پس کِی به خواسته ام می رسم؟!

سلام به همه

واقعیت اینجاست که ذهن آدمی خیلی فرّار و در عین حال چموش هستش، زمانی که خوبی و فراوانی رو میبینی، با اینکه میدونی باید تحسین و تاییدش کنی اما از ذهنت میگذره که کاش من اونجا بودم یا من داشتمش. جهت نگاهمون از درون به بیرونه، یعنی همش دوروبرمونو میبینیم بدون اینکه خودمون و نعمت های کنونیمون رو ببینیم. من خیلی دارم سعی میکنم که هر لحظه حالمو خوب نگه دارم و به آرزوهای عزیزم، نچسبم. به قول استاد باهاشون راحت باشم و از غول بودنشون کم کنم.

برای کنترل ورودی ها، تو هر لحظه فقط خودمون میتونیم مچ خودمونو بگیریم و بفهمیم الان ورودی ذهنم مناسبه یا نه، اگر نیست، دست خودمونو بگیریم و ببریم یه جایی که حالمون بهتر شه. مثلا من همون لحظه یه نگاه به دوروبرم میندازم و دونه دونه نعمت هایی که دارم رو از نظر میگذرونم، فرشی که زیر پامه، لپ تاپی که جلومه، چشمی که باهاش میبینم و… بعد لمسشون میکنم و شکرگزاری میکنم. روش دیگه ای که حالمو در لحظه خوب میکنه اینه که فکر میکنم همه ی آنچه در جهان هست، جاندار و بی جان، نِمودی از یک انرژیِ واحد هستن، یعنی همه از همیم و مثل همیم، با ارزش یکسان، شاید من به یک درخت تبدیل میشدم یا یک صندلی یا یک پرنده یا حتی یه نایلون پلاستیکی، باورتون نمیشه بعد از این افکار، چون هر انچه در جهان هست رو چه زشت و چه زیبا، از خودم میدونم یک احساس محبت عمیقی نسبت بهشون، بهم دست میده، حتی با لذت صفحه کیبورد لپتاپ رو لمس میکنم و میگم دارم خودم رو تو یه شکل دیگه حس میکنم. ویدیویی که از یه پرنده تو جنگل های آمازون میبینم، بهش احساس محبت دارم ، فقط با این تصور که شاید انرژی من مثل اون نمود پیدا میکرد و میشدم یه پرنده، ماها از یه چیز واحد متولد شدیم، ماها خانواده ایم، از همیم. همه اینا باعث میشن خودم رو موفق تر، زیباتر و باافتخارتر حس کنم. به خاطر اینکه جزیی از من یه جایی برنده جایزه نوبل شده، یه جزء دیگه ای از من الان رو درخت نشسته و داره چهچهه میزنه. حس یگانگی با دنیا و کائنات واقعا واقعا برام لذیذ و خوش طعمه و منو قدرتمند میکنه. همچین دنیایی که از منه، چطور میتونه علیه من رفتار کنه؟!

راستی به نظرم علاج واقعه رو پیش از وقوع باید کرد، اصلا چرا ذهنمون منحرف شه که سر به راهش کنیم؟ میشه از همون اول توراه درست و حس خوب موند، بی انقطاع و بی انحراف. من کارایِ ساده ای که دوستشون دارم مثل ورزش کردن یا موزیک گوش کردن و شعر خوندن رو هر روز انجام میدم و اینطوری روحیه مو تو سطح بالایی نگه میدارم. اینطوری وضعیت دیفالتم مثبته و واکنش هام خود به خود نسبت به شرایط بد و برخورد با تضادها، بهتر و بهتر میشن.

البته بگما، بعضی وقتا از دست خودم حرص میخورم و عصبانی میشم و بعد آگاهانه دست به خودزنی میکنم اینطوری که میدونم فلان فیلم قراره افسرده ام کنه اما چون مراقب افکار قبلیم نبودم، به خودم بی محلی میکنم و میگم حقته حالام بشین فیلم اعصاب خرد کن ببین، تا تو باشی دیگه افسار ذهنتو الکی ول نکنی، بعد که ظرف بی اعصابیم پر شد دوباره برمیگردم به حال خوبم. نمیدونم انگار هر از چندی این حال بد لازمه تا بیاد و بهم بفهمونه که ببین اگر مراقب نباشی دائم اینطوری میشی. از خودت بیشتر عصبانی و مایوس تر میشی. برای همین با دید مثبت به اون ایام با احوال بدم نگاه میکنم تا اینکه رفته رفته تعداد روزهای ابریم خیلی کمتر شدن و الان من شدم کسی که حالا حالاها ناراحت نمیشه و آرامش داره و شدم شادی آورِ جمع. میدونید بخش اعظم آرامشم رو مدیون این قانونم که هر چیزی و هر اتفاقی در دنیا، جنبه مثبتی هم داره حتی از دست دادن یک عزیز، به همین دلیل این جمله رو تکرار میکنم که همه چیز به نفع منه، من.

ممنون از توجه همه تون که از خودِ من، منتها با شکل دیگه ای هستید :)

سلام

مهتابِ عزیز

واقعا ممنون، جملاتتون به عمق جانم نشست

برام بسیار مفید بود، متشکرم از شما :)))))))

سلام

ممنون از شما که وقت گذاشتین و مطالعه کردین :)

شاد باشید و سبز