هدفی متفاوت برای سال جدید

به نام خدایی که از رگ گردن به ما نزدیک تر است

سلام استاد جانم، سلام به روی ماهتون که چقدر دلمون براتون تنگ شده بود، خدا را شکر که بار دیگه چشم ما به جمال و کمال شما روشن شد، با اندامی فیت و تحسین برانگیز، خدایا شکرت. سال نوی شما هم مبارک، انشالله همون دعایی که همیشه برای ما می کنید برای خودتون باشه “این سال بهترین سال زندگیتون باشه و هر سال بعدی از این سال هم بهتر باشه” (قلب قلب قلب)

سلام به پردایس زیبا که دلمون برای اونم تنگ شده بود، برای دریاچه، برای اون فضای سبز بی انتها، برای مرغ و خروسا…

همینجا از مریم بانوی نازنین تشکر میکنم برای فایل های روزشمار که سایت رو فعال نگه داشته بود و فایل های ارزشمند قبلی رو برای ما یادآوری می کرد، خدا قوت!

استاد جان خبر خوب براتون دارم. نتیجه براتون آوردم :)))) این سال جدید برای من با سال های قبل فرق میکنه از این جهت که به خواسته ای که مدت های زیاد دنبالش بودم رسیدم و پیشنهاد کاری که مدت ها براش اپلای میکردم رو دریافت کردم. قراره به زودی برم کالیفرنیا و کار جدیدم رو شروع کنم. یه جای گرم و آفتابی! همون جوری که آرزوشو داشتم! روزهای زیادی با گوش دادن به آهنگ های تجسمی، برآورده شدن این خواسته رو تجسم کرده بودم…خیلی روزا دیگه ناامید شده بودم و حتی دیگه تجسم هم نمیتونستم بکنم، اما هر بار خدا کمکم کرد، با یه نشونه ای دلمو گرم کرد، دستمو گرفت و من دوباره بلند شدم و ادامه دادم. دوره ی عزت نفس و احساس لیاقت خیلی بهم کمک کرد که احساس لیاقت گمشده م رو پیدا کنم. جمله های تاکیدی رو روی صفحه ی اصلیِ گوشیم گذاشته بودم تا مدام با خودم تکرار و باور کنم. موفقیت های قبلیم رو لیست کرده بودم و هر شب قبل از خواب اونا رو مرور می کردم. مزیت ها و نکات مثبت این شغل رو هم نوشته بودم و با خودم تکرار می کردم. با اینکه هیچ نشونه ای از پاسخ مثبت نبود و هر جوابی بود، جوابِ ریجکتی بود، سعی می کردم به روش های مختلف حالمو خوب نگه دارم و حواسم به حال خوب= اتفاقات خوب باشه. خلاصه هر روشی که از شما یاد گرفته بودم به کار بستم تا پام از روی ترمز برداشته بشه و این ماشین حرکت کنه، و کرد!

استاد جان فقط یک جلسه از دوره ی کشف قوانین رو شروع کرده بودم که این اتفاق افتاد. من میشیگان پیش خواهرم سمیه بودم. سمیه باردار بود و درست روزی که دخترش لیلیان به دنیا اومد من این خبر رو دریافت کردم. خدا برنامه رو جوری چیده بود که من بعد از تولد لیلیان هنوز پیش سمیه باشم چون بعد از تولد، سمیه و لیلیان 2 هفته بیمارستان موندن و این مدت سمیه و شوهرش به یک نفر سومی احتیاج داشتن تا از دخترِ دیگه شون تینا نگه داری کنه. ینی یه جوری خدا برنامه ها رو چیده بود که من وقتی فکرشو میکردم مو به تنم سیخ میشد. من تونسته بودم رها کنم و همه چیزو بسپرم به خدا. خدا هم جوابمو داد. الان در آستانه ی یه مهاجرت بزرگم. بعضی وقتا ترس میوفته به جونم، ولی سریع با خودم تکرار می کنم:

إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهۡدِینِ

خداوند با منه و منو هدایت خواهد کرد

عاشقتونم استاد جان و آرزو می کنم یک روز از نزدیک در آغوشتون بگیرم (قلب های زیاد…)