«الخیر فی ما وقع» در شعر پروین - صفحه 38

بنام یکتای هستی بخش

روز 46 سفرنامه.امروز وقتی میخواستم روز 46 سفرنامه رو شروع کنم و اومدم که مقاله ی این قسمت رو بخونم که دیدم چیزی با عنوان مقاله نیست.و یه لحظه با خودم گفتم حتما خیریتی درش هست و وارد فایل شدم خداااااای من چه همزمانی ای وقتی دیدم عنوان فایل الخیر ما فی وقعه برق از سرم پرید .و گفتم این حتما یه نشونه است برای من که مسیرم درسته.

امروز فایل این قسمت از سفرنامه رو هم دیدم و نکته برداری کردم.ولی موضوعی که میخوام در موردش بنویسم ربطی به این فایل نداره.

امروز یکی از باورهای محدود کننده ام رو پیدا کردم و به نظرم جالب بود گفتم اینجا هم بنویسم.

پدر ومادرم تو روستا زندگی میکنن و من رفته بودم دیدنشون .روستای ما جوریه که اصلا ماشین خور نیست و یه مسیر خیلی طولانی رو باید بری تا برسی به جاده اصلی و اونجا سوار ماشینهای گذری شی.امروز که داشتم از اونجا بر میگشتم منتظر ماشینهای گذری بودم تا برای یکیش دست بلند کنمو و نگه دارم.و نکته ای وجود داشت این بود که هر ماشین مدل بالایی رو میدیدم به شدت حسم بد میشد واصلا سمتش نگاه نمیکردم تا اینکه مدتی منتظر موندم و در نهایت یه پیکان خیلی درب و داغون که داشت رد میشد رو ناخودآگاه نگه داشتم و با خودم گفتم این به نظر آدم خوبی میاد.

وقتی که سوار ماشینش شدم خیلی احساس راحتی میکردم تا وقتی که به مقصد برسم.

ولی در حین راه یه جرقه تو ذهنم خورد که من چرا احساسم نسبت به ماشین های مدل بالا بد بود و تو این پیکان دارم احساس راحتی میکنم.بعد اومدم فکرایی که تو سرم میچرخید رو خوب نگاهشون کردم.دیدم اوه اوه چقدررر باورای منفی…

یه فکر این بود آدمهایی که ماشینای مدل بالا دارن آدمهای کثیفی ان.

یه فکر این بود آدمایی که سوار ماشین مدل بالان خیلی خودشونو میگیرن فکر میکنن کی هستن.

یه فکر این بود که اگه سوار ماشین مدل بالا بشم بقیه در موردم چی فکر میکنن .و….

وقتی این فکرا تو سرم میچرخه و همچین باورایی دارم ثروت چطور میتونه وارد زندگیم شه.