زیبایی ها را ببینیم

استاد عزیزم و هم خانواده ای های مهربونم سلام

امروز بعد از چند سال دوباره به سمت این فایل بسیار زیبا هدایت شدم.

هیچوقت یادم نمیره، اولین باری که این فایل بسیار زیبا رو دیدم، فکر میکنم تابستون 95 بود که نقطه عطف زندگیم بود اون موقع، با فایل های استاد اشنا شده بودم و واقعا مثل تشنه ای که به آب رسیده، فایلای سایت رو میدیدم و جواب سوال هامو میگرفتم…

وقتی برای اولین بار این فایل رو دیدم، توی دلم به خدا گفتم، خدایا، منم دلم میخواد یه همچین آبشاری که از بین کوه ها بیاد پایین و این شکلی باشه رو ببینم. هنوز هم یادم نمیره که چقدر با تمام وجودم زیبایی های این فایل رو دیدم و تحسین کردم. خلاصه گذشت و من یادم رفت که اصن همچین آرزویی کردم و حدود یکماه بعدش به لطف خدا یک سفر شمال خیلی خوب جور شد و اتفاق فوق العاده ای که افتاد این بود که توی جاده وقتی بسمت دریا داشتیم میرفتیم، دقیقا همچین آبشار فوق العاده ای رو دیدم. باورم نمیشد که انقدر زود به آرزوم رسیدم، اونم توی کشور خودم، و انقدر از اون لحظات با تمام وجودم لذت بردم که حال و هواش هنوز یادمه…

خلاصه اون سال، سال بسیار قشنگی بود، خیلی توی مدار خوبی بودم، آرزوهام خیلی زود به حقیقت میپوست، ولی منم مثل خیلی از دوستان، بعد اینکه شرایطم یکم خوبشد، تمرینات رو کنار گذاشتم و از مدارش خارج شدم.

چند وقتیه که تصمیم گرفتم فایل های استاد جزو روتین صبگاهیم باشه. خیلی حس خوبی بهم میده.

امروز این فایل قشنگ رو با یه دید دیگه نگاه کردم و به خودم گفتم، ببین، استادی که انقدر روی خودش تمرین میکنه که همش زیبایی ها رو ببینه و تحسین کنه از ویلای تهرانش به این مکان فوق العاده و از این مکان فوق العاده به اون استیت پارک های معرکه و پارادایس همیشه زیبا هدایت میشه.( البته که از بندر عباس به تهران و…)

واقعا مهم نیست که اسم اون مکان چیه و کجاست، مهم منم، مهم درون منه، مهم اون نگاهیه که به اتفاقای اطرافم دارم.

اگه چند روزیه که صدای جوشکاری میاد توی خونمون، بجای اینکه توی دلم غر بزنم و بگم آخه اینجا هم شد جا، بگم خداروشکر که این کارگرا توانمندن، میتونن کار کنن، بگم خداروشکر که اطرافمون رو دارن میسازن و قراره قشنگ تر و امروزی تر بشه

و…. .

استادعزیزم، مریم جانم، من از اساتید مختلفی فایل نگاه کردم و ته تهش از هیچکدوم اون حس فوق العاده قشنگ و صاف و صداقتی رو که از فایل های شما گرفتم رو نگرفتم.

اینکه شما همیشه و همه جا خودتونین، هیچوقت هیچ نقابی نمیزنین، فایل هاتون رو دایمی میکنه و باعث میشه همیشه حس خوبی انتقال بده بهمون.هروقت فایلا رو پلی میکنم ناخودآگاه لبخند میاد روی لبام

چند روز پیش داشتم یک از فایل های زندگی در بهشت رو میدیدم، از خودم پرسیدم یعنی ممکنه ادم یمدت اینجا زندگی کنه و بعد یمدت از خواب که بیدار میشه، اون حسی که روز اول رو داشته رو نداشته باشه؟؟ یا اینکه برای عادی شه و بگه خب حالا که چی ایناهم چندتا درخته و اینم یکم آب!!

جوابش خیلی ساده بود: تا وقتی که حس باشه توی دل آدم، تا وقتی که آدم زیبایی هارو ببینه( البته به قول استاد عادت کنه که زیبایی هارو ببینه و تحسین کنه، نه اینکه یبار زیبایی هارو ببینه و یبار زشتی هارو؛ یا اینکه سعی کنه زیبایی هارو ببینه ولی مثلا توی صحبت با اطرافیانش از شرایط ناله کنه،…)، تا وقتی که شوق و ذوق توی وجودمون باشه، نه تنها عادی نمیشه، بلکه هر روز زیبا تر از روز قبل میشه

اصن کسی که عادت نداشته باشه به زیبایی های رو دیدن اصلا به همچین مکانی هدایت نمیشه، حتی اگر هم وارد همچین مکانی بشه بطور دائم و پایدار نمیتونه اونجا باشه.

پاداش این عادت های قشنگ و زیبا میشه پارادایس هایی که توی این جهان قشنگه..

واقعا همه چیز از درون شروع میشه، حس لیاقت و ارزشمندی برای اتفاقات بیرونی، حس سپاسگزاری

این کامنتی که نوشتم به خودم چندتا نکته رو یادآوری کرد

یک اینکه سعی کنم واقعا از شرایط فعلیم لذت ببرم با تمام وجود و از این شرایط بعنوان یک فرصت نگاه کنم که عادت زیبایی هارو دیدن و تحسین کردن رو توی خودم ایجاد کنم

و اینکه حتی توی حرف زدن ها هم حرفام، هیچ اثری از شکایت و ناله و غر زدن رو نداشته باشه. این یکی خیلی نیاز به تمرین داره

بعد از کلی وقت که به خاطر اهمال کاری و کمال گرایی منفی، کامنت نمیذاشتم، به این احساسات غلبه کردم و کامنت نوشتم و واقعا حس خوبی دارم..

خدایا شکرت بابت این حس خوب و زندگی زیبا..