چگونه از یک فرد بدبین به یک فرد خوشبین تبدیل شویم؟

به نام خدای این آفتاب طلایی و این آسمون آبی تمیز امروز

سلام به استاد عزیزم و مریم خانم شایسته و همینطور همه دوستان بزرگوارم.

الهی شکر که فرصتی فراهم شد برای نوشتن و توجه به این علم و آگاهی و تمرکز بیشتر بر زیبایی ها.

نی نی کوچولوم بیدار شد سیرش کردم، تمیزش کردم، باهاش بازی کردم و کلی قربون صدقه اش رفتم، دوباره سیرش کردم و رااااحت دوباره روی پام خوابید تا من بتونم بنویسم.

الهی بی نهایت شکر برای این موجود گوگولی مگولی که کلا یه نکته مثبته که دست و پا درآورده. خودش به تنهایی ستاره قطبی این روزگار منه.

خیلی خیلی خیلی زیاد خدا رو شاکرم که از بچگی یکی از ویژگیهای بارز من خوشبینیم بوده. همیشه هم گفتم.

خییلی با این ویژگی زیبای شخصیتیم راحتم و ازش نعمتها و برکتهای فراوان دیدم.

نسبت خوشبینی به بدبینی در من شاید حدود 80 به 20 باشه. جوری که گاهی به خودم میگم دیگه اینقدر خوش باور نباش. هرکی هرچی میگه فکر نکن داره راستشو میگه. مردم فلانن و بهمانن.

ولی دوباره به خودم میگم نه، مگه چند بار تا حالا بخاطر اعتماد و باور کردن قول آدمها ضربه خوردی؟ مگه چند بار محتاج شدی و بی وفایی و بدقولی دیدی؟

من یادم نمیاد، واقعا به یاد نمیارم کسی از من سوء استفاده کرده باشه و سر من کلاه گذاشته باشه بخاطر حرفی که زده و من باور کردم.

درسته که گاهی شوخی شوخی حرفی زده میشه و آدم جدی جدی باور میکنه ولی آنچنان تاثیری در زندگی نداره که اتفاق ناخوشایندی رقم بزنه.

برعکس این حس خوب راستگو بودن و خوش قول بودن آدمها یه آرامش خاصی بهم میده که باعث میشه بتونم راحت با شخصیت واقعیشون ارتباط برقرار کنم.

مهمترین بخش این آرامش اینه که شکاک نیستم. ذهنم درگیر سناریوهای احتمالی نیست.

بعضی آدمها رو می بینم که همیشه درحال سناریوچینی هستن. اگر فلان شد فلان می کنم. اگر این حرفو زد این جواب رو میدم. اگر اون حرفو زده منظورش این بوده، که بعدا اون درخواست رو بکنه، داره چیزی رو مخفی میکنه، داره زیرآبی میره، داره مسخره ام میکنه، داره دروغ میگه، عمرا اگه انجام بده، و و و ….

ولی من سعی می کنم توقعی از کسی نداشته باشم و کارهام رو با برنامه خودم پیش ببرم یا احساسم رو به رضایت گرفتن از کسی گره نزنم که اگر بازخورد خوبی نگرفتم اذیت نشم.

که اگر کسی برام کاری نکرد یا تشویقم نکرد تو ذوقم نخوره.

هرچی پیش میرم بیشتر مصمم میشم راجع به برنامه هام و کارهایی که الان انجام میدم با کسی حرف نزنم چون ذهنیت آدمها با هم فرق داره. من ممکنه انقدر قوی نباشم که هیچ تاثیری از بدبینی ها و ترسهای دیگران نگیرم.

پس بهتره جلوی ورودی نامناسب رو بگیرم.

یک جمله طلایی از دوره 12 قدم از زبون استاد برام به یادگار مونده که برای همیشه آویزه گوشم شده. الان قشنگ صدای استاد داره تو گوشم می پیچه:

کسانی که نسبت به همه چی بدبین هستن عادت دارن پیشاپیش اتفاقات منفی رو تو ذهنشون میسازن، بعد که جذبش کردن میگن «دیدی گفتم؟»، اونها فکر میکنن پیشگوی خوبی هستن. نه، تو پیشگوی خوبی نیستی، تو خالق خوبی هستی.

بله دقیقا بدبینی همین کار رو با آدم میکنه.

من همین الان چندین و چند مثال عینی از اعضای خانواده خودم و همسرم دارم که انقدر پیشاپیش به استقبال ماجراهای ناراحت کننده و ترس آور میرن که دونه دونه تر و تمیز و شسته رفته خلقشون می کنن و اصلا نمی دونن دارن از کجا چوبش رو می خورن.

اما امان از اینکه نمیشه با کسی که آماده پذیرشش نیست حرف زد.

دیروز یکی از این افراد به من زنگ زد و اذعان کرد که روش منو در زندگی برای کنترل ذهن قبول داره و میخواد که تلاش کنه این مسیر رو در پیش بگیره.

به همسرم گفتم ببین، استاد درست می گفت. استاد همیشه هیچوقت درباره کاری که داری روی ذهنت انجام میدی کلامی با کسی حرف نزن. کسی که خودش آماده باشه حواسش به تو جمع میشه و خودش میاد میگه تو داری چیکار میکنی که این نتایج رو گرفتی. به منم بگو.

الان دقیقا این اتفاق افتاد.

تنها موردی که باید ترسها و بدبینی هام رو در موردش اصلاح کنم مسأله کار کردن خودمه. یک سری ترمزها توی این قسمت باقی مونده که مانع آزاد شدن انرژی ذهنی و جسمیم میشه که امیدوترم با بیشتر کار کردن روی خودم بتونم اونم حلش کنم.

خیلی جلسه خوبی بود و بی نهایت خوشحالم که تونستم روش تمرکز کنم و بنویسم.

استاد عزیزم متشکرم خیلی زیاد.

به نام پروردگار زیبایی ها

سلام به روی ماهتون حسن آقای گرامی.

دقت کردید چه اسم و فامیل خوش معنا و زیبایی دارید؟ هم نیکو هستید و هم گرامی.

ان شاالله که همیشه در مسیر نیکی ها و رشد قدمهای پیوسته بردارید و بدرخشید.

ممنونم بابت لطفِ نگاهتون و کلام مثبتتون.

گهگاهی که دلتنگی برای مادرم به ذهنم هجوم میاره یه لغزش ریزی نسبت به قوانین میاد سراغم و میگم چرا من اونهمه صبر کردم؟ چرا جیغ و داد نکردم؟ چرا خودمو نزدم؟

بعد دوباره سریع سر مچ خودمو می گیرم و میگم تو به خدا شک داری؟

توی اون لحظه تو اسم خدا رو بردی و کمک خواستی و خودش شخصا به قلبت سکینه و آرامش خاص خودش رو هدیه کرد. تو اون موقع اگه می خواستی هم نمی تونستی ناآروم باشی.

بخدا یادمه می خواستم گریه کنم، گریه ام نمی اومد. حال دلم خوب بود.

میگم سعیده تو بهترین کار رو کردی. الان این ذهن داره تلاش میکنه به سد آرامشت نفوذ کنه و با قطره قطره هاش روی سدت ترک بندازه. اجازه نده، تردید نکن. همین فرمون برو جلو.

الان زمانهایی میشه که گریه میکنم ولی خیلی زود حالمو عوض می کنم و برمی گردم به حالت عادی. در واقع در همون لحظه گریه کردن هم از فرکانس سپاسگزاری خارج نمیشم.

گریه از دلتنگیه نه از روی خشم یا استیصال یا ناسپاسی.

من خیلی خیلی شما رو تحسین می کنم که تلاش کردی ویژگی رو در خودت تقویت کنی که از قبل قوی نبود. سخته ولی با استمرار به وجود میاد. و شما این کار مهم رو داری با تعهد انجام میدی. از کامنت هات مشخصه.

منم کامنتهای شما رو می خونم و ازشون لذت می برم. ماشاالله به هوش و مهارت کامپیوتری شما.

ماشاالله به نگاه توحیدیتون.

تبریک میگم برای باز کردن دروازه نعمتها به روی خودتون و براتون آرزوی خیر فراوان و سلامتی و دلخوشی بیکران دارم.