پاسخ به سوالات تان درباره سریال زندگی در بهشت | قسمت 5

احساس کردم باید ثبتش کنم،وقتی داشتم به درخواست هایی که از خدا میکردم نگاه میکردم،یک هو تفاوتی رو احساس کردم

چند مدت پیش درخواستی این بود که مثلاً چرا خدا من زنده هستم یا چرا یاد زندگی کنم یا چرا آدم ها باید اذیت شن و این که من دوست ندارم زندگی کنم یا یکاریش کن

الآن داشتم به درخواست می نگاه میکردم،که خدایا بیشتر میخوام تو رو تجربه کنم،بیشتر میخوام خودم رو تجربه کنم،بیشتر میخوام با تو همراه بشم،بیشتر میخوام ظرفم بزرگتر بشه،آگاهی بیشتر میخوام،رضایت بیشتر میخوام هماهنگی بیشتر می خوام و از این درخواست هایی که داشتم احساس خوبی داشتم و بعد یکهو خدا یکسال پیش من رو یادم آورد و همون لحظه گفتم خدا باورت میشه؟ من که باورم میشه الآن که نه چندین وقته که اتفاق افتاده

میبینی چه قدر تغییر کردم که درخواست هام عوض شده و اصلا اشک چشم هام رو گرفت

بعدش خودم مردد شدم به همین نگاهی که داشتم که از خدا تجربه بیشتری میخوام،بعد فهمیدم که نشئت گرفته از دوتا ترمز هست که اولی که حل شد،دومی هم خودش رو نشون داد و خدا هدایتم کرد به جواب سوال

اولی این بود که ذهنم گفت دارم خواسته های دنیوی میکنم،بعد تعجب کردم گفتم چرا خواسته هارو من تفاوت قائل میشم، اسم یکیشون رو میزارم دنیوی و غیر دنیوی

اگه این جوریه چرا خدا بدن من رو جوری آفرید که نیاز به انرژی و آب و غذا پیدا میکنه؟ و یا خیلی چیز های دیگه؟پس چرا باید بین خواسته هام تفاوت قائل بشم وقتی با تجربه شون احساس خوبی پیدا میکنم و همه چیز نشئت گرفته نیست جز از خدا،حتی این نگاه خودم رو فهمیدم با خوندن کامنت یکی از بچه ها که مثلاً این خواسته اش بود که ببینه دختر ۵ ساله اش کارت طلایی از مدرسه میگیره بعد من اون زمان گفته بودم یعنی چی چرا آدم باید این خواسته اش باشه که فرد دیگه ای با تجربه چیز دیگه ای باعث خوش حالی من بشه و این شرکه،اما الآن که داشتم فکر میکردم گفتم هر خواسته ای که اومده مقدسه و خوبه و باعث احساس خوب میشه و چه اشکالی که که با دیدن این که بچه ات هدیه یا کارت جایزه بگیره خوش حال بشی،این یک فرصت تجربه هست که خدا در اختیارمان داده تا وجود بچه رو تجربه کنیم و لذت ببریم و اون ها هم زندگی خودشون رو دارن و قرار نیست که ما بتونیم تاثیر بزاریم یا تغییر بدیم بلکه یک فرصت برای تجربه این اتفاق قشنگ هست،بعد دیدگاهم خیلی بهتر شد

یک احساس دیگه ای که به وجود اومد این بود که نکنه بعداً از این حرفم پشیمون بشم و از طرفی که دوست دارم روی تصمیماتم پایدار باشم از ین تردید خوش نمیومد،

داشتم فکر میکردم چی باعث این تردید و دودلی شدن شده،بعد فهمیدم که مطمئن نیستم یا میترسم که اگر دوباره داخل یک شرایط نادلخواه قرار گرفتم آیا باز هم این حرف رو میزنم یا نه،بعد داشتم به این فکر میکردم که چرا اتفاقات نادلخواه یکجورس در ذهنم تعبیر کردم که ممکنه من رو از راه ببرن بیرون یا هرچیزی،یا این سوال ها که چرا اصلا باید شرایط نادلخواه باشه که من از مسیر برن بیرون یا انگار احساس میکردم ناعدالتی‌های هست،بعد که داشتم فکر میکردم خودم این احساسات رو قبول نداشتم یا این افکار و عقیده رو،بعد قلبم بهم گفت الناز آیا این احساس ایمانی که درونت شکل گرفته رو با هیچ چیز دیگه ای عوض میکنی؟

انگار دوهزاری من افتاد گفتم راست میگی،من الآن این درک از تفاوت نجوا و الهام که هر روز بهتر میشه رو و این تفاوت احساس ایمان و ناامیدی رو با هیچ چیز دیگه ای عوض نمیکنم،وقتی به این فکر می‌کنی آیا دیگه توجه کردن به اون شرایط نادلخواه یا این که چرا اتفاق افتاد معنایی پیدا میکنه؟

گفتم نه،

خدایا شکرت،آره این ایمان چیزی بود که میخواستم بدونم

که الناز اگر تضاد دیگه ای پیش اومد بدون دقیقا همون نقطه ای هست که قراره تبدیل بشه به ایمان تبدیل بشه به باوری که عمل میاره،پس خوش حال باش و فکر نکن اون تضاد اومده تو رو از مسیر دور کنه.

خدایا شکرت💞🌹