چه موضوعی را باور کرده ای؟ - صفحه 3

با سلام خدمت استاد گرامی و خانم شایسته گل و همه دوستان خوبم:

اول بگم که این فایل رو تا زنده هستیم گوش بدیم،یعنی میلیارد ارزش داره،یه دنیا ممنونم از استاد که این اگاهی ها رو بهمون میده.

یعنی هزار تا باور محدود کننده و منفی دارم که از خانواده عزیزم بهم گفته شده و چون منم به عنوان کوچکترین فرزند خانواده بودم ،به شدت هر چی رو میگفتن در ناخودآگاهم پذیرا بودم،یعنی به صورت خوداگاه شاید کلی دعوا و بحث داشتم،حتی در همون سنین کودکی،اما این باورها در ناخوداگاهم ضبط شده بودند،و فرقی هم نمیکرد که اصلا چقدر تلاش کنم که بخوام بهشون غیر از اینو ثابت کنم،تازه اگر تلاش میتونستم بکنم،یعنی تلاشی رو میتونستم انجام بدم که بخوام ضد باور محدود اونها باشه ،چون کلا یه چارچوب هم برامون گذاشته بودند که غیر از اون نباید حرکت میکردم.

اولین باور منفی خانواده ام این بود که چون تو دختر هستی ،قطعا و حتما هرگز و هرگز هیچ استعدادی در ریاضیات نداری و نخواهی داشت،فقط مغز دخترها برای حفظیات خوب هس،و کلا تمام دانشمندان و اصلا ادمهای مهم جهان همه مرد هستند و خانمها فقط کارهای خدماتی یا نهایت یه پزشک خوب بتونن بشن،این درحالی بود که مادر خودم هم معلم بود و بارها از خاطرات اینکه چقدر سختی کشیده که به دخترها ریاضی یاد بده و پسرها با یک بار گفتن ،به راحتی یاد گرفتن،چون در روستا تدریس میکردن،دختر و پسر با هم بودند،و این خودش هم دلیل واضح بود که برادرهایم به شدت منو مسخره کنن،جوری که از همون کلاس اول ،من دیگه به سختی و زجر ریاضی رو یاد میگرفتم و اگر همه نمراتم بیست بود در ریاضی لنگ میزدم و این باور باعث شده بود که من دیگه هیچ توقعی از خودم نداشته باشم و بگم خوب دیگه من حفظیاتم خوبه دیگه ،حالا ریاضی رو دیگه استعداد ندارم،و اینم بگم بعضی از بچه ها بودن که اصلا فقط ریاضی شون بیست بود و حالا حفظیاتشون زیاد خوب نبود ،اتفاقا معلمهای اون موقع ،نمیدونم چرا معیار رو درس ریاضی می‌ذاشتن،و میگفتن اگر کسی نمره ریاضیش این هفته بیست بشه،اون مفصر میشه،و خوب منم که هیچ وقت بیست نمیشدم،و این خودشم باعث میشد که قبول کنم من بی استعداد هستم،یعنی همه نمرات دیگه ام بیست میشد ارزش نداشت،فقط ریاضی مهم بود که اونم من خودم رو ناتوان میدیدم،

خلاصه با همین وضع دوران دبستان رو ادامه دادم،تا راهنمایی که معلممون گفت تو باید هر روز بیایی و تمرینات رو روی تخته حل کنی،چون معدل سال قبلم بالا بود و انتخاب شدم،حالا هر چی اصرار کردم که نمیخوام بگم ،ایشون گفتن که باید بیایی .

خلاصه روال کار اینجوری بود که هر روز من میرفتم و تمرینات رو حل میکردم و البته معلم هم خودش کمک میکرد،و گاهی اوقات پیش میومد که بچه ها میگفتن امتحان ریاضی داریم و من اصلا نمیدونستم ،ولی جالب اینه که اینقدر دیگه تمرین حل کرده بودم و خودم رو متعهد کرده بودم که تمرینات رو حل کنم ،که بدون مطالعه قبلی راحت بیست میشدم یا حداقل نمرات بالا میگرفتم.

و خوب طبیعتا بچه های دیگه فکر میکردن من دروغ گفتم که اصلا مطالعه نکردم،ولی این به خاطر این بود که در تمام اون سال تحصیلی،دیگه مغزم برنامه ریزی شده بود که باید مطالب ریاضی رو یاد بگیرم وگرنه حسابی ابرو ریزی میشه.اینم بگم که اون سال تونستم نمره اصلی هم بیست بشم که خودمم باور نمیکردم،چون همیشه نمره کمم ریاضی بود،حالا این یه باور منفی، که تونستم ضدشو ثابت کنم،و البته که به خاطر رفتار معلممون بود،چون بعد از اون سال من مجددا همین باور منفی رو داشتم که نمیتونم ریاضی یاد بگیرم که تا دانشگاه ادامه داشت،در مورد ورزش و هنر هم همین باورهای محدود رو خانواده ام داده بودند،یعنی پدرم وقتی اخبار ورزشی شروع میشد کلی بحث میداد که اینا فقط نون مفت میخورن و حالا رفتن یه مدال اوردن،مگه هنر کردن؟کشور فلان چیز رو نداره ،حالا میرن مدال بگیرن و از این حرفا،این باوری که از بچگی به ما داده بودن،باعث شده بود که من اصلا هیچ رغبتی نداشته باشم که حتی نمره بیست در درس ورزش بگیرم ،لااقل به خاطر اینکه معدلم پایین نیاد ،یعنی تلاش میکردم ،اما میگفتم حالا هر چی شد مهم نیس،چون فقط بچه تنبلا ،ورزششون خوبه،و من که درسخون هستم کسی بهم ایراد نمیگیره که چرا نمره ورزشت پایین هس،خلاصه یادمه این باور با من بود تا دوران دانشگاه،اونجا چون یه ذره احساس ازادی بیشتری داشتم ،وقتی همون دو چهارصد متر داخل سالن رو انجام میدادم،در اکثر مواقع اول ،یا جز نفرات اول بودم،و این خیلی بهم حس خوبی میداد و اصلا برای اولین بار تو عمرم ،احساس کردم دویدن چه لذتی بهم میده،‌و اتفاقا نمره ورزشم هم با اینکه استادمون کاملا سخت گیر بود،بالا شد،و یه چند بار هم رفتم که پیگیر ورزش دومیدانی بشم،اما باور به اینکه خانواده ام اجازه نمیدن که من برم و ورزشکار بشم،منو از ادامه راه منصرف کرد،حالا این مخالفت پدرم با ورزش کردن ،نه فقط برای دختران،بلکه برای پسرها هم بود،و کلا کاری بیهوده میدونست،و در اخر بگم من این دو باور محدود کننده که دخترها تو ریاضی صفر هستن و اینکه ورزش به درد نمیخوره،رو باور کردم،و حتی گاهی اوقات با کنار گذاشتن این باور و کمی تلاش حتی نتایجی هم به دست اوردم،اما چون اون باورها ریشه ای بودند و صد درصد من باورشون کرده بودم،نتایج همون نتایج قبلی بودن.

در مورد بیماری هم که طایفه مادریم همه دیابت داشتن ،اونم نوع دو،خواهرم اینو باور کرده ،و حالا درگیرش شده ،جوری که قندخونش لب مرز هس،و خودش مرتب میگه ،ما خانواده مون ،دیابتیک بودند،زمینه ارثی داریم ،باید چک کنیم باید مراقبت کنیم،و خیلی از موارد دیگه،

فقط باید این فایل رو اینقدر گوش کنیم که باور کنیم میشود.

یه باور دیگه در مورد یادگیری زبان انگلیسی،خوب من از بچگی مکالمه انگلیسی رو دوس داشتم،اما همیشه برادرم که خیلی هم قبولش داشتم میگفت ،زبان رو باید از بچگی کلاس بری و یاد بگیری،یه فرآیند پیچیده س ،که حالا حالاها یاد نمیگیری،شاید دوتا کلمه حفظ بشی اما زبان شناسی کار هر کسی نیس و اصلا اونایی که بلدن انگشت شمارن و اصلا از فضا اومدن،خلاصه من هم چون از بچگی کلاس نرفته بودم،چون شرایطشو نداشتم،بعدا که ازدواج کردم شروع کردم به زبان خوندن،اما جالبه بدونید از یه سطحی بالاتر نمیتونستم برم،یعنی قشنگ مطالعه دارم به این سطح که میرسم متوقف میشم ،و حالا که خوب فکر میکنم میبینم این باور که به این راحتی نمیشه زبان رو یاد گرفت ،دارع خودشو نشون میداد ،یعنی من ظاهرا قبول نکرده بودم این باور رو،اما در ناخوداگاهم این باور منفی وجود داشته.

سپاسگزارم از استاد و خانم شایسته گرامی