ارتباط بین درک صحیح خداوند و روان شدن چرخ زندگی

به نام خدای بخشنده و بخشایشگرم

خدایی که با وجود اینکه گاهی ازش شاکی میشم ولی ته دلم میدونم زیادی حواسش بهم هست زیادی دوسم داره چون خودش میدونه من جز اون رو هیچ‌ کسی حساب نمیکنم میدونه من ازش توقع دارم 

سلام استاد عزیزم و مریم جون عزیزم

استاد من بنر فایل رو که دیدم یه حسی بهم گفت من برای این فایل کامنت میزارم‌

دلم میخواد کامنتام دلی باشه اونوقت به خودمم‌ خیلی میچسبه و بارها و بارها میخونمش‌

میخوام راجع‌به احساس لیاقت صحبت کنم

قطعا دوره بعدی که از سایت میخرم همین دورست

چون با بند بند وجودم میدونم بهش احتیاج دارم

و میدونم اگه مشکلی توی روابطم با بقیه پیش میاد از عدم احساس لیاقتمه

میدونم که احساس ارزشمندی مثل یه الماس که وجود آدمو درخشان میکنه

کلا روابطمو با اقوام دور و نزدیک خیلی محدود کردم و فقط با خانواده‌های انگشت شماری رفت‌وآمد داریم

اما‌ خوب از وقتی قوانین رو یه‌کوچولو بهتر درک کردم

بعضی رفتارهای این‌ آدما اذیتم‌ میکرد و آزارم میداد

حرفاشون به گوشم می‌رسید و چه بسا تهمت

با اونی که بهم تهمت زده بود که کلا روابطمون‌ رو قطع کردیم و به یقین‌ رسیدم که رفت و آمد دوباره یعنی ظلم به خودم

حالا یه سری آدم هستن که با ما دوتا خانواده رفت‌وآمد دارن و حرفاشون و کاراشون و دورو بودنشون من و اذیت می‌کرد

( من کلا آدمی هستم که کسی و مسخره نمیکنم و دلمم‌ نمیخواد کسی مسخرم کنه ، از ظاهر و تیپ کسی انتقاد نمیکنم و دلمم نمیخواد کسی ازم انتقاد کنه و اگه کسی این کارو کنه من بهش میگم که ناراحت شدم و کارش درست نیست و عصبانی میشم ،میدونم که وقتی قوانین رو درک کنم اصلا همچین اتفاقاتی نمیفته )

ما با این خانواده‌هایی که رفت و آمد داریم مدام از زبون اون خانواده‌ای که باهاشون قطع ارتباط کردیم به من میگن تو فلان اخلاق و داری و کلا من و میکوبن

حالا اخلاق من چیه؟ اینه که مسخرم کردن، از ظاهرم ایراد گرفتن، حقمون داشته خورده می‌شده، من به همه اینا واکنش نشون دادم اما حتی تو واکنشهامم‌ به خودم اجازه ندادم منم بیام مسخره کنم، منم بیام انتقاد و عیب‌جویی کنم، منم بیام حق کسی و بخورم

و فهمیدم آدما از این اخلاق من خوششون‌ نمیاد ولی  درون من دوست نداره توهین و تهمت و ناروا و عیب‌جویی بشنوه

من تو این گیر و دارا

اولا که اکثرا سعی می‌کردم حرف از این مسائل نشه ولی خوب پیش میومد حالا من سعی داشتم هی به همه ثابت کنم که نیتم چیه ، که بد نیستم، که بد کسی و نمیخوام ، که دروغ تو دهنم گذاشتن، و کلی انرژی هدر می‌دادم ذهنم برای چند روز داغون میشد فرکانسم پایین میومد اخلاقم به شدت بد میشد خصوصا با بچه‌هام ، بی حوصله میشدم

تا همین چند روز پیش که دیگه واقعا از این حرفا خسته شده بودم احساس بی‌ارزشی میکردم

همش گریه بودو مرور اتفاقات

ولی انگار لازم بود من این‌چک و لگد و بخورم تا بفهمم 

که وجود من ناراحته از این همه ثابت کردن خودم ، از رفت و آمد با آدمایی‌ که هر چقدر هم بهشون خوبی میکنم بازم تهش ازم انتقاد میکنن، بازم حرفایی که ناراحتم‌ میکنه رو به گوشم میرسونن،و فهمیدم مسلما نظر خودشونم همینه که میرسونن‌ این حرفا و الگوهای تکرار شونده

من فهمیدم چیزی که من و بیشتر اذیت میکنه شاید اون آدما یا بقیه آدمای مشابهی که تو زندگیم بودن نباشه

بلکه خودمم‌ ،عزت نفس واحساس لیاقت و اعتماد به نفس پایینمه‌ که به آدما اجازه چنین رفتارهایی میده

شاید ترس از تنهاشدن زیاده

و اینکه دیگه روابطمو با همین معدود آدمام  قطع کنم چی میشه

الان که دارم این کامنت و مینویسم یه ذره حالم بهتره

چون نکته مثبت این اتفاقا اینه که جهان داره به من میگه برای خودم و خانواده کوچولوم ارزش قائل بشم 

حتی به قیمت پر کردن وقتم و گرفتن دلم ، با کسایی که هر دفعه که میبینمشون‌ ازم انتقاد میکنن رفت‌وآمد نکنم

این مسئله باگ بزرگیه تو وجود من ،انقدر بزرگ که نمیدونم چجوری درستش کنم ،از کجا شروع کنم

ولی میدونم که واقعا دیگه دلم میخواد درست بشم

من تصمیمم رو گرفتم ولی مثل یه بچه‌ای که اوایل راه‌رفتنش مامان یا باباش دستشو میگیرن تا راه بیفته

نیاز دارم خدا دستامو بگیره، یادم بده، کمکم کنه، قلبمو آروم کنه تا راه بیفتم

چون واقعا جز خودش به هیچکس امید ندارم

در پناه خدا باشین