ما بی انتها هستیم - صفحه 22

سلام جناب عباس منش

با تشکر از آخرین فایل رایگان که درسایت قرار دادید

اگر بخواهم راستش را بگویم از شنیدن برخی حرفهایتان احساساتم جریحه دار شد

و بسیار ناراحت شدم

قصد توهین و اساعه ادب ندارم اتفاقا از شدت محبت است که اینگونه صحبت میکنم

در مورد مرگ تا حدودی سخنانتان زیبا بود ولی حق مطلب ادا نشد

و در مورد گریه و عزاداری حق با شماست این مطلب بد و ناپسند است اما برای غیر ائمه علیهم السلام

حضرت استاد

اکنون شما در مقام راهنما و امام برای گروهی خاص هستید

امام به حق باشید نه …

اینترنت که در دسترش هست کمی راجب مطالب تحقیق کنید

بحث مخالفت با گریه و عزا داری به صورت مطلق مخصوصا برای امامان علیهم السلام

یعنی شما مخالف سخنان خداوند متعال و انبوه احادیث

اسلامی و شیعی در این زمینه هستید

یعنی روش و راه جدید و دین جدیدی دارید

که با اصول عمیق تشیع مخالف است

و خروج از صرا ط مستقیم

و این مخالفت از صراط و تکیه بر احساسات و تفکرات ناقص و اشتباه و دوری از

محمد و آل محمد صلوات الله علیهم

نتیجه ای جز عذاب و آتش ابدی نخواهد داشت

کمی در مورد گریه

گریه را شما زجر و عذاب وفقدان فرض کرده اید

در صورتی که گریه انواع بسیاری دارد و حتی دانشمندان تحقیق کرده اند هر گریه ای با توجه به علتش ترکیبات شیمیایی خاصی دارد و اشکها مختلف هستند

گریه ای که شما فقط با آن آشنا هستید گریه ای از روی درد وناراحتی و غم و غصه و دل تنگی است

انواع دیگر گریه بسیار است مثل گریه از فرط شادی و نشاط و لذت

نوع دیگری از گریه ، گریه های عرفا از جذبات است که شامل گریه های جلالی و جمالی است که از شوق وفراق هستند

تفسیر فلسفی از گریه ( تا جایی که بنده فهمیده ام )

وقتی شما به یاد چیزی و موضوعی هستید در آن موضوع قرق میشوید و باطنا با اویکی شده و در آن فنا ونابود میشوید

و اگراهل باطن شما را ببینند همان چیز را میبینند.

اگر موضوعی که به آن فکر میکنید و در مقابل آن بشدت احساساتتان تحریک میشود غیر خدا باشد در باطن آن موضوع غیر خدا که همان آتش و عذاب است قرق خواهید شد و باطنا در عذاب خواهید بود و اگر در محبت اولیای الهی و محمد وال محمد صلوات الله علیهم غرق شوید با احساسات شدید که یک نوع آن که خداوند هم بر آن تاکید کرده، گریه است . شما باطنا وبه درجه ای در باطن حسین ابن علی صلوات الله علیه قرق میشوید واینجاست که گفته شده گریه بر حسین صلوات الله علیه تمام گناهان را پاک میکند و شما هم درجه ایشان میشوید .چه کسی میتواند درجه و مقام امام را درک کند.

از سخنتان در مورد مخالفت با گریه برای ائمه صلوت الله علیهم بسیار رنجیدم

توبه حضرت آدم علیه السلام بعد از اینکه بر امام حسین علیه السلام گریه کردند پذیرفته شد.

از طرفی حسین ابن علی صلوات الله علیه دارای مقام باب الله هستند

یعنی هر شخصی به سمت خدا میرد ناچار است از مسیر امام حسین علیه السلام رد شود و باطن ایشان هادی به سمت خوبیهاست و بهشت ابدیست

و اما مسیرهای دیگر غیر از ایشان وائمه صلوات الله علیهم، آتش و عذاب ابدی هستند .

در مورد تصمیم امام علیه السلام گفته شده ایشان راههاِی بسیار زیادی برای دوری از شهادت داشتند ولی اراده و خواست خداوند این بود که شهید شوند و ایشان با کمال میل به استقبال دستور الهی رفتند وسخنان دیگران و مسائل دیگر مهم نبود .

ایشان از همه چیز برای خدا گذشتند و به همین علت بی منتها در نزد خداوند متعال ارزش دارند و هرکس به ایشان عرض ارادات کند خداوند در مقابل با نهایت کرامت و جوایز و بهشت و بخشش بااو برخورد میکند.

و با دشمنان امام سخت و کوبنده برخورد میشود .

در ثانی امام علیه السلام قدرت امامت داشتند و مظهریت اسمای الهی .

در جایی نقل شده شخصی از دشمنان گفت با قدرت امامت نجنگ با نیروی خودت مبارزه کن . امام علیه السلام شمشیرشان را در میدان رها کردند و شمشیر پرواز کرد و چرخید و سر عده ای از دشمنان را جدا کرده باز به دست امام برگشت . امام علیه السلام گفتند با نیروی خودم میجنگم اگر بخواهم از نیروهای دیگر استفاده کنم اینگونه است.

علامه قاضی عارف کبیر ، پس از حدود چهل سال تلاش نهایتا با عنایت و توجه امام حسین علیه السلام به آن مقام عظیم رسیدند

شخصی ، امیر کبیر را در خواب دید که در باغ بهشتی و مقامی بزرگ هستند . به او گفت تو خدمات بسیاری انجام دادی و به پیشرفت کشور بسیار کمک کردی حتما به خاطر آنهاست که این مقام را داری .

امیر کبیر ره گفت . نه . در آخرین لحظات که رگ دستم را زده بودند، تشنگی بر من فشار آورد و میتوانستم درخواست آب کنم و لی به یاد امام حسین علیه السلام افتادم و برای ایشان گریه کردم . پس از مرگ امام علیه السلام از من پذیرایی کرده و این مقام و باغ را به من تقدیم کردند .

جناب عباس منش

حسین ابن علی علیه السلام ، وجه الله و باب الله وولی الله و نورالله هستند و مقاماتی دارند که غیر خود ائمه کسی قادر به درک آن نیست

گریه هم درجاتی دارد

اگر تجریه داشتید متوجه میشدید

گریه بر ایشان انسان را غرق لذت و شوق میکند واحساس میکند بسیار سبک شده و بار گناهانش از بین رفته

نه اینکه باعث عذاب و رنجش و ناراحتی شود.

گاهی هم انسان در امام علیه السلام قرق میشود و اصطلاحا گفته میشود شخص دچار جذبات حسینی شده که مخصوص خواص است وعالمی دیگرست

یکی از علمای دارای چشم بصیرت گفتند وقتی وارد هئیت عزا شدم در ابتدا باطن افراد بصورت انسان نبود ولی رفته رفته و با گریه بر ائمه علیهم السلام باطن همگی بهشتی شد و لیاقت وپاکی پیدا کردند.

آیت‌الله بهجت با آن مقام معنوی فوق العاده می‌گفت: اگر من در عمرم 50 سال مراسم عزداری برای امام حسین (ع) گرفتم، کم است و بعد از من شما باز هم برایم مراسم روضه اباعبدلله (ع) را بگیرید.

تمام پیامبران و اولیا الهی بر امام حسین علیه السلام گریه کرده اند و این ماموریتی ودستوری از جانب خداوند متعال بوده

خود امامان علیهم السلام مرتب بر ایشان گریه میکردند . امام زین العابدین علیهم السلام عمری بر جدشان گریه کردند .دیگران هم همینطور .

نقل شده امام زمان صلوات الله علیه هم اکنون و شب و روز برای امام حسین علیه السلام گریه میکنند .

اول شخص عالم، امام زمان علیه السلام با آن مقام بینهایت شب و روز گریه میکنند و شما میگویید من قبول ندارم

امام زمان صلوات الله چنان مقامی دارند که تقریبا هیچ موجودی الان در زمین لیاقت همنشینی ایشان را ندارد. ولی گریه بر امام حسین علیه السلام انسان عادی را چنان عظیم و قدرتمند و پاک میکند که ایشان خودشان برای دیدار با این فرد تشریف می آورند

نقل شده قبل از انقلاب یکی از سادات ، پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله را در خواب دیدندو گفتند چگونه امام زمان صلوات الله علیه را ببینم . رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و اله فرمودند صبح و شب بر امام حسین صلوات الله علیه گریه کن . و او این کار را انجام میدهد. پس از یکسال این شخص موفق میشود به مقام همنشینی و دوستی و دیدار دائمی عظیم ترین و بزرگترین مخلوق بزرگ در روی زمین برسند که از همه ثروتها و موفقیتها بالاتر است .

یکی از مقامات امام زمان صلوات الله علیه مظهریت اسم رزاق است . یعنی تمام مخلوقین رزق و روزی خودشان را از خداوند متعال به وسیله و از طریق امام زمان صلوات الله علیه دریافت میکنند.

بهتر است فایل دیگری آماده کنید و به وضوح بگویید پس از تحقیق و بررسی اسناد وکتب علمی و مذهبی دریافتم گریه کردن و عزا داری برای ائمه علیهم السلام بسیار خوب و ضروری است و موفقیت فقط ازاین طریق قابل دستیابی است و بدون امام حسین علیه السلام و ائمه ، موفقیت های دیگر سرابی سوزان و دروغی بزرگ است .

اما گریه کردن برای موضوعات دیگر مضر و بد است .

اگر هم بر روی نظرتان پافشاری کنید خودتان میدانید و باید پاسخ مخالفت بادستور خداومحمد و آل محمد صلوات الله علیه را بدهید و تا قیامت هرکس بخاطرحرف شما که فکر میکرد درست میگویید . از عزاداری دوری کند و این فیض عظیم را از دست بدهد یک نسخه از گناهش برای شما ثبت خواهد شد.

با این اوصاف و در حال حاضر شما را انسان موفقی نمیدانم .

چون در قرآن گفته شده کفار قرق در پول و باغات و ساختمانهای عالی و لذت و آرامش بودند ولی یکباره در آتش و عذاب ابدی فرو رفتند.

آرامش و شادی و ثروت و سلامتی نشانه موفقیت نیست. موفقیت در پیروی از خداوند متعال به واسطه محمد و آل محمد صلوات الله علیهم است

و لاغیر

در این موضوعات سخن بسیار است .

بهتر است خودتان تحقیق کنید

در اخر بخاطر لحن سخنانم عذرخواهی میکنم.

باور کنید از شدت محبت و دوست داشتن است .اگر برایم مهم نبودید پیامی ارسال نمیکردم.

همچنین اگر در بنده اشکالی میبنید بگویید برطرف کنم

دوستان واقعی سعی میکنند عیوب یکدیگر را برطرف کنند تا زیباییهایشان مستدام باشد

خدا ، من وشما را به راه راست و درست و آرامش و بهشت و صراط محمد وال محمد صلوات الله علیهم هدایت فرماید . ان شاءالله

چند حدیث در مورد عزاداری برای امام حسین علیه السلام

هر که در مرثیه حسین (علیه السّلام) شعری بگوید و بگرید و بگریاند، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را برای او واجب می گرداند‎. همیشه زبان، مترجم عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز میریزد، عشق حضور دارد ولی آنجا که زبان با گردش منظم خود جمله های منطقی میسازد عقل حاضر است.

بنابراین همانطور که استدلالات منطقی و کوبنده می تواند همبستگی گوینده را با اهداف رهبران مکتب آشکار سازد قطره اشک نیز می تواند اعلان جنگ عاطفی بر ضد دشمنان مکتب محسوب گردد.

از این رو گریه حضرت زینب علیهاالسلام بر اهل بیت علیهم السّلام گریه عاطفی و گریه پیام آور و یک نوع نهی از منکر و شعار شورانگیز و سوزاننده و رسواگر طاغوتیان و ستمگران بود.

بر همین اساس است که پیامبر اکرم و امامان علیهم السّلام کسی را که آمادگی گریه کردن ندارد به تباکی (خود را به شکل گریه درآوردن) دعوت کرده اند تا یاد حسین در همه قرون و اعصار در خاطره ها زنده بماند.

در اجر و ثواب گریه بر امام حسین علیه السّلام

اجر و مزد گریه برای آن حضرت بسیار عظیم و بزرگ است و خداوند خود ضامن آن می باشد.

گریه برای آن حضرت سختی های زمان احتضار را از بین می برد زیرا امام صادق علیه السّلام به مسمع بن عبدالملک فرمودند: آیا مصائب آن جناب (امام حسین علیه السّلام) را یاد می کنی؟

عرض کرد: بلی والله مصائب ایشان را یاد کرده و گریه میکنم.

حضرت فرمودند: آگاه باش که خواهی دید در وقت مردن پدران مرا که به ملک الموت وصیت تو را می کنند که سبب روشنی چشم تو باشد.

همچنین فرمودند: ای مسمع گریه بر احوالات حسین (علیه السّلام) سبب می شود که ملک الموت بر تو مهربان تر از مادر گردد.

گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السّلام) باعث راحتی در قبر، فرحناک و شادان شدن مرده، شادان و پوشیده بودن او در هنگام خروج از قبر است در حالی که او مسرور است فرشتگان الهی به او بشارت بهشت و ثواب الهی را می دهند.

اجر و مزد هر قطره آن این است که شخص همیشه در بهشت منزل کند.(1)

گریه کننده بر امام حسین علیه السّلام در بهشت با ایشان و هم درجه ایشان خواهد بود.(2)

شیخ جلیل جعفر بن قولویه در کامل از ابن خارجه روایت کرده است:

روزی در خدمت امام صادق علیه السّلام بودیم و امام حسین علیه السّلام را یاد کرده و از او نام بردیم. حضرت صادق علیه السّلام بسیار گریستند و ما نیز به تبع ایشان گریستیم. پس حضرت صادق علیه السّلام فرمودند که امام حسین علیه السّلام می فرمود من کشته گریه و زاری (اشکم) هستم نام من در نزد هیچ مؤمنی برده نمی شود مگر آن که محزون و گریان می شود.

در روایت آمده است هیچ روزی نبود که اسم امام حسین علیه السّلام در نزد امام صادق علیه السّلام برده شود و آن امام در آن روز تبسمی بر لب بیاورند. آن حضرت در تمام روز گریان و محزون بودند و می فرمودند: امام حسین علیه السّلام سبب گریه هر مؤمن است.

شیخ طوسی و شیخ مفید از ابان بن تغلب روایت کرده اند که حضرت صادق علیه السّلام فرمودند: نَفَس کسی که برای مظلومیت ما محزون است تسبیح است و اندوه و ماتم او عبادت خدا و پوشیدن اسرار ما از بیگانگان جهاد در راه خداست .(3)

شیخ کشی(رحمه الله علیه) از زید شحام روایت کرده است که: من با جماعتی از کوفیان در خدمت امام صادق علیه السّلام بودیم، جعفر بن عفان وارد شد . حضرت او را اکرام کردند و نزدیک خود نشاندند و فرمودند یا جعفر!

جعفر عرض کرد: جانم، خدا مرا فدای تو کند.

حضرت فرمودند: به من گفته اند تو در مرثیه و عزای حسین (علیه السّلام) شعر می گوئی.

جعفر عرض کرد: بله، فدای تو شوم.

حضرت فرمودند: پس بخوان.

جعفر شروع به خواندن مرثیه نمود، حضرت امام صادق علیه السّلام و حاضرین مجلس گریستند.

حضرت آنقدر گریست که اشک چشم مبارکش بر محاسن شریفش جاری شد.

پس از آن حضرت صادق علیه السّلام فرمودند: به خدا سوگند، که ملائکه مقرب در اینجا حاضر شدند و مرثیه تو را که در مصائب حسین (علیه السّلام) خواندی شنیدند و بیشتر از ما گریستند و حق تعالی در همین ساعت بهشت را با تمام نعمت های آن برای تو واجب گردانید و گناهان تو را آمرزید.

پس امام فرمودند: ای جعفر می خواهی که زیادتر بگویم؟

جعفر عرض کرد: بله، ای سید من.

حضرت فرمود: هر که در مرثیه حسین (علیه السّلام) شعری بگوید و بگرید و بگریاند، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را برای او واجب می گرداند. (4)

شیخ صدوق (رحمه الله علیه) در امالی از ابراهیم بن ابی المحمود روایت کرده که امام رضا علیه السّلام فرمودند: ماه محرم ماهی بود که اهالی جاهلیت، جنگ و قتال را در آن ماه حرام می دانستند، ولی این امت جفاکار خون های ما را در آن ماه حلال دانستند و حرمت ما را هتک کرده و زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسیر کردند. آتش در خیمه های ما افروخته و اموال ما را غارت کردند. حرمت حضرت رسالت (صلی الله علیه و آله) را در حق ما رعایت نکردند.

همانا مصیبت شهادت حسین (علیه السّلام) دیده های ما را مجروح گردانید و اشک ما را جاری کرده . عزیز ما را ذلیل گردانیده است و زمین کربلا مورث کرب و بلاء ما گردید.

پس باید بر حسین بگریند، همانا گریه بر آن حضرت گناهان بزرگ را فرو می ریزد.

سپس حضرت رضا علیه السّلام فرمودند: پدرم چون ماه محرم داخل می شد کسی آن حضرت را خندان نمی دید. و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب می شد تا روز عاشورا. آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می فرمود: امروز روزی است که حسین (علیه السّلام) شهید شده است.

و همچنین شیخ صدوق از آن حضرت روایت کرده: هر که روز عاشورا روز مصیبت و اندوه گریه او باشد حق تعالی روز قیامت را برای او روز شادی و سرور گرداند و دیده گانش در بهشت به نور ما روشن شود. (5)

از ریان بن شبیب روایت شده است که گفته روز اول محرم به خدمت امام رضا علیه السّلام رسیدم حضرت فرمودند: … ای پسر شبیب اگر بر حسین (علیه السّلام) گریه کنی و آب دیده گان تو بر روی تو جاری شود حق تعالی جمیع گناهان صغیره و کبیره تو را می آمرزد خواه اندک باشد و خواه بسیار.

ای پسر شبیب: اگر می خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که هیچ گناهی نداشته باشی حسین (علیه السّلام) را زیارت کن.

ای پسر شبیب اگر می خواهی که در غرفه ای از بهشت با رسول خدا و ائمه طاهرین محشور شوی قاتلان حسین (علیه السّلام) را لعنت کن.

ای پسر شبیب اگر بخواهی مانند شهدای کربلا باشی و ثواب آنها را داشته باشی هر گاه مصیبت آن حضرت را یاد کردی بگو: یا لَیتَنی کُنتُ مَعَهُم فَاَفُوزَ فَوزًا عَظیماً؛ ای کاش من با ایشان بودم و رستگاری عظیمی مییافتم.

ای پسر شبیب اگر می خواهی در درجات عالیه بهشت با ما باشی پس برای اندوه ما اندوهناک باش و در شادی ما شاد. بر تو باد ولایت و محبت ما که اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد حق تعالی او را در قیامت با آن محشور می گرداند. (6)

ابن قولیه با سند معتبر روایت کرده از ابی هارون مکنوف که گفت: به خدمت حضرت صادق علیه السّلام مشرف شدم آن حضرت فرمودند. که برای من مرثیه حسین (علیه السّلام) بخوان. من نیز شروع کردم به خواندن.

امام فرمود: به این صورت نخوان به همان سبک و سیاقی که نزد خودتان متعارف است و نزد قبر حسین (علیه السّلام) می*خوانید بخوان. پس من خواندم.

حضرت گریستند و من ساکت شدم.

فرمود: بخوان، من خواندم تا آن اشعار تمام شد.

حضرت فرمود: باز هم برای من مرثیه بخوان، من شروع کردم به خواندن این اشعار: یا مَریَمُ قومُی فَاندُبی مَولاکِ وَ عَلیَ الحُسَین فَاسعَدی بِبُکاکِ

پس حضرت بگریست و زن ها هم گریستند و شیون نمودند و هنگامی که از گریه آرام شدند فرمودند: ای اباهارون هر کس برای حسین (علیه السّلام) مرثیه بخواند و یک نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می شود. و سپس فرمودند: هر کس امام حسین علیه السّلام را یاد کند و بر او گریه کند بهشت بر او واجب می شود. (7)

به سند معتبر از عبدالله بن بکر روایت کرده اند که گفت: روزی از حضرت صادق علیه السّلام پرسیدم که یابن رسول الله اگر قبر حضرت امام حسین علیه السّلام را بشکافند آیا در قبر آن حضرت چیزی خواهند دید؟

حضرت فرمود: ای پسر بکر چه بسیار عظیم است سؤال تو به درستی که حسین بن علی علیهماالسّلام با پدر و مادر و برادر خود در منزل رسول خدا صلی الله علیه و آله می باشند و با آن حضرت روزی خورده و شادمانی می کنند.

گاهی بر جانب راست عرش آویخته و می گوید پروردگارا وفا کن به عهدی که با من بسته ای و نظر می کند بر زیارت کنندگان خود، ایشان را با نام هایشان و نام پدرانشان می شناسند. و نظر می کنند به سوی آنهائی که بر او گریه می کنند و برایشان طلب آمرزش کرده و از پدرانشان می خواهند که برای آنها استغفار کنند و می گویند:

ای گریه کننده بر من اگر بدانی خدا چه جیزی برای تو مهیا کرده از ثواب ها، هر آینه شادی تو زیادتر از اندوه تو خواهد شد.

آن بزرگوار از حق تعالی درخواست می کند که هر گناه و خطا که گریه کننده بر او کرده است بیامرزد. (8)

ارزش قطره اشک برای امام حسین علیه السلام

قطره ای از آن اگر در جنهم بیفتد آتش و حرارت آن را خاموش می کند.

ملائکه خود آن اشکها را گرفته و در شیشه ای ضبط می کنند. (9)

برای هر عملی ثواب محدودی است جز ثواب آن اشک که اجر آن محدودیتی و یا اتمامی ندارد.

چشم گریان در عزای امام حسین علیه السّلام و ارزش آن

اگر اشک بر امام حسین علیه السّلام دارای این همه اعتبارست یقینا چشمی که در عزای او گریان باشد نیز خواص و ویژگی های مربوط به خود را دارد.

خواص چشم گریان در عزای امام حسین علیه السلام

آن چشم در نزد خداوند از تمام چشمها محبوب تر است.(10)

همه چشمها در روز قیامت گریانند مگر چشمی که بر امام حسین علیه السّلام گریه کرده باشد. (11)

آن چشم روشن شود به نور کوثر و نظر به آن. (12)

آن چشم را ملائکه تبرّک میکنند و اشک را خود از آن پاک میکنند.(13)

خواص گریه برای امام حسین علیه السلام

هر کسی که تا به حال خداوند این مرحمت را در حق او نموده باشد و توانسته باشد قطره اشکی در عزای آن حضرت از دیدگان جاری سازد به خوبی آثار و برکات نورانی و حالات معنوی وصف ناشدنی آن را در یافته اما گریه برای آن حضرت خواصی مربوط به خود را دارد که ما اجمالاً بعضی از آن را ذکر می کنیم: صله حضرت محمد صلی الله علیه و آله است. (14)

مساعدت و یاری حضرت زهرا سلام الله علیها است زیرا آن مکرمه هر روز در عزای فرزندنش می گرید. (15)

اداء حق پیامبر صلی الله علیه و آله، خدا و ائمه هدی علیهم السّلام است. (16)

گریه برای آن حضرت تأسی به انبیاء ، ملائکه و عبادالصالحین خداوند است.

اداء مزد رسالت پیامبر است زیرا در قرآن آمده که مزد رسالت پیامبر مودّت ذی القربی (دوستی با خاندان رسول خدا) است. ترک آن جفا به آن حضرت است. (17)

تسلی دهنده دل از جمیع گریه ها و اندوه ها است. (18)

خواص مجالس ذکر مصائب امام حسین علیه السّلام

کسانی که در مجالس ذکر او شرکت می کنند به خوبی حال و هوای آنجا را درک کرده و ارتباط معنوی عمیقی با حضرتش برقرار می سازند، اما بر طبق احادیث و روایات متعدد مجالس آن حضرت دارای ویژگی هایی است:

1- هر کس بنشیند در مجالسی که در آن به امر ائمه علیهم السّلام پرداخته شده و ذکر مصائب آنان است دل او نمی میرد در آن روزی که دلها می میرند. (19)

2- اینگونه مجالس محبوب خدا ، رسول او و ائمه علیهم السلام می باشد.(20)

3- نَفَس فرد عزادار در آن مجلس تسبیح خداوند است.(21)

4- این مجالس محل نَظَر حضرت امام حسین علیه السّلام است. زیرا آن جناب در عرش است و از آنجا به سوی سرزمین کربلا و زوّار و گریه کنندگان خود نظاره می کنند. (22)

5- ملائکه مقرب خداوند درآن مجلسی حاضر می شوند.

6- مجلس عزای امام حسین علیه السّلام هر جا بر پا شود آنجا قبه و بارگاه اوست .

7- معراج گریه کنندگان است زیرا که محل نزول صلوات و رحمت الهی و غفران ذنوب و … است.

8- این مجالس از دیگر مجالس اشرف و افضل است.(23)

پی نوشت ها :

1- بحارالانوار ، ج44، ص289 و کامل الزیارات باب32، ص101

2- بحارالانوار /278/44/ امالی صدوق مجلسی 17/ ص68

3- منتهی الآمال ، ج 1، ص 538

4- منتهی الآمال ، ج 1، ص 539

5- منتهی الآمال ، ج 1، ص 540

6- منتهی الآمال ، ج 1، ص 541

7- منتهی الآمال ، ج 1، ص 542

8- منتهی الآمال ، ج 1، ص 543

9- منتخب طریحی/140/2

10- بحارالانوار /207/45، کامل الزیات باب26 ص81

11- بحارالانوار /293/44، عوالم /534/17

12- بحارالانوار /290/44، کامل الزیارات باب 32 ص102

13- بحارالانوار /305/44، تفسیر امام حسن عسگری (علیه السّلام) ص369

14- بحارالانوار /207/45، کامل الزیارات باب 26 ص81

15- بحارالانوار /209/208/45، کامل الزیارات باب ص82

16- بحارالانوار /207/45، کامل الزیارات باب 26 ص81

17- بحارالانوار ، ج 45، ص 205 وکامل الزیارات ، باب 26، ص 79

18- ترجمه خصائص الحسینیه ، ص 257

19- بحارالانوار /278/44، امالی صدوق مجلسی 17 ص68

20- بحارالانوار /282/42، قرب الاسناد ص) 18

21- بحارالانوار /278/44، امالی صدوق ، مجلس 17، ص 68

22- بحارالانوار /292/44، کامل الزیارات باب 32ص103

23- ترجمه خصائص الحسینیه ، ص