های‌ات درباره آن خواسته، 100% خالص بشود. فرکانس های تو در هر لحظه معجونی از ترمز ها و گازهاست.

بنابراین، “ترمز ها” همان بخش های خالص نشده ی فرکانس هایی هستند که ما درباره آن خواسته مشخص ارسال می کنیم. راه خالص شدن آن فرکانس ها، “یافتن این ترمز ها و تبدیل آنها به فرکانس های خالص” است.

“استعاره ترمز و گاز” به تو کمک می کند تا با انرژی تضادها‌، سوخت خواسته هایت را تأمین نمایی. مثل شکی که با تبدیل شدن به یقین‌، بخش دیگری از اطمینان و یقین تو را می سازد یا شرکی که با تغییرش‌، بخش دیگری از نگاه توحیدی‌ات کامل می شود و …

به عبارت دیگر، “ترمز یا مانع”، ماده ی اولیه ایست برای ساختن بخش ساخته نشده ی باورهای هماهنگ با خواسته ات.

تضادها و ترمزهایی که در مسیر خواسته‌هایت می‌شناسی، مثل تابلوهای راهنمای مسیر هستند و معمولا در جاهایی از زندگی سر راهت قرار می گیرند که‌، جهت مسیر در حال تغییر است. دقیقاً مثل تابلوهای راهنمایی در جاده ها. دقیقاً مثل جی پی اس یا نقشه google map.

تا زمانی که مسیر مستقیم است و هیچ خروجی ای ندارد، شما هیچ پیغامی در جی پی اس اتومبیل خود یا google map. دریافت نمی کنید. اما هرچه به محل تغییر مسیر نزدیک تر می شوید، پیام ها واضح تر و به فاصله زمانی کمتر مرتبا” به شما نمایش داده می شوند.

تا زمانیکه آن پیام‌ها را جدی می‌گیری‌، در مسیر اصلی می مانی. منظورم مسیری است که مقصد آن تجربه خواسته است.

اما اگر به همان مسیر ادامه دهی و پیام ها را نادیده بگیری، دوباره نشانه ها می آیند و دوباره از شما می خواهند که دور بزنید و بر گردید. این ماجرا تا بی نهایت ادامه دارد. یعنی اگر به دنبال فرار از حل مسئله ای هستی با این توجیه که من نمی خواهم بر ناخواسته ها تمرکز کنم، این نشانه ی واضح ضعفی بزرگ است که در مواجه شدن با مسئله و حل آنها داری.

قطعاً نه فقط در این موضوع، بلکه ریشه این ترس و ضعف، خواسته های بسیار بیشتری را در نطفه خفه کرده و موجب شده که در همان ابتدای امر، عطای شان را به لقایشان ببخشی و خودت را محکوم به پذیرش محدودیت هایت نمایی. اما نکته ماجرا اینجاست که این محدودیتها تمامی نخواهد داشت و هر روز به بخش های دیگری از خواسته هایت نیز ریشه می‌دواند و عرصه را بر تو تنگ تر می نماید.

دلیل اینکه افراد زیادی تجربه های یکسان و تمام نشدنی از ناخواسته ها دارند و ناخواسته هایی به شکل های مختلف برای آنها تکرار می شود این است که‌، پیام تضادها را نادیده می گیرند و نمی خواهند آن ترمز را بردارند.

به همین دلیل  مثل جی پی اس ماشین تان، جهان هم مرتبا پیامش را به شکل های مختلف تکرار می کند.

و حالا فردی که مفهوم جی پی اس را درک نمی کند و به آن اعتماد ندارد‌، یا به دلیل اینکه آن جاده را نمی شناسد، ورود به آن جاده برایش ترسناک به نظر می رسد، ساده ترین راه برای حل مسئله را خاموش کردن جی پی اس می داند تا آن پیام را نشنود.

این همان دلیلی است که استاد عباس منش به شما می گوید به دنبال موانع ذهنی باشید. اگر هدف تان رسیدن به مقصد است‌، به جای ادامه دادن به نادیده گرفتن پیام google map.‌، در هر نقطه ای از مسیر که هستی‌، متوقف شو، دور بزن و دوباره خود را وارد جاده اصلی قرار بده.

زیرا جاده ای که در آن در حال حرکت به سمت مسیرت هستی، هزاران انشعاب از مسیرهایی را دارد که مقصد شما نیست.

اما فردی که قانون جی پی اس را می داندو به آن اعتماد دارد، حتی اگر قبلا پیامش را نایدده گرفته باشد یا دیر متوجه پیام شده باشد‌، به گونه ای که خروجی را جا گذاشته باشد، بدون اینکه نگران شود یا بگوید من آن جاده را نمی شناسم و تا به حال وارد آن نشده ام یا خودش را سرزنش کند که چرا آن پیام را نادیده گرفتم و… ، به جای همه این کارها، می گوید خوب حالا که متوجه ماجرا شدم، دور می زنم و طبق راهنمای google map ‌، دوباره وارد مسیر اصلی شوم.

اصل ما عاشق حل مسئله است و هر فردی می تواند رگه‌هایی از این اصل در خود پیدا کند. فرد فارسی زبانی که مسلط به زبان انگلیسی است‌، یکی از لذت بخش ترین لحظات زندگی‌اش را زمانی می‌داند که خانواده‌، دوست و … از او می‌خواهند چیزی را برای آنها ترجمه کند.

ما هرگز نمی خواستیم وارد جهانی شویم که هیچ مسئله‌ای در آن برای حل نیست. در واقع ما قبلا” در چنین جهانی بودیم. داستان آمدن ما به این جهان‌، مثل داستان همان همان فردی است که از کره مریخ به اینجا آمد تا قرمه سبزی بخورد.

ما مثل فردی هستیم که سالهای سال تمام سعی اش یادگرفتن دیفرانسیل بوده. حالا بزرگترین لذت زندگی اش این است که مسائل دیفرانسیل طرح کنیم تا او حل کند. یا از این توانایی‌، بخش مهمی از صنعت را گسترش دهد و مسائل مهمی از جهان را حل کند.

ما نیز قبل از تولد، کاملاً واقف به قدرت خلق کنندگی مان بودیم و زمان تولد، لحظه ای بود که با شوق آماده شدیم تا این توانایی را در عمل و در تجربه به کار ببندیم به همین دلیل نیاز به محیطی داشتیم که در هر لحظه به ما کمک کند تا مسائل را بشناسیم و برای همین این جهان پرتضاد را انتخاب کردیم تا در هر لحظه مسیر را برای مان مشخص کند.

ما مثل ماشین off road و پرقدرتی هستیم که توانایی عبور از هر دست انداز، سنگلاخ، و … را دارد.

به نظر شما آیا فردی که چنین ماشینی با چنین امکاناتی خریده، لذتش رانندگی در جاده ای صاف و آسفالت و بدون دست انداز است؟

آیا منطقی است که برای رانندگی در چنین جاده ای این ماشین بزرگ پر قدرت 8 سیلندر off road ، و four wheel drive وشاسی بلند و … را بخرد و در خیابان‌های پر از ترافیکی برود که به سختی می تواند بپیچد یا دور بزند یا جای پارک پیدا کند؟

آیا منطقی است که ما‌- با چنین توانایی هایی- وارد جهانی شویم که هیچ مسئله‌ای ندارد ؟

و اگر به نظرت منطقی است‌، ما که قبل از تولد در چنین جهانی بودیم پس چرا خواستیم آن جهان را ترک کنیم و به این بعد بیاییم؟

اینها سوالاتی است که باید در مواجهه با ترمز ها تکرار کنیم و از آنها شور و شوق و انگیزه بسازیم و یافتن موانع و حل آنها را با “تمرکز بر نکات منفی” اشتباه نگیریم.

تمرکز بر نکات منفی یعنی به یادآوری مشکل هایی که فکر می کنی توسط عاملی بیرون از تو خلق شده و تو توان تغییر آنها را نداری.

تفاوت تمرکز بر نکات منفی با “تلاش برای یافتن ترمز های که مانع وقوع خواسته هایت شده”، دقیقاً تفاوت “تمرکز بر مسئله” و “تمرکز بر راه حل های مسئله “است.

تمرکز بر نکات منفی یعنی “دلیل منطقی ساختن” برای اینکه‌، به خودت ثابت کنی زندگی تو در دست عاملی بیرون از خودت است.

یعنی اثبات کردن ناتوانایی هایت در حل مسائل‌، به خودت.

در حالیکه “تمرکز بر موانع به منظور یافتن آنها و حل شان”، برگرفته از این نگاه است که:

زندگی من در دست فرکانس های من است و من با فرکانس هایم توان تغییر هر مسئله ای را دارم زیرا من انا الله هستم.

یعنی موجودی که در هر لحظه به سمت راه حلها هدایت می شود.

یعنی موجودی که وسیله‌ی گسترش جهان است‌، از طریق گسترش خودش و راه گسترش او‌، حل مسائلی است که با آن مواجه می شود . برای همین در جهانی ساکن شده ام که ویژگی اش فَإنَّ مَعَ العُسْرِ يُسْراً است تا با انرژی ای که همراه آن العسر آمده، به مسیر یسری هدایت شوم.

لذت بردن یعنی‌، احساس آسودگی خیال‌، از توانا بودن در حل مسائلی که در مسیر وجود دارد.

فردی که عاشق رانندگی است و مهارت خاصی در رانندگی دارد، تعریفش از مسیر لذتبخش، مسیری نیست که اصلا لازم نباشد فرمان را بپیچاند یا سرعتش را کم یا زیاد کند یا مجبور به توقف شود. زیرا کاملا مسلط به انجام تمام اینهاست.

اما همین فرد وقتی برای اولین بار شروع به رانندگی می کند، خصوصا اگر آموزش او با ماشین دنده ای باشد، سخت ترین بخش رانندگی زمانی است که‌، با چهارراهی مواجه می شود که باید ترمز کند. یا به خاطر دیدن یک عابر‌، مجبور است ترمز کند یا سرعتش را کم کند.

زیرا از آنجا که هنوز توان کنترل ماشین را ندارد. در ذهن او “توقف ” به معنای استفاده ی دوباره از دنده یک است و استفاده از دنده یک به معنای درگیر کردن کلاچ و رها کردن ترمز به صورت همزمان و هماهنگ! کاری که او در آن بسیار بد است و نتیجه اش خاموش شدن ماشین است.

به همین دلیل‌، از هر تغییری در روند رانندگی بسیار نگران و بسیار متنفر است چون از خاموش شدن ماشین بسیار متنفر است و آرزو می‌کند که ای‌کاش نیازی به ترمز نبود یا ماشین دنده اتوماتیک بود.

اما وقتی همین فرد در این کار خبره می شود، دیگر به صورت خودکار و بدون فکر این کارها را انجام می دهد و حتی فردی که به صورت تخصصی می خواهد برنده مسابقات رالی بشود‌، عاشق رانندگی با ماشین دنده ای است و نه تنها دوست ندارد که کاش کلاچ و ترمز و گاز نباشد، بلکه استفاده تخصصی و به موقع از آنها را‌، رمز پیروزی اش در این مسابقات می داند.

یعنی از همان آیتم هایی برای پیروزی کمک می گیرد که زمانی‌، وجود آنها و اجبار برای استفاده از آنها‌، مهم ترین ترسش او از رانندگی را ساخته بود و بخش غیر لذت بخش رانندگی به حساب می آمد.

بنابراین برای رفع سوء برداشت درباره ترمزها و برعکس‌، کمک گرفتن از انرژی ترمزها برای ساختن بخش های ساخته نشده‌ی باورهای هماهنگ با خواسته ات‌، از آموزش های این مقاله در کنار دوره کشف قوانین زندگی کمک بگیر.

بارها و بارها جلسات این دوره را گوش بده و به آموزه هایش عمل کن. آنوقت آرام آرام از آن راننده مبتدی که از توقف و دنده یک می ترسید و به محض توقف ماشینش خاموش می شد‌، تبدیل به مایکل شوماخری می شوی که رمز موفقیتش استفاده به جا از ترمز و گاز است.

منظر خواندن نتایج شما در بخش نظرات همین صفحه‌، هستیم?