گرانبهاترین چیزی که از استاد عباس منش آموختهام، «رابطه میان توحید عملی و قانون فرکانس» است.
رابطه میان قانون احساس خوب = اتفاقات خوب و تسلیم بودن در برابر ربّ.
همان اصلی که به یقین میگوید: فقط یک عامل زندگیات را در این دنیا و آن دنیا رقم میزند و آن، باورهای خودت است!
استاد عباسمنش، به گونهای توحید عملی را به من آموخته که آنرا، نه برای فرار از جهنم یا منتظر ماندن برای پاداش در جهانی دیگربکار گیرم، بلکه از آن برای ساختن بهشت دلخواهم در همین جهان بهره ببرم.
توحیدی که در عمل از استاد عباسمنش آموختهام، به من وعدهی فرداهای دور دست را نمیدهد بلکه خودش را در قالب احساس آرامش و اطمینان قلبیای نشان میدهد که به محض به کار بستنش، وجودم را فرا میگیرد و آرام آرام به سایر جنبههای زندگیام نفوذ میکند.
استاد عباس منش به گونهای معنای توکل و تسلیم بودن را به من آموخته که، بتوانم در شرایطی از عهدهی کنترل کانون توجهم برآیم که ظاهراً اوضاع بر وفق مرادم نیست و به این شیوه، اوضاع را دوباره بر وفق مرادم نمایم.
استاد عباس منش به گونه ای ایمان به غیب را به من آموخته که بتوانم در شرایط نادلخوه، بیآنکه ایده یا راه حلّی داشتهباشم یا روی قول و کمک فردی بتوانم حساب کنم، به خود بگویم فارغ از اینکه شرایط بیرونی چیست، من از درون خود را به آرامش میرسانم با این اطمینان و یقین که، محال است من به احساس اطمینان قلبی و آرامش برسم و آن شرایط، هرچقدر هم نادلخواه، به نفع من تغییر نکند.
هر فردی به این حدَ از یقین درباره قوانین برسد، قطعاً مهمترین کار زندگیاش را کنترل کانون توجه و احساسش قرار خواهد داد.
و به قول قرآن:
وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یحَْتَسِبُ وَ مَن یَتَوَکلَْ عَلىَ اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکلُِّ شىَْءٍ قَدْرًا
و او را از جایى که گمان ندارد روزى مىرساند، هر کس به خدا توکل کند خدا او را کافى است. خداوند در انجام فرمان خود پایدار است و براى هر چیزى اندازه اى قرار داده است.
برای مشاهدهی سایر قسمتهای «توحید عملی» کلیک کنید.
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل صوتی «الخیر فی ما وقع» در شعر پروین13MB14 دقیقه
بنام خدای بزرگ و بلند مرتبه
سلام به استاد عزیزم و عزیزدل استادم.
امروز هدایت شدم به فایل های توحیدی
این فایل را بارها و بارها گوش دادم و تازه متوجه شدم چقدر ایراد دارم در موارد توحیدی
من در 99 درصد مواقع همون چیزی را میدیدم که واقعا است و بسیار بسیار ایمانم به غیب ضعیف است به اینکه راه های دیگه ای هم وجود دارد برای رسیدن به خواسته هایم برای برطرف شدن مشکلاتم همه راه ها اون چیزی نیست که من میبینم یه چیز های است که من ازشون آگاهی ندارم اما خدا اگاه است
بخصوص در حوزه ای رابطه ای عاطفی باید خیلی روی اعتماد، توکل و امید به خدا کار کنم
چرا فکر میکنم همه کارها را قراره من انجام بدم؟
چرا فکر میکنم باید خیلی زمان بگذره تا من به خواسته ام برسم؟؟
چرا امید ندارم که ممکنه در یک قدمی رسیدن به خواسته ام باشم و همین امروز و فردا به خواسته ام برسم
چرا اینقدر نگران آینده میشم و میخوام همه چیو کنترول کنم؟؟
غیر ازینه که درگیر یاس و ناامیدی شدم؟
غیر ازینه که ایمانم به خدا ضعیف است و قدرتمندی اش را باور ندارم و فقط رسیدن یا نرسیدن به خواسته ام را در عوامل بیرونی میبینم اگر در بیرون نشونه ای از رسیدنم به خواسته ام نبینم شرایط را مهیا نبینم ناامید میشم در حالیکه خداوند این قدرت را دارد از جایی بمن بدهد و به روشی بمن بدهد که اصلا به عقل خودم نمیرسد
خدایا منو ببخش
اما تو چقدر بزرگی که سالها با وجود ایمان ضعیفم و ناامیدی هام بازم بمن رزق و روزی دادی، راه نشانم دادی و حمایتم کردی
پرودگار من کمکم کن ایمان داشته باشم بهت
کمک کن خودمو از ناامیدی که گناه بزرگیست نجات بدم
واقعا چرا باید ناامید باشم؟؟؟
مگر غیر ازینه که ایمانم ضعیفه؟ غیر ازینه که فکر میکنم همه چی همه راه ها همینی است که من میبینم و فکر میکنم قدرت خدا هم درین حد است حال آنکه خدا و قدرت خدا فراتر از فکر کوچولو انسانی من است
خدایا کمکم کن
فکر میکنم مشکل اصلی را پیدا کردم که همانا ناامیدی و ایمان ضعیف است
که روی خودم کار میکنم اما امیدی به نتایج ندارم و آینده را با دو دو تا چهارتا خودم پیش بینی میکنم و به احساس بدی میرسم
دو روز است آرامتر شدم و مطمعنم همین آرامش بمن اجازه داد وارد مدار آگاهی های توحیدی بشم.
میخوام از امروز روی امید و توکل به خدا کار کنم
از داشته هام لذت ببرم و سپاس گذار باشم و عمیقتر بشم به داشته هام که این داشته ها آرزوی دیروزم بوده
من با تمرکز روی دوره های که از سایت استاد تهیه کردم کار میکنم و با این کار دارم سمت خودم را خوب انجام میدم و خداهم که خدایی کردنش را بلده
پس غصه خوردن برای چی؟؟؟
سپاس گذارم استاد عزیزم
سپاس گذارم خدای من
نتایج عالی در راه است برای همه مون.