هدفی متفاوت برای سال جدید

سلام دوستان من

سلام استاد عزیز و خانم شایسته محترم

از لحظه ای که فایل رو دیدم، خیلی به فکر فرو رفتم…

دیدم بحث خود ارزشمندی و احساس لیاقت دقیقا جز بزرگترین پاشنه های آشیل من بوده همیشه و به شدت باید روش کار کنم…

این پیام رو از بندر زیبای گناوه در استان بوشهر دارم مینویسم. از خونه ی یکی از اقوامی مینویسم که توی 6 سال گذشته فقط یکبار اومده بودیم خونه شون و من همیشه به دلیل شرایط مالی ضعیف با وجود اینکه یکی از نزدیکان خانواده همسرم هستن، ولی چون پولی نبود که بخوایم کادو بخریم و دست خالی نریم، همیشه یک بهانه ای میتراشیدم که نرم…

اینبار اوضاع فرق کرده بود، الحمدلله بعد از سال ها با پول دارم دوست میشم و هر ماه دارم بخشی از پول رو توی حسابم نگه میدارم و با بقیه اش خرج میکنیم تا بتونم پاشنه آشیل بزرگم یعنی پس انداز رو روش کار کنم…

این بار خیلی پرقدرت و به لطف خدا با آرامش بیشتر…

اینبار بدون نگرانی مبلغ قابل توجهی به عنوان عیدی دادیم و اومدیم خونه این انسان شریف و دوست داشتنی.

و دوست دارم از این به بعد هر هفته جاهای جدید رو برم که توی این 6 سال به دلایل پوچ نرفتم…

زندگی من شده بود فرار…

فرار از مقابله با افراد بابضاعت خانواده و فامیل.

چرا؟

چون اگه میخواستم برم مهمونی باید چیزی می‌بردم و این موضوع باعث می‌شد بریزم به هم که چرا پول ندارم که یه سر به اقوام درجه یک خودم بزنم.

این موضوع دغدغه شب و روز من شده بود و الحمدلله بعد از سالها زندگی من در تمام ابعادش داره تغییر میکنه.

پدرامی که بعد از ازدواج قید مهمونی رفتن رو زده بود، الان داره پای روی ترسهاش میذاره و باوجود اینکه میدونه پولی که میده، قابل توجه هست، ولی ترسی نداره. چون هم درآمدش به لطف خدا بهت شده و هم اینکه هر روز داره به این فکر میکنه که با رفت و آمد با اقوام، خودش رو در مدار محبت و رافت و الفت قرار بده و آرامش از دست رفته ی گذشته رو به خودش برگردونه.

نمیدونم چند نفر تجربه ی این مورد رو داشتید، ولی من یکی از سخت ترین بخشهای زندگیم، همین مورد بوده و به شدت عزت نفسم افت کرده بود.

نمیدونم کدومتون تجربه ای اینو داشتید که چندین سال لباس نتونید بخرید و هر سال به جای اینکه خودتون خرید انجام بدید خانواده براتون لباس بخرن…

بروی خودم نمیاوردم و خیلی خوشحال نشون میدادم، ولی میگفتم خدایا کمکم کن، من میخوام خودم برای خودم لباس بخرم.

سال 1402 بهترین سال زندگی من بود، از همه نظر

تونستم با کمک آموزش‌های استاد عزیزم از بدهکاری و قرضهای همیشگی خلاص بشم وبعد از حدود 6 ماه که خودم و همسرم هیچ چی قسطی و قرضی نخریدیم، داریم کم کم آرامش واقعی و سبک بالی رو تجربه میکنیم.

تمام لباس های قدیمی که مال سال‌های قبل بود رو ریختم دور و برای خودم چند دست لباس نو و دو جفت کفش خریدم…

این هایی که میگم فوق العاده عزت نفسم رو برده بالاتر.

منی که باورام به شدت راجع به ثروت داغون بود، به لطف خدا تونستم بعد از سالها، برای مهمانم غذای گوشتی درست کنم و مرغ درست نکنم. می‌فهمید چقدر لذت بردیم منو همسرم؟ میدونید چقدر خوشحال شدیم؟

آخه همیشه میرفتیم خونه افراد مختلف و گوشت و ماهی و میگو و… می‌خوردیم ولی هر کسی میومد خونه ی ما میدونست که بی برگ برگرد باید مرغ ( کباب، سرخ کرده، خورشتی، شکم پر، استانبولی مرغ و…) بخوره. این همیشه برام عذاب بود.

اولین غذای غیر مرغی رو درست کردیم ( میگو پلو)

شاید خنده تون بگیره، ولی من همسرم بال درآورده بودیم، بال…. می‌فهمید بال….

دومیش قورمه سبزی بود….

همسرم به خانوم اون بنده خدا زنگ زد که میخواد غذا درست کنه بیان خونه، طرف گفته بود این روزا خیلی مرغ خوردیم، بذار یه وقت دیگه، و خانومم به خانومش گفته بود غذا مرغ نیست، قورمه سبزیه

….

میفهمید؟؟؟؟؟ طرف نگفته میدونست باید مرغ بخوره… فاجعه بود برای من که یه شخصی اینو راجع به من بگه،،،،

ولی الان ورق برگشته،،، الان که بعد از سالها این موضوع رو تونستم انجام بدم و طرف مقابل رو سورپرایز کنم و چیزی غیر از مرغ بذارم جلوش، مثل بمب تو وجودم ترکید و احساس ارزشمندی بی نظیری به من داد… همیشه ترس از دست دادن پول نمیذاشت برای مهمانم چیزی غیر از مرغ بخرم، در صورتی که اون شخص بارها و بارها ما رو دعوت کرده بود و قیمه و قورمه و میگو و ماهی و…. داده بود. بارها…

شاید خیلی ها بفهمن چی میگم…

همیشه که خانواده من یا همسرم بهمون گوشت میدان، ما بسته بندی کوچیک میکردیم که زیاد بخوریم در وعده های بیشتر…

ولی الان به لطف خدا خودمون می‌خریم و در بسته های بزرگتر… البته نه زیاد بزرگ، ولی خیلی بزرگ تر از اون قبلی ها…

قبلا آرزومون بود بریم کنتاکی و پاچینی…

الان مدام میریم جاهای جدید که ببینیم کدوم کنتاکی از همه اش بهتره…

قبلا به زور با ترس و لرز فقط برای پسرم کوبیده میخریدم و اگه اضافه میومد خودمون کنارش می‌خوردیم، الان به لطف خدا به راحتی می‌خریم و میخوریم.

استادجان بعد از سالها برای پور و مادرم کنتاکی خریدم و چقدر ذوق رو توی چشماشون میدیم، نه بخاطر اینکه نخورده بودن، به خاطر اینکه میدیدن که من شرایطم بهتر شد..

به خدا اگه فیلم زندگی من رو بسازن، به دوفصل تقسیم میشه…

فصل یک ( دوران جاهلیت و قرض و بدهی و بدبختی و…)

فصل دو ( خوشبختی)

یاد فیلم در جستجوی خوشبختی افتادم که آخرش ویل اسمیت گفت این بخش از زندگی من اسمش هست، خوشبختی

میدونید این خوشبختی از کجا میاد؟

از جایی که استاد گفت من همون روزها که تو خونه ی سیمانی که فقط یک اتاق بود، همونقدر احاساسخوشبختی میکردم که الان میکنم.

منم از استاد یادگرفتم که

خوشبختی، داشتن دوست داشتنی ها نیست

خوشبختی، دوست داشتن داشتنی هاست

از وقتی شکرگذاری شخصیتم شده، نعمت های زندگیم به مراتب بیشتر شده.

چند روز یکی از همکارانم توی شرکت کاله داشت ادای بچه ها رو درمی‌آورد که مثلا هر کسی چه تیکه کلامی داره، و داشتیم میخندیدیم، به من که رسید گفت :

خداروشکر خداروشکر خداروشکر

هر وقت ازمن میپرسن فروشت چطور بود میگم عالی خداروشکر

دیگه گیر داده بود میگفت إقای خداروشکر

خیلی خوشحالم که این خداروشکر گفتن ها داره شخصیتم میشه، نه اینکه الکی بگم.

خیلی خیلی شکرگذارخداوندم….

راستی جاتون خالی کنار دریای بندر گناوه و دیلم لذت بخشه واقعا…

بعد از مدت های طولانی که اومدیم کنار دریا، دارم میفهمم که چقدر شاد شدن و شاد بودن راحته…

حدود 1و نیم ساعت از گچساران تا دیلم راه هست برای دیدن دریا، و من سالها بود که خودم و همسر و فرزندم رو محروم کرده بودم از این نعمت.

ان شاء الله بیشتر میایم…

آرامش خیلی خاصی داره دریا…

دوستان امسال من میخوام تمام موارد مربوط به خود ارزشمندی و احساس لیاقت رو در خودم بوجود بیارم که هر سالم بهتر از سال گذشتم باشه به لطف خدای مهربانم…

عاشقتم ای خدای عادل… ای خدایی که قدرت خلق به من دادی…. خلق زندگیم…

از در و دیوار برام خبرهای خوش میاد و هر لحظه عاشق این خدا میشم که چقدر همه چیزش دقیق داره پیش میره…

دعای من برای تمام انسان ها

سال 1403، شروع بهترین سال‌های زندگی تون باشه و خوشبخت زندگی کنید و آسان بشید به آسانی ها ️️️