روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 3

❤❤ به ناااااااامِ خداااااااایِ وهااااااااب ❤❤

سلااااااااام. سلااااااااااااام. سلاااااااام.

معصومه ملک زاده:حاضر✋روزِ سیزدهم۱۳

واقعا خیلی برام سخته که اینو بپذیرم که من بعد از اییییینهمه دلسوزی،ایییییینهمه خودکوبی،ایییییینهمه خومو ندیدنام….بفهمم که اصلا من هیچ نقشی در بهبود یا خراب شدنِ زندگیِ دیگران ندارم.اما این جمله ی ارزشمند تا حدِ خیلی زیادی واسم مرحم میشه که( عدلِ خداوندِ عادل رو باور کنیم که به همه ی ما تواناییِ خلقِ زندگی مان،به وسیله ی باورهایمان را بخشیده است.) دقیقا این مثال واسه این روز از کلاسِ عباس منشی ها صِدق میکنه که کسی که خوابیده رو میشه بیدار کرد،اما کسی که خودشو به خواب زده رو نمیشه بیدار کرد.استادِ جاااان مهمانِ همسایه نخوابیده بلکه خودش رو به خواب زده.و عمرا همسایه نمیتونه اونو بیدار کنه.و قانون اینه که اجازه بده که خودش از خواب بیدار بشه.

حتی با اینکه بهترین شرایط رو براش فراهم کردن،اما اون دیوارِ نفوذش محکم بود و تغییر ناپذیر.و این برمیگرده به همون تفاوتِ فرکانسی.

استادِ جاااان،اونایی که به شما اعتراض میکنن که ما باااااید به دیگران کمک کنیم و …. احساسم اینه که متوجهه منظورِ شما نشدن.چیزی که من متوجه شدم اینه که اون کمک کردنی که شما میگین ممنوعه،دقیقا دخالت هست نه کمک.

استاد الان یه حرفی که از دخترم که فقط ۱۰ سالشه یادم افتاد اینه که گفت: مامان ما باید به من چه رو خودمون یاد بگیریم تا کسی به تو چه رو بهمون یاد نده.با اینکه دخترم سنش کمه اما خیلی خیلی فرکانسش نسبت به هم سن و سالاش بالاتره و درکش عالیه خداروششششکر…. چیزی که من متوجه شدم اینه که از دیگران حمایتِ بیجا نکردن،کمکِ واقعیه.اینکه به زور نمیشه به دیگران کمک کرد.مخصوصا تا وقتیکه خودمون رشد نکردیم به هیچ وجه نمیتونیم به کسی کمک کنیم.من خودم رو مثال میزنم: بدتر از همه اینه که من وقتی کسی ازم کمک میخواست،خودم رو به هر دری میزدم که به اون طرف نه نگم و(اعتمادِ به نفس و عزتِ نفس روزِ اولِ کلاسِ عباس منشی ها) حتما کمک کنم،حالا به هر طریقی که شده.خودم رو همیشه به دردسر مینداختم.اما از درون ناراحت بودم(خود کم بینی ) پس کمکی که منو ناراحت کنه کمک نیست.وگرنه منظورِ شما این نیست که اصلا نباااااید به کسی کمک کرد.و زیباترین مثالی که استادِ عزیزم فرمودن اینه که همه ی ما،همه ی ما،همه ی ما،به یک اندازه از ثروت ها و نعمت هایِ خداوند برخوردار هستیم.الله اکبر…. واقعا این خداوند ستودنی ست.خداروشششششکر…

اونایی که در موردِ کمک کردن اشتباه فکر میکنن،به نظرم مثلِ این میمونه که یه مادری که دیگه آخرایِ بارداریشه و خیلی سنگین شده و داره سختی میکشه،ما دلمون بسوزه و لازم بدونیم که کمکش کنیم و کاری کنیم که زودتر زایمان کنه🙄،چه اتفاقی میفته؟همه ی زحماتِ اون مادر از بین میره.

بارزترین مثال برایِ اینکه ما تسلیم هستیم در تغییرِ دیگران،بیمارانِ معتاد هستن که اگر کلِ دنیا جمع بشن،نمیتونن هیچ کاری انجام بدن تا اینکه خودشون بخوان که ترک کنن و خلاص بشن.

خداروشششششکر به خاطرِ امروز.خداروشششششکر به خاطرِ آگاهی هایِ نابِ فایلِ امروز.

در آخر باز هم از استاااااادِ جااااان و مریم جااااانِ شایسته و همه ی عزیزان تشکر میکنم که دیدگاهم رو با حوصله و عششششق میخونین.

دوستدارِ شما معصومه

💋💋💋

❤❤ به ناااااااامِ خداااااااایِ وهااااااااب ❤❤

سلااااااااام. سلااااااااااااام. سلاااااااام.

معصومه ملک زاده:حاضر✋روزِ سیزدهم۱۳

واقعا خیلی برام سخته که اینو بپذیرم که من بعد از اییییینهمه دلسوزی،ایییییینهمه خودکوبی،ایییییینهمه خومو ندیدنام….بفهمم که اصلا من هیچ نقشی در بهبود یا خراب شدنِ زندگیِ دیگران ندارم.اما این جمله ی ارزشمند تا حدِ خیلی زیادی واسم مرحم میشه که( عدلِ خداوندِ عادل رو باور کنیم که به همه ی ما تواناییِ خلقِ زندگی مان،به وسیله ی باورهایمان را بخشیده است.) دقیقا این مثال واسه این روز از کلاسِ عباس منشی ها صِدق میکنه که کسی که خوابیده رو میشه بیدار کرد،اما کسی که خودشو به خواب زده رو نمیشه بیدار کرد.استادِ جاااان مهمانِ همسایه نخوابیده بلکه خودش رو به خواب زده.و عمرا همسایه نمیتونه اونو بیدار کنه.و قانون اینه که اجازه بده که خودش از خواب بیدار بشه.

حتی با اینکه بهترین شرایط رو براش فراهم کردن،اما اون دیوارِ نفوذش محکم بود و تغییر ناپذیر.و این برمیگرده به همون تفاوتِ فرکانسی.

استادِ جاااان،اونایی که به شما اعتراض میکنن که ما باااااید به دیگران کمک کنیم و …. احساسم اینه که متوجهه منظورِ شما نشدن.چیزی که من متوجه شدم اینه که اون کمک کردنی که شما میگین ممنوعه،دقیقا دخالت هست نه کمک.

استاد الان یه حرفی که از دخترم که فقط ۱۰ سالشه یادم افتاد اینه که گفت: مامان ما باید به من چه رو خودمون یاد بگیریم تا کسی به تو چه رو بهمون یاد نده.با اینکه دخترم سنش کمه اما خیلی خیلی فرکانسش نسبت به هم سن و سالاش بالاتره و درکش عالیه خداروششششکر…. چیزی که من متوجه شدم اینه که از دیگران حمایتِ بیجا نکردن،کمکِ واقعیه.اینکه به زور نمیشه به دیگران کمک کرد.مخصوصا تا وقتیکه خودمون رشد نکردیم به هیچ وجه نمیتونیم به کسی کمک کنیم.من خودم رو مثال میزنم: بدتر از همه اینه که من وقتی کسی ازم کمک میخواست،خودم رو به هر دری میزدم که به اون طرف نه نگم و(اعتمادِ به نفس و عزتِ نفس روزِ اولِ کلاسِ عباس منشی ها) حتما کمک کنم،حالا به هر طریقی که شده.خودم رو همیشه به دردسر مینداختم.اما از درون ناراحت بودم(خود کم بینی ) پس کمکی که منو ناراحت کنه کمک نیست.وگرنه منظورِ شما این نیست که اصلا نباااااید به کسی کمک کرد.و زیباترین مثالی که استادِ عزیزم فرمودن اینه که همه ی ما،همه ی ما،همه ی ما،به یک اندازه از ثروت ها و نعمت هایِ خداوند برخوردار هستیم.الله اکبر…. واقعا این خداوند ستودنی ست.خداروشششششکر…

اونایی که در موردِ کمک کردن اشتباه فکر میکنن،به نظرم مثلِ این میمونه که یه مادری که دیگه آخرایِ بارداریشه و خیلی سنگین شده و داره سختی میکشه،ما دلمون بسوزه و لازم بدونیم که کمکش کنیم و کاری کنیم که زودتر زایمان کنه🙄،چه اتفاقی میفته؟همه ی زحماتِ اون مادر از بین میره.

بارزترین مثال برایِ اینکه ما تسلیم هستیم در تغییرِ دیگران،بیمارانِ معتاد هستن که اگر کلِ دنیا جمع بشن،نمیتونن هیچ کاری انجام بدن تا اینکه خودشون بخوان که ترک کنن و خلاص بشن.

خداروشششششکر به خاطرِ امروز.خداروشششششکر به خاطرِ آگاهی هایِ نابِ فایلِ امروز.

در آخر باز هم از استاااااادِ جااااان و مریم جااااانِ شایسته و همه ی عزیزان تشکر میکنم که دیدگاهم رو با حوصله و عششششق میخونین.

دوستدارِ شما معصومه

💋💋💋

❤❤به ناااااااامِ خداااااایِ وهااااااااب❤❤

سلاااااااااام.سلاااااااااااام.سلاااااااااااام.

شانس Chance

امروز میخوایم تو کلاسِ عباس منشی ها در روزِ دوازدهمِ کلاس از بودن یا نبودنِ شانس و قُمار و رمالی و دعا نویسی ….. صحبت کنیم.

هم کلاسی هایِ عزیزم کنفرانسم رو از اینجا شروع میکنم که:

من الان که دقت میکنم،متوجه میشم که دعا نویس ها و فالگیرها دقیقا اون چیزی رو میگن که ما میخوایم بشنویم.اونا میدونن که ما وقتی سراغشون میریم،که حالمون خوب نیست.و اونا میدونن که چی بگن و از ما به راحتی پولمون رو بگیرن.در حالی که حالِ ما رو بدتر و زندگی مون رو خراب تر میکنن.البته ما خودمون بهشون اجازه ی همچین کاری رو میدیم.

من خودم یادمه که من و خونوادم انقدر درمانده شده بودیم،انقدر خراب کرده بودیم،انقدر کار میکردیم و قناعت میکردیم،که پناه آورده بودیم به دعا نویس و جادو و جنبل….

همیشه منتظر بودیم که شانسی یه کسی از بیرون بیاد یا یه اتفاقی از بیرون برسه که ما رو نجات بده…..

تازه فهمیدم که تمامِ تمامِ و تمامِ اتفاقاتِ زندگیِ ما بدونِ استثناء نتیجه ی باورهایِ خودمونه.

اما به قولِ استادِ عزیزم: ( در حالیکه جهان راهِ خودش رو میره و پیروِ قوانینِ خودش عمل میکنه )

همیشه فکر میکردم که امریکا و کشورهایِ خارجی خیلی زندگی رو بَلَدن و میدونن که چیکار کنن.حتی اگه من از استاد نمیشنیدم که قمار و این چیزا درست نیست و اگه هنوز سرِ باورهایِ تِرِکیده ی قبلیم بودم،به این میرسیدم که حتی قمار رو هم اونا بلدن و ما هیچی ازش نمیدونیم و با کلاس نیستیم.در حالی که اصلا ربطی به کشور و آدمایِ خاصی نداره.و همون امریکا یه شهرِ معروفش توو دنیا به نامِ لاس وگاس هست که شهرِ قمار و شانس و…. ست.حتی متوجهه یه موضوعِ جالب شدم که صاحبِ قمارخانه ها خودشون اصلا قمار بازی نمیکنن و فقط از این راه پولدار میشن.پس واقعا ربطی به جا و مکان نداره و فقط باورهاست که تعیین کننده س.

بچه ها،همیشه فکر میکردم که خدا به یه عده شانس داده هلو…و به ما هم تا تونسته بدبختی داده.همیشه فکر میکردم که کسب باید باشه و اَجی مَجی کنه تا وضعیتِ ما خوب بشه.هیچوقت نمیدونستم که هیچی بیرون نیست و همه چیز درونِ خومونه.اما استادِ جاااان به برکتِ وجودِ شما و سینه ی پُر از آموزه هایِ نابتون که هدیه ی خداست،سعی میکنم که فقط و فقط رویِ خودم و خدایِ خودم حساب کنم و بیرون دنبالِ چیزی نگردم.

استاد چند وقته پیش یکی از اقوامم من رو اُمُّل خطاب کرد،چون من مثلِ اون توو مهمونیایی نیستم که تووش قلیون و یه سری حرفایِ چرت و پرت رد و بدل میشه.حقیقتش اولش خیلی ناراحت شدم و به خودم گفتم که چرامن امروزی نیستم.اما الان به خودم تبریک میگم که فقط دوست دارم سالم زندگی کنم.دوست دارم الگو باشم نه عبرت.اما این باورم از اعتمادِ به نفسِ پایینم نشاءت میگرفت.

راستی گفتم اعتمادِ به نفس… استادِ جااان به نظرم الان وقتشه که دوباره به روزِ اول از آموزه هاتون از کلاس برگردیم،یعنی اعتماد به نفس.استاد من فکر میکنم اونایی که توو قمار و این چیزا شرکت میکنن در یک کلام،اعتماد به نفس ندارن.چون فکر میکنم این کار از باورِ کمبودِ پول و کمبودِ زمان میاد.اونا میخوان جهان رو دور بزنن و یه شبه به آرزوهاشون برسن.اما اینو نمیدونن که قانونِ خدا قانونِ تکامله. قوانین برایِ همه یکی و ثابته،حتی اونا.

استاد توو این مسئله هم من به این پی میبرم که اونایی که قمار میکنن حالشون خوب نیست.و طبقِ قانون حالِ بد مساوی ست با اتفاقاتِ بد.که این اتفاقِ بد واسه اونا باخت داره که اسمشو میزارن بد شانسی و واسه صاحبِ قمار بُرد داره که اسمش میشه خوش شانسی.واقعا بچه ها،الان دارم متوجه میشم که استاد میگن نجوایی که حالتو بد میکنه از سمتِ شیطانه یعنی چی… اگه قمار پولسازه،اگه قمار خوبه،اگه واقعا به اون معنا،شانس وجود داره،پس چرا هیچوقت اونا با آرامش قمار نمیکنن و حالشون همیشه بده.

استادِ جااان و مریم جانِ شایسته ی شایسته من با تمامِ وجودم ازتون ممنونم که با عششششق وقت میزارین و دیدگاهِ این شاگردِ نوپا رو میخونین.یه دنیا ممنونم😘😘

هم کلاسی هایِ عزیزم از شما هم عاشقانه ممنونم که دیدگاهم رو میخونین.همه تو نو به الله میسپارم.

دوستدارِ شما معصومه شاگردِ کلاسِ عباس منشی ها

🥰🥰🥰

💋💋💋

❤❤❤

💋💋💋به نااااااااامِ خدااااااااایِ وهاااااااااب💋💋💋

سلاااااااااااام……….سلاااااااااااام……..سلاااااااااااام

استااااادِ عزیزم اینجایی که الان اومدیم اصلا چیزی به نامِ نت وجود نداره.پیشِ خودم میگفتم که اگه کسی بخواد بیاد توو سایت و از فایلها استفاده کنه باید چیکار کنه؟بعد یادِ حرفِ استادِ عزیزم افتادم که هر کس در هر جایی باشه و اگر توو مدار باشه حتما به سایت هدایت میشه.و بعد به خودم گفتم که خودِ من الان دویست و خورده ای روز هست که توو سایت هستم اما فقط الان ۹ روزه که دارم به طورِ جدی رو خودم کار میکنم،پس ربطی به بودنِ نت نداره،منکه همیشه نت داشتم و سایت هم بودم…..!!!!!!

استاد اینکه آدم بخواد همه ی توقع و انتظارش رو از رویِ دیگران برداره خیلی واقعا سخته و اینکه توو این فایل و همه ی فایلاتون آموزش میدین که همه چیز به خودمون بستگی داره و هیچکس رو مقصر ندونیم هم واقعا کارِ سختیه.امااااااا باااااااید شروع کرد….

شادی رو در درونِ خودمون پیدا کنیم تا بتونیم در بیرون هم شادی رو داشته باشیم.

استاد فرمودین که نباید زندگی رو جدی گرفت.دقیقا همینطوره.استااادِ جان من از وقتیکه بابا جونم خیلی خیلی راحت با خنده چشماش رو بست و رفففففت پیشِ خدا فهمیدم که نباید زندگی رو جدی گرفت.

استاد شاید این تجربه ی امروزم ربطی به تمرینِ امروزم نداشته باشه،شاید هم داشته باشه. من همیشه از هر نووووع حیوونی میترسیدم،البته الان هم میترسم،اما امروز رو باورم نمیشه،از خدا کمک خواستم و تونستم به یک گاوِ بزرگِ شیرده دست بزنم و نوازشش کنم و یه تجربه ی عااالی که امروز کسب کردم اینه که تونستم شیرِ اون گاو رو بدوشم.واقعا خداروششششکر.خیلی خیلی کِیف کردم.البته الان که فکر میکنم میبینم که به مبحثِ امروز هم ارتباط،از این نظر که این ۹ روزه که من دارم به طورِ مرتب تمریناتم رو انجام میدم،هر روزش یه تولده برام.خداروشکر.

راستی استاد امسال خونواده ی خودم و خونواده ی عموم واسه ی من ۲ بار تولد گرفتن و کلی هم کادو برام گرفتن.و ازشون خیلی ممنونم.از خدایِ مهربون ممنونم.از خدا به خاطرِ وجودِ عزیزانم.در حالیکه سالهایِ قبل شرایطش برام پیش نیومده بود.

مریم جاااانِ عزیزم واقعا الان میفهمم که در صلح بودن با خودم یعنی چی.امروز که با همسرِ عزیزم داشتیم تو بازارِ شهرستانِ محلِ تولدش راه میرفتیم،من واقعا از تهِ قلبم برایِ همه ی مغازه دار ها آرزویِ برکت و فراوانی میکردم.تحسین میکردم.از باز شدن و احداث شدنِ پاساژهایِ بزرگ توو این جایِ کوچیک و دور از تهران کلی ذوق کردم و حالم واقعا بد نشد و اصلا احساسِ حسادت نداشتم.

امروز زیبایی ها رو تحسین کردم.به نکاتِ مثبت توجه کردم.کلی ماشین هایِ زیبا و موردِ علاقه ی خودم و همسرم رو دیدم و تحسین کردم.خداروششششکر.

امروز همه تونو از تهِ قلبم و با تمامِ وجودم دوست دارم.احساسم قلبیه و حتما به دلتون میشینه.

❤❤❤❤❤

💋💋💋💋💋

🥰🥰🥰🥰🥰

❤❤به نامِ خدایِ وهاب❤❤

سلاااااااااام.سلاااااااااام.سلاااااااااااام.

استادِ عزیزم الان میفهمم که چرا یه سِری اتفاقایِ تکراری برایِ من و خونوادم پیش میومد.الان میفهمم که واسه اینکه خبر بده رو سریع به یکی بدیم چقدررررر عجله داشتیم.و عینِ همون اتفاق یا شبیه به اون یکسره برامون پیش میومد.

استاد ما یکماهه پیش توو یه خونه ای مستاجر بودیم،امروز که من داشتم به این فکر میکردم که واسه فایلِ روزِ دهم چی بنویسم،درِ خونمون رو مستاجرِ جدیدی که جایِ قبلیه ما ساکن شدن،درمون رو زد و من همسرم رو صدا زدم و ایشون رفتن جلویِ در.از حرفاشون متوجه شدم که این یکماهی که اومدن اونجا،پکیج و تلویزیونشون سوخته.و ادعا میکردن که خونه مشکل داره.اما من متوجه شدم که این خونواده یکسره از اتفاقاتِ بدشون حرف میرنن.در حالی که دو سالی که ما اونجا ساکن بودیم اتفاقِ این مُدلی نداشتیم.که این واسه من یه نشونه بود که بیام و دیدگاه بنویسم.

استاد الان که دقت میکنم اتفاقایِ عجیب زیاد دیدم.هم توو خونواده ی خودم هم توو خوانواده ی اطرافیانم.مثلا چند روزه پیش خواهرِ همسرم تعریف میکردن که ۱۱ ساله که درختِ گردو کاشتن اما هنوز ثمر نداده،در حالی که همسایشون ۳ ساله که کاشته و درختاشون خداروشکر بار آورده.

واقعا استادم ازت ممنونم که چشمم‌ رو باز کردی تا حقایق رو ببینم و چشم و گوش بسته اتفاقاتِ عجیب رو قبول نکنم.

استادِ عزیزم و مریم جانِ شایسته،الان که دارم این دیدگاه رو تایپ میکنم،کنارِ پنجره نشستم و صدایِ اذانِ زیبایی توو آسمون و زمین پیچیده و حالِ قشنگی دارم و ناخودآگاه اشک میریزم و از نوشتنِ دیدگاهم کِیف میکنم.

راستی یه چیزی،امروز باید دیدگاهِ روزِ دوازدهم رو می نوشتم اما نمیدونم چرا سایت مشکل داشت و ما هیچ کدوم نمیتونستیم واردِ سفرنامه بشیم.البته شاید حکمتی داشته…. مهم اینه که من الان اینجا هستم…بگذریم….

استادِ جااااان با خوندنِ متنِ روزِ دهم به این فکر افتادم که حتما حضرتِ علی علیه السلام به خاطرِ اینکه میدونستن که صحبت کردن،قوی ترین ابزارِ خلقِ اتفاقاتِ زندگی ست روزه ی سکوت میگرفتن تا مبادا براشون ناخواسته ای اتفاق بیفته…یادِ حرفِ بابایِ نازنینم افتادم که میگفتن حرف زدن بلد نیستی،حرف نزدن که بلدی.

واقعا درسته که بهترین و بدترین عضوِ بدن زبان هست.من خیلییییییی خیلییییییی زیااااااد از زبونم چوب خوردم.مثلا روزایِ اولی که با استاد آشنا شدم همه ش به اطرافیانم میگفتم که بیان مثلِ من فایل گوش کنن و …… اما خیلی اشتباه کردم…

البته که خودم رو بازم طبقِ آموزه هایِ استاد در فایلِ اعتمادِ به نفس میبخشم و قول میدم که از روزِ قبل بیشتر مواظبِ زبونم باشم.

استاد الان توو ذهنم واسه تکرار و تعریف کردنِ اتفاقاتِ بد و تکرارِ همون اتفاق یا شبیهه اون کلی مثال دارم که بنویسم مخصوصا از جامعه.امااااا قرار شد که فقط رویِ زیباییها تمرکز کنیم و از زیباییها حرف بزنیم.

چه چیزی زیباتر از سخن گفتن از خدا و با خدا…

چه چیزی زیباتر از سخن گفتن از عباس منش،حتی شده با خودم…

چه چیزی زیباتر از سخن گفتن در موردِ خواسته هام…

استادِ عزیزم،مریم جانم و هم کلاسی هایِ عزیزم،من انقدررررری کشیدم که حتی حاضرم واسه موفق شدنم حتی خیلی خیلی خیلی کم حرف بزنم.یا فقط شکرگزاری کنم یا فقط از خواسته هام بگم.خداروششششکر.

در آخرِ مشقام توو کلاسِ عباس منشی ها توو روزِ دهم برایِ تک تکِ عزیزانم از اعماقِ وجودم،آروزیِ سلامتی.آرامش.آگاهی و ثروت میکنم.

دوستدارِ شما معصومه

💋💋💋💋💋

❤❤❤❤❤