پس کِی به خواسته ام می رسم؟!

سلام خدمت بهترین استادی که در تمام عمرم دیدم و تمام دوستانی که به نشانه های خداوند توجه می کنند و از این فرصت بی حد و اندازه به خوبی استفاده می کنند.

حدود 2 ماه هست که به لطف خداوند متوجه شدم که به صورت ناخوداگاه دارم از یک منبع قدرت بی نظیر تغذیه میشم که به طرز شگفت انگیزی همه چیز رو تحت کنترل من قرار داده و از هر گونه ورودی ای به نفع خودم استفاده می کنم.

در گذشته نگران این بودم که نکنه وارد فلان مهمونی یا فلان مکان بشم و یه سری چیزهایی باعث بشه تا من حال خوبم رو از دست بدم. اما با شناخت این منبع قدرت، که البته همه انسان ها مجهز بهش هستند، ایمان دارم که هر انسانی می تونه خلق شگفتی ها رو در زندگی خودش هزار بار ساده تر کنه.

نکته اول:

همه ما از کنترل ورودی ها صحبت می کنیم اما برای عموم مردم یا همون حدود 97 درصد مردم که با باور های محدود کننده احاطه شدند پذیرش این امر به شدت دشوار به نظر میاد. اینکه ما می تونیم ورودی هارو به صورت ارادی و حتی در مراحل بالاتر به صورت غیر ارادی کنترل کنیم. که البته به عقیده من، همین که ما تصور کنیم “کنترل ورودی ها” دشوار هست هم خودش به نوعی یک باور محدود کننده به حساب میاد چون با این باور و ارسال چنین فرکانسی، ما در شرایطی قرار می گیریم که همه چیز دست به دست هم میده تا کنترل دشوار تر و دشوار تر بشه.

نکته دوم:

طبق آموزه های استاد عزیزم یاد گرفتم که وقتی شروع به تغییر باور هام می کنم به مرور نشانه های باور های قبلی در زندگی ام کمرنگ و بعد از مدتی ناپدید میشه و نشانه های باور جدید ذره ذره نمایان تر میشن و در روحم ریشه می کنند . اما قبل از این باید بدونیم که در ابتدا تا زمانی که باور های قدیمی ما ریشه کَن بشن همه روزه به شکل ها و انداز های مختلف نشانه هایی از باور های قبلی خودمون رو میبینیم که البته شدت وضوح نشانه ها به میزان قدرت هر باور ما است، یعنی باور قوی تر نشانه های واضح تر و باور ضعیف تر نشانه های کمرنگ تر.

حالا سوال این هست که با این اوصاف در ابتدا که تصمیم می گیریم تا بذر یک باور جدید رو بکاریم، چطور می تونیم به نجواهای ذهنیِ حاصل از باور های محدود کننده ی موجود در ذهنمون مسلط بشیم و روند تغییر باور رو لذت بخش تر و ساده تر کنیم.

.:: جواب در یک کلمه است ::.

“نگرش”

نوع “نگرش” ما نسبت به هر صدا، تصویر، خاطره یا هر چیزی که به عنوان ورودی ازش نام می بریم.

“نگرش” کلمه ای هست که شاید انقدر شنیدیم و بهش عادت کردیم که ارزشش رو فراموش کردیم، یا شاید هم درک درستی از معنی و نحوه استفاده ازش نداریم. این منبع قدرت که همون “نگرش” هست، وظیفه داره تا هر ورودی رو از فیلتر های تعریف شده توسط ما عبور بده و موارد خاصی رو وارد ذهن بکنه. به زبان ساده “نگرش” مثل نوعی اسباب بازی بچه هاست که شامل یک جعبه چوبی تو خالی با سوراخ هایی به شکل های مثلث و مربع و دایره است که بچه ها باید مکعب ها و گوی ها و هرم های چوبی رو از سوراخ های مربوطه عبور بدهند. سازنده این جعبه ی توخالی چوبی میتونه با تعبیه ی فقط یک نوع سوراخ، مثلا فقط سوراخ مربعی، به کودک اجازه بده تا فقط بتونه مکعب هارو به داخل این جعبه اصلی بندازه.

برای مثال کسی که نگرش محدودیت سازی داره اگر یک زیباییِ موجود در هر کجای دنیا رو ببینه سریعا حسرت میخوره و با خودش میگه: “خوشبحالش”

یا به عبارتی کسی که نگرش محدودیت ساز داره به محض دیدن یک زیبایی، اون زیبایی رو به طرز آسیب زننده ای پالایش می کنه و ورودی های محدود کننده ای رو وارد ذهن خودش می کنه.

پس به عقیده من جدا از این مسئله که ما با دیدن زیبایی ها می تونیم در مدار بهتری قرار بگیریم، کسانی هستند که نوع نگرششون به مسائل باعث میشه حتی از زیبایی ها هم یک بدی و آسیب بیرون بکشند و وارد ذهنشون بکنند

ما هم به همین شکل می تونیم با ترکیب “نگرش” و “قوانین جهان هستی” فیلتری خاص برای خودمون تعریف بکنیم

نحوه استفاده :

گام اول: بپذیریم که خداوند به تمام انسان ها، در هر شرایطی، با هر وضعیت مالی و معنوی، به یک اندازه نشانه هایی برای هدایت آشکار می کند.

وقتی این نگرش رو داشته باشیم، از هر خبر بد مثل تصادف و مرگ و سرقت و قتل، این پیام رو دریافت می کنیم که در حق هیچ کس در جهان ظلم نمیشه چرا که خداوند به تمام انسان ها به یک اندازه نزدیکه و بی نهایت فرصت در اختیار تک تک انسان ها قرار میده.

شاید برای اینکه پذیرفتن این مورد برای بعضی از دوستان ساده تر بشه لازم باشه که بگم من مسلمان و مسلمان زاده هستم ولی حدود 2 سال پیش تمام اعتقاد خودم رو نسبت به خداوند و ادیان از دست دادم و وقتی بررسی می کنم میبینم من به یک دلیل از مدار سعادت خارج شدم که انسان ناسپاسی بودم به حدی که به عقیده خودم عقلم هم از من گرفته شد. اما انقد خداوند عظیم و بخشنده و خالص و عاری از هر گونه کینه ای هست که باز هم برای من یک سال پیش نشانه هایی از مسیر درست نمایان شد و نمی دونم چطور میتونم توصیف کنم که من با وجود عدم اعتقاد دوباره خداوند رو شناختم و هدایت شدم.

این قوی ترین دلیلی هست که به من میفهمونه که خداوند به گناه کار ترین انسان ها و خطا کار ترین انسان ها هم نشانه های واضحی رو آشکار میکنه بلکه هدایت بشن. خداوندا با تمام روحی که به من بخشیدی عمیقا از تو سپاس گزارم. الان که دارم این قسمت رو می نویسم سراسر وجودم رو حرارت لطف خداوند فرا گرفته.

و اما

گام دوم: به محض اینکه متوجه شدیم که دقایقی یا چند ساعتی حواسمون به اطراف نبوده و ورودی های مختلفی وارد ذهن ما شده و حالمون “خوب” نیست

1٫ از خداوند سپاس گزاری کنیم که این قدرت رو به ما داده تا متوجه بشیم و به خودآگاهی برگردیم

– این سپاسگزاری باعث میشه ما بیشتر و سریعتر در لحظات ناخودآگاه زندگی به صورت خودکار به هوشیاری برسیم

2٫ بگردیم و اون مواردی رو که باعث شده حال ما خوب نباشه پیدا کنیم و به یاد بیاریم که:

—- خداوند همه جا و به یک اندازه در دسترس همه هست و هر کس مسئول اتفاقات زندگی خودش هست

—- برای مثال ترحم ورزی نکنیم که چرا برای فلانی چنین اتفاق ناگواری افتاده است، خداوند همه جا و به یک اندازه در دسترس همه هست

3٫ به خودمون یادآور بشیم که مواجه شدن با چنین جمعی، یا قرار گرفتن در فضایی که باعث شد حال ما بد بشه به واسطه باور های محدود کننده ی ماست و در واقع ما نیستیم که در غم و ضعف فرو رفتیم بلکه باور هایی که محیط در ذهن ما کاشته باعث جذب چنین جملات غم انگیز، اتفاقات ناراحتت کننده و یا شنیدن بخشی از خبر های بد شده است.

من قسمت شماره 3 در گام دوم رو به فاش شدن راز شعبده باز تشبیه می کنم

وقتی من به این درک رسیدم که لحظه لحظه ی زندگی ما، بدون استثناء به وسیله فرکانس هامون خلق میشه متوجه شدم که به نوعی ما مقصر شکست ها نیستیم. شاید از نظر فنی، یک مربی به زندگی ما نگاه کنه و دلایل تمام شکست های مارو به شکلی کارشناسانه توصیف کنه و بگه:

“بله ، تو به این دلیل مقصر هستی”

اما در نهایت تمام شکست های ما به واسطه فرکانس های ما اتفاق افتاده. اینجاست که ما می تونیم به وسیله “نگرش” فیلتر جدیدی ایجاد کنیم و هر بار که با نشانه هایی از باور های محدود کننده مواجه شدیم، به خودمون بگیم:

“من شکست خورده نیستم بلکه باور هایی که از کودکی ناخواسته وارد ذهن من شده باعث شده من چنین نتایجی رو به دست بیارم.”

اینجاست که بعد از انجام دادن این کار و گفتن چنین جمله ای مچ شعبده باز ذهنمون رو می گیریم و هر بار فیلتری جدید برای خودمون می سازیم و به باور های محدود کننده میگیم : “من میدونم که این اتفاق صرفا به واسطه یک فرکانس منفی و مضر در زندگی من رخ داد و نه چیزی بیشتر از این”

الان که به ماههای اخیر زندگی خودم نگاه می کنم میبینم به ندرت اتفاق افتاده که من در این مسیر تکامل به جز احساس هیجانِ و عشق چیز دیگه ای رو تجریه کرده باشم و این زیبایی فقط به کمک نوع فیلتر هایی هست که من برای ذهنم قرار دادم.

من در طول هفته بارها به خودم اومدم و متوجه شدم که در تاکسی یا در منزل با یکی از افراد در حال گفتگو هستم و مادامی که فرد مقابل در حال حرف زدنه، ذهن من در حال تحلیل کردن حرفای اون فرد و ریشه یابی باور های اون فرد هست

و این شگفتی رو مدیون خداوند عزیزم هستم که به من فرصت داد تا با تمرین آموزه های استاد عباسمنش عزیزم و کتاب هایی که مطالعه کردم، به درک درستی برسم

یک تشکر ویژه هم از استاد عباس منش عزیزم میکنم که تنها فردی بود که من رو به درک عمیقی از قوانین جهان هستی رسوند. کتاب های زیادی در این زمینه از مربی های بزرگ دنیا مطالعه کردم اما بیان ساده و عمیق استاد رو هیچ فردی نداشت.

در پناه الله، شاد و در مسیر تکامل و سعادت باشید

سلام سعید عزیز

از تحسین و تاکید و یادآوری شما متشکرم

تایید و تحسین شما باعث میشه باز هم بیشتر به اهمیت سپاسگزاری پی ببرم

درپناه الله باشید