هدفی متفاوت برای سال جدید

به نام خالقی که مرا خالق زندگی خود آفرید

سلااااااام خدمت تمام دوستان و استاد جانم

الان که این کامنت را می‌نویسم دو سه روزی می‌شود که از مسافرت برگشتیم سفر ما از اصفهان به سمت چابهار و بعد بندرعباس و شیراز و یاسوج بود و خدا میدونه در این سفر چقدر قدرت و زیبایی های خداوند و تنوع نعمت هاش و فراوانی نعمت هاش را دیدیم از مسیر هایی که تفاوت پوشش گیاهیش آدم را وجد و می‌آورد تا فراوانی شتر و گاو و بز در جاده ها و جاری شد آب در سوراخ سوراخ های کوه

ولی اتفاق معجزه آسایی که رخ داد باعث شد که من بخوام اینجا به اشتراک بزارم

خاطرم هست هر وقت کنار دریای عمان بودم و اون شکوه عزمت دریا را میدیم که جایی آرام هست و چند متر اون طرف تر به قدر خروشان است که قد موج از سخره هم بالا تر میزنه دائم این تیکه از شعر پروین اعتصامی میومد تو ذهنم و زمزمه میکردم ما به دریا حکم طوفان می‌دهیم و….

القصه….

شب بود و داشتیم از شهر زرآباد به سمت بندر جاسک میرفتیم جاده دوطرفه بود و بیشتر ماشین ها از سمت روبرو با نور بالا میومدند و دیدن جاده برای همسرم سخت بود که ناگهان وسط جاده یک موتوری دید و داد سمت جاده خاکی و بعد دوباره به سمت جاده و چون سرعت 110 تا بود جمع کردن ماشین سخت شد و ما دست کم وسط جاده چهار دور داشتیم می چرخیدیم همه ما میدونیم تو اون سرعت اونم جاده دو طرفه که هر آن امکان داره ماشینی دیگه ای بیاد و برخورد صورت بگیره چه فاجعه ای رخ خواهد داد و من که از یک ترمز سریع قلبم تو دهنم میومد اینبار تو هین چرخیدن هی به همسرم میگفتم مهدی تو میتونی ماشین را نگه داری که به لطف الله تو خاکی سمت مقابل ایست کردیم

خاک همه جا را گرفته بود و من پیدا شدم و نشستم و فقط میگفتم خدایا شکرت

از روستاهای اطراف اومدند سمتمون و پسره گفت ما داشتیم بازی میکردیم که دیدیم ماشین شما همین طور داره میچرخه وسط جاده

تازه همسرم دیده بود که همون لحظه که نگه داشته کنار تایر جلو یه سنگ بزرگ بوده که اگه بهش برخورد میکردیم تو اون شیب ماشین چپ میکرد

نمیدونید چقدر دل ما آرام بود من حتی به همسرم و بچه ها گفتم تو اون لحظه در عین ترس خودش ولی احساس می‌کردم توی گهواره خداوند هستم و دقیقا باز یاد این تیکه شعر افتادم که ما به دریا حکم طوفان میدهیم

حالا فکر کنید همسرم دائم در سفر و جاده هاست و آدمی نبوده که تازه زده باشه تو جاده ولی خدا میخواست که ما بدونیم هر لحظه کنار ماست و اولین استراحت گاه ایستادیم و نماز شکر خوندیم و پسرم تو سجده داشت گریه میکرد و اومد به من گفت مامان من واقعا خدارا دیدم همش میخواستم خدا خودش را به من نشون بده و واقعا دیدمش نورش. ا تو هین اون اتفاق دیدم و تو برگشت دائم گریه میکرد و می‌گفت مامان تا بوته های توی جاده را می‌بینم انگار خدا را می‌بینم و احساس میکنم کل جهان برای من آفریده شده

گفتم عزیزم اصل قانون جهان که استاد دارند یادمون میدند همینه و تو الان با واقع درک کردی

به خانواده ام گفتم روز دوم عید ما میتونست الان جور دیگه ای باشه و الان سالمبم بدون اینکه خشی به کسی افتاده باشه پس حتما ما باید پیدا کنیم رسالتمون از ابن فرصت دوباره زندگی که بهمون داده شده چیه

در کل خیلی سفر پر از آگاهی بود برامون از تمام جنبه ها خدایا شکرت