«اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش - صفحه 149

سلام به استاد عزیزم، خانم شایسته نازنین و دوستای عزیز.

امروز میخوام از یه قربانی کردن بگم… قربانی کردن غرور کاذب…

چند ماه پیش توی بهمن ماه که من تازه برگشته بودم ایران، برای اینکه خودمو پیدا کنم و ارتباطم با منبع بیشتر بشه، اومدم توی باغی ساکن شدم که اقامتگاه مامان توشه. سکوت اینجا به سکوت ذهنم کمک میکرد. ده روزی بیشتر از برگشتنم نگذشته بود که میدیدم کارگری که مامان از دو سه سال قبل استخدام کرده درست کارش رو انجام نمیده. مامان بهش یه سوییت 55 متری توی باغ داده بود که با خانمش و بچه 3-4 سالش اونجا زندگی میکرد و هزینه آب و برقش رو مامان میداد و مواد غذاییشون رو هم دست و دلبازانه تامین میکرد و این آقا فقط باید روزی سه چهار ساعت توی نظافت اقامتگاه و کارای مامان کمکش میکرد و در ازاش حقوق هم دریافت میکرد. در حقیقت هزینه جا نداشت و تو یه باغ قشنگ و خوش آب و هوا زندگی میکرد، هزینه آب و برق و غذا هم نداشت و حقوق هم میگرفت در حالیکه کارش هم به نسبت کار کارگری سبک محسوب میشد ولی باز با اینکه جوون و سالم بود تنبلی میکرد و یه روز به مامان میگفت کمرم درد میکنه، یه روی میگفت زانوم درد میکنه و خلاصه هر روز یه داستانی داشت و کار رو میپیچوند. سعی میکردم اعراض کنم و توی کار مامان دخالت نکنم و هر روز میدیدم اون بنده خدا پا رو فراتر میذاره.

از چند تا از مهمونهای مامان شنیدیدم که بهشون پیشنهاد میده اگه میخوان با قیمت پایینتر بیان اقامتگاه باهاش در تماس باشن تا یه روزایی که ما نیستیم بهشون خبر بده که بیان و پولش رو برا خودش بزنن! حالا یه عده به ما اطلاع دادن ولی یه چند نفری هم ظاهرا باهاش هماهنگ شده بودند و برای اینکه هزینه کمتری بدن در نبود ما اومده بودند. مامان شروع کرد یواشکی دنبال کارگر جدید گشتن ولی کسی رو پیدا نمیکرد.

تا اینکه یه شب سه تا دختر جوون مهمونمون بودند. این آقا شماره موبایل خانم رو از روی فرم پذیرش برداشته بود و ساعت 3 نصفه شب مزاحمش شده بود. دخترها به شدت شاکی شدند و با وجود معذرت خواهیهای مامان، ساعت 6 صبح اقامتگاه رو با ناراحتی ترک کردند. به مامان گفتم ازونجایی که این کسب و کار شماست، من نمیخواستم دخالت کنم ولی این آقا دیگه شورشو دراورده، ردش کن بره. مامان درونش نگران بود ازینکه دم عید بخاطر شلوغی و حجم مسافرها و با بیشتر شدن کار اقامتگاه دست تنها بمونه. برا همین فقط سعی کرد یک تذکر جدی به اون آقا بده ولی نگهش داره. اما اون آقا که متوجه نگرانی مامان شده بود سربالا جواب مامان رو داده بود که اگه ناراحتی، کارگر جدید بگیر! احساس میکرد بهش احتیاج داریم و سواستفاده میکرد. بخصوص اینکه با بقیه اتباع محل همه دوست و فامیل بودند و میدونست کسی نمیاد برای کار. دیگه راه نداشت دخالت نکنم :)) از مامان خواستم که بگه نیازی به کارگر جدید نیست، یه جا برای سکونتش پیدا کنه و تخلیه کنه. ازونجایی که توی این منطقه باغ زیاده، به راحتی یه روزه بعنوان سرایدار یکی از همین باغها جا پیدا کرد و رفت. ما موندیم و مهمونهای هر روزه بدون کارگر. به همه سپرده بودیم که اگه کسی رو میشناسن معرفی کنن و هر جا عقلمون میرسید آگهی دادیم ولی انگار تخمشو ملخ خورده بود :) مامان انقدر کلافه شد که گفت تعطیل کنیم تا کارگر جدید پیدا کنیم. ولی من تو کَتَم نمیرفت تعطیل کنیم بخصوص اینکه ممکن بود این پروسه جذب کارگر جدید طول بکشه و نوروز اوج تعداد مسافران بود که نباید از دست میدادیم. با اینکه چیزی از درآمد اقامتگاه به من ارتباطی نداره و بعنوان بیزینس مامان کلا سهم خودشه، ولی رفتم دستکش دست کردم و خودم دست به کار شدم. مامان میگفت مگه میشه تو تمیز کنی و بری هر روز دسشویی برای مردم بشوری. گفتم “مامان اینکه دائمی نیست، موقته. تا همین الان هم اگه کارگر پیدا نشده یعنی یه ترمزی تو خودمونه. مگه میشه ما حاضر باشیم همه چی و حقوق خوب بدیم باز هیشکی نیاد؟! پس قطعا یک ترمزی در باورهامونه. ولی تا این ترمز پیدا و رفع بشه فکر تعطیلی رو نکن، خودم تمیز میکنم.” میگفت تو کار بدنی نکردی این کار سنگینه نمیتونی. گفتم اگه این آدم تنبل میتونسته مطمئن باش من بهتر میتونم.

نتیجه اینکه از همون اول که مهمونها وارد میشدند و میدیدند یه خانم تر تمیز و خوش برخورد (تعریف از خود نباشه :)) ) در رو براشون باز میکنه و ولکام براشون میبره و غیره، خیلی بیشتر جذب میشدند، از طرف دیگه هم اونایی که قبلا مهمونمون بودند و مجدد میومدند دونه به دونه به مامان میگفتند چقدر نظافت سوییتها بهتر شده و اصلا قابل مقایسه با قبل نیست. خلاصه اینکه با اجازتون از بهمن ماه به مدت چهار ماه ضمن کار خودم و صادرات به اقصی نقاط جهان، هر روز مثل یک کارگر روزمزد کار نظافت سوییتها و سرویس بهداشتیها رو هم انجام میدادم ، برای مشتریها صبحانه درست میکردم، غذا سرو میکردم و غیره :)

کلی توی فضای باغ تغییر ایجاد کردم، دکور رو تغییر دادم، رنگ رومیزیها و خیلی چیزها رو عوض کردم و همه اینها نتیجه ش شد رضایت بیشتر مشتریها طوریکه چند تا از مشتریها علنا به مامان میگفتند اینجا باید قیمتش خیلی بالاتر باشه، خدماتش در حد هتلهای بین المللیه. قیمتها رو تقریبا دو برابر کردیم و با اینحال هر روز مهمون داشتیم. به مامان به شوخی میگفتم شما که درآمدت چند برابر شد هزینه کارگرت هم صفر شد، اینطور که معلومه اونی که باورهاش مشکل داشته من بودم نه شما :))

بعد خداوند بهم الهام کرد که کارگری که بخواد بیاد اونجا ساکن بشه نگیریم. به جاش کارگر با ساعت کار معمول بگیریم که ساکن یکی از روستاهای اطراف باغ باشه. و در عوض سوییت بزرگی که به کارگر داده بودیم رو تغییر دکور بدیم و تجهیز کنیم و بعنوان سوییت VIP به مهمونها بدیم. مامان اول قبول نمیکرد و میگفت باید یکی اینجا ساکن باشه و نگهبانی بده. میگفتم اخه این بنده خداها حال نگهبانی دارن؟ :)) ما امنیتمون دست خداست نیازی به نگهبان نداریم. بالاخره قبول کرد و خداوند هدایت کرد و خانمی که توی درمانگاه روستا کار میکرد و همه رو تر و فرزی و صداقتش قسم میخوردند رو استخدام کردیم و جالب اینکه خودِ این خانم حقوق درخواستیش کمتر از حقوقی بود که به نفر قبلی میدادیم. و بدین ترتیب دوران کوزِتی شهرزاد به پایان رسید :)) ولی شما که غرببه نیستید، واقعا از درون به کارهای این چند ماه افتخار میکنم. به اینکه غرورم مانع نشد ، به اینکه اجازه ندادم نجواها جلومو بگیرن. تو اون چهار ماه هر روز که میخواستم سرویسها رو بشورم نجواها میگفت آخه تو که پول دلاری تو‌حسابت میاد و خودت میری بهترین هتلهای خارج از ایران در شأنت هست که اینکارا رو بکنی؟ آره در شأنم هست. هر کاری که مبنی بر باج ندادن به آدمهایی باشه که فکر کنن بدون اونا لَنگ میمونیم در شأنمه. هر کاری که یادم بندازه که به هیشکی جز خدا احتیاج ندارم در شأنمه. خدا رو شکر ازین امتحان سربلند بیرون اومدم پاداشش یه کارگر خداشناس و پرتلاشه که از هیچ لحاظ قابل قیاس با اون آدم قبلی نیست و پاداشش برکتیه که به کار خودم اومدمه پاداشش برکتیه که به درآمد مامان اومده و پاداشش عزت نفسیه که در شهرزاد بیشتر شده که شهرزاد از پس هر کار برمیاد، هر کاری. و در ازای این عزت نفس و برکت. بهاش غروری بود که من دادمش و ازاش عزت نفس و برکت کسب کردم.