قلبی که به سوی خداوند باز می شود - صفحه 39

بسم الله الرحمن الرحیم

پاکترین درود و تحیت خداوند از اعماق وجودم تقدیم به قلب نازنین استاد عباسمنش عزیزم.

چه حسن انتخابی! منو بردید به ابتدای سال گذشته، زمانی که نقطه عطفی در زندگیم رقم خورد، به واسطه وصل شدن به نور هدایتی که تازه بعد از حدود 3 سال عضویت در سایت به قلبم تابیده شد و من شروع کردم به شاگردی کردن.

قبلش فقط یک عضو خنثی و حاشیه ای بودم. در کنار اولویتهای دیگه گهگاهی به سایت سر می زدم و حتی دوره 12 قدم رو هم با اینکه خریده بودم و گوش می دادم ولی عمقش رو درک نکرده بودم.

سال گذشته از لحظه سال تحویل، انگار که بعد از 38 سال تازه معنای «حول حالنا الی احسن الحال» رو درک کردم.

انگار که تازه دو ریالیم افتاد که کجای داستانم و باید چکار کنم.

از خدا خواستم که بهش نزدیک بشم. فهمیدم که چقدر بهش محتاج و به هر ذره ای از خیرش فقیرم.

و چه دلبری کرد برام!

چه برکتها و نعمتها و شادیهایی به زندگیم روانه کرد!

اگر تمام عمر سر از سجده برندارم و دائم ذکر شکرگزاری به لبم جاری باشه بیراه نیست.

چه تغییرات عظیمی در زندگیم رقم خورد که فقط بخشیش توسط دیگران قابل دیدنه. و همون هم خیلی واضح و بزرگه.

این روند خیلی کند از دو سه سال قبلش شروع شده بود و یادمه سه سال پیش دوتا فایل خیلی روم تاثیر گذاشته بود و اولین بار با اون دوتا فایل قلبم شستشو شد و اشک ریختم.

1- نامه 31 حضرت علی به فرزندشون امام حسن

2- دعای کمیل از زبان حضرت علی

این دو فایل شروع تغییرات نرم من بود.

اما فایلی که سال گذشته نور بسیار قدرتمندی در دلم ایجاد کرد و منو هفته ها بنده سربه زیر و سجده گزار درگاه خدا کرد همین فایل بی نظیر سوره انشراح بود.

اصلا تا چند روز کار من فقط اشک ریختن بود.

هنوز هم توی گوشیم دارمش.

چقدر این خدا عجیب مهربانه. چقدر زیبا و منطقی در زمانی که سینه محمد تنگ شده بهش دلداری میده و به یادش میاره بارهای گرانی که از روی دوشش برداشته.

بهش یادآوری میکنه که زمانیکه در اوج غم و درماندگی بودی من اینجا بودم کنارت، می دیدم، می شنیدم، و من بودم که اون بار رو از دوشت برداشتم. بدون و آگاه باش که تو نبودی، تو نمی تونستی، این من بودم که با سبک کردن بارت آوازه ات رو در جهان گسترده کردم.

محمد که به دنبال شهرت و اعتبار نبود، اما توکلش به منبع قدرت باعث شد هم غمش مرتفع بشه، و هم در عین حال نام نیکش عالمگیر بشه.

چه شباهت معناداری هست بین بندگان خالص خدا.

استاد عباسمنش عزیزم، ما همه انسانیم و گاهی دچار وسوسه های شیطان میشیم.

نفس اماره همیشه کار خودش رو میکنه، اما به قول همیشگی خود شما، به میزانی که سرمون جلوی خدا پایین باشه، سرمون جلوی غیر خدا بالاست.

و من وقتی سربلندی شما و آوازه ی نام نیکتون رو می بینم فقط و فقط تحسین می کنم این حد از بندگی و کوچکی کردنتون رو به درگاه عالی مرتبه خدا.

هرکسی که ارج و قربی دائمی در بین قلبهای مردم داره قطعا از همین فرمول استفاده کرده.

همنشین خدا بوده و خودش آگاهانه انتخاب کرده که محتاج رب باشه.

به یاد میارم جاهایی که با گوشت و پوست و استخونم درمانده و محتاج خدا شدم و ازش با عجز درخواست کردم. چقدر نیکو پاسخ داد.

عجز که میگم نه فقط گریه و زاری، بلکه تسلیم و ابراز ناتوانی.

اذعان به اینکه من نمی دانم و تو می دانی.

اقرار به هیچ بودن و هیچ ندانستن.

اونجاها بود که خودش هم برام امید شد.

هم توانایی جسمی شد.

هم قوت قلب و روحم شد.

هم پارتی شد.

هم زبانِ گویا شد.

هم گوشِ شنوا شد.

هم چشمِ بینا شد.

هم آبرو و اعتبار شد.

هم احترام و صمیمیت و عزت شد.

و هم نتیجه عالی شد.

خدا با کلام استاد ذره ذره بیشتر وارد دریچه های مختلف زندگیم شد. مثل نسیم ملایمی که با خودش عطر شکوفه های بهاری رو آورد. اون نسیم درختهای خشکیده وجودمو بارور کردند. شکوفه ها تبدیل به میوه شدند.

میوه ها بذر شدند و دوباره روییدند و باز هم ثمر دادند.

اینها به خدا شعر نیست واقعیت زندگی منه.

نتایج به اندازه ای که بندگی کردم تو دستمه.

همین الان روی تشک نرم ویلای بسیار زیبایی دراز کشیدم که با خانواده خوب و بسیار مهربان همسرم اجاره کردیم.

شبی در نهایت آرامش و در ویلایی در نهایت زیبایی. در طبیعت خوش آب و رنگ اطراف کرج. پر از باغهای میوه، با استخری پر از آب زلال و خنک که منتظره تا صبح بشه و ما بپریم توش و صدای خنده هامون فضا رو پر کنه، در معرض خنکی نسیم شهریورماه زیبا، با خوشقلب ترین آدمهایی که می تونستم از خدا بخوام.

این روابط زیبا قبل از تغییر من اصلا وجود نداشت. من منفور این خانواده بودم چون خودم ساخته بودمش. اما الان محبوبیتم رو با تمام وجود حس می کنم. ما قرار نبود امروز اینجا بیاییم اما تک تک اعضای خانواده همسرم هر کدوم چند بار زنگ زدن و گفتن جاتون خالیه پاشید بیایید. بالای 10 بار با من و ابراهیم تماس گرفتن تا بالاخره اومدیم.

این یعنی عشق.

یعنی ردپای خدا.

یعنی برداشتن بار گران از روی دوش من که سالهای اول زندگیم داشت کمرم رو می شکست. من واقعا اذیت بودم. اما روابط اینگونه تغییر کرد وقتی من انتخاب کردم که تغییر کنم.

از نتایج مالیم که قبلا هم گفتم. باز هم میگم.

ما سال گذشته تا نیمه اول سال ماهی حدود 5 تا 7 میلیون تومن درآمد داشتیم و ابراهیم مجبور شده بود علاوه بر بنگاه املاک اسنپ هم کار کنه.

بسیار در مضیقه بودیم.

اما الان درآمد هر روز ما 3 برابر یک ماه از سال گذشته است. تقریبا بین 15 تا 22 میلیون تومن در یک روز. اونم سود خالص….

یک نتیجه عالی دیگه تمرکز بیشتر من روی بازی و شادی کردن با دخترمه.

چه اوقات خوشی رقم خورد و چه قهقهه هایی با هم زدیم. چه بازیهای خلاقانه ای کردیم و چه درسها از این مسیر من آموختم.

من اصلا مادر شادی نبودم. شاید کسی باورش نشه ولی امسال موقع سال تحویل تنها دعایی که برای تمام سالم کردم این بود که مادر شادی باشم و توی خونه ام خودم بشم منبع انرژی مثبت و شادی و بازی. هدف امسالم فقط شاد بودن بوده و اینکه یاد بگیرم بی بهانه از همه چیز لذت ببرم.

سخت نگیرم و ساده بگذرم. دیدم رو به همه اتفاقات و شرایط باز بگذارم و بتونم انقدر همیشه حال خودمو خوب نگه دارم که مقاومتهام برای دریافت هدایتها کمتر و کمتر بشه.

و البته که شد.

این رشد رو در وجود دخترم دیدم. به واسطه رشد خودم. تغییرات بسیار بزرگی در وجود نازنینش رخ داد که قشنگ حس می کنم بخاطر تغییر ذهن منه.

نوشتن جزییاتش طولانی میشه.

برکت بزرگ دیگه ای که در راهه فرزند نازنینمه که ان شاالله به وقت خودش در آبان ماه قراره متولد بشه و نور چشم ما بشه.

اسمش رو «نوا» انتخاب کردم که بشه نوای خوش زندگیمون.

برگردم به عقبتر…

یادم میاد موقعی که دانش آموز پشت کنکوری بودم. چه ارتباط قلبی عمیقی به خدا داشتم. یک سال و نیم با تمام وجودم درس خوندم. روی هدفم موندم و این فقط خدا بود که سختی های مسیر رو برام هموار می کرد. با جسم و جون نحیفم روزی بین 8 تا 10 ساعت درس می خوندم ولی اون نور امید بود که منو در مسیر «فإلی ربک فارغب» نگه می داشت.

یادمه وقتی دلشکسته بودم و تنهایی داشتم بار غم یک جدایی خیلی سخت رو به دوش می کشیدم، با عجز و امید صداش زدم. گفتم دیگه بسه خدایا تو برام تمومش کن. تو جایگزین همه نداشته هام شو.

و چه پاسخ زیبایی بهم داد. یک سال طول کشید تا من به مرور در مسیر درست دریافت قرار بگیرم اما هیچوقت فراموش نمی کنم که چطور آروم آروم بار سنگین خفت و غم و ترس رو از روی دوشم برداشت و بجاش بهم آرامش و امنیت و عشق عطا کرد.

قطعا «همراه با» هر سختی آسانی است.

این منم که بلد نبودم راه آسون رو انتخاب کنم.

من از استاد عباسمنش برای اولین بار شنیدم و چهارستون بدنم اینو خواست. خواستم که راه های آسون و وجه راحت این دنیا رو طلب کنم.

الانم گهگاهی به خودم میام و می بینم از راه سخت دارم به دنبال خواسته هام میرم.

در صورتیکه اولا راه های راحت و کم هزینه و کمنر زمانبری قطعا وجود دارند.

دوما من اگر در مدار صحیح دریافت نعمت باشم، نعمتها به دنبال من میان و لازم نیست من به دنبالشون بگردم.

الهی باز هم از تو درخواست می کنم، مثل درخواست کردن یک عاشق از معشوق، مثل درخواست موسی در دل بیابان آوارگی، که راحت ترین راه ها و زیباترین و سرراست ترین مسیرها رو برای من هموار کنی و منو در آغوش خودت بگیری و بگذاری در صرلط المستقیم.

به صورتیکه که اصلا متوجه این تغییرات نشم و فقط لذت ببرم. پاهام منو ببرن و ذهن منطقیم از تعجب انگشت به دهان بمونه.

من می خوام یار تو باشم، بنده خاشع و بی ادعای درگاه تو باشم. می خوام همیشه فقیر خیرات تو باشم و تو بی نیازم کنی.

الهی به من بسیار بخشیدی و هر روزم رو با شکرگزاری تو آغاز می کنم و به پایان می برم، تو شاهدی.

از فضل معنوی و مادی خودت بی حساب و بی نهایت بر من ببخش و توفیق بده بی حساب و بی نهایت شکرگزارت باشم.

خدایا به استاد عزیزم، این بنده صالحت که بانی این خیر عظیم شد به مراتب بیشتر ببخش و کمک کن همیشه شاگرد خوبش باشم.

::::::::::::::::::::::::::::::؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛::::::::::::::::::::::::::::::

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن

تو چو روی باز کردی دَرِ ماجرا ببستی

نظری به دوستان کن که هزار بار از آن بِه

که تحیّتی نویسی و هدیتی فرستی

دل دردمند ما را که اسیر توست یارا

به وصالْ مرهمی نِه چو به انتظار خستی

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هَیجا

تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی

برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را

تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی

دل هوشمند باید که به دلبری سپاری

که چو قبله‌ایت باشد بِه از آن که خود پرستی

چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد

چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی

گِله از فراق یاران و جفای روزگاران

نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی