چگونه از یک فرد بدبین به یک فرد خوشبین تبدیل شویم؟

به نام خدا

سلام.

میخوام در مورد بدبینی و خوش بینی بنویسم.

توجه به نکات مثبت و منفی.

من با استاد یاد گرفتم که بیشتر و بهتر توجه کنم به زیبایی ها و نکات مثبت.

یعنی متمرکزتر شروع کردم به تمرینش، از حدود 2 سال پیش به اینور.

خب بهترم شدم.

من قبلا هم مثبت بینی های خودمو داشتم و دارم.

و در کنارش منفی بینی هامو هم داشتم و دارم.

می خوام دست بردارم از تعارف با خودم، اینکه من بدبین نبوده و نیستم.

گاهی ذهنم بهم اینطور میگه که نه، تو اتفاقا خیلی هم منفی بینی.

تو ادای توجه به زیبایی ها و نکات مثبت رو دراوردی وگرنه تا الان اوضاعت خیلی بهتر از این باید میبود.

این نوسانِ احساست نشون میده ادا در میاوردی و تو شخصیتت نرفته.

خودم به عنوان ناظر چی میگم؟

تمام لحظاتی که توجهم به زیبایی هاست با قلبم کیف میکنم.

اوایل تمرین، شاید اگاهانه توجهم رو میدادم به یه زیبایی ولی بعدش ناخودآگاهم خودش جذب زیبایی ها شد.

منم نقطه ضعف های خودمو دارم و همونا روی بدبینیم صِحّه گذاشته.

اینطوری نشونم میده که فلانی داره دخالت میکنه!

فلانی چرا اینو گفت؟

آیا من بد عمل میکنم یا ناتوانم که فلانی اینو گفت؟

نه بابا، تو فقط داخل تله ی بدبینی و منفی نگری افتادی و راه درمانت اینه که جملات ذهنت رو عوض کنی.

بگی که فلانی خیلی مهربون و با توجه هست و نیتش از گفتن فلان چیز خیر هست.

هر چیزی که میشنوی و میبینی خیره و نفعش به تو میرسه.

آدمها تو فضای فرکانسی و مداری متفاوت از هم هستن.

اینکه منظور خاصی ندارن از زدن فلان حرف.

بشنو و بگذر.

من دارم به اندازه ی درکم تلاش میکنم و بهبود پیدا میکنم.

آفرین به من و تلاشم.

لطف کن و تو تله ی تکرارِ یه جمله و ازش جهنم برای خودت ساختن، بیرون بیا.

هر بار که خواستی توجه کنی به یه جمله ی منفی یا فکر منفی، بیا و تلاش کن یه فکر و جمله ی خوب و امیدبخش که البته خودت هم باورت بشه جایگزینش کن.

جمله ای که قبولش داشته باشی.

و حسش مثبت باشه.

که کم کم بتونی از اون فضای فرکانسیِ منفی فاصله بگیری و برگردی تو مسیر.

یه چیزی رو متوجه شدم در مورد خودم:

اینکه وقتی یه سوال مطرح میشه، فایلی میشنوم که یه سری ویژگی های شخصیتی رو استاد مطرح میکنن، من به جای رجوع به درون خودم در ابتدا، اول میرم سراغِ فلانی و فلانی که اون مدلی هستن.

یعنی اول بقیه رو آنالیز میکنم سریع. بعد از مدتی نوبت به آنالیز خودم میرسه.

برای همین به خودم گفتم بله تو داری فلان رفتار رو تشخیص میدی روی فلانی.

حالا بیا و کمکی به خودت بکن و اون اطلاعات رو روی خودت پیاده کن ببین داخلت چند چنده با خودش.

اینکه انالیز دیگران در نهایت به درد من نمیخوره.

منو بهبود نمیده.

هر وقت فهمیدی قطعش کن و بیا سراغِ درون خودت.

اینطوری به خودت کمک میکنی برای بهبود.

این درس ها و تلنگرها وقتی بهم میخوره که دقیقا مثالی از زندگی خودم میاد سراغم.

و باعث میشه تو اون مثال خودمو شفاف تر ببینم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

سلام اقای ذوالفقاری.

کامنت بسیار خوبی نوشتین.

دست گذاشتین رو آفتِ کمال گرایی که آدمو عقب میندازه.

چرا؟

چون هی تو گوش ادم میگه این کمه، انجامش نده، بذار پُر تر یا قوی تر شه، کامل تر شه، بی نقص تر شه بعد انجامش بده.

و همینم باعث میشه حرکتی شروع نشه…

تبریک میگم و تحسینتون میکنم که با بهبودگرایی کامنت نوشتین.

یادمه حدود یکی دو سال پیش اصلا درکی نداشتم از بهبودگرایی به جای کمال گرایی

اما تلنگر اصلی زمانی بهم خورد که دوره حل مسایل رو شنیدم و صدای مریم جان شایسته تو گوشم زنگی رو به صدا دراورد:

بهبودهای کوچکِ مستمر

همین تمرین و بهبودهای ریز ریز که تمرین و تلاش کردم انجامشون بدم باعث شدن ذره ذره به بِتُنِ کمال گراییم ضربه وارد بشه و دچار تزلزل بشه.

خیلی جا دارم برای بهبودگرایی حالا حالاها.

برای ذره ذره نگاه و عملکرد بهبودگراییم سپاس گزارم و میدونم بهبود وقتی استارت خورد برام که به یاد خودم اوردم یا میارم به کم بودن و کوچک بودن بهبودت نگاه نکن، انجامش بده…

قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود.

براتون ارزوی موفقیت روز افزون دارم در بهبودگرایی.

کامنتتون کاملا دلی و زیبا بود.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت