آیا من می توانم زندگی دیگران را تغییر دهم؟ | قسمت 2

به نام خداوند یکتا

شاید گاهی دست گذاشتن روی بعضی از زخم های وجودت برات درد به همراه داشته باشه ولی اینا همون زخمایی اند که اگه درمونشون نکنی عفونت میکنن و احتمالا تا حالا هم عفونت کردن و حتی بوی تعفنش هم حس کردی و گاهی حتی یه چیزی بستی روش که فقط نبینیش

قبل از آشنایی با این مسیر اوضاع به این شکل بود که میخوام شرح بدم

اول رو نمایی کنم از یکی از سم های این مسیر اونم اینه که بهم گفتن آرزو تو مسیر زندگیمونو عوض کردی …

نگم براتون

این سم باعث شد من هی به اون کار ادامه بدم تا تایید بشم تا بقیه مهر و امضام کنن

تا بلکه من با مهر و امضاشون ارزشمند شم

و همون بقیه رو یه هفته بعد میدیدم که تبدیل شدن به همونی که بودن !!

یعنی طرف تو هر حیطه ای با شوق میگفت تو عجب چیزی گفتی آره حق با توئه تو منو بیدار کردی نباید این باشه باید اون باشه

بعد به هفته بعد میدیدی همون که شوریده سر شده بود از راه حل ، الان دوباره تو مسیر خودشه و …

سم بعدی ناجی بودن که مرتبطه با قبلی ولی جور دیگست

انقدر با گوشت و پوستم یکیه که نگم براتون

فکر میکردم من اومدم بشریتو نجات بدم کلا و با این نجات دادنه چی به دست بیارم؟ احساس ارزشمندی ، چرا ؟ چون من که به خودی خود ارزشمند نیستم بیام زندگی آدما رو نجات بدم بلکه به عنوان یه منجی از درون به احساس ارزشمندی برسم ، نتیجه چی میشد؟؟

هرچی آدم درب و داغون توی دنیا وجود داشت میخورد به تور من !!

حالا چه همکلاسی، چه رابطه عاطفی ، چه خانواده، چه اجتماعی و هرجور ارتباطی ، همه آدمایی بودن که دنبال ناجی بودن و دنیا پیچ و مهره رو باهم چفت میکرد و من شااااکی که یعنی چی!

بعد همه یه سری صفت و تایید میچسبونن بهت تا کاسه گداییت رو پر کنن و تو یه ذره احساس ارزش کنی چون از درون تهی هستی !

و یادمه چقدر افتخار هم میکردم !!!

یعنی زیر یه سری فشار ها له میشدم ولی افتخار میکردم که ببین من کی ام که دارم نجاااات میدم فلانیو !!! بعد خطرناک ترش اون تایید و تحسین است که چون در درون خلاءش وجود داره و اینجا میشد دریافتش کرد انگار یهو معتاد میشی که راهش همینه و میوفتی تو مسیری که واقعا مسیر نابودیه و ته نداره !!!

یا یه مثال دیگه که شنیده بودم توی اطرافیانم و مرتبطه به بحث اینکه زن زندگی شوهرشو از فرش به عرش میبره و میسوزه و میسازه و نجات میده و به این خاطر شوهرش تاج افتخار میزاره رو سر این زن !!!! هووپ این باور یعنی ای زن تو که ارزش نداری حالا برو زجر بکش شوهرتو نجات بده که عملاَ غیر ممکنه و وقتی له شدی شاید احترام و عزت به دست بیاری!!! خب چرا این زن نباید لیاقت احترام رو در خودش پیدا کنه بجای مسیر صعب العبوری که به باتلاق نابودیش میرسه !؟

یه مثال دارم یادم به زمانی اومد که سوپرمن میشدم که حق داداشمو براش بگیرم چون خودش نمیتونست و منم که ناااجی ، میگرفتم و هم ایشون و هم مامانم کلی به به چه چه نثارم میکردن و خلأ درونیه رو حس میکردم یه ذره ارضاش کردم ، نتیجه چی بود؟؟ داداشم خوشی هاش رو با بقیه بود وقت داغونی و نیاز یادش به آرزو میومد !! و من متعجب بودم که چرا !!

همه میگفتن آرزو تو خیلی مهربونی خیلی بادرکی خیلی خوش قلبی خیلی پخته و در عین حال باطراوتی و خوش بحال اونا که همیشه کنارتن ولی کیا کنار من بودن؟؟ یه مشت آدم داغون ! شاکی بودم که خدایا عدلتو شکر ، فلانی یه صدم منم حالیش نیس انقدر دورش پر آدم حسابیه چرا تا انقدر دور من اینجوریه ! انگار بنیاد خیریه و توانبخشیه خخخ

یا جلسات شبه تراپی که میزاشتیم تا فلانی رو حالشو خوب کنیم یا فلانی رو بیاریم تو فلان راه …

دیگه مثال نزنم که بخوام مثال بزنم حالا حالاها هست و هست و هست

وقتی با این مسیر آشنا شدم خیلی مقاومت داشتم با حرفی که میگفت فقط خودت و بقیه رو ول کن ! اوایل انقدر داغون بودم که حتی نعمتی به دست میاوردم میگفتم نکنه دارم به بقیه ظلم میکنم که از هدایت خدا استفاده میکنم و کارم راحت پیش میره و بقیه دارن زجر میکشن ! باید نجاتشون بدم (آخ از این ناجی بودن) طول کشید تا کمی درک کنم مفهوم دسترسی یکسان همه به نعمتا رو ، مفهوم دسترسی همه به هدایت خدا رو ، مفهوم واقعی تر عدالت خدا رو ، مفهوم عاجز بودنم از تغییر دیگران ، مفهوم تاثیر نداشتن بقیه در زندگی من و تاثیر نداشتنم در زندگی بقیه و مفهوم آزادی در انتخاب مسیر و پذیرش عقاید مختلف و خیلی مفاهیم دیگه

از اونجایی که نشانه ی تغییر باور تغییر در عملکرده رجوع کردم به رفتارای الانم و جا داره بگم آفرین بهم دارم با روند راضی کننده ای بهتر از قبل عمل میکنم و البته که جا داره خیلی بهتر عمل کنم و البته که مسیر بهبود انتهایی نداره

الان مدتهاست من برای گرفتن حق کسی کاری نمیکنم و اوایلش وقتی مثلا مامانم زنگ میزد که آرزو بیا بیین تو خونه چی شده و فلان شده میگفتم مامان جان اجازه بده خودشون حل کنن ، یا بالطبع اگه بابام یا برادم زنگ میزد میگفتم پدر من یا برادر من انتظار داری من چی کار کنم ؟؟؟ خودتون باید مسائلتون رو حل کنین!!

چی شد؟؟اوایل شاید گفتن چرا آرزو بی تفاوت شده یا چرا خودخواه شده ، اما نتیجه در نهایت چی شد؟؟الان مدتهای زیادیه هرگز برای درخواست کمک و دنبال ناجی بودن به من زنگ نمیزنن بلکه همه تماس ها از این بابه که دلمون برات تنگ شده ، میخوایم فلان چیزو درست کنیم میخوایم تو هم باشی یا فلان جا بریم تو هم باشی ! چی عوض شد دقیقا ؟؟

درباره دوستان و اطرافیان باید بگم که الان در مرحله ی رسیدن به تنهایی ام ، کس خاصی اطرافم نیست دایره ارتباطم خلاصه شده به همسرم و خانوادم و در این مرحله ی گذار حداقل خشنودم از اینکه اون همه آدمای مسئله دار کنارم نیستن و این مرحله بسیار برام ارزشمنده

اما درباره عزت نفس ، احساس ارزشمندی و در صلح بودن با خودم

باید بگم یه پاشنه آشیل اساسی همه ما همین حس ارزشمندی بی قید و شرطه که اگه درصدیش باشه خیلی از مسائل ما حل میشه

خیلی از مسائل من ریشه شون به دست آوردن حس ارزشمندی و لیاقته ، کارایی که در هرجنبه ای میکنم تا اون ارزشه رو به دست بیارم تا دوس داشتنی بشم تا لیاقت داشتن فلان چیزا رو به دست بیارم !!! غافل از اینکه لازم نیست ، از اونجایی که دنیا آینه ی رفتار من با خودمه شرایط و اوضاع به میزان در صلح بودن من با خودم تغییر میکنه اما امان از انسان فراموشکار که باز میخواد از بیرون یه چیزیو تغییر بده و عوض کنه !! میدونم خیلی از مسائلم با بهبود عزت نفس و احساس ارزشمندیم بهتر میشه پس با جدیت بیشتر به کار کردن روشون ادامه میدم چرا که به میزان تغییر من دنیای پیرامونم تغییر میکنه و هیچ ماده و تبصره ای نداره که این قانونو کج کنه !

یه نکته دیگه هم اینکه قبلا میدیدم بعضی بچه ها چقدر خوب دلیل رفتاراشونو پیدا میکنن یا میتونن خودافشایی کنن و من این توانو اصلا نداشتم چون وجود من درون گاوصندوق صدقفله بود ، الان هرچی به این توانایی بیشتر دست پیدا میکنم و با خودم رفیق تر میشم خوشحالترم و راضی تر و به طبع شرایط شیرین تری رو تجربه میکنم وقتی میفهمم گره کجاست .

خدایا شکرت