همه ی دستاوردهای بزرگ بشر از دل یک رؤیا، یک آرزو، یک هدف و یک ایده ی ساده آغاز شده است.
اما رویایی که جدّی گرفته شده،
هدفی که یک آرزوی دور و دراز به شمار نیامده،
و ایده‌ای که مثل وحی منزل اجرا شده است.
افراد موفقی که به چشم یک اسطوره به آنها می‌نگری و دستاوردهای‌شان را تحسین می‌کنی، تکنولوژ‌‌ی‌ای که هر روز زندگی را برایت راحت‌تر می‌کند، مثل همین موبایل یا کامپیوتری که اکنون در اختیارت است و می‌توانی این جملات را بخوانی، یا همین فضای مجازی که سبب شده، بتوانیم از هر جای دنیا، در این خانواده صمیمی جمع شویم و…
دستاورد آدم‌هایی است که، نه از تو باهوش‌ترند و نه هیچ ویژ‌‌گی‌ی خارق‌العاده‌تری نسبت به تو دارند. فقط توانسته‌اند خودشان را باور کنند.
توانسته‌اند به یاد بیاورند که آنها با این قدرت به دنیا آمده‌اند تا تمام اتفاقات زندگی‌شان را به گونه‌ای که می‌خواهند، خلق کنند. تو هم می‌توانی این باور را بسازی. آنوقت جهان همانگونه که حامی آنها شد، حامی تو نیز می‌گردد.
دلیل خیلی واضح و منطقی‌ای برای آرزوهایی که در دلت زنده می‌شود و همه وجودت را پر از شور و اشتیاق می‌کند وجود دارد و آن دلیل این است که:
خداوند، قبل از شکل دادن آن آرزو در دلمان، امکان و توانایی به تحقق رساندنش را به ما می‌بخشد.
فقط کافی است قوانین خداوند را درک کنیم. کافی است اصل و ذات خودمان به‌یاد بیاوریم و بپذیریم که:
«تمام اتفاقات زندگی ما بدون استثناء نتیجه باورها و فرکانس‌های خودمان است».
وقتی به این نقطه برسیم، دیگر هیچ رویایی در دلمان نمی‌پوسد و تبدیل به آرزویی دور و دراز نمی‌گردد. بلکه تبدیل به هدفی می‌شود که برایش قدم بر‌می‌داریم و قدم به قدم آن را می‌سازیم و همراه با تحققش ظرف وجودمان را رشد می‌دهیم. عزت نفس‌مان را می‌سازیم و هم خوب زندگی میکنیم و هم کمک میکنیم تا جهان جای بهتری برای زندگی باشد.
مهم نیست هدفت چقدر بزرگ است، فقط کافی است باور کنی خالقی هستی که، با فرکانس‌هایت همه چیز را خلق می‌کنی.
وقتی خودت و توانایی‌هایت را باور می‌کنی، وقتی باورهای قدرتمندکننده و هماهنگ با هدفت را بسازی و با خواسته‌ات هم‌مدار بشوی، راه کارها، ایده‌ها و الهاماتی از راه می‌رسند که قدم به قدم شما را در مسیر تحقق آن هدف هدایت و حمایت می‌کنند. این قانون جهان است. این برنامه خداوند است و این راه پیشرفت و گسترش جهان است.
به همین دلیل است که جهان بیشترین حمایت‌هایش را همواره از افرادی می‌کند که بیشترین گسترش را ایجاد می‌کنند.
جهان بزرگترین پاداش‌هایش را به افرادی می‌بخشد که با جدی گرفتن رویا‌های‌شان، بیشترین گسترش را ایجاد می‌کنند.
تحقق اهداف فرمول ساده‌ای دارد:
۱. داشتن هدف‌های واضح و مشخص.
۲. ساختن باورهای هماهنگ با آن اهداف.
مطالعه مقاله در عقل کل با عنوان «راهکاری قطعی برای اجرای تصمیمات و تحقق اهدافی که سالها به تعویق انداخته‌ایم»
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری داستان شگفت‌انگیزِ تحقق یک آرزو125MB10 دقیقه
- فایل صوتی داستان شگفت‌انگیزِ تحقق یک آرزو9MB10 دقیقه
به نام الله یکتا
سلامت خدمت استاد عباس منش عزیز و همه اعضای این خانواده صمیمی
خوب منم خیلی موقع ها تو زندگیم تصمیماتی گرفتم که به بهانه های مختلف اونا رو به تعویق انداختم و موقعی سمت شون رفتم و واقعا جدی گرفتم شون که دیگه رنج نرسیدن به اون خواسته تو ذهنم خیلی بزرگ تر شد از لذت تنبلی و حرکت نکردن براش. نمونه بارزش که شاید اکثرا تجربه کردیم موقع امتحانات مدرسه و دانشگاه بوده، که اوایل ترم، چون فکر میکنیم هنوز وقت زیاده و اون رنج نمره لازم نگرفتن تو ذهن مون کمه و از طرف دیگه لذت درس نخوندن و انجام کارهای دیگه برامون بیشتره، زیاد درس خوندن رو جدی نمیگیریم و پیگیرش نیستیم. ولی هر چی بیشتر به آخر ترم نزدیک میشیم و اون رنج قبول نشدن و نمره نگرفتن تو ذهن مون بزرگ تر میشه و از طرف دیگه لذت موفق شدن و نمره خوب گرفتن هم برامون بیشتر میشه، ناخودآگاه میریم به سمت درس خوندن و هر چه قدر لازم باشه براش وقت میزاریم و بیشترین اولویت رو براش قائل میشیم.
اگه این الگو و مثال رو به یاد داشته باشیم میتونیم تو موضوعات مختلف ازش استفاده کنیم. همه هدف ها رو میشه با همین اهرم رنج و لذت برای خودمون دست یافتنی کنیم. وقتی رسیدن به یه هدفی برامون لذت بخش بشه، خود به خود علاقه و انگیزه در انجام دادن کارهایی که لازمه انجام بشه تا به اون هدف مون برسیم درمون ایجاد میشه، و اون موقع دیگه بحث زجر کشیدن و رنج کشیدن برای رسیدن به هدف وجود نداره، هر کاری که میکنیم برامون لذت بخشه، حتی اگه از نگاه بقیه افراد خیلی سخت و عجیب باشه. دیگه نمیتونیم کار درست رو انجام ندیم، و با تکرار و تکرار کارهای درست خوب اون هدف هم به وجود میاد. واقعا این اهرم رنج و لذت تو تمام مسائل به کار میاد و میشه همه جا ازش استفاده کرد. در پناه الله شاد و سلامت و ثروتمند باشید.
خدا رو شکر که برگی دیگه از سفرنامم رو نوشتم.