قدرت تحسین در برابر حسادت

هرگز فکر نمیکردم انقدر حسادت در وجودم باشه

خنده م گرفت به حال خودم

اما چه میشه کرد

حماقته قایم کردنش هم

و اعتراف به وجودش دست کم کمک میکنه به از بین بردنش

وقتی کسی داشت با آب و تاب از بازی کسی تعریف میکرد.داشتم از حسادت میترکیدم.

عمیقا دارم فکر میکنم که چرا اصلا همچین حسی هست؟ مسخره‌ست. اما خب چه کنم هست. هیچی جز خود کم بینی نیست.

احساس خطر. از چی؟

احساس نا امنی. چرا؟ دقیقا شبیه احساس نا امنی یه بچه‌ای که سر کلاس مدرسه نشسته و معلمش با آب و تاب داره از مشقای دوست کناریش تعریف میکنه و این احساس بدبختی میکنه با دیدن خوشبختی یکی دیگه. چرا؟

حتمن این یک ضعف شخصیتیه که باید برطرف بشه.

وگرنه به خودم هم اجازه خوشبختی نخواهم داد که نکنه بقیه احساس بدبختی کنن.

یعنی وقتی خودم دیگه احساس بدبختی نکنم. اتوماتیک سر موعدش نگران احساس بدبختی کردن دیگران هم نیستم (چون خود تازه‌م رو میذارم جاشون و میگم خود تازه‌م چون اگه جاشون بود ناراحت نمیشد پس نه اونا هم ناراحت نمیشن، راحت باش و لذت ببر.)

امیدوارم بتونم از خودم دور کنم به لطف خدا

چون این موضوع باعث میشه به جای اینکه خودمو رشد بدم، از اینکه بقیه ضعیفن خوشحال باشم و احساس خوشبختی کنم.

و وقتی کسی بهتره احساس ضعیف بودن و بدبختی کنم.

به جای تحسینش. تحسین واقعی و قلبی. نه از ترس اینکه اگه تحسین نکنم چنین و چنان میشه.

امیدوارم واقعا از روی آگاهی ادراک شده دست به تحسین بزنم. و احساس خطر نکنم.

چون بقای منو به خطر نمی‌ندازه.

امیدوارم بتونم ذهنم رو به باور برسونم که تحسین و احساس امنیت از پیشرفت دیگرانه که به نفع منه و برای بقای من خوبه.

فکر نکنم این مثال مثل اینه که: تو یه قبیله چادر کناری قبیله امشب غذا گیرش اومده و دارن جشن می‌گیرن و من مثلا فعلا غذایی گیرم نیومده پس اونا آدمای بدی هستن. نه.

تو همین مثال هم میتونه باعث این بشه که من روش های تازه پیدا کنم و منم غذا گیر بیارم و منم جشن بگیرم.

وگرنه حس تحقیر میکنم از رشد دیگران.

و این باعث میشه هرگز نخوام رشد کنم که نکنه بقیه حس تحقیر کنن.

شکر که این موضوع برام شفاف شد.

در وضعیت حسادت بودن روابط‌مون رو هم دچار اختلال میکنه. باید مراقب دست اندازا باشم. که فرمون از دستم در نره.

خدایا: متاسفم، منو ببخش، متشکرم، دوستت دارم.

حرفایی که آدمو ناراحت میکنه، اسمش نامربوط نیست. اتفاقا حرفای مربوطه.

و آدرسیه که بهم داره میگه قایقت از اینجا سوراخه، بپوشونش که غرقت نکنه تو دریا.

خلاصه که اینجوری

کلی خجالت کشیدم ولی خب خدا گفت بهم توله سگ بالاخره باید میفهمیدی و ازش رد میشدی.

یه مراقبه هم کردم و اینارو بعد از اون دارم مینویسم. محمد رو دیدم تو غار… غاری که درون خودش بود. و رفتم تو کانسپت سلف لاو

حس کردم اندازه‌ی وسعت پهناور قلبم رو، که خدا ازش آگاهه و خودم کم کم دارم میشناسمش.

شکر

این یک پیام بود که حس کردم با قدری اصلاح خوبه اینجا باشه

من اول فکر میکردم ما استراحت نمی‌کنیم و به خودمون استراحت نمی‌دیم چون از واکنش و فکر بقیه می‌ترسیم.

منتها امروز متوجه شدم نه… ما خودمونم به خودمون اجازه نمی‌دیم. یه جورایی انگار بخشی از فکرای آدمای بیرون اینجاست… درونمونه… اصلا چون درونمونه فکر میکنیم همه دارن راجع به ما فلان فکرو میکنن… اصطلاحا بهش میگن فرافکنی کردن…

من فکر میکنم زشتم… تو خیابون هر کی نگام کنه فکر میکنم داره تو دلش میگه من زشتم…

حالا برعکس و مثبتشم هست… دیدید وقتایی که حالمون خوبه… و فکر میکنیم خیلی خوش تیپ شدیم، تصور میکنیم دیگه بیرون همه تو کف تیپ ما هستن و کلی دارن تعریفمونو میکنن…

به قول استاد که میگفتن به جای اینکه بخوای قربانی باشی و تایید بگیری از بقیه، موفق شو و تایید بگیر…

اینجام همینه به جای اینکه فرافکنی منفی کنیم. فرافکنی مثبت کنیم.

البته اتوماتیک وقتی با انرژی منبع در هماهنگی هستیم همین اتفاق اتومات می افته…

آره امروز داشتم فکر میکردم وقتی مثلا همه دارن میرن سر مار و من میگم امروز میخوام استراحت کنم در سلامت کامل، یه چیزی درونم میگه نه… انگار اجازه نمی‌ده. مگر اینکه مریضی داشته باشم یا کسالتی داشته باشم که قبول کنه…

میدونین … درست مثل مدرسه. که اگه مریض بودیم همه دنیا اوکی بودن ما نریم. اگه سالم بودیم و یه روز نمیخواستیم بریم اصلا نمیشد. نمیرفتیم جنگ میشد.

درست مثل سر کار رفته با پدر… مریض بودیم اوکی بود هیچ خطری نبود… اما اگه مریض نبودیم و نمیرفتیم سرکوفت میشنیدیم. تو بچگی منظورمه.

انگار همونه که شرطیم کرده و باید بی اعتبارش کنم چون تا وقتی این الگوی اشتباه در من باشه من به بدنم استراحت نمیدم و اون خودش با بیمار کردنم یه من استراحت میده…

منظورم از استراحت استراحتیه که ذهنم هم استراحت کنه و حتا نگران اینکه وای بقیه رفتن همه کاپ ها رو گرفتن ما جا موندیم هم نمیشه…

خداروشکر برای تشخیصش حداقل

چون مطمئنن مقدمه ایه برای حلش

شکر خدا برای این آگاهی‌ها…

این مورد رو پیشتر تو داداشم دیدم. که امکان مالی سفر رو داره خیلی بیشتر از من اما نمیره و همیشه میگه تو نمیفهمی سرخوشی من کار دارم.

اما وقتایی بوده که سرماخورده یه هفته ده روز خوابیده خونه و کارا هم انجام شده.

خیلیا به همکاراشون اونم تازه به اصرار همسراشون چاخان میگن که ما مریضیم و میرن سفر عشق و حال اون چه سفریه… چه نشتی انرژی ای داره دو رویی … اصلا نمیخوامش… شکر خدا

خلاصه یه بار بهش گفتم یکم رقت تو فکر… که همونجور که وقتی بچمشغول استراحت برای بهبودت هستی و سر کار نیستی کارا انجام میشه، وقتی سفر باشی هم کارا انجام میشه.

او میگه کار دارم و نمیشه اما من امروز متوجه شدم انگار به اصطلاح وجدانش قبول نمیکنه…

این وجدان اون وجدان خوبه نیستا… همونه که باعث میشه آدم خودشو اذیت کنه که بهش بگن با معرفت…

حالا اگه من با خودم تو صلح برم و نگاهمو عوض کنم. موقع شروع همکاری مثلا به همکارم میگم من هر فصل یک سفر یه هفته ای میرم… اوکی؟ اون ممکنه بگه نه. میکم خدافظ. ممکنه بگه اوکی. و بر اساس اون روزها که نیستم برنامه بریزه.

یه چیزی استاد یه جایی گفت راجع به اینکه طرف چشم نداره ببینه همکارش ازش بیشتر حقوق میگیره. یا سفر میره. میگه من نمیرم. اونم نره.

در صورتی که این نگاه خیلی فوله. و ریشه تو باور کمبود داره بررسیش که میکنه آدم.

واقعا دنیا پر از دیدگاه ها و ذهنیت های مختلفه… تو میخوای کجا وایسی منصور… توجهت رو بذار همونجا…

یادم نمیره وقتی تولد پارسالم به خودم هدیه دادم یک آسایش سه روزه رو در جزیره هنگام… و بعد از اون رفاه نسبی بعد از کمپ نسبتا سخت متوجه شدم که آرررره. این درسته… رفاه خوبه… تازه فرصت کرده بودم کتاب خای آگاهیم رو دست بگیرم. تازه فرصت کرده بودم شکرگزاری کنم. تازه فرصت کرده بودم فایل بشنوم…

قبلش تو کمپ خیلی اذیت شدم. البته کمپم حال خودشو داره ها اما بعنوان تجربه خوبه… نه اینکه باور کمبود باعث بهش هزینه نکنی و چیز بهتری رو تجربه نکنی…

چرا که نه… موضوع نیته

خدایا شکرت برای این آگاهی ها

اینم از خدا هدایت میخوام که بگه کجا به اشتراک بذارم تو سایت. و مطمئنن به بهترین فایل هدایت میشم که مرتبط باشه .