آیا من می توانم زندگی دیگران را تغییر دهم؟ | قسمت 1

سلام بر استاد عزیزم ومریم بانوی شایسته

دوست داشتم درک خودم در رابطه با این موضوع را اینجا بنویسم واین درک رو باز هم به خودم یادآوری کنم که از مسیر خارج نشوم.

همه ی ما در زندگی همیشه میخواسته ایم منجی دیگران باشیم وبه نظر من این کاملا بر میگردد به عدم احساس لیاقت وارزشمندی ما که ریشه در کودکی دارد .وقتی به ما می گفتند :«اگر نمره ی خوبی بگیری مرا خوشحال میکنی؟اگر در مهمانی مؤدب باشی فلان کار را برایت انجام می دهم!» ،از همان جا ارتباط ما با درونمان قطع شد وهمیشه تلاش کردیم که کاری را انجام دهیم یا حرفی را بزنیم که مورد تایید دیگران باشد چون تنها در این صورت لایق وارزشمند وموردتأیید بودیم وخب کمک به دیگران هم در مذهب وفرهنگ ما بسیار تایید وتبلیغ شده واگر تو می توانستی به کسی کمک کنی تشویقهای زیادی به دنبال داشت وهمه ی ما بعد از کمک به دیگران در لحظه چقدر احساس غرور وارزشمندی ومفید بودن کرده ایم بماند که مشکلات بعد از آن ما را به «غلط کردم »انداخته است.

اما بعد از اینکه بارها چک ولگد دنیا را برای این موضوع نوش جان کردم وتکاملم را طی کردم وبه کمک راهنمایی ها وآموزه های شما وهدایت های خداوند به این درک رسیدم:

«می شود لطفا دیگران را تغییر ندهی؟می شود لطفا پایت را از کفش خدا بیرون بکشی؟

ما روح های منحصر به فردی هستیم که بدن فیزیکی پیدا کرده ایم ودر سطحی از آگاهی به زمین آمده ایم.انسانها با توجه به سطح آگاهی ومسیر تکامل وارتعاشات وجودیشون تجربه ها ی متفاوتی دارند ودر جایگاه درست خود قرار گرفته اند.

اگر انسانی داره رنج میکشه در جایگاه بالحقه ی خودش قرار گرفته وهستی اشتباه نکرده واو داره مسیر تکامل خودش رو طی میکنه که به نقطه ی رهایی که باید برسه،برسه ومن باید پایم را از کفش خدا بکشم بیرون.

دقیقا مثال پیله ی پروانه تو ذهنم میاد«اگر بخواهی به کرم ابریشم کمک کنی تا از پیله ی تنگ وتاریکش نجات پیدا کنه وپیله رو پاره کنی ،او میمیره ودیگه به پروانه تبدیل نمیشه»

ما فکر می کنیم که می توانیم به دیگران کمک کنیم که در زندگی کمتر رنج بکشند در حالی که این رنج قسمتی از مسیر تکاملشون هست ،آنها باید رنج بکشند تا مسیرشون رو پیدا کنند .همانطور که همه ی ما از دل یک رنج منحصر به فرد خودمون ،هدایت شدیم به این سایتو به این آگاهی های ناب.

با تلاش برای تغییر دیگران بزرگترین خیانت را در حق آنها وخودمان می کنیم.ما مسئول زندگیه دیگران نیستیم ما مسئول زندگیه خودمون هستیم .خداوند همه را در بهترین زمان ومکان هدایت می کند .به او اعتماد کنیم وپای خودمون رو از کفش خدا بکشیم بیرون.

(این آیه از قرآن که در روز قیامت مادر فرزندش را نمی شناسد در درک منحصر به فردبودنمان ومجرد بودنمان به من خیلی کمک کرد).

درک خود را اینجا نوشتم که برای هزارمین بار به خودم یادآوری کنم لطفا به رنج دیگران ،به اعتقادات دیکران،به جایگاه دیگران دست نزن ،خداوند آنها را هدایت می کند همانگونه که تورا هدایت کرد ،تمرکز رو بذار روی خودت.

استاد عزیزم مثل همیشه سپاسگزارم برای آگاهی های نابتون.

در پناه خدا باشید

به امید دیدار