زیبایی ها را ببینیم - صفحه 79 (به ترتیب امتیاز)

به نام خالق زیبایی ها

سلام

الان داشتم کامنتهای سایت رو میخوندم و برای خودم کپی میکردم.

خیلی لذت میبرم از کامنتهای هر کدوم از اعضای سایت که درک خودشون رو مینویسن و یادآوری های خوبی برای بقیه دارن.

مثلِ این قسمت از کامنتِ اقای حمید نارنجی ثانی:

باورهای تو مثل دم بهت چسبیدن

برام جالب بود و قابلِ تامل.

باورهام همه جا باهام هستن.

خونه خودمون یا اقوام، تو پارک و کافه و رستوران، یه شهر دیگه، یه کشور دیگه.

اصولا من هر جایی باشم، باورامم باهام هستن.

راه فراری نیست.

اینکه بخوام دورشون بزنم و گول بزنم خودمو هم نیست.

که صرفِ گفتن یه چیز نمیتونه منو عوض کنه.

یا حتی اگه یه بار دو بار رفتارم عوض شه هم باز معنیِ تغییر نمیده.

انقدر باید تمرین و تمرین و تکرار کنم تا بره تو شخصیتم.

یعنی ناخوداگاهم بهبود پیدا کنه.

و این در صورت تکاملی بودن انجام میشه، نه با عجله و شتاب و بدبینی.

من جملاتِ خوب هر کامنت رو میارم تو زندگی شخصی خودم بررسی میکنم.

دارم تلاش و تمرین میکنم کاری به زندگی بقیه نداشته باشم که چکار میکنن یا نمیکنن، به من ربطی نداره، مسیولیت هر رفتاری با خود اون فرد هست.

یکی از باگ های عظیم من دلسوزی کردن برای بقیه بود و هست.

تازگی ها برام اشکارتر شده.

بعد از فایلهایی که شنیدم، تازگی ها متوجهِ دلسوزی هام شدم، دلسوزی هام برای خانواده و …

و اینکه این دلسوزی چقدر به خودم و فرد اسیب زده.

طاهر دلسوزی اینه که تو به فکر بقیه هستی، یعنی چقدر ادم خوبی هستی.

ولی حقیقت این نیست.

دلسوزی باعث میشه فرد مقابل تغییر نکنه، چون همیشه یکی هست ازش مراقبت کنه، هواشو داشته باشه و حمایت و پشتیبانی کنه ازش.

و البته متوجه شدم خودمم گاهی رفتم تو لایه ی ضعف و دیگران برام دلسوزی کردن.

خودمم اجازه دادم برام دلسوزی کنن.

اینکه این نکات رو متوجه میشم، واقعا مثبت و خوبه برام.

امروز با همسرم طبق قانون مرور کردیم که:

سپاس گزار داشته هامون باشیم.

هم بزرگ ها هم کوچک ها.

من تو تمرینهام شاکر خیلی چیزها هستم.

از خونه ی گرم و نرم و امن بگیر تا خواب خوب حافظ و …

واسه تک تک کارهایی که واسه خودم و خونه و زندگی و حافظ انجام میدم خوشحالم و می نویسمشون.

ذهن سمانه نیاز داره که بدونه.

تا با دلیل ذهنش رو رام کنه که اشتباه میکنه.

با مثال ذهنم رو رام میکنم چون گاهی خیلی سرکشی میکنه و به نجواها دامن میزنه.

الهی شکرت.

یه جمله هم از پاکیزه جان خوندم در مورد خواسته ها که به وجد اومدم:

فقط باید احساس داشتنش را داشته باشم

همون لحظه تجسم کردم یکی از خواسته هامو…

هر چی بدیهی تر، دریافت شدنی تر.

الهی شکرت.

کامنتهای زیادی خوندم تو سایت که برام الهام بخش بودن.

همینجا ممنونم از تک تک اعضای سایت که مینویسن.

و تشکر بسیار بسیار ویژه دارم از کسانیکه با مثال و کاربردی مینویسن.

کسانی که املای صحیحی دارن.

کسانیکه نقطه و ویرگول رو رعایت میکنن تو نوشتن.

کسانیکه با فاصله مینویسن و بینِ پاراگراف ها فاصله میندازن تا خواندن اسان تر و شیرین تر شه.

کسانیکه با قلبشون مینویسن.

کسانیکه با عشق مینویسن.

کسانیکه با شجاعت مینویسن از تجربه های شخصی شون.

یه ایده ی باحالی دیروز اومد و انجامش دادم.

من بی نهایت شوق دارم نسبت به نوشتن تو دفترم.

این شوق رو گاهی به دلیلِ نداشتن شرایط، مدیریتش میکنم و تو سایت بیشتر کامنت مینویسم.

یعنی اینکه دسترسیم به موبایلم راحت تره تا به دفترم.

لبریز از حسِ نوشتن سپاس گزاری بودم تو دفترم که ایده اومد تو نوت موبایل بنویس.

الان میتونی تو موبایل بنویسی.

سخت نگیر که حتما تو دفترت باید بنویسی تا پر نشاط شی.

مهم نوشتنه و حس خوبِ نوشتن.

نوشتم تو موبایلم و تاریخ هم زدم، خیلی کیف داد.

حالا یه چیزی به نظرم رسید برای همین مثال.

اینکه گاهی برای درکِ هدف و نقشِ اصلیِ انجام تکلیف سپاس گزاری دچار وسواس میشم.

دچار کج فهمی میشم.

تمام وجودم میگه باید تو دفترت بنویسی تا تکلیفت رو درست انجام داده باشی.

خب گاهی شرایطش هست، گاهی نیست.

با داشتنِ یه قند نباتِ کوچولو مثل گذشته دسترسیم به دفترم آزادانه و رها نیست.

باید این چارچوب های خشک رو در ذهنم بشکنم.

هدف سپاس گزاری چیه؟

حس خوب و ذوق برای داشته ها و نعمت ها.

گاهی با این سخت گیری هام قفلی میزنم روی اجرای خشک و متعصبانه و بدون انعطاف تکالیفم.

و این بهم فشار میاره و حسم رو بد میکنه.

اینارو میدونما.

هم مینویسم تو دفتر، هم تو سایت، هم کلامی میگم، بازم چشمم میمونه دنبال نوشتن تو دفترهام…

من از نوجوانی مینوشتم تو دفتر و اُنسِ زیادی دارم با نوشتن.

به گونه ای که روشِ فکر کردن و تحلیل هام هم موقع نوشتن تو دفتره.

کلا آدمِ مکتوبی هستم.

ولی این نباید باعث شه منعطف نباشم و خشک رفتار کنم.

گاهی لازمه از دایره امنم خارج شم و به روش های دیگه هم فرصتِ بروز بدم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

به نام خداوند بخشنده و مهربان

سلام.

امروز مامانم تحسینم کرد برای بچه داریم.

کلی خوشحال شدم.

دقیقا دیروز بود که به خودم گفتم چیه منتظری یه نفر از بیرون بگه تو خوبی، خودت نمیتونی به خودت بگی و خودتو تحسین کنی؟

و بعد به خودم گفتم خیلی خوبی، تلاش میکنی و ممنونم ازت.

حالا مامانم امروز یه چیز خیلی جالب هم بهم گفت که حسابی چسبید بهم:

سمانه از خودت راضی باش

قشنگ حس کردم خداوند از طریق کلامِ مادرم باهام صحبت میکنه.

این کلیدِ قفل های این روزهای منه…

که هر کاری هم میکنم انگار تو ذهنم کَمه، انگار موفق نیستم، انگار کافی نیستم، انگار که همه چی سخته و من ناتوانم…

الان میگم واقعا پاسخ خداوند برام، آرومم کرد.

که سمانه راضی باش از خودت.

من دارم تلاشم رو میکنم.

برای بچه داری، برای کارهای خانه و خودمون.

یه سری نجوا تو سرم میگن کافی نیست…

هر کاری میکنم، یه جای دیگه یه کاری مونده که من انجامش ندادم.

یه گوشه ای رو تمیز میکنم، صدا میگه چه فایده فلان قسمت کثیفه…

بابا دختر خوب، بیا و شاد شو از اون قسمتی که وقت گذاشتی و تمیز کردی.

سمانه ازت ممنونم برای حافظ جون سوپ های عالی و خوشمزه میپزی.

مرسی که دونه دونه مواد غذاییِ مغذی رو تو سوپش اضافه کردی.

مرسی که غذا کمکی رو اول با فرنی شروع کردی و به صورتی کاملاً تکاملی.

بعد حریره بادوم.

بعد سوپ با مرغ و برنج بهش دادی و دونه دونه مواد رو اضافه کردی به سوپش:

هویج، سیب زمینی، پیاز، کدو حلوایی، لیمو ترش، جعفری، گشنیز، نخود فرنگی، رشته سوپی، جو، بلغور گندم

مرسی که عدس و برنج رو نوبتی تو سوپش ریختی.

مرسی که بهش زرده تخم مرغ و پوره میدی.

مرسی که قطره مولتی ویتامین و آهن حافظ رو مرتب و منظم بهش میدی.

مرسی که دیگه مستقل شدی و تنهایی حمامش میکنی.

میدونم چقدر انجام بعضی کارها از همون اول برات سخت بود ولی کم کم جا افتادی و ماهرتر شدی با تکرار و تمرین.

یادمه حمام بردنش چقدر برات ترسناک بود ولی تو الان میتونی به لطف خدا تنهایی با عشق و ارامش حمامش کنی، کلی هم قربون صدقه اش میری هر بار.

یادمه قبل از حمام کردن، حتی شستنش در روشویی حمام یا شیر دوشِ حمام هم برات سخت و ترسناک بود.

آخه تو اصلا تو بلد نبودی با نوزاد ظریف و کوچولو چطوری باید برخورد کنی.

مرسی که به حافظ جون شیر میدی هر بار با عشق.

مرسی که پوشکشو با عشق هر بار عوض میکنی و میشوریش، براش پماد میزنی.

حالا ببین به لطف الله، تو مامانِ خوب و تلاشگرِ حافظ هستی که داره همه ی کارهاشو با عشق انجام میده.

داری با حافظ بازی میکنی، بغلش میکنی، عشق بهش میدی و میگیری ازش…

ممنونم ازت سمانه، مامان کوچولو.

تو ته تغاریِ خانواده ای و خودتم بچه دار شدی.

الهی شکر برای قند عسلم.

الهی شکر که سلامت و شادابه.

الحمدالله.

خدایا شکرت که یادم میندازی تمرین کنم خودم و پسرمو مقایسه نکنم با بقیه.

مرسی کمکم میکنی اروم جلو برم.

مرسی که بهم یاد میدی همیشه که:

هر چیزی تو وقتِ خودش درست و کامل انجام میشه، وقتش که بشه آسون انجام میشه.

و این یعنی تکامل…

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

به نام خدا

سلام.

امروز پیامکی دریافت کردم که ناراحت شدم.

بعد عصبانی شدم.

بعد طی گفتگوهای ذهنی میخواستم به جای توجه به اصل حرف اون پیامک، که اتفاقا درست بود و من رعایتش نکرده بودم، تقصیر رو بندازم گردن دیگری.

میگفتم فلانی که اینو به من میگه، خودشم رعایت میکنه؟

بهتره بره روی رفتارهای خودش کار کنه منو نصیحت نکنه.

تو همون نجواها و عکس العمل ها حواسم تو گوشه ی ذهنم بود که:

مسیولیت رفتار خودتو بپذیر.

متوجه اصل پیام باش و بهبود بده این رفتارت رو.

اما هر از گاهی حسم بد میشد، بعد این یاد حرفهای استاد میوفتادم و جلوی حس بدم گرفته میشد.

تا اینکه رسیدم به جمله یا باوری که بهم حس خوب بده در این رابطه.

ممنونم که اینو بهم گفتی

داشتم تو دل چالشم دنبال درسش بودم که فهمیدم بله:

– واکنش نده، جواب نده، چون بر اساس پیشفرض های قبلیت این پیامو خوندی و نمیتونی درست درک کنی پیام یا درس این چالش رو برای خودت.

– یه چیز مهم در مورد خودم فهمیدم و برام شفاف شد:

من چرا ناراحت شدم از پیام فلانی که تذکری رو مودبانه بهم گفته بود در رابطه با کاری که باید و وظیفه داشتم انجام بدم ولی نداده بودم، به عبارتی مسیولیتش رو نپذیرفته بودم و جدی نگرفته بودمش؟

من ناراحت شدم چون تذکر گرفتم.

ناراحتی یعنی:

کسی به من چیزی گفته که ذهن من تعبیرش کرده به سرزنش.

حالا این سرزنشه یعنی چی؟

یعنی من اشتباهی کردم که کسی سرزنشم کرده.

خب یعنی چی؟

یعنی من چون اشتباه کردم و نمیتونم خودمو ببخشم و نسبت به خودم با گذشت و عطوفت برخورد کنم در برابر اشتباهاتم یا عدم مسیولیت پذیریم در قبالِ رفتارهام، پس ناراحت میشم از دست ادمها.

چون این خیلی راحت تره.

و پنهان میکنه دلیلِ ناراحتی مو.

و دقیقا باعث میشه دنبال دلیل اصلی ناراحتیم نباشم و دست به فرافکنی بزنم.

اشتباه خودمو نبینم تازه دیگری رو زیر سوال ببرم.

– نجوا میگفت فلانی خودش رعایت میکنه چیزی رو که میگه؟

به من ربطی نداره فلانی چیکار میکنه تو زندگیش.

ضمن اینکه من اصلا از داخل ذهن و زندگی فلانی اگاهی کامل ندارم.

سمانه جان شما روی اصلاح خودت کار کن.

اشتباهت رو جبران کن.

خودتو سرزنش نکن، خودتو ببخش، تلاش کن دفعه بعد بهتر عمل کنی.

تو هم اشتباه میکنی، لطفا بپذیر و با خودت مهربانتر باش.

دیگری چه اصلاح کنه خودشو چه نه، به تو مربوط نیست.

تو فقط باید تمرکز کنی روی بهبود و اصلاحِ باورهای خودت.

هنوز حرف دارم ولی باید برم سراغ حافظ.

تا فرصت بعدی به یاری خدا.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت