«نقش عزت نفس» در دستاوردهای زندگی من

سلام دوست عزیز

امیدوارم که خوب باشید

ممنونم که وقت گذاشتین و این تجربه عالی رو برای ما با ذکر جزئیات نوشتین ، خیلی خیلی جالبه این حس خوب داشتن و به تبعش احساس عزت نفس و قدرت داشتن ، چه ها که نمیکنه؟

من هم چند وقت پیش یه تجربه مشابه داشتم تو ماه بهمن یه بوفه برای ناهارخوری خریدم و اصولا از اونجایی که الان تنها زندگی میکنم خریدش رو هم به حساب عزت نفس می ذارم چون من همه چیز رو منوط به این کرده بودم که مجدد ازدواج کردم فلان کار یا بهمان کار رو انجام میدم و نجواهام هم میتازوندن دیگه ولی من در یه اقدام ضربتی پاداشی رو که اداره بهم داده بود صرف خریدش کردم و به خودم جایزه دادم و پیش خودم گفتم من الان خودم با ارزشترین دارایی زندگیم هستم و کی بهتر از خودم و من اگه حالم خوب باشه برام اتفاقهای خوب میفته و تا اون موقع هم انشالله خرید های عالیترم انجام میدم و ازین حرفا با خودم تکرار میکردم

هفته آخر اسفند داشتم برای چیدن سفره هفت سین دنبال جایی برای انداختن ترمه می گشتم که گفتم بذار وسایلش رو جمع کنم و گردگیریش کنم و اونجا بچینم ، وای چی دیدم ؛ یه ظرف دو طبقه روش بود که من چند وقت قبلتر اون رو شسته بودم و بعد از خشک کردنش اونو اونجا قرار داده بودم ، ظرفه چسبیده بود و جدا نمی شد که حکایت از اون داشت که خیس بوده و چسبیده

نمیتونم حالم رو توصیف کنم اینا همه در کسری از ثانیه اتفاق افتاد ولی انگاری هزار سال گذشت وقتی با هزار زحمت جداش کردم یک دایره سفیدنسبتا بزرگ روی رنگ قهوه ای بوفه بجا مونده بود و ذهنم هم با افکار و عبارات تحقیرآمیز می‌تاخت؛ که بابا تو رو چه به ادای آدمهای معمولی درآوردن حالا بوفه خریدنت چی بود تو کجا و این این کارها کجا ، فکر کردی ، عرضه نداشتی یه ماه نگهش داری ، هنوزم هیچ کی ندیدتش، و رگباری میگفت

تنها کاری که انجام دادم این بود یه لیوان آب خنک خوردم و دم سینک ایستادم و انگاری ذهنم یه آدمی اون دور و اطراف باشه شروع کردم باهاش صحبت کردن که ؛ ای بابا چی میگی برای خودت همینجوری ، من که نمیدونستم از قصد که نبوده ، بعدم شاید روش باز بمونه و هوا بخوره خوب بشه ، نشد هم کلی ماده هست میشه روتوشش کرد و همینجوری می گفتم اونو ساکت کنم ولی نه تنها راه حلهای عالی به ذهنم میومد بلکه حالم هم کلی بهتر میشد و اون حس ترس از بین رفت و رفتم تو اتاق و بالاسر اون قسمت ایستادم و گفتم تو خوب میشی ببخشید من ظرف رو خشک کردم ولی احتمالا پایینش رو چک نکرده بودم که اینجوری شدی ، در هر صورت یه چیز جدید یاد گرفتم و از خدا بابتش شکرگذار هستم و ما با هم دوستیم و در ناهار خوری رو بستم و به کارهای دیگه مشغول شدم

ذهنم تا یه فرصتی پیدا میکرد جفت پا میپرید و یادم میاورد ولی حناش پیش من رنگ نداشت و من چون شهامت بخرج دادم و تو دلش رفتم دیگه برام مخوف نبود و ته تهش میدونستم برای هرچیزی یه راهی هست و نگرانی نداره و منم دقیقا یاد یکی از قسمتهای سفر آمریکا افتادم که استاد برای پله آروی به تضاد خوردن و رهاش کردن و به کارهای دیگه پرداختن و بعد در وقت مناسبش و فراغ بال و اختصاص ندادن فضای ذهن به نگرانی، کار ردیف شد

و بصورت معجزه آسا بعد ازفکر کنم ۳ روز هیچ ردی از اون رطوبت و جا گذاشتن نموند و اصلا شاید باورش برای کسی بیرون از این جمع ما مشکل باشه اما با خدا و توکل به اون و نترسیدن همه چی امکانپذیره

خیلی خوشحالم که به این جای بینظیر هدایت شدم و درسهای استاد و نوشته های خانم مریم یه طرف، این دیدگاهها و تجربیات شما عزیزان دل هم که لذت صد چندانی بهش بخشیده

من چون دوره رو پارسال خریداری کردم و ازش هم نتایج عالی گرفتم که مطمئنم جای کار بیشتری هم دارم اما خودم رو مثل یه صخره نوردی میبینم که یواش و کوچیک بالا می رم و وقتی میخم رو کوبیدم و محکم شدم برای قدم بالاتر بعدیم بی هیچ عجله ای میخ بعدی رو جاگذاری می‌کنم

خدایا شکرت

ببخشید که نوشته م طولانی شد

امیدوارم همیشه با تسلط بیشتر بر خودتون بیش از پیش بدرخشین

سلامت و شاد باشید

عالیییی بود برادر معنوی

کلی اشک ریختم و دلم طراوت پیدا کرد

ممنونم که الهام تون رو با ما به اشتراک گذاشتین

یقین دارم که از نقاشی هاتون میشه به حال درونتون پی برد ، جنسشون با همه نقاشیها فرق میکنه چون ردپای خدا در همه اونها هست

خوبی حالتون مستدام

باورهاتون روز به روز پربارتر و خدا حافظتون باشه برادر جان 🙏🏻