چه موضوعی را باور کرده ای؟

به نام خدا

سلام

این فایل نشونه دیروزمه و قضیه اینه که من به تضادی برخوردم و ازونجایی که میدونم رنجها برای عذاب من نیستن و برای هدایتم به پله ها و مراحل بالاترن و البته در پاسخ به خواسته های خودم دچار این تضاد شدم تصمیم به پیشرفت و تغییر رویه زندگی و البته اقدام عملی گرفتم و برای شما هم اومدم تا بگم قضیه چیه.

داستان ازونجایی شروع شد که زمستان پارسال من به طرز عجیبی میل به این داشتم که پیش افرادی برم و وقت بگذرونم که عملا جز لغو و بیهوده حرفی بین مون نبود و این وسط من داشتم خرج میکردم، نه تنها مالی بلکه از فرکانسی که داشتم و کم کم پایین میومدم.

ازونجا که احساس شما بهترین قطب نمای مسیر شماست همیشه وقتی از پیش شون برمیگشتم حس خستگی داشتم و احساس گناه ناشی از گوش کردن به مسخره کردنها و غیبتهای اونها و میدونستم کسی که جلوی من پشت سر کسی بد بگه پشت سر منم به بقیه بدی منو میگه. اونجا دلم خواست با اینا رفت و آمدم کمتر بشه.

گذشت و بعد از سال انگار این خواسته م اجابت شد از طریق تضادی که بهش بعدا برخوردم. خواسته من این بود که اون آدمها مناسبم نیستن و باید ازشون دور بشم و حسم می‌گفت دارن بهم ضربه میزنن و این در حالی بود که توی واقعیت اثری از ضربه شون نمی دیدم و انگار یه دلیلی میخواستم برای این کار.

بعد از سال یکیشون بهم طعنه پول زد که انگار من ادای پولدار بودنو درمیارم در حالیکه اون موقعی که من بهش پیشنهاد داده بودم واقعا قدرت این رو داشتم که پولم رو جمع کنم و اون برنامه ای که میخواستیم، رو انجام بدیم اما وقتی دیدم تعلل میکنه منم پولمو رو راکد نذاشتم و برای خودم خرج کردم و زندگیمو معطل بقیه نکردم. این برام سنگین اومد که صداقتم رو زیر سوال برد با اینکه میدونست من خالصانه و بی غل و غش هستم. مورد دوم بدون اجازه من کاری رو کرده بود که من بعداً متوجه شدم و در حالی بود که قبل از سال هم با وجود اینکه اجازه نداده بودم اون عمل رو انجام داده بود و دیده بود من عصبانی شدم و حتی بهش تذکر رو هم داده بودم که دیگه اینکارونکن. اما انگار منو جدی نگرفته بود و باهام لج کرده و کار خودشو انجام داده بود و گویا داشت صبر منو امتحان میکرد.

من اون لحظات که این دو اشتباه رو کرده بود بهش چیزی نگفتم و توی دلم هر دو مورد رو نگه داشتم چون عقیده م اینه 3 بار فرصت اشتباه به آدمها میدم (این عقیده البته بده، باور اشتباهیه و ضربه میزنه چون: 1- ناخوداگاه از طرف داری میخوای که بهم ضربه بزن و ناراحتم کن و 2ـ طرف هم ناخودآگاه میاد امتحان کنه که حالا اگه 3 بار اشتباه کنم چکار میخواد بکنه)

تا اینکه بعد از مدتها زنگ زد که چرا خیلی وقته نمیای و منم با اکراه رفتم پیش شون و حرف تو حرف اومد و با اصرار فراوان گفتم که اینکارا رو‌ کردید و من ناراحت شدم. در کمال تعجب و ناباوری فقط داشت خودشو توجیه میکرد و اصلاً اجازه صحبت کردن نمیداد و این موضوع بهم یادآوری شد که بعضیا فقط گوش میدن که جوابتو بدن اما گوش نمیکنن که بشنون و بفهمن. میدونستم باورهای مخربی در وجودش هست اما این بحث بین ما انگار پاره شدن اون پرده ستری بود که روی خودش و باورهای منفیش کشیده بود: من ازت بزرگترم و حرف دهنمو میفهمم و این کبر و غرور و خود بزرگ بینی جالب بود برای من که فکر میکردم مثل خودم خاکی و ساده ست. یک جهان بینی محدود که فکر میکنه چون سن تقویمیش از من بیشتره پس همه چیز رو میدونه و بری از اشتباهه. عذرخواهی های پشت سرهم و ماله کشی با جمله «ببخشید ولی شوخی کردم تو خودت ناراحت شدی» که معادل «ببخشید ولی تقصیر خودت بود» هست یعنی طرف اصلا از اینکه ناراحتت کرده پشیمون نیست که هیچ تازه لذتشو هم داره میبره که تونسته احساساتو به دست بگیره، کنترل کنه و بازی بده و بازم مغروره که نمیتونه همدلی داشته باشه و بفهمه نباید با تمسخر کردن حس تحقیر به کسی بده.

مسلماً من اون شب خیلی ناراحت شدم و نه تنها از دلم درنیومد که بیشترم ناراحت شدم.حتی یه مرتبه دیگه هم سعی کردم با خودش تنها صحبت کنم که دیدم همچنان بر سر مواضع خودشه و اینم فهمیدم دلیل اینکه خودشو همچنان محق میدونه به اینکه اشتباهی نکرده و اصلا روی اشتباه دومش یعنی بی اجازه من کاری رو کرده مانور نمیده اینه که نفر دیگه هم پشت سر من به جای اینکه از من طرفداری کنه و متوجهش کنه که بابا اشتباهت رو بپذیر و دیگه انجامش نده، بیشتر طرف اون رفته (چون ضعیفه و حزب باده) و خودشو عزیز کرده و براش مهم نیست که درست چیه، مهم اینه که کدوم طرف نفع بیشتری داره و ازم بدگویی کرده و این باعث بالا رفتن بیشتر غرور همین نفر اول شده که باعث شد حتی در دیدار دو نفره مون هم بهم بگه دوستش راست گفته که من نباید از خودم دفاع میکردم و نباید از تحقیر و تمسخرش نسبت به خودم ناراحت میشدم و باید بیشتر اجازه مرزشکنی و فراتر از حد رفتن رو بهش میدادم.

حالا چرا این قضیه رو اینقدر با جزئیات نوشتم: این تضاد باعث شد تا دلیل خوبی برای پایان دادن به ارتباطم با این افراد داشته باشم و البته درسهای خوبی که با توجه به دانسته های قبلیم از قوانین و باورها یاد گرفتم.

اول اینکه چرا اصلا دلیل داشته باشم برای قطع رابطه که بخوام توضیح بدم چون تو فلان اشتباه رو کردی پس من باهات قطع رابطه میکنم؟ واقعیت اینه اگه من روی باورهام کار کنم فرکانسک میره بالا و اصلا خودبه خود بدون نیاز به بحث اینجور آدمها ارتباطشون باهام قطع میشه پس باید بیشتر روی آشنایی با قوانین خداوند کار کنم انگار هنوز ساز و کار جعان هستی رو خوب ملتفت نشدم.

دوم اینکه چرا آدم عکس العملی و واکنشی بودم و عملگرا نبودم و کنترل احساسم رو به دیگری سپردم و فکر کردم در بهترین حالت دیگران بلدن ازش استفاده کنن یا در بدترین حالت ازش سواستفاده نمیکنن؟ خیانت به قطب نمای احساس درون، نتیجه ش دور شدن از مسیر و اتفاقات بد رو تجربه کردنه. (یاد فیلم دزدان دریایی کارائیب: مرده ها قصه نمیگن افتادم)

سوم اینکه به جای حساب کردن روی نفر دوم که از نظر من ظاهر عاقل و منطقی داشته و فکر میکردم پشت سرم ازم دفاع و طرفداری کرده باید روی خدا حساب میکردم و این از نظر الانم که دارم با دید ناظر به داستان نگاه میکنم یعنی من شرک ورزیدم و نتیجه ش هم کاملا درست بوده که حتی در دیدار دوم فرد مُصِر بر حق داشتن خودش داشته و منو مقصر میدونسته. چرا فکر کردم کسی جدای از خدا از من طرفداری میکنه؟ شرک لعنتی مخفی. الفرار به خدا از شرش.

یاد جلسه 7 قانون آفرینش و قدرت احساس افتادم. تحقیر اونقدر قدرتمنده که نه تنها از بین نمیره بلکه مخرب تر از هرچیزی وارد میشه اگه درست هدایتش کنیم پیشرفتهای عظیمی رو رقم میزنه.

چون قبلا گفته بودم یه کارهایی میخوام براش انجام بدم و برای حرفم خیلی ارزش قائلم تصمیم گرفتم بازم درآمدم رو بیشتر کنم و از همون روش نوشتن تعهد به افزایش درآمد و کار کردن روی باورهام استفاده کنم، (با اینکه هنوز روی کاغذ نیاورده بودمش) اما هدایت شدم؛ اینجوری که با ماشین حساب حساب کردم که تا 3 ماه آینده دقیقا چه تاریخی و چه مبلغی تعهد افزایش درآمدم تمام میشه و به کدوم نقطه باید رسیده باشم و توی ذهنم بود و وارد سایت شدم تا نشانه روزم رو دریافت کنم و فایلی برام اومد که دقیقا پاسخ من بود. تمام باورهایی که نیاز داشتم تا درآمدم رو به این حد برسونم به صورت خلاصه و جامع توی اون فایل دانلودی بود. چشام ستاره ای ان هنوز.

کار استخراج باورها و تبدیل به فایل صوتی رو دارم انجام میدم. هر روز دو تا کانال تلگرامی استاد رو چک میکنم و پیامهای نتایج و دستاوردهای بچه ها رو میخونم و ایموجی دست زدن رو انتخاب میکنم و اینجوری به جهان نشون میدم که دارم موفقیت های دیگران رو تحسین و تشویق می‌کنم تا موفقیت های بیشتری وارد زندگیم بشن. به طرز جالبی وقت آزادم بیشتر شده و نگران این نیستم که دو هفته دیگه امتحاناتم شروع میشن و اصلا آمادگیشو ندارم. کتابهایی که باید مطالعه کنم دیروز به دستم رسیدن و روزنامه وار شروع کردم به خوندن و خیلی سرعت مطالعه م بیشتر از موقعی بود که سعی میکردم با زور و استرس و عجله حفظ شون کنم. دارم خودمو آروم آروم از فرکانس پایین و منفی میکشم بالا و در نتایج و واقعیات زندگیم خودشو نشون میده. کار خوب شروع میشه و تا نیمه هم خوب میره جلو اما فعلا نتیجه کامل یا دلخواهمو همیشه نداره و همین که تا نصفه نیمه هم خوب شده برام نشونه پیشرفته چون در گذشته اصلا شروع نمیشد که بخواد خواسته م نتیجه ای داشته باشه یا باید کلی منتظر میموندم تا به نتیجه مطلوب برسه. مثلا دیروز نصابی که همیشه جواب تلفنم رو‌ نمیداد بالاخره اومد ولی وسط کار برق قطع شد و مجبور شد بره. یا کولر رو سرویس کردم و تقریبا نو شد ولی واترپمپش صدای زیادتر از حد معمولی داره و پرتاب بادش کم شده اما دیگه اون صدای تق تق بلند و مزاحم رو‌ نمیده.

از آدمهای بی معنی و بی مصرف که وایب منفی میدادن تصمیم گرفتم که دور بشم. کسایی که وقتمو می‌خوردن و چیزی جز حس منفی و ناکافی بودن و هدر رفته شدن بهم نمیدادن. اگه اون تضادها یکی بعد از دیگری در قالب تحقیر، تمسخر و بی احترامی رو تجربه نمی‌کردم هرگز جدی تصمیم به افزایش درآمد و راحت شدن از شر تعهداتی که با حرف برای خودم در جهت منفعت رسوندن به اونها ایجاد کرده بودم نمی‌شدم چون می‌دونم با کار کردن روی باورهام فرکانسم بالا می‌ره و ازون آدمها بدون مجادله جدا میشم و آدمهای بهتری جایگزین شون میشن. اگه اون تضادها نبودن هرگز تصمیم به دور شدن ازونها نمیگرفتم و احتمالا هنوز در حال دست و پا زدن برای این بودم که بهشون بفهمونم که دارید اشتباه می‌کنید و اشتباه کردید و من بی گناه بودم و من فقط دفاع مشروع کردم از خودم و باید دیگه اینکارو‌ نکنید و قص علی هذا و در حال لگدمال کردن اعتماد به نفس و عزت نفس و احساس لیاقتم بودم. احساس لیاقت رو نباید ثابت کرد چون اگه احساس لیاقتم 10 باشه، کسایی میان که اندازه 10 نمره بهم احترام بذارن و خواسته هام در حد همون 10 نمره اجابت میشن و اگه من خواهان این باشم که بهم اندازه 20 نمره احترام بذارن باید همونقدر هم در درون خودم حس لیاقت داشته باشم

درست مثل اینکه من بخوام 20 بگیرم توی امتحان ولی اندازه پاس شدن هم نخونده باشم و بیام التماس معلم رو کنم که تو رو خدا بهم حداقل 10 بده. این میشه تلاش بیرونی بدون باورسازی و علم درونی. که شخصیت و عزت نفسم خراب میشه.

مهمترین ترین درس، باور به ساخت عزت نفس و اعتماد به نفسی که به هر دلیل از دست رفته و تقویت لیاقتم بود که به نظرم پایه و مبنای خلق این ماجرا بود. راستش اگه این قضیه پیش نمیومد همچنان کجدار و مریز روی باورهام کار میکردم با اینکه نیاز به درآمد بیشتر داشتم و کیفیت آدمهای اطرافم برام مهم نبود. برای همین میگم تضادها برای رنج و عذاب ما نیستن بلکه برای هدایت ما میان‌.

سپاس از توجه شما

در پناه الله یکتا باشید