عواقب تصمیمات احساسی

با سلام خدمت استاد عزیز و خانم شایسته گرامی، در پاسخ به سوال بسیار خوبتون… مثالی جالب به ذهنم رسید که وقتی شیرها به گله حیوانات حمله میکنند، با توجه به اینکه قبلش در استتار قرار دارن، اون دسته از حیوانات معمولا کمی مکث میکنند و بعد فرار میکنند با اینکه همون چند لحظه مکث میتونه باعث گیر افتادنشون بشه… اما در عین حال اون چند لحظه مکث لازمه تا خوب اطراف رو ببینند و موقع فرار اشتباها به سمت شکارچی فرار نکنند. یادمه در دوره عزت نفس یه جایی اشاره کردید که از نشانه های داشتن عزت نفس بالا پرهیز از رفتار احساسی و تسلط به خودمونه، واقعا هرچی انسان رشد میکنه و سعه وجودی پیدا میکنه تسلطش به رفتارش هم بیشتر میشه و از رفتار احساسی بدون عقلانیت پرهیز میکنه… در مورد ویژگی های مومنین در قرآن خیلی مطلب هست در این باره… دو موردش این هست که الکاظمین الغیظ و العافین عن الناس… کسانی که خشم خودشونو فرو میبرن و مردم رو میبخشن… این واقعا حد بالایی از اعتماد به نفس و تسلط به نفس رو میطلبه و صد البته که یکشبه به دست نمیاد… با انتخاب آگاهانه ی تصمیم نگرفتن در لحظات غلیان احساسات به مرور این تسلط حاصل میشه و در ناخودآگاهمون نهادینه میشه… طوری که حتی اگه آگاه هم نباشیم بطور فرمالیته از انجام رفتار هیجانی پرهیز میکنیم. برای من مثال هایی از این دست خیلی زیاده. مثلا یادمه موقع هیجانی شدنم برای شنیدن خبر رسمی شدنم در اداره قول نهار به همکارام دادم و بعد به خاطر اینکه شرایط مهیا نشد من شرمنده همکارانم شدم و از اون تصمیم احساسی پشیمون شدم. مووضوع وقتی جالب تر میشه که اگه روی بحث عزت نفسمون کار نکرده باشیم احساس عذاب وجدان ناشی از این تصمیمات احساسی خودش یه باگ بزرگه که آدمو زمین میزنه. من این موضوع رو توی رابطه با فرزندم خیلی تجربه کردم. وقتی منو عصبانی میکرد سرش داد میزدم و بعد پشیمون میشدم و محبت زیادی که بعدش بهش میکردم ضربه بزرگتری رو به روان نازنینش وارد میکرد… و عذاب وجدان بعدش باعث تشدید این رفتار میشد و من مستاصل میشدم که خدایا چرا من نمیتونم رفتارمو با دخترم کنترل کنم و کاشف به عمل اومد که نباید توی اون شرایط تصمیم میگیرفتم. بعدها تو این شرایط که قرار میگرفتم سکوت میکردم و جالبه که دخترم خودش بعدا ازم عذرخواهی میکرد و احترامش بهم بیشتر میشد و من هم رابطم باهاش خیلی قوی تر شده. خدا رو شکر. فقط اصلی که تاکید میکنم که به تجربه بارها بهش رسیدمو بهتون میگم و اون یک مرحله قبل از اینه که موقع عصبانی شدن تصمیم نگیریم… چیزی که خیلی از تصمیم نگرفتن در لحظات غلیان احساسات مهم تره اینه… که حضور داشته باشیم… توی فاز ناخودآگاه نباشیم و تمرین حضور و مراقبه در لحظه بودن داشته باشیم… چون اگه در حالت ناخودآگاه باشیم همیشه همون رفتاری رو انجام میدیم که ذهنمون براش برنامه ریزی شده… آگاهیتون روز افزون