آیا من می توانم زندگی دیگران را تغییر دهم؟ | قسمت 2

بنام خدای بخشنده ی مهربان .

سلام به اساتید عزیز و بزرگوارم و همه ی دوستان ارزشمندی که خوندن تجربیاتشون فانوس راهه برامون و سلام به هر کسی که چشمهای قشنگش این پیامو میخونه .

در حالی این کامنتو مینویسم که یه برف خیلی قشنگی از دیشب داره میباره و زمینو کاملا سفید کرده . این، اولین برف امساله و به خاطرش بینهایت ممنون و سپاسگزار و خوشحالم .

من از وقتی که بچه بودم به خاطر این که همه نظرشون این بود که من بچه عاقل و با سیاستی هستم ، یاد گرفته بودم که خب من میتونم به خاطر دانایی بالایی که دارم از عزیزام حمایت کنم :) مثلا فکر میکردم که همه حرفایی که میزنم و همه دیدگاههای من درسته و میتونم به مامانم نظر بدم یا میتونم توی تصمیم دیگران دخالت کنم .

ازونجایی که دختر موجهی هم بودم دیگه یه طوری هم صحبت میکردم که نظرشون جلب شه .

خیییییلی بهم احترام میذاشتم که هیچی بهم نمیگفتن :)))))

یه مدت خیلی زیادی فکر میکردم که من مسئول حفاظت از منابع آبی کره زمینم :)) بابتش با همه دعوا میکردم که آبو هدر ندن . کارهای ناشایست دیگه ای هم برای کنترل کردن دیگران برای منع مصرف بی رویه آب انجام میدارم که بهتره نگم :)))

یا یه مدت فکر میکردم من مسئول برادر کوچیکه م هستم. یکی بهم گفته بود که با دوستای خوبی نمیگرده، یادمه رفته بودم با یه مشاور و یک روانشناس صحبت کرده بودم که ازش راهکار بگیرم که چطوری بیارمش تو مسیر درست. اوناام انقدر دیر جوابمو دادن که خسته شدم و گفتم خدایا دیگه به تو سپردم.

داداشم تا میومد کنارم مینشست تا دوتا جمله حرف میزدیم میگفتم راستی من از فلان آدم شنیدم که فلان دوستت آدم خوبی نیست توروخدا باهاش نگرد . اونم نامردی نمیکرد میگفت اتفاقا میخوام برم آبروی اونی که گفته فلانی آدم خوبی نیستو ببرم تا دیگه تو کار من دخالت نکنه. خب اگر میرفت اینکارو میکرد واسه من خیلی بد میشد :)) چون اون فلانیه به من گفته بود نگی بهش که من گفتمااا …

تا این که خداوند هدایتمون کرد و با قانون آشنا شدیم .

منو مامانمو داداش بزرگه م .

یادمه که خیلیم جوگیرانه به قانون عمل میکردیم خصوصا من ‌. اگر یکی از ما سه نفر میومد و میخواست دردودل کنه ، قبل از اینکه بخواد جمله شو کامل کنه دوتای دیگه بهش میگفتن باور خودته :)))

همین امر چون خیلی میزد تو ذوق آدم موجب این میشد که دیگه آگاهانه نخوایم از اتفاقای بد صحبت کنیم.

چون دقیقا اون رفتاره مثل این بود که تا میخوای حرف بزنی یکی بزنه تو دهنت :)) (کار جوگیرانه و بدی بود واقعاا )

واسه اینکه نخوایم نظر اضافی هم بدیم یه کار نازیبای دیگه انجام میدادیم که قشنگ بود:)))

تا یکی میخواست نظر بده یه طور خاصی بهش نگاه میکردیم با این مفهوم که به تو ربطی داره ؟؟؟

بعد دیگه گاها اون نگاهه که اثر نداشت یه کلمه ای میگفتیم که مفهوم همین جمله رو داشت :))))

میگفتیم : مگه ؟؟؟

چون من خییلی بهم برمیخورد اگر مامانم یا داداشم یا فرد دیگه ای این جمله هارو بهم بگن ، خیییلی سعی میکردم که کار درستو انجام بدم.

حتی وقتی خودمو وسط نظر دادن به بقیه پیدا میکردم، قبل اینکه اونا بخوان چیزی بگن بلند به خودم میگفتم غزل این مسئله اصلا به تو ربطی نداره و بعد دیگه به اونا نظر نمیدادم.

این باعث شد که تا حد زیادی این عادت در من ایجاد بشه که نظر ندم تاا زمانی که کسی ازم نخواسته.

راهنمایی نکنم تا کسی ازم نپرسیده.

کسیو نجات ندم تا خودش کمک نخواسته .

گاهی اوقات فکر میکردم وای غزل تو چقدر سنگدلی

چرا هیچ حسی نسبت به ناراحتی فلان آدم نداری ؟

اگر کسی میومد از یکی دیگه بهم بگه بهش میگفتم این مسئله هیچ ارتباطی به من نداره برو به خودش بگو.

یا اگر یکی میومد درباره یکی دیگه بهم بگه میگفتم من نمیدونم! خودش میدونه. زندگی خودشه‌ به من ارتباطی نداره‌ .

این رفتار باعث شد که تاحد زیااادی پدرم که همممیشه میخواست یکیو حمایت و هدلیت کنه خیلی کمتر بیاد به من بگه. بقیه ام که دیدن تو بحث شرکت نمیکنم دیگه نگفتن .

یبار خاله بزرگم نیم سااااعت نشست منو ارشاد کرد که چرا داری با لاک نماز میخونی‌ . منم خیییلی مودبانه به حرفاش گوش دادم و بعد که صحبتهاش تموم شد بلند شدم ادامه نمازمو خوندم :)))

یبار مادربزرگم یک نیم ساعت نصیحتم کرد که چرا نماز نمیخونی، خیلی محترمانه بهش گوش دادم وقتی صحبتهاش تموم شد گفتم دوست ندارم بخونم. عوضش هرگز غیبت نمیکنم ، تو کار کسی هم دخالت نمیکنم، شکرگزام هستم‌.

ازونجایی که خیلی آدم موجهی بودم چشمهاشون گرد میشد از تعجب و شوک شدن و دیگه دخالت نمیکردن.

الان داشتم کامنتهارو میخوندم به چندتا جمله ی مشابه برخوردم که دلم گفت بیام و از درک جدیدم بنویسم که خیلی بهم کمک کرده تا به همون مسیر ادامه بدم با خیال راحت.

من وقتی یه چیزیو علمی یاد میگیرم خیلی منطقم قویتر میشه و میتونم راحتتر انجامش بدم .

ما به یک نیروی بینهایت هوشمند و پیچیده متصلیم که در حال حاضر تکامل یافته ترین عضو در جهانه.

یک عضو یک و … کیلویی در بالاترین قسمت بدنمون که در هرلحظه داره دنبال ایده و راهوار میگرده تا نیازهای مارو براورده کنه.

ازونجایی که همه ما آدما یک نوع دستگاه عصبی داریم و مغزمون هم شبیه هم هست پس نمیشه گفت حتی یک نفر هست که ازین هوشمندی بینهایت که در بدنش موجوده بی بهره ست .

مغز ما حتی قابلیت اینو داره که خاطرات گذشته رو تغییر بده .

اگر حالت نرمال داشته باشیم ، با توجه به چیزهایی که از طریق ورودیامون بهش دادیم شروع میکنه به ایجاد نیاز ، بعدش ایده میسازه برای حرکت به سمت رفع اون نیاز ، بعدش انگیزه ی حرکت رو توسط هورمونهای مختلف ایجاد میکنه و بعد راهکار پیدا میکنه و بعد مارو به سمت اون هدف سوق میده .

شگفت انگیز نیست ؟؟

همه هم این قابلیتو دارن . مغز بینهایت هوشمندشون در هررر لحظه داره این کارو براشون انجام میده .

حالا وقتی من میخوام مشکل دیگرانو حل کنم و خودمو درگیر کنم چه اتفاقی میفته ؟

مغز من با توجه به ورودیهایی که بهش دادم فکر میکنه اون مشکل منه .نیاز به تجربه ی اون مشکل رو در من ایجاد میکنه. انگیزه ی لازم برای ورود به اون مشکل رو خلق میکنه ، ایده های لازم و راه رسیدن به اون مشکلو فراهم میکنه و منو به سمتش سوق میده.

چرا این کارو میکنه؟ چون کارکردش اینطوریه که الگو میسازه مداوم به خاطر این که از صرف انرژی بیشتر خورداری کنه . اگر الگوها شبیه هم باشن و ما مستمر اون کارو انجام بدیم پس رشته های عصبی جدیدی رو ایجاد میکنه که ما به سمت تجربه اون اتفاق بیشتر سوق میده.

از چه جنبه ی دیگه که بخوایم بررسی کنیم اینطوری میشه که مغز من نمیدونه که من واسه فلان آدم نگرانم ، غمگینم یا هرچی …

اون، وقتی ورودی که دریافت کرده به خاطر اینکه ویژگی (حمایت اجتماعی در همه گونه پستانداران وجود داره) هورمونهای استرس ترشح میکنه. بعد برای حفاظت ، در اون حالت، ایده و راهکاری غیر از حفظ بقا برای ما تشخیص نمیده.

وقتی ما در حالت دلسوزی، غم ، تنفر و بقیه احساسات بد هستیم ، مغز ما فقط برای حفظ جان ما تلاش میکنه نه برای هدایت ما به مسیرهایی که میتونن اتفاقات بهتریو رقم بزنن .

مغز همه مون هم در یک بیستم ثانیه میتونه خطرات رو تشخیص بده و بهمون از طریق ترشح هرمونها اطلاع رسانی کنه(وقتی این اتفاق رخ میده، حسمون بهمون میگه فلان کارو بکن). اگر بهش فرصت بدیم، صدای ذهنمونو آروم کنیم و احساسمونو خوب کنیم، خودش خودجوش شرایطو درست میکنه .خداوند در هرررر لحظه در وجود تک تک ما درحال کاره.

چی میشه که فکر میکنیم ما با این تجارب محدود و دیدگاههایی که فقط از نظر خودمون درستن میتونیم به اندازه مغز یک انسان دیگه که به نیازهای اون فرد(حتی بیشتر از خودش) آگاهه نظر بدیم و بخوایم هدایتش کنیم؟

مغز من فقط و فقط برای هدایت من آفریده شده و مغز اون فقط و فقط برای هدایت اون. کاری نداشته باشیم . اجازه بدیم راهشو پیدا کنه.

شاید یکی از راهکارهایی که مغز اون آدم بهش میده این باشه که بیاد از من بپرسه ! اونوقت اوکی . خیلیم عالی فقط نظمو اعلام میکنم. نه بیشتر . بقیه ش به خودش مربوطه کاملا . دستکاری توی تصمیم گیریای یه فرد دیگه باعث میشه که بیشترازینکه بخوایم کمک کنیم کارو خراب کنیم .. وقتی توی کارش دخالت میکنیم ، مغزش اون فردو میبره تو حالت دفاعی !

پس طبیعیه که لج کنه. طبیعیه که ازمون فرار کنه یا نخواد که در ارتباط باشه با ما.

خدارو بینهایت بینهایت شکر میکنم به خاطر هوشمندی بینهایتی که در وجودمون قرار داده و ازون طریق داره هدایتمون میکنه.

استاد عزیزم سپاسگزارم به خاطر آگاهیهای این دو فایل ارزشمند و فوق العاده .

سپاسگزارم که با یاد دادن این آموزشها باعث شدین که من حالا که درباره مغز مطالعه میکنم درک بهتری از شرایط داشته باشم ‌.

براتون ذوق و شوق و هدایتهای بینهایت پروردگار رو آرزو میکنم .