تغییر شخصیت، جسارت می خواهد - صفحه 31

به نام خدا

الان که قبل از شروع نوشتن برداشتم از این روز سفر، کامنت‌های لایک شده ی این روز را مطالعه می کردم به ناگاه به کامنت خود رسیدم. لذتی سراپای وجودم را در برگرفت و صدایی درونم می گفت :

با گذشت حدود یک ماه بعد از شروع مسیر “تغییر باورها”، البته به صورت جدی و متعهدانه، چقدر کیفیت زندگی بیشتر شده! چقدر انگار همه چیزهایی که بود الان شفاف تر شده! و چقدر بهبود همه چیز به وضوح به چشم می خورد!

خدایا شکرت!

…

در مرور دوباره ی این روزهای سفر پربرکت امروز قرار شد که جمع بندی ام را از این روز انجام دهم :

تغییر باور را از کی شروع کنیم؟

به نظر من این سؤال، خود سؤالی جسورانه است و قبل از رسیدن به آن پیش زمینه هایی لازم است که انسان اصلا به این پرسش از خویشتن برسد.

دیدم که چه خوب خودم این موضوع را در کامنت قبلی خاطر نشان کردم و امروز باز هم به صورت جالب در صدای خود از کتاب “رویاهایی که رویا نیستند”( بعد از نوشتن این متن) متوجه شدم که استاد هم کاملا واضح آن را بیان داشته که :

تو در ابتدا باید تضادهای فراوانی را در زندگی تجربه کرده باشی، باید از باورهایی که دیگران برایت ساخته اند( همان دیگرانی که خود زندگی متوسط رو به پایینی انسانی را در تمام عمر تجربه کرده اند) نتایج ضعیف و تکراری و آزاردهنده و نادلخواه گرفته باشی، باید به تلخی ها و نداری ها و نشدن های رسیده باشی که تازه از خود بپرسی “چرا؟”

اینجاست که کم کم جهاد جهان شروع می شود تا تو را به پاسخ این چرایی برساند. کتاب ها و فیلم ها و گفتگو ها و… مثل استاد که از کتاب “چه کسی پنیر مرا جا به جا کرد” شروع شد و با فیلم “راز” به سمت مطالعات بیشتر هدایت شد و…

من هم همینطور و گمان می کنم خیلی از مایی که اینجاییم هم همین روند تکاملی را تا هدایت به این نقطه ی ارزشمند…

…

اینجاست که تازه پی می بری اصل و اصول و قوانینی هست اما هنوز هم ناواضح و غیر شفاف و چندپاره. و این تکامل است که در حال طی شدن است.

تصویری است که در حال شکل گیری است تا تو به وضوح ببینی نقطه ی شروع “تغییر” همه جنبه های زندگی ات را.

باور، شناخت اینکه اصلا باور چیست؟

چه تاثیری در زندگی دارد؟

چطور باور ایجاد می شود؟

چطور باید باور را تغییر داد ؟

و کی چه باوری را باید تغییر داد؟

…

وقتی به این نقطه می رسی، به نظرم باید به خودت تبریک بگویی.

آری عزیزان من! من و شما باید به خود تبریک بگوییم، چرا که اصولا به اصل این قضیه پی برده ایم!

ما پی برده ایم که همه چیز، همه ی زندگی، همه ی نتایج، همه ی درآمد، همه ی روابط، همه ی سلامتی، همه ی آرامش، همه ی موفقیت ها و همه ی زندگی مان آفریده شده ی دست خودمان است.

ما روزهای قبل سفر را پشت سر گذاشته ایم. ما دانسته ایم که اولین گام تغییر پذیرش 100% تمام مسؤلیت های زندگی مان است.

همه ی مایی که اینجاییم “شجاعان” روزگاریم چرا که آن قدر شجاع هستیم که بپذیریم اگر از وضعیت زندگی مان راضی نبوده ایم، اگر زندگی مان آن کیفیت دلخواه را نداشته، اگر خواسته های مان متجلی نشده، ما نه قربانی شرایط ایم، نه دولت، نه دلار، نه میکروب و ویروس ها، نه دیگران… دیگر این مرحله را پشت سر گذاشته ایم که چون فلانی حق مان را نداده بدبخت شده ایم. ما در تلاش ایم که به دنبال عامل بیرونی برای دلیل هیچ ناخواسته ای نباشیم بلکه عامل را در درون خود جستجو کنیم.(در زمان تایپ این کامنت این بیت در ذهنم بارها و بارها تکرار شد:

ما درون را بنگریم و حال را

نی برون را بنگریم و قال را )

…

ما بالاخره به این مرحله رسیده ایم که :

من، خود من، با “باور” هایی که در ذهن ام نقش بسته در حال خلق تمام شرایط زندگی ام هستم و اگر این آن چیزی نیست که باید باشد پس باید سیستم باور ها و کارکرد آن در زندگی ام و قوانین را درک کرده و دست به تغییر آن ها بزنم.

شروع به شناختن این دیوار رنگ شده و رنگ آمیزی مجدد آن نمایم.

من برای خودم و برای همه ی اعضای خانواده ام خوشحالم.

چرا که همه ی ما چون استاد، دوستان و انسان هایی پیرامون خود سراغ داریم که از آنچه هست در رنج و فشار ند اما اصلا قدرتی در دست خود ندارند که چیزی امکان تغییر داشته باشد و آنها عروسک خیمه شب بازی باورهای شکل گرفته ی قرن هایند. آن ها برده های زندگی اند نه اربابان آن. و هزاران خدا دارند به جز خدایی که باید بر زندگی شان خدایی کند. و این ها تا دریافت نهایت چک و لگد های جهان هیچ تغییری را نمی پذیرند.

…خدایا شکرت!

خدایا شکرت که این شفافیت را به ما بخشیدی که آگاه شویم و ببینیم آن چه حقیقت است.

خدایا شکرت که این شجاعت را به ما دادی که بعد از آگاه شدن بپذیریم قانون را. و خدایا شکرت که به ما تعهدی عطا نمودی که مسیر تغییر باورها را شروع کنیم و پیش ببریم.

خدایا شکرت.

… حال این ماییم که می توانیم از خود بپرسیم:

“تغییر باور را از کی شروع کنیم؟”

چرا که ماییم که دانستیم “باور” یعنی همه چیز.

تصمیم داریم تا از سرچشمه شروع به بازسازی و به سازی زندگی نماییم. تصمیم داریم تا از بنیاد زندگی مان را بهبود بخشیم.

…

در درکی که در گوش دادن به فایل استاد برایم به وجود آمد و آگاهی هایی که دریافت کردم چندین نکته خیلی برجسته تر به نظرم رسید:

*یک نکته این بود که تمام جهان در حال تغییر است و اصولا با تغییر است که جهان رشد می کند و سکون و بی حرکتی هیچ ثمری به جز گنداب و نابودی نخواهد داشت.

پس تغییر رشد را در بردارد و رشد تغییر را.

یک نهال کوچک از آغازین روزهای زندگی اش تا کهنسالی مدام در حال تغییر است و ما در شرایط متفاوت تصویر یکسانی از او سراغ نداریم و این تغییر رشد و بزرگ شدن را برای در بردارد و ثمر داشتن را. همینطور یک پروانه، یک بنا، یک کوه حتا هوا و زمان و همه چیز.

یادم هست که در جای جای قرآن اشارات خداوند را به جهان پیرامون دیده ایم و جمله ی پایانی اکثر آن ها این بوده که :” در این نشانه هایی است برای کسانی که می اندیشند”

کسی که می اندیشد به این نتیجه می رسد که جهان و تمام اجزای آن در حال دادن این درسها به ما ست.

…

نکته ی بعدی این بود که اصولا ذهن منطقی در برابر تغییر ایستاده گی می کند و مقاومت به خرج می دهد، چرا که عادت کرده و عادت آسان ترین روش اوست.

و اینجاست که اهرم رنج و لذت همان طور که خواهرم طیبه مرادی گفته بود می تواند روشی باشد که با آن بتوانیم این وزنه را برداریم و ذهن منطقی را آرام تر نماییم و ذهن شهودی را پذیرا تر، تا نشانه ها و الهامات را دریافت نماید.

“سوال” ، ابزار کارآمد برای به فکر فروبردن ذهن و آماده گی برای دریافت پاسخ هاست.

و باز هم سوال برای تجسم آینده :

“اگر همه چیز به همین شکل ادامه یابد 10سال آینده وضعیت من چطور خواهد بود؟”

( خدا را شکر که این پرسش الان برای من بیشتر اهرم لذت شده و محرک برای ادامه ی این مسیر. خدارا شکر.)

…

نکته ی بعد فرمول تغییر بود که :

خواستن + ایمان و باور داشتن به خود و خداوند(توحید) = حرکت

چقدر این جمله را همه ما در کتاب و وویس و متن و… از زبان استاد شنیده ایم که :

“ایمانی که عمل نیاورد حرف مفت است”

و این عمل و حرکت است که حتا اگر اشتباه هم باشد باز ما را بزرگتر می کند و رشد می دهد پس خوب است.

نباید به قول قرآن “مستضعف” بودن را پذیرفت، و باید دست به حرکت زد و البته باز هم کسی که تمام این تکامل را طی کرده باشد و به باور خودش رسیده باشد و باور کرده باشد که خداوند پاسخ می دهد، دست به حرکت می زند و پیش می رود.

…

نکته ی بعدی که برای من بسیار لذت بخش و مسرور کننده است این است که :

همه چیز می تواند بهتر و بهتر و بهتر شود و بزرگتر و بزرگتر و بزرگتر کرد. این برای روح تشنه و زیاده خواه من بسیار شیرین است. چه خدای بی نظیری و چه جهان بی نظیری و چه قوانین بی نظیری که هیچ چیز انتها ندارد.

خدایا شکرت.

گرچه منی که الان در نقطه ی شروع تغییر باورها هستم نمی توانم حتا تصور کنم در آینده چه اتفاقات ناب و چه پیشرفت های بی نظیری در انتظارم است و قرار است به قول استاد در متن مقدمه ی سفر پربرکت : “خدا می داند این سفر از تو چه بسازد؟ چقدر خالص تر بشوی، چقدر عاشق تر، چقدر متوکل تر، یکتاپرست تر، امیدوارتر، ثروتمند تر، شادتر، سپاسگزارتر، سلامت تر، آرام تر، و در یک کلام خداگونه تر بشوی…”

اما همین که می دانم همه چیز به صد ختم نمی شود و هزار و میلیون و میلیارد و… وجود دارد و فقط وسعت و کیفیت و بهبود زندگی را در آن مرحله تجسم کردن هم کلی انسان را به وجد می آورد.

خدایا شکرت!

…

از خداوند برای خودم و شما تعهدی پولادین طلب می کنم که ما را با تمام وجود در این مسیر درست حفظ کند و پیش ببرد و یاری مان کند تا متعهدانه تمام تمرین های مان را آن چنان عالی انجام دهیم که به همان تصویری که استاد برای مان از پایان سفر ترسیم کرد برسیم.

به امید الله.

خدایا شکرت?

سپاسگزاریم?

دوستتان داریم

26آذر 1398