هدفی متفاوت برای سال جدید

سلام نفیسه جانم.

سال نو مبارک تو و عزیزانت.

قدم محمد صدرا جان خیر باشه به این جهان زیبا.

یکی از درخواست هام اینه از خدا که همونطور که دوران بارداری بهم خوش گذشته و میگذره و آسانم کرده بر آسانی ها و شادم باهاش و ازش لذت میبرم، پروسه زایمان هم برام آسان و لذت بخش و خاطره خوب باشه.

میشه، میدونم.

هدایت دست خداست، و میشه.

خوشحالم کردی با پیام تبریک.

و ممنونم از محبتت نسبت به خودم.

خیلی برام جالبه، خب تعهدم و هدف امسالم رو از اول فروردین استارت زدم، تمرکز روی احساس لیاقت و توحید.

و جالبه که عصر دیروز چالش تپل مپلی سر راهم قرار گرفت، که کم و بیش داشت حسم رو نازیبا میکرد، بعد کمی کنترل ذهن کردم و با لطف خدا و دست مهربونش یعنی همسرم، باعث شد به ارامش برسم…

بعد یهو به خودم اومدم دیدم تو واکنش و صحبتم مقداری ناسپاسی دارم.

توجه به نازیبایی دارم.

عدم توجه به داشته ها دارم.

و تازه یهو به خودم اومدم و دیدم رویِ کمال گرای من داره صحبت میکنه، یعنی معدلی ندیدن یه موضوع و دست گذاشتن فقط روی ضعف ها و ایراد گرفتن ازش.

تازه دیدم دلیل غُرهام میتونه این باشه که مسیولیت اون مسیله رو خودم نمیپذیرم.

یعنی اینکه پای انتخابم نمی ایستم و میخوام بندازم گردن دیگری..‌.

اینا رو با دید سرزنش نمیگم اصلاً

فقط تحلیل و کشف و شناسایی این موارد داخلم واسم جالب بود، درسته در لحظه ی وقوع این احساسات ناراحت و کلافه ام، اما الان که دارم مینویسم متوجه شدم چه خوبه بلد شدم مچ خودمو بگیرم و بگم دردت چیه سمانه جون، بیا دوا درمونت کنم :)

تحسین میکنم خودمو یه جا گفتم اشکالی نداره، سخت نگیر…

خدا خیر بده همسرمو، که اکثراً با ارامش و تحلیل ارامی که داره نسبت به موقعیت، میتونه شرایط رو اروم کنه…

به خودم توضیح دادم سمانه خودتو با هیچکس مقایسه نکن، تو فقط باید هر دفعه یه پله با دفعه قبلیِ خودت بهتر شی…

سپاس گزارم برای همسرم که گنجِ زندگیِ منه.

دیشب در حال نوشتن این کامنت بودم، ولی چالش دیگه ای اومد که احساساتم رو متلاطم کرد…

دیشب وقتش نبود ارسال شه، الان وقتشه که ارسال شه.

بهترینها برات نفیسه جانم.

خدایا شکرت که تو زندگیمی

سلام سعیده جان.

تو این کامنتت چیزی خوندم که منو بهتر به خودم شناسوند:

توی توحیدی عمل کردن، تکامل طی نکرده، میخوام تو هر اتفاقی، بهترین عکس العمل توحیدی رو نشون بدم… بعد این کمال گرایی نمیزاره من از مسیر لذت ببرم…

فایل های استاد رو گوش میدم، سریع میخوام اقدام عملی کنم، فارغ از اینکه فاصله فرکانسیِ من در اقدامِ عملی، با صحبتی که استاد میکنن چقدره…

خب معلومه که سختم میشه.

پوستم کنده میشه.

مسیرم ناهموار به نظر میرسه.

بعد میگم من که اقدام کردم پس چرا انقدر سخته و طاقت فرسا؟

مگه اجرای عملی نباید جواب درست بده؟

نه!

تازه مدتیه روند تکاملی رو کمی بهتر متوجه شدم.

بازم نه اینکه همیشه رعایتش کنم، گاهی به کل یادم میره، بعد از تو در و دیوار رفتن و بد شدن حالم یادم میوفته اُه اُه تکامل رو رعایت نکردی و شتاب میکنی.

تازه دارم کمی بهتر درک میکنم بهبودگرایی دقیقاً درمانِ کمال گرایی هست…

هنوز خیلی تیر و ترکش هاش بهم میخوره…

مثال تازه اش:

رفتیم خرید برای میزبانی از مهمانی که برای اولین بار میدیدمش، میوه و شکلات و شیرینی عالی خریدیم، فقط پرتقال ها کیفیت قبل رو نداشتن، پکر شدم، نیمچه غُری هم زدم…

بعد از مدتی به خودم اومدم که اشکالی نداره.

این همه خوراکیِ خوب گرفتین، یه دونه نباید باعث بشه کلِ خوبی ها رو زیر سوال ببری.

میخوام بگم کمال گرایی دست میذاره روی همه چیز، و خیلی موزیانه نفوذ میکنه تو ذهنم…

مثال دیگه: سرویس چوب نی نی عالی و خوشگل شده وجداناً، اما من داشتم به یکی دو مورد ریز توجه نشون میدادم و غر میزدم.

اونجا هم باز مچ خودمو گرفتم چیکار میکنی الان؟

متوجه شدم حس بدم داره از کمال گرایی آب میخوره، قطعش کردم.

پاشنه آشیلم کمال گراییه، عجله و شتابه، عدم توجه به روند تکاملیه…

دارم روش کار میکنم.

وقتی به چالش میخورم، ناراحت میشم اولش، بعد چون تو دوره لیاقت یاد گرفتم با خودم مهربون تر برخورد کنم، میگم اشکالی نداره، ذره ذره بهتر میشی.

اگه قبلا 10 مورد کمال گرایی داشتی تو روز، الان شده 9 تا، یعنی تو داری موفق میشی، آروم باش و ادامه بده فقط.

تمرین های بهبودگرایی ریزی که دارم انجام میدم، باعث میشن اتفاقا نسبتا به خودم و پیرامونم خوشحال تر باشم.

از خودت خوندم در کامنتی که نوشتی:

ما موفقیت رو توی زیاد کار کردن روی قوانین میدونیم، در حالیکه موفقیت با حس خوب به وجود میاد بیشتر.

تجربه دارم که قفلی زدم روی اجرا و به نتیجه رسیدن چیزی خوب، ولی حسم خوب نبود، و قطعش کردم چون داشتم دیوانه میشدم از دست خودم دیگه.

الانم یاداوری خوبی شد واسم.

میخوام بهبودگراتر شم، باید با حس خوب و اشتیاق و تشویق خودم باشه، ذره ذره.

تا بتونم شاخِ تله ی کمال گرایی رو بیشتر بشکنم و کوچکش کنم تو ذهنم.

انقدر گنده اش نکنم…

بهبودگرایی بهم نشاطِ زندگی میده.

گاهی یادم میره.

ولی الحمدالله خود خدا به طرق مختلف، مثلا همین کامنت تو، بهم یاداوری مجدد میکنه.

یه چیزی هم یادم اومد:

بنده خدایی تو یه مراسم، غذای عالی پخته بود برای پذیرایی از یه عالمه مهمان، دستپختشونم عالیه، بعد تو سفره دوغ نبود و منتظر بود تا فردی که قرار بود دوغ رو بیاره، بیاد تا سفره پهن شه.

اون بنده خدا خیلی دیر اومد…

خلاصه که همسر خانمی که میزبانی میکردن به شوخی ابراز کردن حالا دوغ نباشه چیزی نمیشه ها…

منم موافقت کردم…

بعد سر مثال پرتقالی که بالا نوشتم، دیدم اِ خودمم که همون واکنش رو دارم…

و اینکه ما دیگران رو به راحتی قضاوت میکنیم که وای وای کمال گرا هستن و فلان، دریغ از اینکه خودمون هم تو زندگی خودمون همون طور واکنش میدیم.

خیلی دلم میخواد بیشتر سکوت کنم…

نظر ندم، دفاع نکنم، توجیه نکنم، توضیح ندم…

هنوز دارم اینکار رو میکنم و از خدا طلبِ یاری میکنم که یادم بده، که اسانم کنه بر اسانی ها…

یه دونه کنترل میکنم، مابقی روالِ قبلی…

میگم تکامل، میگم حس خوب، میگم بهبودگرایی…

ولی همونی که اول کامنت نوشتم و انگیزه ام شد واسه نوشتن پاسخ برات، بهم حمله میکنه…

ذهنم میگه درست اینه، غلط اینه.

اما تو اجراش عجله میکنم.

خیلی خط کشی طور و سفت و بی انعطاف اقدام میکنم، طبیعتا سرزنش میاد سراغم که ای بابا تو که داری میگی سکوت، پس چرا دوباره با پیش فرض هات اقدام میکنی؟

کاملا معلومه کمال گرایی و نجوا این حمله رو میکنه تا منو از ادامه مسیر بهبود، متوقف کنه…

اما تو ذهنم تحلیل میکنم، اینجا هم از قصد کامنت میکنم که یاداوری شه بهم که این یه مسیر دائمیه، رسیدن به معنای اتمامِ بهبود نیست.

هر بهبود یه امتیازه واسه حال بهترم با خودم، همین.

کاپِ قهرمانی نمیدن در نهایت…

قهرمانی فقط تو ذهنِ بهبودگرای خودمه و بس :)

میگم و مینویسم تا یاداوری شه برام.

در پناهِ پروردگار دانا و هادی باشی همیشه عزیزم.

همه مون باشیم.

خداوندا من بلد نیستم و ناتوانم، خودت دستمو بگیر و یادم بده، مرسی که همیشه هستی و هدایتم می کنی.

سلام زهرا جان.

خونه تکونی وسایل به من حس خوبی میده.

یه جور سبک شدن ذهنم از چیزهایی که مدتهاست هستن ولی استفاده نمیشن.

من تو خارج کردن وسایلی که استفاده نمیکنم خوب عمل میکنم، چه لباس باشه چه هر چیز دیگه ای.

وقتی مرتب هستن و تمیز خارجشون میکنم و هدیه میدم.

چون من استفاده نمیکنم ولی هست کسی که از داشتن و استفاده از اون وسیله خوشحال شه، یا حتی بهش نیاز داشته باشه.

با هدیه دادنشون، به عبارتی انرژیِ حبس شده شون رو آزاد میکنم.

اگه حس کنم مرتب هم نیستن دور میندازم.

در مورد دفتر خاطرات نوشتی…

من از نوجوانی مینوشتم و یادگاری نگه میداشتم، همیشه فکر میکردم برمیگردم و میخونم و جالب خواهد بود، اما مدتهاست متوجه شدم برنمیگردم که بخونم، ضمن اینکه منم حس میکنم چون ترکیبی از همه چیز رو مینوشتم بهم حس خوب نمیداد لزوماً و همه رو تا اونجایی که یادمه پاره کردم و دور ریختم.

در حال حاضر فقط دفاتر سپاس گزاری مو نگه داشتم، چون میدونم داخلش فقط زیبایی و حس خوب نوشتم. اینم مثل دفتر خاطراته اما فقط قشنگی های زندگیم که خیلی هم زیادن و هر روز مینویسمشون.

برخی از کتاب هامو هم هدیه دادم…

اونایی که متوجه شدم زمان زیادی گذشته و نخوندم و نخواهم خوند، یا خوندم و قصد ندارم مجدد بخونم.

من اعتقاد دارم وسایل صاحبِ خوبی پیدا میکنن برای خودشون، فقط کافیه ما آزادشون کنیم تا برن بهترین جای ممکن.

در کل لذت بردم که کامنتت در مورد خونه تکونی وسایل و خروجشون بود.

تحسینت میکنم که میتونی ازشون بگذری و عبور کنی.

یه انگیزه دیگه هم دارم من برای خروجِ برخی وسایل از منزل: اینکه جا باز بشه برای نسلِ جدیدِ خواسته هام.

من تا حالا تجربه سوزوندن یادداشت هامو نداشتم، اما قبل از دور انداختن حتما ریز ریز میکنم تا کاملاً غیر قابل دسترسی بشن.

من از یه زمانی به بعد متوجه شدم وسایل کاربردی رو نگه دارم با مابقی خداحافظی کنم.

یا موقع خرید فکر کنم واقعا قصد استفاده شو دارم یا فقط یه لحظه هوس کردم که بخرمش.

سالها پیش خواهرم حرفی بهم زد که تو خونه تکونیِ وسایلم نگاهم رو بازتر کرد:

گفت وقتی هر سال وسیله هاتو از جعبه درمیاری دوباره برگردونی داخلش، یعنی قصد استفاده نداری و فقط جا رو اشغال میکنن، بعد یه سری چیزها رو که فکر میکردم خاطره هستن رو دور ریختم دیدم هم فضا آزاد شد هم اینکه اتفاقا به راحتی فراموش شدن و هیچ ناراحتی ندارم بابتِ نبودشون.

وابستگی و چسبندگی به وسایل هم یکی از شاخه های وابستگی در انسان هست.

که یعنی اگه نباشه یا فکر کنم به نبودش حالم بد شه…

کلا وابستگی حس آدمو بد میکنه.

خیلی خوب کردی که تجربه تو نوشتی اینجا.

و مرسی باعث شدی این ویژگی خودمم بنویسم.

علاوه بر وسایل، یه سری افکار هم هستن که نیاز به خونه تکونیِ اساسی دارن چون فضای زیادی رو اِشغال و حبس میکنن تو ذهن.

یه کار باحالی که در مورد لباس هام میکنم هم اینه که وقتی لاغر میشم لباس های مرتبِ زمان تپلی ام رو خارج میکنم، و وقتی تپل میشم لباس های مرتبِ زمان لاغری مو خارج میکنم جهت هدیه دادن.

بدون حسرت که ممکنه دلم تنگ بشه براشون یا دوباره نیاز بشن و …

به عبارتی زندگی در لحظه رو تمرین و تجربه میکنم.

جالبه که زود هم یادم میره قبلا چی داشتم که الان ندارم و خارجش کردم.

این آزادسازیِ فضا و انرژی بسیار ارزشمنده به نظر من و دل میخواد و شجاعت…

چون یه صدایی اون پشت میخواد بگه حیفه نگهش دار و …

اما حیف نیست.

یه روزی این وسیله اومده منو خوشحال کرده، حالا میره یکی دیگه رو خوشحال میکنه و انرژی اش هم آزاد میشه.

یاد یه مثال جالبی افتادم:

موقع اسباب کشی به این خونه مون پارسال، من همه ی نمونه کارهای خودم (درس هنر) و یادگاری های دانش آموزام رو آوردم با خودم، چندین کلییربوک بودن و فراوان.

خب دوستشون داشتم و فکر میکردم همه شون هم باید بمونن باهام، که هم یادگاری هستن هم یه رزومه ی مفصل…

جابجا که شدیم، یهو به خودم اومدم تو فضای کمدهات الان همینی هست که داری بیا و مدیریت کن و سبک سازی کن، با جسارت و رهایی کلی شون رو دور ریختم و تعداد محدودی رو نگه داشتم، هم جا باز شد هم انرژی زیادی تو ذهن خودمم باز شد.

جالبه که خونه تکونی دوطرفه انرژی ازاد میکنه، هم فضا هم ذهن.

بهترین ها برای تو زهرا جان.

الهی شکرت برای همه ی نعمت هات.