الگویی مناسب برای کسب و کار

سلام اقای زرگوشی عزیز

ممنون که انقدر کامل برامون نوشتی و کلا حس کردیم اون دورانو, دلم برای روزهای سخت درس هم تنگ شد, بعد از دوسال همراه استاد بودن هرچی بیشتر میره بیشتر میفهمم این مسیر رسیدن با تلاش هاش و گاهی استرس هاش خیلیییی دلچسب تر از رسیدن به تهشه, انگار اون مسیر رسیدن به وزن خاص, تموم کردن مقطع درس, یاد گرفتن کارهای جدید, مسیر تغییر کردن,سرکار رفتن, رانندگی یادگرفتن, اصلا خود اون دوره لیاقت همش این مسیره بهتر بود تا خود مقصد و تموم شدنش, منظورم اون شور و اشتیاقه هست

حالا که درمورد دانشگاه نوشتید دانشگاه ماهم کلاااا کسی درس نمیخوند یادش بخیر شیش هفت سال پیش ترم اول وقتی رفتم سر کلاس ریاضی یک همه ترم بالاییا بودن و استاد هم بهشون میخندید و اوناهم مصمم به ما میگفتند دفعه اولو که همه ریاضی یک میفتند خخخخ یا اصطلاح دانشگاه ما این بود که ساختمان فنی مهندسی با پول ریاضی یک ساخته شده ولی منم عجیب کنار نیمدم حالا بخاطر چی بود رو یادم نمیاد و یادمه حتی شیش تا درس گرفتم با بدترین استادها که از قصد بگم پاس میشند ,

اون مسیری که میخوای ریاضی یک رو هم پاس کنی قشنگه اخه وقتی پاس شد که میگی خب که چی!

یادش بخیر واقعا ,کامنتتون خیلی حس و حال دانشگاهو یادم اورد, ممنونم

در پناه خدا باشید

به نام خدای مهربان

سلام به شما دوست عزیزم

وقتی کامنتت رو خوندم دیدم این حسو منم قبلا داشتم تا دوسه سال پیش ولی حلش کردم, با این چهره به قول شما معمولی ولی دانشگاه که بودم یا هرجایی که میرفتیم به شدت بهم زل میزدند یا در حد بیرون رفتن و ایناهم این قضیه بود, هم اذیت میشدم هم خوشم نمیومد کسی دنبالم بیفته, ارایش خاصیم ک اون روزام نبود یک رژ و ریمل, ولی پذیرشش شاید سخت باشه ولی این شرایط رو هم خودمون به وجود اوردیم, شاید به ادم برخوره ولی من همون روزهای اول خواستم این مسئله رو حلش کنم چون من کارم تو بازاره مرد زیاد هست, تو فامیل هم پسر زیاد داریم پس باید حلش میکردم با خودم وگرنه به قول شما اجتماع گریز میشدم , استاد تو دوره لیاقت هم میگفتند که یه سری خانمها هرجا برن مزاحم دارند ولی یه سری یه فرکانسی رو ارسال میکنند که راحت همه جا میرند و هیچ کسم مزاحمشون نمیشه, اصلا ربطی به قیافه و تیپ و اینام نداره, یه سری هستن صبح ها میان پارک ناژوون با تیشرت و بدون روسری میدوند هیچ کسم کاری بهشون نداره, ما خودمون ساعتها دوچرخه سوای میکنیم تو شهر و پارک کسی کاری بهمون نداره حتی گاهی اوقات صبح زود جمعه که هیچ کسم نیست, شب میریم کوه و میاییم پایین کسی کارمون نداره, شبها با ماشین میریم بیرون کسی بازم کاریمون نداره, سخته ادم باور کنه ولی فرکانسش انقدر قویه که اطرافیانت احساسش میکنند, همه چی تو باور میگنجه اصلا کاری به اینکه چقدر ارایش کردیم و چه تیپی زدیم نداره, بستگی داره به اینکه چقدر قانون فرکانس رو درک کنیم

من خودم اولین کاری ک کردم البته این همون دوسال پیشه که تازه با قانون اشنا شده بودم, اولین این بود که به هییییچ به وجه ادمهایی که مزاحم میشند توجه نکنم, اولش هنوز ادم تو فرکانسشون هست چون توجه کرده باهاشون برخورد داری ولی اولین کار اینه توجه نکنی ,بعد باور اینو بسازی که من انقد شخصیتم بالاست که فقط اقایون های حسابی وباشخصیت با من برخورد دارند, اقایونی که حریم خودشون رو میدونند, بعد اطمینان به خودت اینو خیلی ارزشمند بدون که اگه با هرکسی صحبت کنم اون فرکانسمو حس میکنه و هیچ فکر اضافه ای پیش خودش نمیکنه و پاشو از حدش فراتر نمیزاره ,ازینجور قبیل باورهارو بساز و مطمئن باش جوری اطرافت عوض میشه که خودتم باورت نمیشه , دیگه هرچقدرم تیپ بزنی کسی جرئت نداره حتی زل بزنه چه برسه بخواد مزاحمت بشه

خود من الان چندتا مشتری دارم اقا هستند کاااملا حریم خودشون رو دارند و چقدرم ادمهای متشخص و فوق العاده ایند, استاد نقاشیام اکثرا اقا هستند و هنوز سوالی باشه راحت میپرسم , با پسرخاله هام راحت والیبال و پاسور بازی میکنیم و انقدر اطمینان دارم به خودم که هیچ کس حتی اجازه نمیده بخودش شوخی اشتباه کنه, اینا همون قضیه جلسه سوم لیاقته که استاد میگه وقتی حدو مرزهات درونی بشه فرکانسش خود بخود ارسال میشه

خود خانم شایسته عزیزمون تو این همه کلیپ بودند, ماشالله انقدرم زیبا هستند ولی هر کامنتی که میخونیم راجبشون فقط صحبتهای خوبه , اینا از فرکانس اطمینان و حدو مرزهای خود خانم شایسته ست

خیلی صحبت کردم, امیدوارم تونسته باشم منظورم رو به وضوح رسونده باشم و کمکی بهت کرده باشم دوست خوبم

در پناه خدا باشی