هدفی متفاوت برای سال جدید

سلام استاد عزیز

چه فایل خوب و به موقعی بود

پر از جملات و مثال های ارزشمند

مثالی که من میتونم در این باره درباره خودم بزنم که به طور وسواس گونه ای تمام جنبه های زندگی من رو با خودش درگیر کرده بود این بود که خب من خیلی خیلی خیلی زیاد نسبت به بعضی نواحی بدن و صورتم احساس insecurity و عدم پذیرش داشتم .

طوری که توی شبکات اجتماعی همیشه حواسم بود عکسی که آپلود میکنم از زاویه ای باشه که بی نقص و پرفکت باشه

عکسایی که د‌وستانم ازم میگرفتند رو چک میکردم و بهشون‌ میگفتم حتما قبل از آپلود کردن نشونم بدن

یا یه مثال شدید ترش اینه که با دوست پسرم که بیرون میرفتم به طرز وسواس گونه ای همیشه حواسم بود سمت راستش راه برم و بشینم که اون نیمرخم رو نبینه

به جایی رسیده بود که حس کردم واقعا وقتی بیرونم و یا میخوام یه عکس ساده اپلود کنم احساس بسیار بدی متحمل میشدم و خب همه ی این دردسر ها به خاطر این بود که احساس میکردم

من به خودی خود ارزشمند نیستم و باید ارزشم رو با ظاهرم به بقیه “ثابت” کنم.

اکثر مواقع اگر مشکلی در ارتباطاتم برام پیش میومد سریع ربطش میدادم به ظاهرم و تو ذهنم این فکر بود که حتما چون امروز این لباس رو پوشیدی فلانی این رفتار رو باهات داشت . و واقعا هم دلیلش همین بود چون من از کودکی به این مسئله که من چیزی نیستم جز ظاهرم باور عمیقی داشتم ! ( هنوز هم دارم و هیچوقت کاملا از بین نرفته)

و به طرز وحشتناکی زندگی و ارتباطاتم رو درگیر خودش کرده بود .

گاهی که اون طوری که دلم میخواست تیپ نمیزدم و نگران بودم اونطوری میخوام دیده نمیشم ، و همون موقع اگر میدیدم افراد به من احترام نمیذارن ، این رو میپذیرفتم ! چرا ؟ چون بهشون حق میدادم که آره من الان اونطوری که میخوام زیبا نیستم پس حقمه که بهم احترام گذاشته نشه

این نوع رفتار ها رو میپذیرفتم!

تمام این ها به جایی رسیده بود که واقعا دیگه از خودم بدم میومد و هویتم رو گم کرده بودم.

اولین اتفاقی که پیش اومد و باعث تغییر این باور مخرب در من شد

آگاه شدن به افکارم بود .

تمام‌این رفتار ها رو من ناآگاهانه انجام میدادم و از کودکی در ناخوداگاهم نفوذ کرده بودند .

اولین قدم این بود که من متوجه شدم دارم چه بلایی سر خود عزیزم میارم .

آگاه شدم به افکار مخرب درونیم .

افکاری مثل : سارا تو الان میخواهی احساس کنی ارزشمندی پس بیا یه عکس فوق العاده خوب از خودت آپلود کن تا تعریف و تمجید ها این احساس رو در تو ارضا کنند .

سارا الان اگه کرم پودر نزنی بری بیرون بقیه دوستت ندارن…

سارا رنگ فلان لباس باعث میشه فلانی بگه چه بهش نمیاد پس رنگی که خودت دوست داری رو نپوش .

”متوجه شدم “ با این افکار و به مثابه رفتار ها چه ضربه ای به احساس خود ارزشیم میزنم

قدم دوم این بود که افکار صحیح رو جایگزین کنم

جملات درون ذهنم رو اصلاح کردم

ابتدا حالت نمایشی داشت و واسم عجیب و خنده دار و “ غیر قابل باور “ بودند

مثل اینکه سارای عزیزم تو بی نهایت زیبایی بدون نیاز به هیچ آرایشی

حتی از نیمرخ راستت هم زیبا ترینی …

تکرار این جملات با احساس خوب

به ذهنم جهت داد

اما کافی نبود

ولی آمادم کرد برای قدم بعدی..

قدم سوم این بود که اقدام کنم

به خودم گفتم سارای عزیزم

احساس خود ارزشمندیت رو جز با عمل کردن نمیتونی به خودت ثابت کنی و بقبولونی .

جملات زیبا و فقط تو آینه به خودت گفتن که من ارزشمندم و قربون صدقه خودم رفتن

فقط و فقط یک اعتماد به نفس سطحی و کاغذی در من ایجاد میکنه

باید اقدام کنم تا “خودم “ تا “کودک درونم “عمیقا باورش بشه که من جدی هستم ….!

پس اومدم چیکار کردم ؟

ترسناک ترین کاری که میشد رو انجام دادم ……

رفتم توی گالری گوشیم بی آرایش ترین و غیر قابل پذیرش ترین زاویه و خلاصه “ با نقص ترین” عکسی که از خودم داشتم رو پیدا کردم

اون عکسی که همیشه میترسیدم کسی ببینتش

پیداش کردم و باید آپلودش میکردم توی expose ترین جای ممکن

عکس پروفایلم .

صدای ذهنمم که وظیفه ش رو انجام میداد و میکفت اگه این عکس رو آپلود کنی

دیگه کسی دوست نداره ……..

فالورات چه فکری میکنن….

وقتی همه بفهمن تو زشتی دیگه از کجا میخوای توجه بگیری ؟ ….

اما

اما

یه صدای دیگه بود تو ذهنم که از همه ی این ها قوی تر بود ..

صدای خدای مهربونم

یک آن داستان ابراهیم نبی اومد تو ذهنم

شکستن بت ها ..

راه حل همین بود ، باید بت های ذهنم رو میشکوندم

باید میشکوندم !

باید اون عکس رو آپلود میکردم

اون عکس واقعی ترین و نزدیک ترین بود به من واقعی . زیبایی اون عکس به آرایش وابسته نبود

به لبخند من بود که تو صورتم نقش بسته بود و همین کافی بود .

عکس رو آپلود کردم

و واقعا

واقعا انگار یه بار فوق العاده سنگین از روی دوشم برداشته شد

بهترین احساس عمرم رو داشتم …..

احساس آزادی …

به خودم افتخار کردم .

نمیدونم چطور بگم انجام دادن این کار چقدر برای من ترسناک بود .

البته که

البته که

اینجا داستان تموم نشد به هیج عنوان .

همچنان افکار ها بودند تو ذهنم و باید کنترل و جایگزینشون میکردم

همونطور که حدس میزدم لایک های سابق رو دریافت نکردم دیگه

خیلی از فالورهام ارتباطشون رو با من قطع کردند

و من هنوز این افکار رو داشتم که سارا عجب اشتباهی کردی !!!

نباید آپلود میکردی

گند زدی تو همه چی. و ازین دست نجواها

اما مهم این بود که من همواره هرموقع این فکر ها میومدن به خودم میکفتم و “ یادآوری “ میکردم که

من عکس هامو در واقعی ترین حالت ممکن share میکنم

و با این کار به خودم احترام میذارم

دیگران دیگه در اولویت من نیستند که به خاطرشون آرایش کنم یا لباس های باز و بی نقص بپوشم

بلکه

“من و فکر خودم در اولیت هستیم “

و همین کافی هست .

اقدام بعدی بدون آرایش بیرون رفتن بود

و قطع ارتباط و تعیین حد و مرزها با آدم هایی که از کودکی به من احساس بی ارزشی میدادند .

این مثال من بود

که استاد بعد از این که این فایل شمارو دیدم چقدر مطمئن تر شدم و چقدر مصمم تر در ادامه دادن مسیر احترام به خودم .

همه ی این قدم ها رو همواره باید بردارم و به خودم همواره یادآوری کنم تا

کاملا باورم بشه که من انسان محترمی هستم

که من انسان ارزشمندی هستم .

ممنون از استاد و همه دوستان که تا انتها مطالعه کردید کامنتم رو.