عواقب تصمیمات احساسی

سلام

سلاام

سلاااام

به استاد عزیزم عباسمنش کار درست، بدن درست

به مریم بانوی کاردرست، مشتی

به همه ی اعضای خانواده و سایت استاد عباسمنش

خداروشکر که اینجام و این زیبایی ها رو میبینم و این گوهرها رو از زبان استاد عزیزم میشنوم.

استاد جان خدا حفظت کنه.

دوستت دارم.

و متشکرم بابت این همه عشقی که نثار من و مردم جهان میکنید.

در حال حاضر در موارد احساسی تسلط خیلی زیادی دارم بواسطه آموزه های شما استاد گرانقدرم.

از الگو برداری از سریالهای سفر به دور آمریکا و زندگی در بهشت که در چه شرایطی چه رفتار عالیی داشتید و چطور به مسائل نگاه کردید.

از قانون اعراض(بچه ها اعراض در لحظه معجزه میکنه) خیلی استفاده کردم و خیلی خیلی بمن تو کنترل احساساتم کمکم میکنه.

و فراوانی هم بسیار توی کنترل ترس و نگرانی بمن کمک میکنه.

تلاشم رو میکنم تا تصمیماتم بر پایه احساسات نباشن و حداقل اگر نتونم تنهایی تصمیم بگیرم با همسرم مشورت میکنم.

الان چون خیلی دارم رو بحث هدایت الله کار میکنم از خودش هدایت میخوام و خودش میبرتم هر جا دلم خواست.

تجربه من از ناتوانی کنترل احساس و تصمیم گرفتن توی لحظه فوران احساس منفی و جاهل بودن اینه که

با یکی از دایی هایم که بسیارهم نزدیک بودیمو خوش میگذروندیم به دلیل تهمت زدن به برادم بحثم شد و چنان خشمی من را فرا گرفت که با یه چکش توی دستم رفتم تا بکشمش.

چند نفر از کارمندانم توی دفترم اومدن جلوی من را بگیرن تا من نرم و دعوا راه نندازم.

ولی از خشم من ترسیدن و حقیقتا فرار کردن.

کسی جلوی من رو نتونست بگیره و من پشت تلفن هم بهشون گفتم میام تا بکشمت.

خبر به مادرم رسید و با من تماس تلفنی داشتن و کمی من رو آروم کردن اما من برای خالی شدن عصبانیتم رفتم توی مکان یه مشتری که باهاش مشکل داشتم و به دفتر من خیلی نزدیک بود و بمن توهین کرده بود دعوا راه بندازم که خداروشکر کل اون محله(محله ای که همه ی مغازه ها سبیل به سبیل مکانیکی هست و همیشه شلوغه) هم تعطیل بودن و کسی نبود که اربده کشیدن و فحاشی های من را بشنوه.

حسابی خالی شدم و

آره بشدت عصبانی بودم و چکش توی دستم، دستم خشک شده بود و دونفری با زور انگشتام رو باز کردن تا چکش رو دربیارن.

خدا خیلی من رو دوست داره که همه چی رو برای من طوری برنامه ریزی کرد تا من به کسی آسیب نزنم.

درسش هم این بود که سعی کردم دیگه به خودم چنین حدی از فشار رو نیارم که نتونم خودم رو و احساساتم رو کنترل کنم، نمیگم که توی اینکار صد درصد موفق شدم ولی با اطمینان میگم که پنجاه درصد به بالا احساساتم رو کنترل کردم. بماند که روابطم با دایی و خانواده مادرم بسیار زجرآور و محدود شد بحدی که عروسی و مهمونی های زیادی رو از خودم دریغ کردم از خوشی های زیادی خودم رو دور کردم و احساس نفرت رو توی وجودم کاشتم و بهش پروبال دادم.

خداروشکر الان رابطه ی مناسب و خوبی برقرار کردم و احساس نفرتم از دایی گلم از بین رفته و باهم خوب و خوش وقت میگذرونیم و دوستشون دارم.

من آدم بسیار عجول و پرحرف و بسیار توی مسائل نادرست عملگرا بودم

و همه بمن میگفتن اه چقدر حرف میزنی ببند دهنت رو مغزم درد گرفت.

خسته از این عادت نادرستم و ناراحت از ناتوان بودن در کنترل احساساتم از ته دلم از خدا خواستم تا هدایتم کنه تا بتونم درست بشم.

یه روز بعد از کار اومدم خونه و نمازم رو خوندم دلم شکسته بود و کم آورده بودم، نماز مغرب رو خوندم و نشستم سوره محمد رو خوندم و نماز عشا رو خوندم و طبق عادت اون زمان با باورهای اون زمان(که آخرین وقتی هست که با خدا ارتباط دارم و دیگه نمیشه خدارو داشته باشم تا نماز صبح که شاید بمیرم و خدا رو نداشته باشم) سجده آخر نمازم رو طولانی کردم، چشمام رو بستم و اشک ریختم، یهو صحنه قتلگاه کربلا اومد جلوی چشمام و من مثل فیلم سینمایی بیشتر وقایع کربلا رو دیدم و رفتم بالای سر جسد چندتا از شهدای کربلا نشستم، نمیشناختمشون و فقط نشستم و نگاه کردم توی یه گودال بودم یه دفعه دیدم یه جوان اومد سمتم و بدون هیچ مقدمه ای گفت: حسین سه روز، روزه سکوت بگیر.

و بعد برگشتم سر سجاده نماز و بدون هیچ حرفی رفتم و خوابیدم.

و سه روز بدون هیچ حرفی گذروندم.

یه تمرین که بمن کمک کرد تا بتونم الان آرامش بیشتری داشته باشم اینه که سه روز پشت سرهم روزه سکوت گرفتم اونم وقتی که سرآشپز یه پیتزافروشی بودم که روزانه 1000تا پیتزا میزدیم.

و من با نوشتن توی برگه با همکارانم صحبت میکردم

روز اول بسیار سخت بود ولی باورتون نمیشه دو روز بعد چقدر راحت بود و چقدر دوست داشتم.

بعد از این قضیه من صحبتهام بجا بود و کنترل روی احساساتم بیشتر شد.

تا موقعی که سال 98با استاد آشنا شدم

با آموزهای شما استاد عزیزم الان زمین تا آسمان با حسین قبلم فرق کردم و آروم تر شدم

جالبه که بواسطه برادر عزیزم سجاد طبسی نژاد که اومده بود تهران برای مسابقات ووشو با استاد کوه کمری بنیان گذار جیت کاندو چند ساعتی صحبت داشتیم.

من و همسر گلم فهیمه پژوهنده و سجاد عزیز،

ایشون برای هرکدوم از ما بواسطه ی رفتارمون توی اولین برخورد، لقبی دادن

و لقب من رو مرد آرام گذاشتن.

و بعد از اون هم بمراتب از آرامش من بمن گفته شد.

نمیگم الان دیگه شدم آرامترین یا کاملا روی احساساتم کنترل دارم اما خیلی پیشرفت کردم که بجز خودم دیگران هم در من این آرامش رو میبینن.

استاد عزیزم سپاسگزارم بخاطر وجود آرام شما که الگویی برای آرام تر شدن من بودید.

شاد

پاینده

وسازنده باشید.