عواقب تصمیمات احساسی

بنام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام بر استادان گرانقدر و باارزشم و سلام بر طبیعت قشنگ پارادایس

استاد چه موضوعی، چقدر این قضیه مهمه و وقتی توضیحی راجع بهش میشنوی میفهمی که با تصمیماتت چه به سر خودت میاری.

اصلا این فوتبال دیدن (داخلی) برای من شده بود دلیل حرص خوردن و ناراحتی و اعصاب خوردی و تمرکز بر نکات منفی! که من بعد از جام جهانی تصمیم گرفتم که دیگه فوتبال نگاه نکنم، اگه تیمم میبرد میرفتم خلاصه بازی میدیدم و اگه هم نمیبرد که سعی کردم برام مهم نباشه.

من تا چندین سال قبل همینجوری بودم، مخصوصا وقتی که ازم انتقاد میشد، نمیتونستم بپذیرم. مخصوصا وقتی که تو شرکت بودم. حتی اگه مدیرم ازم انتقاد میکرد همونجا یه جوابی بهش میدادم که اصلا خوب کردم فلان کار رو انجام دادم.

و بعدش تا یک هفته درگیر میشدم که وای من چرا اینجوری برخورد کردم، خب حق داشت و منم اشتباه کرده بودم. احساسم بد بود، تمرکزم رو از دست میدادم، حتی بعد از گذشت چنننند سال گاهی که موضوع میاد توی ذهنم میگم کاش فلان جا این برخورد رو نکرده بودم.

یا یه تصمیم احساسی دیگه این بود که 6-7 سال پیش، دوستان عزیز پرزنت کننده شرکتهای هرمی، کلی به من توضیح میدادن، حرفهای شیرین، پول میاد، اینجوری اونجوری، توی همون لحظه من گفتم اه این بهترینه، بهترین کار همینه و برم سراغش. ولی وقتی رفتم خونه و راجع بهش درست فکر کردم فهمیدم که چه دامیه برای من و اصلا مسیر من نیست (اون موقع از قوانین هییییچ چیزی نمیدونستم) و بعدش جواب منفی دادم و بعدا دیدم افرادی که رفتن توی این کار خودشونم اومدم بیرون …

تا اینکه با شما آشنا شدم، فایلها رو گوش دادم هزاران بار، فهمیدم که باید یاد بگیرم همیشه خدا حق با من نیست، انتقادپذیر باشم ولو اگه سخته.

مخصوصا که الان دیگه طراحی UI/UX انجام میدم، یکی از دامهاش اینه که به خودت، طرحت انقدر متعصب باشی که نتونی ایرادهاش رو ببینی، و اگر ایرادی میگیرن نتونی بپذیری و طرحت رو درست کنی.

وقتی این مسیر رو انتخاب کردم به خودم گفتم ببین فاطمه این شغل لازمه ش اینه که حرفهای دیگران رو بشنوی، و بتونی پیشرفت کنی، اصلا لازمه ی پیشرفت توی این شغل اینه که ببینی دیگران چه ایده هایی دارن، از اونها کمک بگیری و بری بالا.

حالا این برای من خیلی سخت بود، اینکه بشینم کلی وقت بذارم، طرح بزنم و آخرش یکی بگه این خوب نیست خب درد داره :))

من که کامل روی این موضوع درست نشدم ولی خیلیییییییییی بهتر شدم. کاملا متوجهم که پذیرا شدم حرفهایی رو که اولش به مذاقم خوش نمیاد

وقتی طرح رو میفرستم منتظر نقد میمونم، اگه نقد میاد، تمرکزم رو از روش برمیدارم.

کار رو متوقف میکنم، میرم سراغ یه کار دیگه

مثلا طراحی تمرین میکنم، فایلهای شما رو گوش میدم، آب مینوشم، یکم بازی میکنم و وقتی حالم جا اومد برمیگردم سرکار، نقد رو میذارم جلوم و طرح رو اصلاح میکنم

بعدش سپاسگزاری میکنم، میگم خدایا شکرت که شخصی هست که دید طراحی داره و میتونه کمکم کنه که پیشرفت کنم.

مثلا نقد رو مثل یک سکوی جدید میبینم که روبروم قرار گرفته و من باید ازش بالا برم که پیشرفت کنم، ولی سختمه، دست و پام درد میگیره، برای همین نیاز به نرمش و گرم کردن بدنم دارم

با فایل های شما، با پلی استیشن بازی کردن، با گوش دادن به آهنگهای کلاسیک و … بعدش که خوب گرم شدم میام و از دور میدوئم (مثل اون مرحله نینجا واریر که میرسن به دیوار) و بالای سکو رو میگیریم و میرم بالا، اون موقع از بالا که نگاه میکنم میبینم که چه حرفهای خوبی هم بوده و خداروشکر میکنم که پذیرا شدم.

در مورد مسائل دیگه ای غیر از کار هم سعی میکنم بهتر بشم، از بحث کردن ممانعت میکنم، اگه مامانم چیزی بهم میگه و منم یه جواب درست و حسابی توی آستینم دارم. درش نمیارم، قشنگ “خب که چی بشه” رو توی ذهنم میشنوم و سکوت میکنم، یا مثلا همراهی میکنم که شما درست میگی تا بحثی شکل نگیره.

پیاده روی هم استاد حلال همه ی اتفاقات منه، چون وقتی میرم پیاده روی آگاهانه تمرکزم میره روی دیدن زیباییها، و خواسته هام. اصن یادم میره که چیزی اعصاب منو خورد کرده بوده!

همیشه برای هرچیزی باید به خودم اجازه بدم قبلا از اینکه زبونم کار کنه، فکرم کار کنه، از این مغز و خواصیت هاش استفاده کنم، عجول نباشم، چه برای تصمیم گرفتن در کاری، چه برای جواب دادن به کسی، چه برای پذیرفتن حرف دیگران.

پس من:

بیشتر فکر میکنم، طراحی میکنم، فایل های شما رو گوش میدم، پیاده روی میکنم، موسیقی کلاسیک گوش میدم، پلی استیشن بازی میکنم، آب خنک مینوشم، میام توی سایت میگردم، عقل کل مخصوصا باعث میشه باورهای محدود کننده رو بیشتر بشناسم، شرایط احساسی رو بهتر بشناسم و تلاش کنم خودم اونکار رو انجام ندم(چون راحتتر میشه تشخیص داد دیگران چجور فکر میکنن تا خودت) و زین پس به نکاتی هم که شما در ابتدای این فایل نوشتید عمل میکنم تا بهتر نتیجه بگیرم

استاد عاشتقونم که توی پارادایس قدم میزنید و صحبت میکنید، آدم هم از حرفهاتون لذت میبره و هم از دیدن صحنه ها. مخصوصا که براونی هم باشه دیگه چه شود …

سپاسگزار وجودتون هستم که ما رو بیشتر و بیشتر با خودمون آشنا میکنید.