چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1

سلام خدمت استاد عزیزتر از جان و مریم دوست داشتنی که من به زن بودنش افتخار میکنم. با دیدن سریال های زندگی در بهشت و سفر به آمریکا چقدر چیز از مریم یاد گرفتم. همراه بودن با شریک زندگیم. شجاع بودن. ابراز عشق و علاقه. شاکر بودن برای ریزترین مسائل زندگیم. دیدن زیبایی ها و تمرکز بر روی اونها. راستش من خیلی وقتا برا کار کردن تو خونه غرغر میکردم. فکر میکردم باید یه نفر بیارم و کارای خونم رو برام انجام بده و تمیز کنه. اما وقتی توی سریال زندگی در بهشت، استاد توضیح داد که مریم جان چطور اونهمه کثیفی و سوسکهای کلبه چوبی رو با چه دیدگاه های زیبایی خودش تمیز کرد. با خودم گفتم آره .چرا من هیچوقت از این زاویه به این موضوع نگاه نکردم. بعد ازون همه کارای خونه رو خودم با لذت انجام میدم و شکرگزاری میکنم برای ذره ذره اش.برای اینکه خونه دارم که تمیز کنم. خونم فلان جارو داره فلان چیزو داره. جسم سالم دارم که میتونم خونه خوشگلم رو خودم تمیز کنم. و خیلی چیزای دیگه. که اگه بخوام همه رو بنویسم خیلی طولانی میشه. ازش یاد گرفتم پا روی ترسام بذارم. وقتی دیدم توی کلبه توی 60 هکتار اونم آمریکا میتونه تنها بمونه. گفتم چرا من نتونم توی شهر خودم توی یه آپارتمان 150 متری تنها بمونم. چون همیشه از تنهایی وحشت داشتم. ولی با دیدن ایشون خدارو شکر الان خیلی بهتر شدم. اینکه یه زن چقدر میتونه قوی باشه با اراده باشه و….. خلاصه بگم که الگوی منی عشقم.

حالا بریم سراغ این فایل:

گرچه من فکر میکنم استاد خودش جواب این سوالها رو توی فایل دادن. اما منم میخوام نظر خودمو بدم و ردپا بذارم. میدونی استاد وقتی فایل رو گوش دادم تصمیم گرفتم منصفانه به قضیه نگاه کنم و الکی شو آف نکنم که آی من خیلی تلاش کردم پس چرا نتیجه نمیگیرم.اومدم این چندسالی رو که با شما آشنا شدم تو ذهنم مرور کردم و همه خواسته های ریز و درشتم رو آوردم جلو چشمم. دیدم هیچ خواسته ای ندارم که واقعا براش تلاش کرده باشم (البته تلاش ذهنی) و بهش نرسیده باشم. اگر خواسته ای هست که هنوز بهش نرسیدم واسه اینه که واقعا براش تلاش نکردم.بذارین یکم بازش کنم:

نگاه کردم دیدم به خواسته هایی رسیدم که برام قابل باور تر بوده و براش باورسازی کردم.

نسبت بهش رهاتر بودم.

براش احساس لیاقت داشتم.

طبیعی میدونستم که باید اونو داشته باشم.

وابستش نبودم .

و اونا که بهش نرسیدم کلاهمو قاضی کردم دیدم نه هنوز ته دلم خودم باور ندارم که میشه اینو داشته باشم.

یا برام خنده داره من اینو داشته باشم

یا فکر میکنم اونا که این خواسته رو دارن خاص هستن (که برمیگرده به عزت نفس و احساس لیاقتم)

یا واقعا اونجوری که باید مشتاق رسیدن بهش نیستم.

ته ذهنم فک میکنم با رسیدن به این خواسته ممکنه یکی دوتا چیز دیگه رو از دست بدم.

و….

استاد من فکر میکنم اگر ما قانون رو درست درک کنیم و درست بهش عمل کنیم هیچ خواسته ای وجود نداره که براش تلاش کنیم و بهش نرسیم.

نمیدونید چقدر خواسته ریز و درشت داشتم که تو این مدت، ساده و بدیهی بهش رسیدم. اما همشون خواسته هایی بودن که بهشون وابسته نبودم. به قول شما ، میگفتم شد شد نشد هم اشکال نداره. همینجوری هم دارم لذت میبرم. اگه بشه عالی میشه ولی اگه نشه هم اتفاق خاصی نمی افته.

استاد شاید بیشتر از 50 تا دفتر نوشتم از حرفای شما، از شکرگزاری هام و از تمرکز بر زیبایی ها.

وقتی خونم رو نگاه میکنم میبینم خط به خط خونه ای که دارم توش زندگی میکنم گوشه به گوشش.طبقش.تعداد اتاقاش .متراژش. موقعیت ساختمان ااشپزخونش و…. دقیقا همونه که میخواستم همونه که نوشتم و پیشاپیش براش شکرگزاری کردم، از اینهمه دقت قانون اشک تو چشام جمع میشه. وقتی میبینم همه چیز خونم رو خودم توی ذهنم ساختم جز یه موردش. میبینم چون احساس لیاقت، زندگی کردن تو اون محله رو نداشتم، همه چیزم خونم همونه که میخواستم اما وقتی مینوشتم تو کدوم محله باشه خودمم ته دلم میگفتم نه بابا مگه میشه فلان جا خونه بخرم. بماند که علاوه بر احساس لیاقت تکاملمم رو هم طی نکرده بودم. یعنی یه نفر از مستاجری نمیتونه بره فلان محله فلان خونه رو بخره.

وقتی باغمونو میبینم بارها اشک شوق و شکرگزاری میریزم. چون مو نمیزنه با زندگی در بهشت شما. از بس نگاش کردم تحسین کردم لذت برردم و گفتم که منم اینارو دوس دارم و نوشتم که چی میخوام. با دیدن پرادایس دیدم آره منم این چیزارو دوس دارم و ازش لذت میبرم. نشستم تو ذهنم ساختم.نوشتم و شکرگزاری کردم و جوری تو ذهنم ازش لذت میبردم که وقتی بهش فکر میکردم مور مور میشدم و ناخودآگاه میخندیدم.

استاد باغ ما به بزرگی پرادایس نیست .اما اگه بگم ازونم زیباتر هست دروغ نگفتم. استاد نوشتم و شکرگزاری کردم خدایا شکرت که باغ ما اینقدر متراژ داره.تو منطقه خوش آب و هوایی هست. یکیو داره که بهش برسه. لب جادست و ویوی زیبایی داره و….

الان باغ ما لب جادست.تو خوش آب و هواترین منطقه. یه نگهبان داره که چه ما باشیم چه نباشیم بهش میرسه.یازده هکتاره و دو هزار مترش واسه ماست. اما ما ویوی یازده هکتارو داریم ویوی بی نظیر کوه و دشت. عین شما یه چشمه و استخر و چندتا مرغ و خروس. چقدر زندگی ما تو این باغ شبیه زندگی شماست توی پرادایس. از بس سریال زندگی در بهشت رو دیدم و تحسین کردم. خدارو شکر .راستی یه چیز بامزه. اون آقایی که صاحب یازده هکتار بود و ما دوهزار مترو ازش خریدیم یه تراکتور هم داره توی باغ . بهمون گفته هروقت خواستیم میتونیم ازش استفاده کنیم.:)

و اما اینکه آیا کسی هست که کمتر تلاش کنه و بیشتر و زودتر از من به خواستش برسه. راستشو بخوای از وقتی شما گفتین که ما حتی اگه با یه نفر زندگی هم بکنیم نمیتونیم بفهمیم که عمیقا چه باورهایی داره. کلا تمرکزم رو از آدمها برداشتم. و وقتی میبینم کسی موفق تره با خودم میگم کیمیا لابد باورهاش بهتر از تو بوده. فک کنم بهتره تمرکزمون روی خودمون باشه اونجوری بهتر و زودتر به نتیجه برسیم.

و در آخر در مورد ترمزها اینو بگم اون چیزی که نتیجه این چندسال کار کردن من روی خودم هست. به این نتیجه رسیدم که باور مخرب احساس لیاقت و باور کمبود تو 99.9 درصد ماها ریشه داره و متاسفانه خیلی هم عمیق هست. و باید هر روز روی این دوتا کار کنیم.

استاد من الان دارم روی دوازده قدم کار میکنم. اما نمیدونید چه اشتیاقی پیدا کردم برا خریدن و شروع دوره کشف قوانین. اشناا هر چه سریعتر میخرم و میام از نتایج بی نظیرش براتون مینویسم.

استاد نمیدونید چقدر دوستون دارم. و چقدر سپاسگزار خداوند هستم که منو در این مدار زیبا قرار داده که با این قانون آرامشو زیبایی و لذت و ثروت رو وارد زندگیم کرده. الهی هزاران بار شکر

خدایا سپاسگزارتم اونقدر که شایسته سپاسگزاری هستی