باورهای توحیدی و ثروت ساز علی(ع) در نامه 31

قسمت اول

متن کامل فایل ارزشمند “باورهای توحیدی و ثروت ساز در نامه ی 31 علی(ع)” تقدیم به دوستان عزیز هم فرکانسی:

به نام خدای مهربان

سلام خدمت شما دوست عزیز

میخوام در این برنامه قسمتی از نامه ی 31 حضرت علی(ع) رو در نهج البلاغه براتون بخونم معنای فارسیشو و در مورد اون توضیح بدم. نامه ی 31 درواقع وصیت نامه ی حضرت علی(ع) هست به فرزند ارشدش امام حسن مجتبی. به نظر من این نامه بسیار بسیار مهمه، بسیار بسیار پندآموزه، بسیار صحبت های اساسی ای حضرت علی(ع) به فرزند ارشدش گفته و از اونجایی که این نامه زمانی نوشته شده که اواخر عمر حضرت علی(ع) هست حاوی پندآموزترین نکات زندگی ایشان هست که میخوایم با همدیگه مرورش کنیم. خیلی خیلی من ازش درس گرفتم، خیلی خیلی به من کمک کرده توی زندگیم این نامه و امیدوارم که به شمام همین کمک رو داشته باشه. من فکر میکنم حضرت علی(ع) بسیار بسیار خوب قانون رو فهمیده، بسیار بسیار خوب قرآن رو درک کرده و در این نامه هم اشارات زیادی رو به آیه های قرآن داشته که استفاده کردن از این نامه و تجربه های حضرت علی(ع) به ما هم کمک خواهد کرد همونجوری که به امام حسن کمک کرد تا زندگی بهتری داشته باشیم. در قسمتی از نامه حضرت علی(ع) در مورد نشانه های رحمت الهی صحبت میکنه، ایشان میفرماید:

بدان خدایی که گنج های آسمان و زمین در دست اوست به تو اجازه ی درخواست داده است و اجابت آن را به عهده گرفته است. تو را فرمان داده که از او بخواهی تا عطا کند، درخواست رحمت کنی تا ببخشاید.

میفرماید “بدان که خدایی که گنج های آسمان و زمین در دست اوست”، اول میاد از ربوبیت صحبت میکنه که تمام گنج ها، تمام ثروت ها در آسمان و زمین در دست خداونده و به تو اجازه ی درخواست داده است یعنی به تو اجازه داده که ازش بخواهی تا عطا کند، درخواست رحمت کنی تا ببخشاید. بعد از اینکه میگه “بدان خداوندی که تمام ثروت های جهان در دست اوست” (تنها الله، تنها رب) میاد میگه “به تو گفته که درخواست کنی ازش”، اگر کسی درخواست کنه به او داده میشود اذا سالک عبادی انی فانی قریب من اجابت میکنم درخواست درخواست کننده رو، یعنی اگر درخواستی نباشد جوابی هم نخواهد بود. حضرت علی (ع) به امام حسن میفرماید یادت باشه که باید درخواست کنی، باید از خزانه ی رحمت الهی درخواست کنی. دوستان ما تو زندگیمون باید یاد بگیریم که از خداوند چیز زیاد بخوایم من همیشه میگم که انسان موفق، انسان خوشبخت، انسان سعادتمند کسیه که از خدا خیلی چیز میخواد، خیلی خیلی زیاد. هرچقدر که میخوای از خدا بخواه. هرچقدر از خدا نعمت بیشتری بخوای به معنای اینه که تو بنده ی شایسته تری هستی، به معنای اینه که تو خدا رو بیشتر باور کردی. فکر نکن اگه از خدا کم بخوای بهتره ها اصلا بهتر نیست از خدا همه چی بخواه زیادشو بخواه اگر باور داشته باشی بهت میده. از خدا همه چی بخواه زیاد بخواه، تو زندگیم یاد گرفتم که بسیار بسیار در مورد خداوند جاه طلب باشم، بسیار بسیار زیاد، خدا به افرادی که جاه طلبانه ازش درخواست میکنن نعمت های زیادی میده. هرچقدر که میخوای بخواه، هرچقدر که بیشتر بخوای بیشتر عطا میکنه، هرچقدر کمتر بخوای کمتر عطا میکنه. اگر کم از خدا میخوایم باور نداریم خداوند رو.

خیلی از ما رومون نمیشه از خدا چیزی بخوایم اصلا چون باورش نداریم، فکر میکنیم خدا مثل یه آدم می مونه که کنتور میندازه، اگر 2بار ازش چیزی خواستی دفعه ی سوم که ازش درخواست کنی میگه ببین من 2 دفعه ی قبل ازم خواستی بهت دادما دیگه پررو نشو! دیگه هرچی هم هی ما نعمت بهت میدیم تو دیگه پررو تر نشو دیگه قانع باش بسه دیگه! دقیقا برعکسه. هرچقدر از خدا بیشتر بخوای میگه این بنده ی منو می بینی، این بنده ی من منو باور کرده، توانایی های منو باور کرده، قدرت منو باور کرده که از من زیاد میخواد.

و خداوند بین تو و خودش کسی را قرار نداده تا حجاب و فاصله ایجاد کند و تو را مجبور نساخته که به شفیع و واسطه ای پناه ببری.

در ادامه حضرت علی(ع) میفرماید که این درخواست تو نیاز به واسطه نداره ها، نیاز نداره که به یکی بگی ببین تو که پیش خدا آبرودار تری، تو به خدا بگو که من اینو میخوام. شفیع و واسطه ای بین تو و خداوند قرار نداده، فراموش نکنیم خداوند از رگ گردن به ما نزدیک تره، خداوند به ظاهر و باطن ما آگاهه. خیلی از ما به خاطر گذشته ای که داشتیم، به خاطر احساس گناهی که به ما دادن، به خاطر اشتباهاتی که کردیم فکر میکنیم پیش خدا آبرو نداریم، میگیم یکی دیگه پیش خدا آبرو داره مثلا اون دست ما رو بگیره، شفاعت ما رو بکنه. حضرت علی(ع) که خودش یکی از آبرودار ترین افراد پیش خداونده نگفته به پسرش که ببین به من بگو که من به خدا بگم. گفته که هیچ کس بین تو و خداوند فاصله ای قرار نداده، شفیعی قرار نداده. خیلی از ماها به خاطر شرکی که توی وجودمونه فکر میکنیم که باید به کس دیگه ای بگیم که از خدا چیزی برای ما بخواد! حالا من خودم سید هستم خیلی از افراد هستن میان میگن که تو سیدی تو پیش خدا آبرو داری تو به خدا بگو که مثلا این کار ما رو حل کنه، این مشکل ما رو حل کنه، این نعمت رو به ما بده، نمیدونم چه جوابی بهشون بدم؟ یعنی خدا از تو دوره به من نزدیکه؟ یعنی خدا با تو قهره با من دوسته؟ دوستان خداوند به یک اندازه به همه ی ما نزدیکه، توی وجود ماست، قسمتی از خداوندیم ما، قسمتی از وجود خداوندیم، ما نمیتونیم ازش دور باشیم.

چقدر زیبا حضرت علی(ع) توضیح میده که یادت نره که بین تو و پروردگار تو هیچ فاصله ای نیست، هیچ شفاعت دهنده ای نیست. در زمان پیامبر کفار بت پرست هم بت رو نمی پرستیدن اونا میگفتن “هَٰؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِنْدَ اللَّهِ اینها شفیعان ما در نزد خداوند هستند” میگفتن اینا خدا نیستن، اینا رو که میدونیم خدا نیستن، اینا بت هستن از سنگن، اما ما به اینا میگیم درخواستمونو اینا به خدا میگن چون ما که آدمای گناهکاری هستیم، اینا شفیعان ما نزد خداوند هستن. دوستان این داستان ریشه ی تاریخی داره برید قرآن رو مطالعه کنید، خداوند در قرآن میفرماید که اونهایی که در زمان پیامبر و قبل از اون کافر بودن، بت پرست بودن اونها هم با همین دیدگاه بت می پرستیدن، میگفتن که اینا که خدا نیستن که ولی اینها شفیعان ما نزد خداوند هستن.

هیچ کس بین تو و خداوند وجود نداره، تو نزدیک ترین فرد به خداوند هستی، مواظب باش که فکر نکنی که کس دیگه ای از تو نزدیک تر به خداونده که این فکر یعنی شرک، این فکر یعنی بی ایمانی، این باور یعنی بی ایمانی، این باور یعنی دور شدن از نعمت های خداوند. ادامه میدیم با همدیگه:

و در صورت ارتکاب گناه در توبه را مسدود نکرده است، در کیفر تو شتاب نداشته و در توبه و بازگشت بر تو عیب نگرفته است.

حضرت علی (ع) میفرماید که اگر اشتباه کردی در توبه رو نبسته ها، 100بار اگر توبه شکستی بازآ و عیب بر تو نگرفته که اگر هی بیای توبه کنی، اگر اشتباه کردی بیای برگردی به خداوند. چقدر زیبا، چقدر زیبا حضرت علی (ع) به امام حسن انقدر خدا رو زیبا نشون میده، خدا رو رحمان نشون میده، خدا رو رحیم نشون میده، خدا رو تواب نشون میده، خدا رو غفور نشون میده، چقدر زیبا این کار رو انجام میده. میگه فرزندم اگر اشتباه کردی نگران نباش برگرد پیش خودش اون درمان درد تو هست نه هیچ کس دیگه ای. اگر 100 بار توبه شکستی بازآ. اگر اشتباه کردی توبه کردی بازم اشتباه کردی عیب نگرفته که چرا بازم داری میای توبه میکنیا! نه، چقدر زیباست، چقدر زیباست، واقعا حضرت علی(ع) شاهکاریه واسه خودش ما باید درس بگیریم از امام اولمون یعنی اگر که ما اسممون رو شیعه گذاشتیم اما درس نمیگیریم، اما پند نمی گیریم الکی اسممونه، به خاطر اینکه توی یک خانواده ی شیعه به دنیا اومدیم، اگر میخوایم شیعه ی واقعی باشیم اگر میخوایم ایمان واقعی داشته باشیم این درس ها درس های گرفتنیه، درس هاییه که باید دنبالش باشیم.

در آنجا که رسوایی سزاوار توست رسوا نساخته و برای بازگشت به خویش شرایط سنگینی مطرح نفرموده است

میفرماید اونجایی که باید آبروت میرفت آبروتو نبرده! چقدر ما تو زندگیمون اشتباهات فاحشی کردیم که فقط خداوند پوشاننده ی عیب های ما بود که اگر این کار رو نمیکرد آبروی ما میرفت، سرمون رو بلند نمی تونستیم بکنیم جلوی مردم. چقدر خدا عیب های ما رو پوشونده، چقدر خدا گناهای ما رو پوشونده، ستارالعیوبه. اون جایی که رسوایی باید شامل حالمون میشده نشده و در توبه و بازگشت شرایط سنگینی مطرح نفرموده. نگفته باید بری کوه قاف اونجا توبه کنی، نگفته باید بری مکه اونجا توبه کنی، نگفته باید بری مدینه این کار رو انجام بدی، گفته هروقت هرجا با هر زبان با هر دین و مذهبی که هستی میتونی این کار رو انجام بدی. شرایط سنگینی مطرح نکرده. مثل خیلی از آدما نیست که یه فردی رو میخوان از کار اخراجش کنن میگن تو از کار اخراجی اگر میخوای برگردی به سر کار باید این کار و این کار و این کار و… انجام بدی تا ما برت گردونیم سرکار، نه خداوند اینجوری نیست. اگر اشتباه کردی اگر خطا کردی فقط رو کن به خودش می بخشتت، تموم شد و رفت بدون هیچ شرط سنگینی.

در گناهان تو را به محاکمه نکشیده و از رحمت خویش ناامیدت نکرده است بلکه بازگشت تو را از گناهان نیکی شمرده است.

اگر خدا قرار بود که ما رو برای هر اشتباه و گنامون محاکمه کنه که ما کلا همون روز اول باید از دنیا میرفتیم، مجازاتمون مرگ بود. خدا صبوره خداوند به ما اجازه میده که تجربه کنیم، اجازه میده که خطا کنیم، اجازه میده که راه رو پیدا کنیم، اجازه میده که به شهود برسیم. وگرنه اگر قرار بود که با اولین اشتباه ما رو مجازات کنه که هیچ انسانی زنده نمیموند، از بدو تولد از دنیا میرفت.

و بازگشت از گناهان را نیکی شمرده است.

یعنی وقتی توبه میکنی وقتی بازگشت داری خیلی خیلی دوستت میداره، خیلی خیلی برات ارزش قائله. به این شکل حضرت علی(ع) داره احساس گناه رو از فرزندش دور میکنه برعکس خیلی از پدر و مادرای ما که اگر یه اشتباهی کردیم یه خطایی کردیم تا ابد تو سرمون زدن گفتن دیگه خدا تو رو نمی بخشه، دیگه کارت تموم شد، دیگه از خدا دور شدی، دیگه پیش خدا آبرویی نداری. ببین چقدر قشنگ داره پاک میکنه دل امام حسن رو، چقدر داره خیالش رو راحت میکنه، ببین چه خدایی رو داره بهش نشون میده؟ ببین چه خدایی به ما نشون دادن؟ ببین چه کلاهی سر ما گذاشتن؟ این تفاوت حضرت علی(ع) هست با افرادی که ادعای شیعه رو دارن.

هر گناه تو را یکی و هر نیکی تو را 10 به حساب آورده است و راه بازگشت و توبه را به سوی تو گشوده است.

میگه هر اشتباهی که میکنی یه امتیاز منفی برات میزنه اما هر کار خوبی که میکنی 10تا امتیاز مثبت برات میزنه، ببین چقدر خدا مهربونه برعکس حرفایی که به ما زدن، برعکس حرفایی که حداقل به من زدن، حداقل به من یه حرفای دیگه ای زدن. من تو یه شهر مذهبی بزرگ شدم، من توی قم بزرگ شدم، 20 سالم بود توی اون شهر زندگی کردم، دقیقا برعکس این حرفا رو من در تمام جاهایی که مراکز دینی بوده شنیدم به خدا! به من گفتن اگر کوچکترین خطایی کنی، اگر کوچکترین اشتباهی کنی دیگه کارت تمومه، پل صراط پلی هست که به باریکی مو به تیزی شمشیر! چجوری میخوای ازش رد بشی؟ به من احساس گناه دادن به خاطر اشتباهاتم، من رو از خدا دور کردن، صبح تا شب این کار رو کردن.

اما حضرت علی(ع) میگه هر یه اشتباهی که کردی یه امتیاز منفی اما هر کار درست 10 تا امتیاز مثبت! ببین چقدر زود کارای درستت میتونه اشتباهاتت رو بپوشونه، گناهانت رو بپوشونه، ببین نیکی بدی ها را از بین میبرد. واقعیت اینه به خاطر اشتباه و گناهانت مایوس نباش. انقدر کار خوب تو زندگیت انجام بده که همه ی اونا رو بپوشونه. هروقت که تصمیم گرفتی که پاک بشی توبه کن و ایمان داشته باش که خداوند توبه ی تو رو پذیرفته و کل کارنامه ی قبلیت رو پاک کرده نگرانش نباش. هرروز نیا تو ذهن خودت مرور کن اشتباهات و گناهان گذشتتو که اگر این کارو بکنی بیشتر اشتباه و گناه میکنی، که اگر این کارو بکنی بیشتر از خداوند دور میشی. همه ی ما اشتباه کردیم، همه ی ما گناه کردیم، همه ی ما خطا کردیم، ذات بشر اینجوریه اما خداوند بزرگه، خداوند رحمانه، خداوند رزاقه، خداوند ستارالعیوبه، خداوند غفور و رحیمه اول ما رو پاک میکنه (غفور و رحیم). بیشترین ترکیبی که با کلمه ی “رحیم” اومده “غفور” هست. خیلیا فکر میکنن مثل “بسم الله الرحمن الرحیم” “رحمان و رحیم” بیشترین ترکیبیه که با کلمه ی “رحیم” اومده در صورتی که “بسم الله الرحمن الرحیم” فقط یه آیه هست در قرآن، بقیه ی جاها ما خودمون گذاشتیم فقط در سوره ی حمد “بسم الله الرحمن الرحیم” به عنوان آیه اومده و بقیه ی جاها رو اول هر سوره ما گذاشتیم، اون آیه نیست. اگر دقت کنید توی قرآن بعد از “بسم الله الرحمن الرحیم” سوره ی حمد عدد (1) رو گذاشته و بقیه ی سوره ها بعد از اولین آیه عدد (1) رو گذاشته. بیشترین ترکیب “رحیم” با کلمه ی “غفور” هست. 2کلمه ی “غفور” و “رحیم” بیش از 25 بار در قرآن با هم اومدن. غفور از مغفرت میاد یعنی اول من پاکت میکنم بعد بهت نعمت میدم. این دیدگاه قشنگیه این دیدگه درسته این دیدگاه اسلام واقعیه.