گفتگو با دوستان 1 |  همراه ماندن با جریان هدایت

سلام

همیشه وقتی قلبم از فایل ها پر شده و طاقت صبر کردن ندارم میام و کامنت مینویسم. و همیشه وقتی سلام می نویسم نمی دونم بعدش چی بگم…اینقدر بی طاقتم دلم می خواد بی مقدمه بدون سلام و علیک بنویسم…بلکه آروم بگیره قلبم از اینهمه عشق از این همه حس عجیبی که واقعا نمی دونم چیه، اصلا نمی دونم اسمش رو چی بزارم…حتی پیش خودم نمی تونم این حس رو تحلیل کنم. فقط می فهمم بدون کنترل، هق هق کنان در حال اشک ریختن هستم. اشکی که انگار قصد خشک شدن نداره… امشب شام مهمون دارم و الان ساعت چهار بعدظهر هستش… حتی نتونستم صبر کنم تا فردا…

اول وقتی نوشته ی مریم جان رو خوندم که نوشته بودند این اپلیکیشن فقط برای آیفون هستش، یه فکر گذرای ناراحتی از ذهنم گذشت که کاش اندروید هم بود. یاکاش منم آیفون داشتم، ولی در همان صدم ثانیه درک کردم و به یاد آوردم قانون رو. دوستانی که در مدار بالای ثروت هستند، آن ها آیفون دارند، آن ها به درجه ای رسیدن که می تونن با استاد بصورت زنده گفتگو داشته باشند. پس دوستانی که مثل من در مدار پایین تری هستند و گوشی اندروید دارند، باید ادامه بدیم. دور نیست اون روزها… دور نیست رفتن به مدارهای بالای ثروت…دور نیست داشتن امکانات با کیفیت، گوشی با کیفیت، دور نیست حضور در گروه های با ارزش و گفتگوی خالص و الهی توی اون گروه ها… و خدارو شکر می کنم که یه گوشی با کیفیت اندروید دارم، که همیشه خواسته هامو برآورده کرده. سرعت خوب، تصویر خوب و امکانات خوب. و من قادرم ازش پول بسازم، لذت ببرم. و زندگی شیرین که حق الهی منه رو بچشم. واقعا از خدا سپاسگزارم برای داشتنش و باهاش دوستم. با گوشی خوشگل دوستم.

استاد عزیز، چطور ازتون تشکر کنم که به این ایده هم عمل کردید؟؟؟ این ایده، نتیجه اش شده چندین فایل زندگی ساز، چندین فایل پر از آگاهی الهی…

استاد خوبم، اگه بدونید چقدر این فایل ها بی نظیرن!!! نمی دونم از چه نظر بگم بی نظیرن، نمی دونم بگم باورهامون قوی تر میشه؟ نمی دونم بگم حسمون خوب میشه؟ نمی دونم بگم قلبمون باز میشه؟ نمی دونم چی بگم… کمه این جمله ها، حق مطلب ادا نمیشه. استاد با این قسمت و این چنین قسمت ها، من متصل میشم به خدا… من سبکبال میشم. من حس پرواز دارم. من روحم از دنیا فاصله می گیره انگار، در یک عالم خاص قرار می گیره. دنیای الهی.. دنیای خدایی… دنیای متصل به خدا و حس خدا…

وقتی بچه ها داشتن صحبت می کردن، من بدون پرده خودم رو می دیدم که دارم حرف می زنم…اون منم که دارم براتون تعریف می کنم… اون منم که به آرزوهاش رسیده…از صفر به درآمد بالای 200 میلیون. به سفرهای داخلی و خارجی فراوان و باکیفیت…به زندگی راحت. اون من بودم. من بودم که مهاجرت کردم. من بودم که همه ی دوره های شمارو داره… اون من بودم استاد… آخه نمی دونید، باور کنید اینقدر با پوست و استخوان درک می کنم اینو باورش برای دیگران سخته… می تونم قسم بخورم اون من بودم… اصلا خودمو دور از اون شرایط نمی بینم…دور حس نمی کنم… انگار تمام اون ها من بودم. اون من بودم که اینقدر دوره های شمارو داره که سردرگمه کدوم رو ببینه…اون من بودم که داشتم از درک قران می گفتم. از درک داستان هدایت… از این حد از ارتباط با الله… تمام اون ها من بودم استاد… چیزی غیر از این نیست…

آقا حامد عزیز، سپیده بانوی گل، بهتون افتخار می کنم، تحسینتون می کنم، بهتون تبریک می گم. بخاطر حضورتون در این مسیر، بخاطر جدیتتون در این راه، بخاطر وجودتون، بخاطر رسیدن به آرزوهاتون… شما لایقش هستید، شما لایق بهترین ها هستید.. حتی بهتر و بالاتر از این هایی که شمردید… گوارای وجودتون باشه این اتصال نابتون… گوارای وجودتون باشه نعمات الهی که براتون سرازیر میشه… اون عشق، اون زندگی، اون هدایت ها، اون نعمت ها… همه و همه. براتون آرزوی موفقیت بیشتر دارم دوستان عزیزم.

درست می گی شرین جان، وقتی ما گفته های استاد رو فقط گوش میدیم و تایید می کنیم تا حدی نسبت به قبل مدارمون رو بالا میبره، ولی زمانی که شروع می کنیم روی گفته های استاد تحقیق کردن، تفکر کردن، کار کردن، نمونه دیدن و…و…و… هرکاری که بهمون الهام میشه انجام بدیم تا با جان و دل درک کنیم گفته های استاد رو… اون وقته که تا حدی زیادی قادریم در مدار بالاتر قرار بگیریم. و اون وقته که غرق الله می شیم.

چقدر تکامل دیده میشه توی این فایل…دوستان عزیز 5-8 سال توی این مسیر هستند. خداوندا، با بیان هزاران باره ی این موضوع و یادآوری اون، لحظه به لحظه بهم آرامش خاطر میده که نگم دو ساله توی این مسیری ولی به درآمد بالا نرسیدم. درعوض کلی دستاورد داشتم. درعوض کلی الهی تر شدم. کلی خالص تر شدم. کلی حال دلم خوب شده. کلی ارتباطم با دیگران دلخواه تر شده. و البته در سال قبل یه درآمد جزئی داشتم، اونم دلگرمی کننده هستش برام. چون تا این سن خوب پول ساختم ولی استخدام دیگران بودم. امسال اینقدر قوی شده بودم به نسبت سی سال گذشته که تونستم حرکت کنم، پا روی ترس ها و شرک هام بزارم و قدم بردارم در مسیر علایقم. در مسیری که آزادی عمل و اختیار دارم. اختیار اجرای ایده هام. اختیار در زمان و مکان کارم… در مسیری که به الله یکتا نزدیک تر میشم… در مسیری که حالم خوبه. به همون نسبتی که به خواسته هامون میرسیم توقع مون میره بالا. و باید به یاد بیاریم که از کجا شروع کردیم. و من خداروشکر می کنم که از یه خونه ی کوچیک و با کلی محدودیت زندگی می کردم و الان نزدیک 9 ماهه توی خونه ی بزرگ و مناسب و باب میلم زندگی می کنم. با کلی آزادی عمل که قبلا شرک داشتم و فکر می کنم همسر اجازه نمیده تا من فلان کارو کنم. اما الان که دارم این کامنت رو می نویسم به وضوح می بینم چقدر به آزادی عمل تونستم برسم. چی ارزشمندتر از این؟! که روزبه روز دارم آزادانه تر در تمام جنبه ها زندگی می کنم.

بخاطر همین اینقدر واضح لمس کردم که حامد و سپیده، آینده ی چندسال دیگه ی من هستن.

این جمله اینقدر الهی هستش که می نویسم که دوباره مرور بشه برامون:

بچه ها وقتی می خوان به شغل فکر کنن به عشق فکر کنن، و برن سراغ مسیر مورد علاقه شون. و توی اون مسیر باورهای خوب داشته باشن و حرکت کنن و چیز یاد بگیرن و پیشرفت کنن، ثروت نتیجه ی طبیعیشه…

چقدر این جمله شیرین و دلچسبه.. چقدر حال آدمو خوب می کنه.

استاد عزیزم، لطفا ادامه بدین. در عین حال که گفتگوهای ارزشمند با همپاره های ارزشمندم دارید، برای ما هم فایل تهیه کنید. متشکرم استاد عزیزم.

سلام جانان من

پرنسس زیبای من

پرنسس خوش قلب من

عزیزدلم عشق خالصت در سراسر سایت جاری هستش

در قلب من جاری هستش

قربونت برم که با اشک برام نوشتی

فرکانس عشقت رو با تمام وجودم دریافت کردم عزیزدلم، چشمان من هم مثل چشمان ناز خودت بارونی شد

باران نعمت الهی

متشکرم که برام نوشتی و اجازه دادی این عشق الهی جاری بشه دوست خوب من😘😘😘😘😘

سلام زیبای نازنینم

دوست خوب و الهی من

چقدر لذت بردم از کامنتت عزیزدلم

گل من، برای پدر بزرگوارت آرزوی سلامتی دارم…با اینکه یاد گرفتیم در مورد مسائل ناخواسته صحبت نکنیم، ولی من میخوام تجربه ام رو در اتفاق افتادن این بیماری برای پدرم بگم، که هم شما زیبای نازنین و هم بقیه دوستان با آرامش خاطر بیشتری با این بیماری روبرو بشن.

پدر من حدود سه ماه پیش به این بیماری مبتلا شد. هشتاد درصد ریه اش درگیر شده بود، بیماری قند هم داشتند. و دکتر به شدت تاکید کردند همین الان ببریدش بیمارستان، یک ثانیه هم تعلل نکنید.

پدرم راضی به بستری شدن نبود. بصورت کاملا هدایتی همسر یکی از دوستانمان طب سنتی کار می کنن، خداوند ایشون رو از همان جلوی مطب سر راه ما قرار داد. و طبق دستورات و داروهای گیاهی که ایشون گفتند پیش رفتیم، بادکش، بخور، کپسول اکسیژن، ده ها دم نوش، مغزیجات، سوپ مقوی و هرچی که بصورت طبیعی بشه بدن رو تقویت کرد. بیماری پدرم حدود یک ماه طول کشید ولی یک هفته ی وسط، به شدت، یعنی واقعا به شدت، حالشون خراب بود. به لطف خدا ادامه دادیم. و حالشون خوب شد. الهام خداوند به ما این بود که: این بیماری جدیده، شما انتظار دارید دکتر و بیمارستان درمانش کنن، ولی هنوز علم پزشکی به درمان قطعی نرسیده یا وارد ایران نشده، از همین نعمات طبیعی خداوند استفاده کنید.

البته خود پدر بنده حاضر نبودن برن بیمارستان و باعث شد ما اینطور پیش بریم.

به قول استاد اگر زمان مرگ فرا نرسد، هیچ عاملی نمی تواند باعث مرگ یک نفر شود.

خواهر کوچکترم هم، همان روزهای اول وقتی فهمید پدرم دچار این بیماری شده، گریه و ناراحتی می کرد، بهش گفتم، عزیز من، ما با گریه کردن دقیقا داریم به استقبال مرگ پدرمون میریم. فرکانس مرگش رو قوی تر می کنیم. اگر مطمئنم باشیم مثلا مثل سرماخوردگی خوب میشه، بازم گریه می کنیم؟ پس کاری که از دست ما برمیاد اینه که دست از ارسال فرکانس منفی برداریم و حال خودمونو خوب کنیم.

بخش جالب تر ماجرا که به شدت باعث شد باورهای ما بهبود پیدا کنه این بود که، پدر من در دوران بیماری در قرنطینه ی خاصی نبود، یعنی توی اتاق بود، ما دخترها به همراه بچه ها و همسرها در کنار پدرمان بودیم. گاهی ایشون از شدت سرفه، باد سرفه اش به ما میرسید. و ما ماسک نداشتیم، و از طرفی هر وقت می‌خواستیم بیدارشون کنیم برای خوردن دارو و غذا، ناز و نوازشش می کردیم، بدون دستکش و… و خداروشکر هیچ کدوممون مبتلا نشدیم.

حتی در جامعه و بین مردم هم که نگاه کنید، مشخصه که این بیماری اینقدر ترسناک نیست، من هم اوایل این بیماری که پارسال بود، بیمارستان بودم، و هم چهار ماه پیش که خواهرزاده ام متولد شد. اون اوایل پرسنل بیمارستان به شدت مراقب بودن، لباس خاص می پوشیدن، و از اینجور کارا، ولی چهار ماه پیش که اونجا بودیم، پرسنل فقط ماسک داشتن.

توجه به همین یک نکته، باعث میشه اون اضطراب و نگرانی رو از خودمون دور کنیم. و همچنین از اعضای خانوادمون.

دوست نازنینم، اصلا دلشوره نداشته باش گلم و فقط بسپار به خدا. انشالله زودتر خبر سلامتی پدر عزیزت رو توی کامنت های بعدی ببینم.😘😘

سلام دوست عزیز

قبلا کامنت شمارو مطالعه کرده بودم. الان داشتم کامنت آقای یونس پریرو رو می خوندم و تفکر می کردم، ماوس رو بلند کردم ببینم چراغ زیرش روشنه، صفحه اسکرول شد، و جایی استپ شد که مرتبط با تفکریه که الان دارم. چقدر هدایت خداوند زیباست. به هزاران طریق هدایت می کنه. اونجا که نوشتید:

روح ما قبل از ورود به دنیای مادی از توانایی بی نهاااااایت بالایی که برای حل مسائل داره با خبره و یکسری خواسته ها داره یکسری تجربه هارو میخواد،یکسری چیزارو میخواد خلق کنه که نیاز به فضایی داره که اولا به تضادهایی بربخوره تا اولا بشناسه خواسته هاشو دوما خلقشون کنه

با اینکه این تفکر رو قبلا شنیده بودم، ولی انگار الان در مدار درکش قرار گرفتم.

دقیقا همینیه که گفتید. متن الهی تون رو توی دفترم یادداشت کردم.

بعد با خودم فکر می کردم. ما از خداییم. اینجوری نیست که ما یه موجود باشیم و خدا یه چیز دیگه. در اصل ما خداییم. خداست که می خواد تجربه کنه. از قبلش که انسان وجود نداشته، خداوند انسان رو خلق می کنه و تجربه می کنه آفرینش و خلق یه همچین موجودی رو، و به خودش احسنت می گه.

انسان رو خلق می کنه و از روح خودش درون اون می دمه، در نتیجه هر انسان به تنهایی شروع می کنه به خلق کردن و تجربه کردن چیزهای جدید و یجورایی در روح ثبت و ضبط میشه این تجربه ها و احساس ها دیگه، در جسم ما که ذخیره نمیشه در روح ما باقی می مونه. و در واقع تجربه های هر انسان برمیگرده به اینکه روح خدا تجربه کرده این چیزهای جدید رو.

و با خلق انسان و این چنین تجربه کردن ها، انگار خداوند سیستم میسازه، که بیشتر و بیشتر تجربه و خلق کنه.

و طبق تکامل، خداوند کره زمین یا کهشان ها رو خلق می کنه، بعد حیوانات رو. تصور کنید موجوداتی به اسم حیوانات خلق می کنه که طبق غریزه، طبق یه برنامه ریزی که از قبل بهشون داده شده، یکسری کارها می کنن. و قوه ی تخیل یا خلق کردن آنچه میخوان رو ندارن. و بعدش که انسان رو خلق می کنه، از روح خودش در اون می دمه، و انسان قدرت فراتر از موجوات قبلی که خلق کرده دریافت می کنه. مثل تخیل، مثل صحبت کردن مثل رفع تضادهاش یا تمام چیزهایی که حیوانات از آن ها بی بهره هستند.

حتی من فکر می کنم بعید نیست میلیارها سال بعد، انسان چیزی مثل خودش خلق کنه، برای مثال الان ربات ساخته که طبق برنامه ریزی یکسری کارها انجام میدن. قطعا خداوند هدایت می کنه و انسان میتونه جنبه ی روح رو هم در ربات پیاده کنه. یا مثلا الان حافظه ی درونی یک ربات محدوده، پر میشه، ولی حافظه ی انسان نامحدوده، اینطوری نیست که کلی خاطره و فیلم و تصاویر توی ذهنش ثبت بشه و دیگه جا نباشه برای خاطرات جدید. حجم حافظه ی انسان نامحدوده. من فکر کنم روزی برسه که انسان بتونه همین نامحدود بودن رو در ربات ساخته ی خودش پیاده کنه.

و تمام این خلق کردن ها برمی گرده به اینکه، ما خداییم. خداوند درون ماست. خداست که داره پیش میبره.

نمی دونم از چه زمانی و چرا این ذهنیت جا افتاد که خدا اون بالاست و ما مثل لشکر سیاه او هستیم و فقط اومدیم که امتحان پس بدیم و بعدش بریم بهشت یا جهنم… چقدر این تفکر که در جوامع رواج داره، اشتباهه. اصلا رفته توی مسیر اشتباه.

ولی این تفکری که اینجا داریم در مورد خداوند یاد می گیریم و روز به روز بیشتر درک می کنیم، همون توحید، همون شناخت خود، شناخت خدا، این تفکر ریشه ای خیلی حل مسائل رو راحت می کنه، خیلی حس خوبی از اینجا در این جهان مادی بودن داریم. در واقع به صلح میرسیم. میتونیم با عشق درونی از حضورمون در این دنیای مادی لذت ببریم و به خواسته هامون برسیم و جهان رو گسترش بدیم.

خدایا متشکرم بخاطر حضور استاد، این سایت و دوستان عزیزی که با همدیگه در این مسیر الهی و رشد و کمال هستیم.