روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 347 (به ترتیب امتیاز)

سلام به همه دوستان خوبم و استاد عزیزم..

امروز ۲۰ شهریور ماهه ۱۴۰۰ عه و این اولین باریه که دارم روی این سایت کامنت میذارم.واقعا نمیدونم چی میخام بگم..اما شروع میکنم به تایپ کردن تا خودش گفته بشه..استاد من ۳ ساله که با شما آشنا شدم..یعنی از سن ۱۵ سالگی، ولی به طور جدی یک ساله که اومدم و عضو این سایت شدم‌..وسط راه خیلی دور میشدم..حتی اونقدری دور شدم که یه دوره ای با افسردگی سر و کله میزدم و اوضاعم خیلی نابود بود😂 ولی بازم یه نیرویی منو سر پا کرد و خداروشکر میکنم که الان این جام و بدون افت کردنی ۵ ماهی هست که به طور پیوسته دارم رو خودم و باورام کار میکنم.خدایا شکرت

وقتی فکر میکنم که چه طور آشنا شدم…واقعا از هدایتی بودنش زبونم قاصر میمونه و فقط یه لبخنده که رو لبام میشینه..درست مثل الان که واقعا نمیدونم چطوری اومدم به این صفحه..واقعا نمیدونم..نمیدونم دستم خورد؟..کدوم گزینه ارو زدم؟سر کنجکاوی بود؟..اصن چیشد یهو…که دیدم تو این صفحه ام( هدایت شدم) و یه چیزی درونم میگه هم سفر شو..با این که مقدمه ارو خونده بودم که باید برای هر فایل یک ردپا گذاشت..اما گفتم بذار فعلا یکم راجبش فکر کنم و بعد..فایلی که صفحه هدایت کرد(اعتماد به نفس) رو گوش دادم..اما حس کردم این برای من کافی نیست..شروع کردم به گوش دادن فایل های ۱ و ۲ و ۳ اعتماد به نفسی که قبلا دانلود کرده بودم و روی گوشیم داشتمشون.. و تو طول روزم…واقعا نشانه هاییو میدیدم که بهم میگفت دارم خوب پیش میرم..هرجا میرفتم یه چیزی از اعتماد به نفس گفته بود..یهو میرفتم تو واتساپ یه متن واسم ارسال شده بود درباره اعتماد به نفس..جایی میرفتم ادماییو میدیدم که دارن درباره اعتماد به نفس صحبت میکنن…و واقعا باوور های محدود کننده و ترمز طورم دارن واسم نمایان میشن…این هی داره بولد تر و بولد تر میشه که چقدر اساسیه این عزت نفس…! راستش من همیشه فکر میکردم اعتماد به نفس نداشتنم یه چیز ارثیه..یعنی چون کلن خانواده ی مادرم و.. مثل من اعتراض داشتن از این که چرا اعتماد به نفسمون پایینه و ما هیچوقت نمیتونیم بریم جلوی یه ملتی حرف بزنیم.. و حرفایی از این دست و تعریفایی که از اعتماد به نفس داشتن..فکر میکردم که هرچقدر تلاش کنم کاری از دستم ساخته نیست..چون ارثیه و به هرحال هرکسی یه جوره دیگه؟.و این از بچگی واسه من پر رنگ و پر رنگ تر شده بود که منم شبیه اونام..تو بچگی خجالت میکشیدم بگم فلان چیزو میخام..بزرگتر ک شدم اگه قرار میشد برم جلوی صف مدرسه و چیزی بگم،هزار بار میمردم و زنده میشدم..و حتی تا همین دوسال پیش هم..کنفرانس دادن درس جلوی یه دوربین(اموزش پرورش) و یه جمعیت ۳۰ نفره..چنان استرس وحشتناکی درونم ایجاد میکرد که مطالب یادم میرفت و دستام خیس عرق میشد و صدامم دچار لرزش..!،واقعا نمیفهمیدم چه اتفاقی داره میوفته و چرا مدام بدتر میشم..این چه ارثیه که بدون داشتن حق انتخابی داخلش باید بشینم و مدام اسیب ببینم؟اینم فقط چون بقیه خانوادمم همینن؟..ناعادلانس!…اما چیزایی که شنیدم و دیدم و اتفاقاتی که افتاد منو وادار کرد که راجبش عمیقا فکر کنم…و به این نتیجه رسیدم که درواقع “ریشه”ی این باور محدود کننده ارثیه‌..نه خوده اون عمل… و سعی کردم بهتر باشم…ریشه یابی کنم و بهتر و بهتر شم

یاده جمله ی استاد افتادم..”در ابتدا ظرف وجودی هرکس(باوراش) درست شبیه ظرف پدر و مادرشه”…اینم واقعا همینه..این باورای محدود کننده اس که اگه حواسمون بهش نباشه میتونه نسل به نسل بچرخه و چقدر واویلا میشه اگر که جلوش گرفته نشه‌..واقعا چه موضوع مهمیه واسه فکر کردن…چه اگاهی های نابیه‌..خدایا شکررت

۱_خداوند بخشنده اس اگه خطای بزرگی ازت نبینه اون کوچیک هارم میبخشه و این چقدر عمیق و پر از مفهومه…

۲_ هیچ کس نمیتونه زندگی کسیو در جهت مثبت یا منفی تغییر بده و حتی با کشتن هم نمیشه کسیو نابود کرد:)

این دوتا جمله میتونه موجب ریشه یابیه خیلی از باورای مخربمون باشه..و ۳ روزه دارم بهشون فکر میکنم و فکر میکنم..

و چقدر قشنگه که تا به حال حتی جرئت کامنت گذاشتن هم نداشتم بخاطر اعتماد به نفس نه چندان رضایت بخشم..ولی الان دارم سعی میکنم جلوی خودمو بگیرم تا کمتر حرف بزنم تا مفید تر واقع شده باشه کلماتم‌..

و اومدم اینجا تا قول بدم و متعهد شم.،

که باید سالم تر باشم

باید خوشحال تر باشم

باید عشق بیشتری بورزم

باید ثروت مند تر بشم

باید اعتماد به نفس بالاتری داشته باشم!!

و باید بیشتر به خداوند نزدیک تر شم..

و چقدر این تعهد زیباست وقتی که قراره بهش عمل شه..:)

عاشقتونم و امیدوارم در پناه حق همواره لبخند بر لب داشته باشین..چرا که این لبخنده که نشون دهنده ی ارامش درونیه و این ارامش درونیه که موجب موفقیت های بیشمار میشه..♡

روزخوش