عواقب تصمیمات احساسی

سلام به همگی و استاد

استاد جان من یکی از ایرادهایی که به من میگرفتن قبلا این بود که چرا هرچی میشه همون لحظه عکس العمل نشون نمیدی یا جواب نمیدی میزاری چند وقت میگزره بعد تازه میای جواب طرف رو میدی…

حالا من برعکس خیلی رو خودم کار کردم تا بتونم همون لحظه جواب بدم همون لحظه اقدام کنم یا فاصله زمانی کمتر بتونم واکنش نشون بدم

دلیل اینکه همون موقع واکنش نشون نمیدادم ترس بود نه اینکه به قول شما آگاهانه ذهنم رو کنترل کنم و آگاهانه جواب ندم نه، ترس از بقیه، اینکه حالا در موردم چی میگن حالا طرف ناراحت نشه حالا ترد نشم و… که معمولا در 99 درصد موارد اتفاقا جواب عکس میگرفتم و اوضاع بدتر میشد

ولی وقتی شروع کردم به اینکه همون لحظه از خودم دفاع کنم همون لحظه جواب طرف رو بدم (نه با بی ادبی اما جواب درست و محکم) اوضاع بهتر شد حالم بهتر شد چون مثل خوره ناراحتی تو وجودم میموند

که البته همش به عزت نفس بر میگرده…

به این دلایلی که گفتم من کم پیش اومده برام که همون لحظه یهو عکس العمل بد نشون بدم اما دو سه تا مورد که یادمه و یکیش تلخه مینویسم :

مورد اول چند سال پیش بود مادر من چند ماه بود که به شدت مریض بود تشخیص نمیدادن چیه هر آزمایشی میدادیم کاملا سالم نشون میداد اما مشکل اینجا بود که با اینکه داروی فشار مصرف میکرد اما فشارش ناگاهان به شدت بالا میرفت طوری که قرص کمکی نمیکرد باید میرسوندیم بیمارستان برای تزریق

اون شب هم چنین اتفاقی افتاد و چنان استرس شدیدی به من و برادرم وارد شد سریع رسوندیمش بیمارستان شهید رضوی

یه پرستار آقا جلوی در اورژانس بود مادر من رو نشوند رو صندلی

شرح حال رو توضیح دادم بهش و گفتم فشارش به شدت داره میره بالا و این چند وقته این مشکل رو داره و دکتر این مواقع آمپول ضد فشار میزده

جالبه مدام میگفت خب حالا چشه؟

و من مجدد توضیح میدادم رنگم کامل پریده بود و استرس شدید …

باز با بی اعتنایی میگفت خوب حالا چشه؟

که بعد از سه مرتبه گفتم آقا فشار مادرم رو بگیرید من چند بار به شما توضیح بدم دکتر رو خبر کنید

و رنگ مادرم به شدت زرد شده و میلرزید

یهو پرستاره به حالات حمله اومد سمت من و دستش رو برد بزنه تو سرم

خودم رو کنترل کردم که و نزدمش فقط داد زدم دکتر کجاش

و پرستار خانم دیگه هم پشت این آقا دراومد مادر من رو که 80 سالش بود حل داد بیرون

و حتی تا جلوی در بیمارستان به ما حمله کردن

که من تنها کاری که کردم

گفتم دوربین ها دارن شما رو میگیرن و من به پلیس خبر میدم که ترسیدن و رفتن

و مامان رو سوار کردیم رسوندیم به بیمارستان لقمان دیگه و اونجا اینقدر عزت و احترام دیدم

سریع تزریق کردن تا صبح رسیگی کامل

فکر کنم این بدترین جایی بود که خودم رو به شدت کنترل کردم و درگیری و وارد درگیری فیزیکی نشدم و از ذهنم کمک گرفتم و گفتم دوربین های مدار بسته شما رو میگیره…

دیگه ببخشید دوستان، گفتن این خاطره برای من به شدت سخت بود اما گفتم شاید کمکی به کسی بکنه

اما مورد بعدی :

چندین سال پیش تو اتوبوس بودم و خودم هم به شدت سر موضوعی ناراحت بود از طرفی یه خانم هم کنار من بود که خودش رو کامل رها کرده بود رو من

طوری که افتادم روی بنده خدایی که نشسته بود

خیل آروم گفتم خانم درست وایسا حل نده من افتاد روی این بنده خدا

شروع کرد فحش دادن حرفهای خیلی بد زدن

و ناگهان بشدت عصبانی شدم بشدت

نتونستم خودم رو کنترل کنم محکم کوبیدم تو سرش

چشمتون روز بد نبینه یهو از پشت سر حمله کرد موهای من رو گرفت

مردم اومدن کمک من و حولش دادن…

و این تجربه ای شد که به هیچ وجه درگیری فیزیکی انجام ندم

و اینطوری خودم رو کنترل میکنم که اگر من فیزیکی به کسی ضربه بزنم ممکنه با همون چک من اتفاق بدی براش بیافته و برای خودم ، اینطور خودم رو کنترل میکنم که به هیچ وجه فیزیکی در گیر نشم

امیدوارم تجربیات کمکی کنه به دوستان برای حفظ آرامش