هر زمان که آیه‌ای درباره ابراهیم می‌خوانم، به وضوح می بینم که جنسِ این آیات متفاوت است. یک عشق ناب میان خالق و مخلوق است. هر زمان که واردِ قرآن می شوم و با نامِ ابراهیم روبرو می شوم، شخصیتِ این انسان، مرا به وجد می آورد:
شیوه ی تسلیم بودنش در برابر ربّ. شیوه موحد بودنش. حنیف بودنش… همه‌ی رفتارهای این انسان، وجودم را به شدّت متحول می کند.
برای من، ابراهیم، نمادِ یکتاپرستیِ ناب است. یکتاپرستی ای که آنچنان در وجودش به درستی ریشه دوانده، آنچنان عمیقاً جزئی از شخصیتِ وجودی اش شده، که او را تسلیم ِ امر ربّ گردانیده، آنچنان ربّ را بعنوانِ نیروی برتر که مدیریت همه ی جهان به دستِ اوست، که محافظِ هر جنبنده ای است، که بدونِ اذنش برگی از درخت نمی افتد، باور دارد، که می تواند از هر آنچه که با “تسلیم بودنش در برابر ربّ” مغایر است، دست بشوید.
می تواند بی هیچ تردیدی درباره درستی یا نادرستی عملش، مملو از یقین، هاجر و طفلِ شیرخواره اش را در بیابان رها کند و با اعتماد به ربّ، فرزندش را به قربانگاه ببرد و از همه ی امتحانات، سر بلند بیرون بیاید و تا آنجا پیش می‌رود که می تواند خلیل الله و رفیق خداوند باشد.
هیچ چیز حتی جانِ فرزندش، قادر نیست ذره ای تردید در اعتمادِ او به ربّ، ایجاد کند.
به راستی ابراهیم کیست؟
کدامیک از ما قادر است تا آن اندازه تسلیم امرِ ربّ باشد، که فرزندش را قربانی کند؟
بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از هر فرصتی که پیش می‌آید، به گونه‌ای از ابراهیم یاد می کند، که ما در صحبت هایمان از دوست‌داشتنی‌ترین آدمِ زندگی مان. در هر مناسبتی که در قرآن پیش آمده، خداوند به نوعی خاص او را اسوه‌ای حسنه می‌خواند.
همواره آرزویم این است که “ایمانِ راستین ابراهیم و تسلیم بودنش در برابر ربّ “، اولویت اصلیِ زندگی‌ام باشد. بتوانم آن را در رفتارم بروز دهم و نیز بتوانم آن را به شما و همه‌ی افرادی که می‌خواهند خوب زندگی کنند و کمک کنند که جهان جای بهتری برای زندگی باشد، توصیه کنم. زیرا همواره به خودم می‌گویم، اگر ابراهیم توانسته رفیق خداوند باشد، ما هم می‌وانیم.
اگر او به چنین حدّی از اعتماد و تسلیم در برابر خداوند رسیده، ما نیز می توانیم. زیرا هیچ چیز نمی تواند از این بالاتر باشد، که انسان، پایه های تمامِ زندگی اش را بر “اعتماد به قدرتی بچیند و رفیق نیرویی باشد که برگی بدون اذنش از درخت نمی افتد و اتصالمان با او دائمی است.
اعتمادی که سبب بشود ، افسار ۱۰۰درصدِ زندگی‌مان را به این نیرو بسپاریم و به پشتوانه‌ی اهدانا الصراط المستقیم، از عهده‌ی کنترل ذهن‌مان در هر شرایطی برآییم، از مرز ترس ها و محدودیت های ذهنی مان فراتر برویم تا هم فرکانس با صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولا الضالّین بشویم.
اعتمادی که چنان شرک را از وجودمان بزداید که از ما خلیل اللهِ دیگری، بسازد.
پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش، چیزی نیست جز:
«آموختنِ این جنس از اعتماد به خداوند و توانایی اجرای آن در عمل»
برای مشاهده‌ی سایر قسمت‌های «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر پیشرفته
- دانلود با کیفیت HD214MB18 دقیقه
- فایل صوتی «اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش16MB18 دقیقه
یه صدایی تو وجودم دائم داره میگه
الحمدالله رب العالمین …
و از دیروزه منم دارم باهاش هی تکرار میکنم
خداروشکر کم کم دارم وارد یک رتیمی میشم که قدم به قدم دارم میفهممش
—————————————
در سومین مرحله سفرنامه پربرکت
—————————————
امروز ۲۲.۴.۱۳۹۹ در ۸۷ اومین! روز اشناییم با این درگاه روحانی
پس از سپاس و ستایش خداوند مهربان ، سلام عرض میکنم به هرآنکه در حال مطالعه این متن هست.
پیش ازین سفرنامه ذهنم وارد یه فضایی شده بود تحت عنوان ” آیا خداوند برای بنده اش کافی است ؟؟!؟ ”
تا دیروز تو همین فضا بودم ، اما الان کم کم داره موج تغییر میکنه ، من تا دیروز میگفتم درسته خداوند برای انسان کافیه امــــا … ////// همین اما هه هزارتا حرف توشه –
ایاک نعبد و ایاک نستعین تو حرفامو باورام قدرتی نداره…
یکی در درونم گفت خب مرد حسابی چرا الکی شعار میدی ؟ واقعا همینطور دیگه چطور خدا واست کافیه ؟؟ چطور میتونی بعضی نیازا رو باهاش پر کنی ؟ یا مثلا این روزا با کمبود پول مواجه شدم برای ادامه پروژه ای که اولین روز همین سفرنامه به دلم افتاد – اومد تو ذهنمو گفت دیدی گفتم درسته خدا خیلی مهربونه اما الان پول لازم داری پول!! این چیزا که میگن فقط روی خدا حساب کن فقط برای مقولات دلیه وتو کتابا ، فقط تو بحث معنویاته ، درسته خداوند برای بنده اش کافی است اما تو مقولات معنوی…
مثال ساده مثلا نیاز جنسی رو چطور میتونی با خدا تعمین کنی ؟؟! یا همین الان کمبود پولو چجور میتونی جبرانش کنی؟؟
این مکالمات تو مغزم داره انجام میشه و در مقابلش یه ندای دیگه میگه الحمدالله رب العالمین …
من اگاهانه به این ندا دارم توجه میکنم دو سه روزه ، در حالتی که نیاز های مادی من داره از وجودم فوروان میکنه
اما احساسم میگه حال دلم خوبه ینی یه جورایی ارومم
درسته نیازه هستا ، پروژم خوابیده ، پول لازمم و به لحاظ روابط واقعا داغونم اما دلم اروووومه و در پس زمینه همه این نیاز ها یه صدایی میاد میگه الحمدالله رب العالمین …
فکر کردم ، تا الان اینجا رسیدم ، سوال پرسیدم منظورت چیه ؟ گفت الحمدالله ، ینی اینا فکری نیست که بخاد تو سرت باشه ، گفتم چی میگی عزیز من ،، ، من پول لازم دارم ، نیازهام … گفت درسته اما رب العالمین اینا رو تعریف میکنه…
گفتم نمیفهممت // گفت رجوع کن به صورت به قران …
الحمدالله رب العالمین ، الرحمان الرحیم ، مالک یوم دین
گفت رحمان و رحیم ینی خداست که با رحمتش تعریف کرده نیاز چیه ، تقاضا رو در وجودت از باب رحمانیتش ایجاد کرده و ازت باب رحیم بودنش عرضه رو هم به وجود اورده
ینی اینکه تو احساس میکنی نیازت در فلان موضوع ارضا میشه این خداونده که این عرضه و تقاضا رو تعریف کرده و گفت مالک یوم دین ینی همین ، ینی اونه که مشخص کرده خوبی و بدی رو و اونه که اینا رو کنترل میکنه
دوباره صدایی اومد گفت : آیا خداوند برای بنده اش کافی نیست ؟
گفتم نمیدونم یارب العالمین ، گفت پس دائم تکرار کن الحمدالله رب العالمین تا بهت بگم …
گفتم اخه چرا ؟؟ چه ربطی داره ؟ یادم اومد که بزرگی گفت : شکرگذاری بهترین فرکانس رو به جهان ارسال میکنه …
اینا همش تو سرمه و با پلی شدن فایل سوم سفرنامه اعتماد به رب و توضیحاتی که استاد در عید قربان دادن تقریبا داره تکمیل میشه
میشه گفت قطعات پازل داره کنار هم چیده میشه ، فکر میکنم اولین روزنه های همزمانی داره طلوع میکنه تو زندگیم …
تا پیش ازین با این مبحث بیگانه بودم و همیشه هم آرزوم بود درکش کنم و باهاش زندگی کنم ، تو هر لحظه نشونشو ببینم…
اما ابراهیم ، الگو و نماد یکتا پرستان
فکر میکنم اینکه ایشون تونستن خانمشون و بچه شیرخوارشونو تو بیابون رها کنن و برن دنبال نشونه ای که بهشون شده بود از یقین کامل این جمله میاد : خداوند برای بنده اش کافی است…
واقعا دلم میخاد ، خدایا به منم ایمان ابراهیمو بده منم هدایت کن به صراه المستقیم ،صراه الذین انعمت علیهم …
و فکر میکنم انعمت علیهم همین باور : خداوند برای بنده اش کافی است ، میباشد .
ینی اگه من باور داشته باشم که خدا واسم کافیه دیگه گیر پول و پارتی نیستم دیگه گیر وجود ادما نیستم
دیگه به فکرمم خطور نمیکنه که نیازم فقط توسط یک انسان میتونه ارضا بشه
این مبحث یه لقمه گونده ای تو گلوم ، گره گره بزرگه تو فکرم
خدای من
دلم میخاد باور کنم فقط تو واسم کافی هستی ، لطفا اجابتم کن
و امروز توسط این متن ازت میخام نشونه ای بفرستی ، یقینی واسم ایجاد بشه ، نوری در دلم بیاد که همیشه هر وقت گیر کردم یادم بیاد که نه ،، من نیازمند دیگران نیستم ، من نیازمند چیزی نیستم ، فقط خدا واسه من کافیه…
من این درخواستو کردم دیروز – دیروزی که رفته بودم تو طبیعت و ساعت ها تنها بودمو کنار همون رودخونه و درختا کلی باهاش عشق بازی کردم ، انقد غرقش شده بودم که زمان از دستم در رفت – تو اوج حرف زدنام گفتم واسه من نشونه ای بفرست
یه هو همه چی اروم شد ، یه سکوتی ایجاد شد
یه هو گفتم لطفا منو بببخش اگه این حرفم به این معنا بوده که خودتو به من ثابت کنی ، ینی صدایی اومد گفت ینی میخای خدا خودشو به تو ثابت کنه ؟؟ ینی تو ایمان نداری که اون رب العالمینه ، اون رحمان و رحیمه ؟؟ اون مالک یوم الدینه ؟؟
و دستو پامو گم کردم اروم گفتم معذرت میخام ، اما اگه جسارتی نیست لطفا نشونه ای بفرست و یادم اومد از ابراهیم که موقع مکالمش به خدا گفت نشونه ای بفرست و خدا اون ماجرای صدا زدن مرغ های مرده رو بهش نشون داد
حقیقتا یکم احساس گناه پیدا کردم ازین حرفم ، ازینکه جسارت کردمو به خدا گفتم برای اثبات خودت نشونه ای بهم نشون بده که یقین پیدا کنم ، نمیدونم چرا … اما حسم بازم خوب بودو هست…
امروز باگوش کردن مرحله سوم این سفرنامه پربرکت یه سری چیزا داره تو دلم میشینه …
هر وقت نیازهام که عمدتا مادی وجسمی هست میاد تو فکرمو داره تصویر سازی میکنه واسم ، تصویر سازی میکنه که نیازم به فلان طریق توسط فلان شخص درحال انجامه
من سریع میگم الحمدالله رب العالمین و ذهنمو اگاهانه ازون ماجرا بیرون میارم و میگم این چیزی نیست که بخاد توی فکرم باشه
نوشتن این متن تقریبا به درک بیشتر خودم کمک کرد ، امید که مطالعش برای دوستان هم مفید واقع بشه
من با گفتن الحمدالله رب العالمین به خودم تکرار میکنم فکر کردن به هر موضوعی ینی حمدشو گفتن و ازونجایی که من تصمیم گرفتم تنها ربی رو بپرستم که پروردگار جهانیان هست پس نباید درمورد این موضوع فکر کنم ، من خدا رو میپرسم ، به خدا فکر میکنم و ازونجایی که اون مالک یوم دینه میدونه که من نیازمندم به هر محبتی که در حقم داشته باشه و اون اجابتم میکنم چون الرحمان الرحیمه …
هر موقع توی فکرم میاد که پول از فلان طریق درحال واریز شدنه ، میگم الحمدلله رب العالمین چون به دلم انداخته که تنها از رب العالمین یاری بجویم که ازون جایی که اونه تعریف میکنه عرضه چیه و تقاضا چطور باید وارد بشه
به حساب خودم دارم ذهنمو کنترل میکنم که دستان خدارو باز بذارم و فقط از یک مدخل منتظر ورودی نباشم ، این در مرحله تست هست و یقین پیدا نکردم .
سوره حمد همزمان با این روز سفرنامه به دلم افتاده…
و من هی دارم تکرارش میکنم به زبان عربی و زبان فارسی
واقعا نمیدونم چی پیش میاد ، شنیدم که شکرگذاری خیلی از مسئله ها رو حل میکنه ، تو کلیپ راز هم اشاره بهش کرد و استاد عباسمنش هم میگفتش
اما تو این مرحله واقعا نمیدونم درسته یا نه ، فقط امید دارم به رب العالمینی که رحمان و رحمیه
رحمتش به صورت عام و خاص مشمول همه میشه
امید دارم…
فکر میکنم موسی ها هم همینطوری بود ، وقتی که با خانوادش به سمت مصر در حرکت بود ، تو مسیر با طوفان روبه رو شدن که یه هو یه نوری از دور دید ، به خانمش اینا گفت شما اینجا بمونین من برم اونجا شاید هدایت باشه بعد جدا شدن از خانوادش ، ینی موسی هم کار ابراهیمی انجام داده و به مقام کلیم اللهی رسید خانوادشو تو اون صحرا ول کرد ، تو اون شرایط و یقینا ایشونم مطمئن بوده خداوند برای بنده اش کافی است وهمسرشم یکتا پرست بوده و همراه … و مثل خیلی از خانوما نگفت اقامون سایه سرمه خانمشم که دختر پیغمبر بوده ایمان زیادی داشته افرین بهشون ، خلاصه اینکه موسی هم با امید رفت اونجا و واقعا هیچی نمیدونست و تو قران نوشته شده اولش ترسیده ، بعد ندا میاد نترس تو به وادی امن پانهادی ، کفشاتو دربیار و نزدیک شو ، درخصوص همین ایه فخرج نعلین هم مفسرین و مترجمین کلی صحبت داشتن ، الان به دلم اومد که بنویسم ، خدا خواسته به موسی یقین بیشتری بده ، شاید اونجا خار و خاشاک یا سنگ بوده ومیخاسته بگه من بقدری برای تو کافی هستم که حتی نمیخاد نگران اذیت شدن پاهات باشی ، من واست کافی ام ، تو فقط به من توجه کن و حتی پا بذار روی سخت ترین سطوح …
به نظرم این ایه یه علاوه بر سایر معنایش میتونه اینو هم یاد اوری کنه که خدا تا این حد برای بنده اش کافی است …
اره فکر میکنم همینه ، چون مشابه دیالوگ ابراهیم فکر میکنم هیچ جای دیگه ذکر نشده ، ینی پیغمبری بگه خدایا نشونه ای از قدرتت بفرست ، هممم نمیدونم یادم نمیاد ، خدا کمکم کن مطالعاتم بیشتر بشه و با یقین کامل بنویسم
فقط یادم میاد یه دیالوگی صورت گرفته بین موسی و خدا تو اون ماجرای چهل روز عبادتش که فکر میکنم در حدیث قدسی به چشمم خورده که موسی از خدا درخواست کرده پیش من تجلی کن علاوه بر مکالمه خودتو ظهوربده که ببیمنت و اونجا خدا گفته تو محدودی و ناتوان و لحظه ای جلوه کرده خدا به کوه مقابل و گویا کوه در نگاه موسی به هزاران تکه تقسیم شده و موسی از شوک اون واقعه بیهوش شده //// که دوستان همونطور که عرض کردم فکر میکنم این حدیث قدسی هست و استناد دقیقشو من ندیدم.
خدایا منو هدایت کن که به دروغ چیزی رو در موردت نگم و بر زبانم چیزی رو جاری کن که خشنودی تو سعادت منو به ارمغان بیاره
مرسی سپاسگذارم ازت .
در پایان یه تشکر ویژه از استاد عزیز و مریم خانم شایسته و سایر کسانی که مسببات این سفرو هماهنگ کردن دارم.
فکر میکنم به اندازه ای که به تعهدم عمل کرده باشم گزارش و ادراکمو ازین منزل ، ازین مرحله ، ازین مداری که توش قرار گرفتم ثبت کردم
به امید روزی بیام این متنو بخونم در حالی که این تضاد ها از بین رفتنو منم مثه نوح ، مثه ابراهیم ، مثه موسی ، مثه هزاران یکتا پرست در وادی ایمن و پربرکتی باشم در حالی که سرشار از سعادت و حسنات در دنیا هستمو مشتاق زیارت حضرت حق و استفاده حسنات در اخرت و دوری از عذاب النار