چرا امریکا اینقدر ثروتمند است؟ - صفحه 7

سلام دوست عزیز و گرامی

«یایها الذین آمنوا علیکم انفسکم لا یضرکم من ضل اذا اهتدیتم الى الله مرجعکم جمیعا فینبئکم بما کنتم تعملون (سوره مائده ، آیه 105)

ترجمه ک اى کسانى که ایمان آورده اید بر شما باد رعایت نفس خودتان ، چه آنان که گمراه شده اند گمراهیشان بشما ضرر نمى رساند اگر شما خود راه را از دست ندهید، بازگشت همه شما به خداست و پس از آن آگاهتان مى کند به آنچه عمل مى کردید.»

مؤ منین مسؤول گمراهى اهل ضلالت نیستند. از ضلالت آنها نهراسند و تحت تاثیرقرار نگیرند

اگر چه آیه معنایش بظاهر روشن است ، و مؤ منین را امر مى کند به اینکه بخود بپردازند، و مراقب راه هدایت خود باشند، و از ضلالت کسانى که از مردم گمراه شده اند نهراسند، و بدانند که خداى تعالى حاکم بر جمیع مردم است ، در هر کسى بر حسب عملش حکم مى کند، و لیکن در عین حال خالى از نکات دقیق نیست .

آیه شریفه براى مؤ منین و غیر مؤ منین دو راه فرض فرموده که هر دو منتهى بسوى خداى سبحان است و مؤ منین را دستور مى دهد به اینکه بخود بپردازند، و از دیگران که اهل ضلالتند صرفنظر کنند، و در زمره آنان و جزو آنان قرار نگیرند و از گمراهى شان نهراسند، و بدانند که حساب گمراهان با پروردگار آنان است نه با مؤ منین ، مؤ منین مسوول کار آنها نیستند تا بنشینند و سر به گریبان فرو برده و درباره گمراهى آنان فکر کنند. پس آیه از جهت مضمون نزدیک است به آیه شریفه ، (قل للذین آمنوا یغفروا للذین لا یرجون ایام الله لیجزى قوما بما کانوایکسبون ) و نظیر این آیه شریفه ، آیه (تلک امه قد خلت لها ما کسبت و لکم ما کسبتم و لا تسئلون عما کانوا یعملون ) مى باشد.

پس بر مومن لازم است که بکار خود و هدایت خود بپردازد و ضلالت و شیوع گناهانى که از مردم مى بیند او را نلغزاند و مردم او را مشغول نکنند، او هم خود به کار مردم نپردازد، حق حق است ، گر چه مردم ترکش کنند، باطل باطل است گر چه دو دستى آنرا بگیرند، چنانکه خداى تعالى فرموده : (قل لا یستوى الخبیث و الطیب و لو اعجبک کثره الخبیث فاتقوا الله یا اولى الالباب لعلکم تفلحون ).

و نیز فرموده : (و لا تستوى الحسنه و لا السیئه )، پس اینکه فرمود: (لا یضرکم من ضل اذا اهتدیتم ) مبنى است بر مطلبى که گفته شد، و بر حسب کنایه فرمود ضرر نمى رساند، و گرنه غرض نهى مؤ منین است از اینکه از ضلالت کسى که گمراه شده ، مرعوب و متاثر شوند، و این باعث شود که راه هدایت را رها کرده بگویند، چنان که مى گویند:

دنیاى امروز با معنویات مساعد نیست ، و اجازه نمى دهد انسان ادیان و معنویات را کیش و آیین خود قرار دهد، زیرا امور معنوى براى مردم قرون وسطى خوب بود، که مردمى ساده لوح و سطح معارف و تمدن شان خیلى نازل و پایین بود، نه براى مثل چنین زمانى که آن مردم منقرض و آن دوره سپرى شده است ، چنانکه خداى تعالى همین حرف را از زبان آنها نقل نموده و مى فرماید: (و قالوا ان نتبع الهدى معک نتخطف من ارضنا) خلاصه معنا این است که اگر ما هدایت تو را با اینکه حق است بپذیریم ما را از شهر بیرون مى کنند. و نیز نهى مى کند از اینکه از ضلالت آنان متوحش شده و بر هدایت خود بترسند و بخیال خود به جلوگیرى از ضلالت آنان پرداخته و خود را فراموش کنند، و رفته رفته مانند آنان گمراه شوند، زیرا آنچه بر هر مومنى واجب است دعوت مردم بسوى خدا و امر به معروف و نهى از منکر و خلاصه اسباب عادى هدایت را بکار بردن و سپس اثر و مسبب را به خدا واگذاشتن است ، زیرا همه امور بدست اوست .

و اما اینکه براى نجات مردم از هلاکت ، خود را به هلاکت بیندازند این صحیح نیست و خدا هم ، چنین دستورى نداده ، و کسى را به زشتى هاى دیگرى مواخذه نفرموده ، و هیچ کسى وکیل خدا بر دیگران نیست ، بنابراین برگشت معناى آیه به همان معنائى است که آیات زیر در مقام بیان آنند: (فلعلک باخع نفسک على آثارهم ان لم یومنوا بهذا الحدیث اسفا. انا جعلنا ما على الارض زینه لها لنبلوهم ایهم احسن عملا. و انا لجاعلون ما علیها صعیدا جرزا.

و هم چنین این آیه : (و لو ان قرانا سیرت به الجبال او قطعت به الارض او کلم به الموتى بل لله الامر جمیعا ا فلم ییاس الذین آمنوا ان لو یشاء الله لهدى الناس جمیعا) و همچنین آیات دیگرى نظیر آن .

«و السلام علی من اتبع الهدی»