ارتباط بین درک صحیح خداوند و روان شدن چرخ زندگی

وَمَا هَٰذِهِ الْحَیَاهُ الدُّنْیَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ ۚ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَهَ لَهِیَ الْحَیَوَانُ ۚ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ

سلام خدمت استاد عزیزم و دوستان گرامی

میخوام یه مطلبی رو اینجا بیان کنم که واس من خیلی تو ارتباط با خداوند اثر گذار بوده و ازش نتیجه گرفتم.

دوستانی که فیلم نمایش ترومن رو ندیدن حتما ببینن. خیلی در موردش توضیح نمیدم که لذت فیلم از بین نره.

اما میخوام موضوعی که در این فیلم بهش اشاره شده و ارتباطش با خداوند رو اینجا بیان کنم. همه ما فارغ از رنگ و نژاد و مذهب و … در طول تاریخ برای اهدافی دویدیم و تلاش کردیم.

اما تا حالا فکر کردیم که چرا باید به این هدفها برسیم؟ آیا با رسیدن به اون هدفها اغنا میشیم و به آرامش میرسیم؟ اصلا نگرش و جهانبینی ما چیه و در این میان نقش خداوند به چه صورته؟

بنده مدتهاست دارم روی مکانیزم مغز در حد بضاعت خودم مطالعه میکنم و ارتباطش با قلب. متوجه شدم که اکثر خواسته های انسان ها ناشی از شرطی سازی های ذهنی و مغزیه که در اثر کینه ها، حسادت ها، رقابت و … شکل گرفتن و همونطور که قبلا هم گفتم مغز ما با رسیدن به اون اهداف دوپامین ترشح میکنه و حس نشاط ناشی از رسیدن به موفقیت های اینچنینی هیچ اصالتی نداره!! یعنی درک این حقیقت که صحنه گردان اصلی زندگی ما ذهنمونه و حتی لذت رسیدن به اهداف رو برامون طراحی میکنه احساس پوچی و خلا عجیبی در پس خودش داره.

مثل این میمونه که به یه نفر بگیم بالای فلان کوه یه گنجه و نقشه گنج رو هم بهش بدیم و طرف خودشو بکشه و ما مدام بهش انگیزه بدیم و توی مسیر همراهیش کنیم و وقتی رسید به محل مورد نظر، ما از جیبمون یه الماس هزار قیراطی در بیاریم و بهش بدیم که تازه در حالت واقعی اون الماسه هم نیست و فقط یه ذوق و شوق مصنوعیه!!

خوب پس این همه تلاش برای چیه؟ منظورم این نیست که دنبال هدف نباشیم، نه… بلکه اول باید خوب ذهنمون رو بشناسیم و بفهمیم کدوم خواسته ها ذهنیه و ازشون دست بکشیم و خواسته های واقعی خودمون رو پیدا کنیم.

حالا ممکنه سوال پیش بیاد که مگه خواسته ای هم هست که ذهنی و شرطی شده نباشه؟ و من با اطمینان میگم بله!!

به میزانی که خود حقیقی مونو میشناسیم و میفهمیم کدوم خواسته ها ناشی از شرطی شدنها بوده و خواسته حقیقی ما نبوده آرام آرام صدای قلبمونو میشنویم که برامون آشناست و در کودکی خیلی بلند صداشو میشنیدیم که ما رو با اشتیاق برای انجام کارهایی ترغیب میکرد… و این اشتیاق از نگاه به زندگی بقیه الگو برداری نشده بود و از درونمون میجوشید ولی آراام آرام توسط بمباران ذهن و شکل گیری ذهن منطقیمون در زیر خاکستر باورها و شرطی شدنهای ذهنی پنهان شد. و نتیجه این شد که اکثر انسان ها حتی اونهایی که به اهدافشون میرسن انگیزه شون رو از دست میدن.

حالا تفاوت خواسته های فطری و قلبی ما که “ربنا الذی اعطی کل شی خلقه ثم هدی” با خواسته های ذهنی ما چیه؟

خواسته های قلبی ما اولا همیشه گی هستن و از کودکی با ما بودن.

دوما در گرو رسیدن به چیزی نیستن مثلا طرف از نقاشی لذت میبره و فارغ از این که در چه سطحی قرار داره همیشه از زمان خارج میشه و در لحظه حاله و عشق بازی میکنه با مهارتهاش.

سوما محصول شرطی سازی های ذهنی نیستن و از سوی خداوند بصورت شعف و لذت پایدار احساس میشن.

چهارما که این بند خیلی مهمه اینه که این اشتیاق ما رو به کاری هول میده که به بهترین نحو منجر به افزایش درک و ایمان من نسبت به خداوند میشه. اصلا اون اشتیاق همون هدایت خداونده به کاری که بهترین ظرفیت رو داره برای اینکه انسان رو به خدا نزدیک کنه و درکش رو از خداوند، از رحمانیتش، از وهاب بودنش و … گسترش میده.

پنجما به اندازه ای که با پیروی از خواسته های قلبی این ادراکات توحیدی افزایش پیدا میکنه لذت بیشتر و بیشتر میشه چون خدا رو عمیقتر و نزدیکتر احساس میکنیم در حالی که در خواسته های شرطی انسان در مسیر هم مایوسه و حتی با رسیدن اغنا نمیشه.

در قلب نورون های عصبی وجود داره یعنی قلب هم واس خودش مغز مجزا داره. و نکته جالب اینجاست که میتونه به مغز دستور بده!! حالا سوال اینجاست که خوب مغز کلی گیرنده حسی داره که با آنالیز اونها میتونه به اعضای بدن دستور بده. مثلا وقتی جسمی به سمت صورت پرتاب میشه از کاانال چشم متوجه موضوع میشه و سریعا به پلکها دستور بسته شدن میده اما قلب ما به هیچ ورودی وصل نیست پس چرا میتونه به مغز دستور بده؟

پاسخ میدان مغناطیسی قلبه که چندهزار برابر مغز قدرت داره. خوب این میدان چه پیامهایی رو دریافت میکنه یا انتقال میده؟ پیامهای متافیزیکی رو. جالبه که وقتی هورمون دوپامین ترشح میشه قسمت محاسبه و منطق مغز تعطیل میشه و اون موقع قلبه که حکمرانی میکنه.. و وقتی منطق خاموش میشه انسان یه لذت عجیبی رو احساس میکنه که در کودکی در درونش احساس میکرده اما به مرور ذهن شرطی شده روی این لذت رو پوشونده. همونی که افرادی که تجربه مرگ داشتن در موردش صحبت کردن.

به اندازه ای که ما باورهای توحیدی میسازیم درواقع داریم باورهای شرک آلودی که ذهن بوسیله اونها ما رو تحت سیطره خودش گرفته ریشه کن میکنیم.. یعنی در واقع با ساختن باورهای توحیدی ما داریم باورسوزی میکنیم!! یعنی داریم خاکروبه های باورهای محدودکننده رو از روی قلبمون بر میداریم و اینجوری قلبمون داره ارتباطش رو با خالق بدست میاره اونم به صورت مستقیم!! و اینطوریه که لذت این باورسازی ها هر روز در قلبمون بیشتر و بیشتر میشه و اتفاقات زیبا هم بیشتر میشه.

بزارید مثال بزنم. وقتی ما به یه گل نگاه میکنیم صرفا داریم به دیتاهایی که ذهنمون از اون گل برامون ترسیم کرده توجه میکنیم. این نگاه ذهنیه. اما به مرور که روی باورها کار میکنیم و از نگاه ذهنی به سمت نگاه قلبی و شهودی حرکت میکنیم حقیقت اون گل رو هم با قلبمون درک میکنیم. بخاطر همین از دیدنش هر روز لذت بیشتری میبریم. با اینکه تصویر همون تصویره.

مراقبه، مدیتیشن، توجه به نعمتها و .. همه و همه نگاه انسان رو از نگاه ذهنی صرف به نگاهی تلفیقی از ذهن و قلب سوق میده که انسان به میزانی که آگاه تر میشه و حضور پیدا میکنه و باورهای توحیدی میسازه، درکش از عالم از یک درک ذهنی به سمت درک حقیقی سوق پیدا میکنه و لذت بیشتری میبره…

و در واقع انسان خدا رو که همه عالم ظل و سایه اونه هر روز بهتر میبینه و لذت بیشتری میبره و بیشتر عشق میکنه.. و در این مسیر موفقیت ها فقط نقش تابلوهای راهنما رو دارن که مسیر درسته.. یعنی کسی که با باورهای توحیدی یه کسب و کار موفق میسازه، خودش میشه موفقیت، خودش میشه لذت، فارغ از این که اون کسب و کار چقدر براش منفعت داشته.. ما خود لذت میشیم.. فارغ از دستاوردها.. ما خود خدا میشیم در روابط، کسب و کار، ما خدا رو زندگی میکنیم.

و آخرت جایی نیست.. آخرت همینجاست. وقتی قلب ببینه و ذهن خاموش بشه و به نقش ابزاریه خودش برگرده.. و این آخرته که زندس و این دنیای ذهنی همون دنیای ترومنه.

سلام روز همگی به خیر

امروز صبح داشتم میرفتم سرکار.. توی مترو بودم.. توی یه ایستگاه که مترو توقف کرد ناگهان جمعیت وارد مترو شدن و یه پیرمرد و یه جوون برای رسیدن به یه جای خالی هر دو با شتاب دویدن و خوب مشخصه که اون جوون جای خالی رو مال خودش کرد! و من داشتم صحبتهای استاد رو گوش میدادم.. یهو یه احساس زلال از درون بهم گفت: پاشو اون پیرمرد بشینه، شاید بخاطر این مسئله و این که اون جوان نزاشته جای خالی بشینه اونم درحالی که سن و سالی از ایشون گذشته کل روزش با احساس بد خراب بشه! و من با احساس خوب جامو به اون پیرمرد دادم و از صمیم قلبم خدا رو سپاسگذارم که اینقدر حتی مراقب حال دل بنده هاشه که آب تو دلشون تکون نخوره.. البته بنده هاش!!