آیا من می توانم زندگی دیگران را تغییر دهم؟ | قسمت 2

بسم الله الرحمن الرحیم

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

خدایا من نه این فایل رو میخواستم گوش کنم و نه میخواستم کامنت بذارم . خودت مرتب داری هولم میدی پس خودت هم بگو چی بنویسم . من تسلیمم تمام قد . من به شدت عاجزم . میدونی که چقدر از این جمله عنوان این فایل استاد عزیزم سیلی و درگوشی خوردم که دیگه توان بلند شدن نداشتم تا بالاخره طبق روال با صورت سرخ پر از پشیمانی خودت بلندم کردی طبق روال .

پس بسم الله حالا که میگی بنویس بگو بنویسم :

حقیقت اینه هیچ وقت از خانواده ام اینجا ننوشتم به شکل مستقیم چون تصورم بر این بود که میشه تمرکز برنکات منفی و کارم هم درست بود صد در صد ولی الان وقتشه ( حتی تو دوره کشف قوانین جلسه 8 استاد که بهم گفتی چقدر مسیر هرکدام شما منحصر به فرده مثل خودتون ، اونجا هم نگفتم ). الان یعنی امروز که یه دوست عزیزی از شبکه مجازی که من بستمش تو گوشیم و پاکش کردم به ایمیلم پیغام میده که این فایل رو گوش کنم و ببینم ، الان یعنی امشب که دوست عزیزم حمید ثانی میان گفتگوشون رو با خدا راجع به معنا و عظمت درختها می نویسن و من می خونمش و هنگ هستم . الان یعنی همین امروز که از صبح دارم تلاش میکنم مودم رو تغییر بدم و صدای ترجمه زیبای سوره ضحی رو برام پخش میکنی از رم ماشینم . خدایا دوست دارم مرسی .

باشه مینویسم :

یادمه از وقتی که محصل مدرسه بودم از بچگی بار مسیولیت برادر و خواهر بیمارم که بیماری اعصاب و روان دارند رو به دوش گرفتم و حتی رشته تحصیلی دانشگاه رو بر مبنای کمک به اونها انتخاب کردم . انتخابی که اگه به عقب برگردم بازم انجامش میدم چون من رسالت خودمو در زندگی پیدا کردم . من علاقه ام میدونم چیه من لذت بردن رو یاد گرفتم من رشد کردن و تغییر رو یاد گرفتم ….

حالا از بحث خارج نشم که ظاهرا تخصص دارم درش (هههه) : همیشه هم مورد تحسین همه همه همه آدمها بودم که به به چه دختر فداکاریه چقدر مهربانه چقدر دلسوزه . همیشه در خدمتشون بودم همیشه خواستم کمک کنم همیشه خواستم کمی خوب باشن حالشون بهتر باشه .

نتیجه این احساس مسولیت فراوان و فراتر از حد این شد که وااااای دل غافل اصلا من خودم کی هستم . من کجای زندگی خودم هستم . هیچی هیچ جا هیچ جا نبودم . نتیجه این شد که من تو سیل عظیم خواستگارای رنگ و وارنگم هرگز نتونستم درست انتخاب کنم . هرگز . نتیجه این شد مامانم اونقدر به من وابسته شد که وقتی برای کمتر از یکسال خونه رو ترک کردم تا مستقل زندگی کنم اونقدر از من عصبانی و دلخور و ناراحت شد که به خواهر بزرگم گفته بود بهش بگید برنگرده .

ای خدا….

خیلی خیلی شرایط حساسیه . به خودم افتخار میکنم و البته به تو خدا که منو تا اینجا رسوندی که الان در آستانه 42 سالگی بهم میگن : شما مشخصه خیلی به خودت میرسی و به خودت اهمیت میدی انگار زیر 30 سال هستی . با ما شوخی نکن. و من هم در جواب میگم : بله اولویت زندگی ام خودم هستم.( بابت نعمت سلامتی و زیبایی ام همیشه مخلصتم خدایا .این بزرگترین نعمتی هست که بهم دادی .عاشقتم )

بله درسته ، من فکر میکردم احساس مسیولیت داشتن به خانواده ام و سرویس دادن بهشون و انجام کارهاشون به دلیل اینکه ناتوان هستن کاملا کار خدایی و انسانی هست ولی امان از اینهمه فرهنگ غلط بیخودی که تو جامعه ما هست . امان …

به خودم افتخار میکنم . میدونم کمتر کسی میتونست تو شرایط من زندگی کنه و اینقدر هم قوی و سالم بمونه . اینقدر قوی و سالم . اونهمه چک و لگدی که از جهان هستی خوردم منو نکشت واقعا منو قویتر کرد .

گاهی دوست داشتم بیام تو عقل کل بپرسم که بچه ها بهم راهکار بدید کم آوردم ولی هیچ وقت اینکارو نکردم . به نظرم کارم درست بوده . به نظرم کارم درست بود که زندگی مستقلانه کمتر از یکسال رو رها کردم و برگشتم پیش این خانواده .

خانواده ای که من از دل همین خانواده برزگ شدم خانواده ای که نگاه میکنم یاد گرفتم نگاه کنم چقدر چقدر چقدر نکات مثبتشون میشه زیاد باشه و هست .

چند سال قبل مادرم خودش خسته شده بود و با تلاش و پیگیری من و همراهی یکی از خواهرهای بزرگم ، خواهر بیمارم رو به مرکزی بردیم که مناسب حال و احوالش بود . چی شد ؟

کمتر از دو هفته نشد مامان تحمل نتونست بکنه و برش گردوند به خونه.

یادمه رفتم به بلندترین نقطه شهرمون بام شهر حدود یک ساعت نشستم خیره شدم به یه سنگ . نمی فهمیدم توفکر مامان چی میگذره . برادر بزرگم بهم زنگ زد که بی خیال پاشو بیا یه فکری براش می کنیم.

از اون سال تا حالا کسی هیچ فکری نکرده و حال خواهر بیمارم هم بدتر شده و منم خیلی خیلی خیلی عوض شدم .

دیگه برمیگردم تو خونه میرم تو اتاق مستقل خودم که سرویس مستقل هم دارم میشینم و با لپ تاپم با سایت توحیدی استادم بادفتر تجسماتم با دفترهای دیگه ام با کتابهای درسی ام و با دنیای پربار خودم مشغولم . دنیای خودمو خیلی دوست دارم . منم و خدای من که داریم لذت میبریم . میسازمیش .

اونقدر مشغول میشم اونقدر لذت میبرم که یادم میره چقدر سیلی خورده بودم برای کمک کردن به افراد خانواده ام و اینکه بخوام خوشحالشون کنم و صد در صد خودمو و اینکه بخوام بگم راه درست و غلط چیه .

چقدر خوبه که گذشته نیست . تمام شده . حتی آثارش هم میشه پاک بشن . همونطور که دارن پاک میشن به لطف مهربانی های همیشگی خودت خدای من .

یادمه یه جمله ای رو خیلی می گفتم وقتی که شکایت میکردم :

خدایا کمکم کن من شدم مرکز ثقل خونه که . کمکم کن

خدای عزیزم . مرسی تو همیشه بودی و هستی . بالاخره اینها رو تو سایت نوشتم . اونچه همیشه ازش فرار میکردم رو انجام دادم .آخیییییش چه باری از روی دوشم برداشته شد . استاد خدا خیرت بده چقدر آخه به خداوصلی . کی هستی تو استاد ؟

من دلم میخواد شما رو بغل کنم و ازتون تشکر کنم برای همه مهربونی و دلسوزی عظیمی که در آموزش ما داری.

شک ندارم یعنی ایمان دارم اگه تو مسیر شما نبودم تا الان زند نبودم . صد در صد

من از تغییر دیگران ناتوانم .

نخیر من غلط بیجا میکنم بخوام دیگران رو تغییر بدم و بهشون کمک کنم و احساس مسولیت داشته باشم .

بالاخره منم مثل بقیه خواهر و برادرهام از این خونه میرم و بعید میدونم باز هم مادر و پدرم متوجه اعمال نادرست ودلسوزی های غلطشون بشن . که البته دیگه اصلا برام مهم نیست . من مسئول زندگی بقیه نیستم .

ودرک این قضیه تو این شرایط اصلا راحت نبود هااااا . من واقعا سیلی خوردم تا فهمیدم خیلی هم سیلی خوردم ولی الان به اونچه هستم افتخار میکنم . به خودم به خدای مهربانی که دارم به مسیری که توش هستم به استاد و دوستای توحیدی ام به ایمانی که کسب کردم گرچه زیاد نیست اصلا زیاد نیست و گاهی باز کم میارم ولی دیگه یقین دارم که راه جز این نیست . صراط مستقیم همینه .

خدا جونم مرسی که کمکم کردی بنویسم . هنوز چشمم به اسم فایل میخوره ترس دارم ولی با گفتن این حرفها انگار بار بزرگی از روی دوشم برداشته شد . خدایا دوست دارم

چه خوش باشد که دلدارم تو باشی

ندیم و مونس و یارم تو باشی

دل پردرد را درمان تو سازی

شفای جان بیمارم تو باشی

زشادی در همه عالم نگنجم

اگر یک لحظه غمخوارم تو باشی

ندارم مونسی در غار گیتی

بیا تا مونس غارم تو باشی

اگرچه سخت دشوار است کارم

شود آسان چو در کارم تو باشی

اگرجمله جهانم خصم گردند

نترسم چون نگهدارم تو باشی

همی نالم چو بلبل در سحرگاه

به بوی آنکه گلزارم تو باشی

چو گویم وصف حسن ماهرویی

غرض زان زلف و رخسارم تو باشی

اگر نام تو گویم ورنگویم

مراد جمله گفتارم تو باشی

از آن دل درتو بندم چون عراقی

که میخواهم دلدارم تو باشی

خدایا شکرت دوست دارم مرسی که هستی

استاد مرسی که هستی

دوستان عزیزم مرسی که هستید

سلام به برادر عزیزم.

خوبید حمید جان ؟ الهی که عالی تر از عالی باشید دوست من .

آقا من باز یه تیکه از حرفهای ناب شما رو خوندم و تکون خوردم . از اون تکون ها که ویرانت نمیکنه آبادت میکنه

صرفاً یه مثال بود از باورهای غلط گذشته، وگرنه به کلام بارها گفتم خدایا من بخشیدم، تو هم ببخش، خدایا هم منو ببخش هم هر کسی که بدی کرد، خدایا گناهان منو ببخش و اون باور ریشه ای که موجب گناه میشه اونم از ذهنم پاک کن و باورهای توحیدی جایگزینش کن؛ خدایا اثر و ردپای فرکانسی اون گناه که دنبالم میاد اونو هم پاک کن. به تعبیر دعای کمیل حضرت علی «خدایا هیچ تبدیل کننده ای برای تبدیل اعمال زشتم به نیکی پیدا نمیکنم جز خودت»

گاهی فکر میکنم نسل ماها همونقدر که تربیت های غلط و ناآگاهانه پدر و مادرهامون رو کشیدیم چندین برابر اون میخواهیم بچه هامون و نسل بعدی مون رو تحت فشار بذاریم تا اون خلا ها و عقده های شخصیتی خودمون رو پر کنیم . چقدر پدر و مادرهای جوون هم سن و سالم رو می بینم که اینطورن .

میخوام بگم خیلی خوشحالم که تا به حال فرزندی خدا بهم نداده که بخوام با طفلی از این برنامه ها پیاده کنم . واقعا اینجا مصداق زمان مناسب و مکان مناسب هست .

خدا هست که من تو مسیر درست رشد و تکامل قرار بگیرم تا بچه هام رو اونقدر درست تربیت کنم که بیشتر عاشقشون باشم .

آخر شبی نمیدونم چه بلایی سر مغزم آمده . هههه . این روزها خوابم خیلی کمتر شده .

اما راجع به بخشش نوشتید حمید جان . چقدر هم زیبا و ناب نوشتید. روحم پرواز کرد تا بالا .

بخشش

یکی از قشنگترین و قوی ترین کنترل ذهن هاست . خیلی خیلی قدرتمنده و هزاران هزار نعمت رو تو دلش داره .

من اعتراف میکنم که گاهی اصلا نتونستم ببخشم و گفتم :

خدایا می بخشم ولی فراموش نمیکنم .

که این برای گذشته بوده و حالا به لطف قوانین الهی خدای مهربونم هر روز سعی میکنم یه ذهن سفیدتر و پاک تر و خالی تر از قبل داشته باشم . یه قلب سفید و پاک . یه روح ساده ساده ولی عمیق که بزرگترین عشقی که توش هست عشق خدای عزیزمه .

همین و بس .

تا روزی که پر بکشم برم بالا پیشش و تا ابد همونجا هم بمونم و دیگه از کنارش هرگز تکون نمی‌خورم.

مرگ چقدر پدیده شیرینی هست .

چه نعمت بزرگیه .

فقط امیدوارم قبل از مامانم از این دنیا نرم .

به خدا من حالم خوب نیست .

چی دارم میگم این موقع از روز که البته ساعات اول روز هست .ههههه

از حضورتون ،قلم جادویی و قلب پاک بزرگ مهربونتون خیلی خیلی ممنونم دوست عزیزم .

به خدای قدرتمند مهربانم می سپارمتون