قلبی که به سوی خداوند باز می شود

به نام خداوند جان و دل

الم نشرح لک صدرک ،و وضعنا عنک وزرک ،الذی انقض ظهرک

خدای من از تو سپاسگزارم که من رو هدایت کردی،از تو سپاسگزارم که وقتی من آماده دریافت بودم،دریافت کردم،نه وقتی زور زدم،نه وقتی تقلای الکی کردم،نه وقتی درگیر عجله و بدو دیر شدهای ذهنم بودم.

خدای من بارهای زیادی بود که من فکر میکردم باید تنهایی حمل کنم ،بارهایی که بی خودی روی دوش خودم حس میکردم،اما اونها واقعی نبودن.من این احساس رو داشتم،اما تو ای پروردگار من به درون سینه ی من آگاهی و تو میدانی که اون لحظه من به چی نیاز دارم.

همین چند وقت قبل بود که تو رابطه ام با همسرم احساس می کردم به در بسته خوردم،از هر دری وارد میشدم اون در بسته بود،احساس میکردم هیچ راهی ندارم هیچ راهی،،،

توی دل یه شب زیبای تابستونی وقتی بعد از چند هفته تعهد سفت و سخت دادن به خودم و تمرکز روی نکات مثبت و آروم بودن،،،یه لیوان آب برداشتم و به خدا گفتم من نمی‌دونم خودت درستش کن،تو به من بگو جریان چیه،تو بگو من چیکار کنم و آب رو نوشیدم ،گویی همه چیز به سادگی این درخواست و این نوشیدن آب بود.

اینقدر مصمم این درخواست رو کردم که احساس قدرت داشتم،احساس کردم اگه الان بهم بگه برم سر قله قاف حاضرم برم،حس عجیبی بود…لحظاتی بعد همسرم رو در آغوش گرفتم و بهش گفتم نمی‌دونم علت سردی رابطه مون چیه،اما من به خدا سپردمش،هر چی باشه من تسلیمم،تسلیم شدنی از جنس قدرت،قدرت ربّم

همون موقع حسی در درونم بهم گفت همسرت احساس تنهایی میکنه،یه جمله بود و فقط همین

اینقدر خالص این حرف بهم گفته شد که نگو،من جنس این الهام خالص رو میفهمم،می شماسمش،بارها احساسش کردم،بدون شک بدون تردید،خالص خالص،،،نور بود و شیرین،گل دنیاست و خالص،یه حسی از من به من نزدیکتر ،ندایی از عمق من…ندایی که وقتی چیزی بگه دیگه نه شکی میکنم و نه تردیدی

گفت و من غرق در گریه در آغوش همسرم شدم،بهش گفتم چرا احساس تنهایی میکنی؟گفت من که چیزی نگفتم ،گفتم قلبت بهم گفت و دیگه هیچی نگفتیم و من آروم شدم،بار از دوشم برداشته شد

من دونستم که هیچ قدرتی ندارم،من ناتوانایی خودم رو با تمام قدرت پذیرفتم،خالصِ خالص،من مسؤل نیستم،من فقط مسؤل حال خوب خودم هستم،و بعد از اون شب من مدام این باورها رو تکرار میکنم،،،و رابطه مون هر روز داره ترمیم میشه،هر روز کمی بهتر میشه .

این بزرگترین باری بود که این چند وقته خدا از روی دوشم برداشت.

و بعد من چشمانم بینا شدند،بینا به احوال خودم،و بعد من دیدم مسیرم چقدر راحته،من نیازی نیست تقلا کنم،چرا می‌خوام همه چیز رو درست کنم؟

من صبح ها می‌نشینم لب پنجره،مست صدای یا کریم میشم،مست لذت نوشیدن چای سر صبح میشم،و لذت هام رو مینویسیم برای پروردگارم و او مرا میبیند و میشنود و باد میشود برایم میپیچد در لابه لای برگ درخت توت حیاط،،،هو هویی میکند و مرا دلگرم میکند…همین،مگر من از زندگی چه میخواهم؟

به قول استاد وقتی تو حالت خوبه و داری لذت میبری تو پاداشت رو در همون لحظه گرفتی،،،ثروت و خونه و ماشین و رابطه یه پاداشِ اکسترا هست.عاشقتونم

سلام رضوان عزیزم

ممنونم بابت کامنت ارزشمندتون ،واقعا این دیدگاه سیستمی بودن خداوند جواب خیلی از مسائل ماست

همون دیدگاهی که استاد بارها در جلسات قرآنی دوازده قدم بهش اشاره داشتن.

و وقتی ما این دیدگاه سیستمی بودن رو درک کنیم،نگاه مون رو به سیستم و به خداوند درست کنیم میتونیم نقش خودمون رو در تغییر اوضاع زندگی خودمون بدونیم،میتونیم مسیولیت صد در صد زندگی خودمون رو درک کنیم،.

اون وقت هست که اگر ما سمت خودمون رو درست انجام بدیم،سیستم حتما سمت خودش رو به بهترین شکل انجام میده،اون وقته که میتونیم بگیم خدایا من سمت خودم رو درست رفتم،توقع دارم توام درستش کنی،و اون وقت میشود آنچه باید بشود.عاشقتم