گفتگو با دوستان 1 |  همراه ماندن با جریان هدایت - صفحه 6

سلام

همیشه وقتی قلبم از فایل ها پر شده و طاقت صبر کردن ندارم میام و کامنت مینویسم. و همیشه وقتی سلام می نویسم نمی دونم بعدش چی بگم…اینقدر بی طاقتم دلم می خواد بی مقدمه بدون سلام و علیک بنویسم…بلکه آروم بگیره قلبم از اینهمه عشق از این همه حس عجیبی که واقعا نمی دونم چیه، اصلا نمی دونم اسمش رو چی بزارم…حتی پیش خودم نمی تونم این حس رو تحلیل کنم. فقط می فهمم بدون کنترل، هق هق کنان در حال اشک ریختن هستم. اشکی که انگار قصد خشک شدن نداره… امشب شام مهمون دارم و الان ساعت چهار بعدظهر هستش… حتی نتونستم صبر کنم تا فردا…

اول وقتی نوشته ی مریم جان رو خوندم که نوشته بودند این اپلیکیشن فقط برای آیفون هستش، یه فکر گذرای ناراحتی از ذهنم گذشت که کاش اندروید هم بود. یاکاش منم آیفون داشتم، ولی در همان صدم ثانیه درک کردم و به یاد آوردم قانون رو. دوستانی که در مدار بالای ثروت هستند، آن ها آیفون دارند، آن ها به درجه ای رسیدن که می تونن با استاد بصورت زنده گفتگو داشته باشند. پس دوستانی که مثل من در مدار پایین تری هستند و گوشی اندروید دارند، باید ادامه بدیم. دور نیست اون روزها… دور نیست رفتن به مدارهای بالای ثروت…دور نیست داشتن امکانات با کیفیت، گوشی با کیفیت، دور نیست حضور در گروه های با ارزش و گفتگوی خالص و الهی توی اون گروه ها… و خدارو شکر می کنم که یه گوشی با کیفیت اندروید دارم، که همیشه خواسته هامو برآورده کرده. سرعت خوب، تصویر خوب و امکانات خوب. و من قادرم ازش پول بسازم، لذت ببرم. و زندگی شیرین که حق الهی منه رو بچشم. واقعا از خدا سپاسگزارم برای داشتنش و باهاش دوستم. با گوشی خوشگل دوستم.

استاد عزیز، چطور ازتون تشکر کنم که به این ایده هم عمل کردید؟؟؟ این ایده، نتیجه اش شده چندین فایل زندگی ساز، چندین فایل پر از آگاهی الهی…

استاد خوبم، اگه بدونید چقدر این فایل ها بی نظیرن!!! نمی دونم از چه نظر بگم بی نظیرن، نمی دونم بگم باورهامون قوی تر میشه؟ نمی دونم بگم حسمون خوب میشه؟ نمی دونم بگم قلبمون باز میشه؟ نمی دونم چی بگم… کمه این جمله ها، حق مطلب ادا نمیشه. استاد با این قسمت و این چنین قسمت ها، من متصل میشم به خدا… من سبکبال میشم. من حس پرواز دارم. من روحم از دنیا فاصله می گیره انگار، در یک عالم خاص قرار می گیره. دنیای الهی.. دنیای خدایی… دنیای متصل به خدا و حس خدا…

وقتی بچه ها داشتن صحبت می کردن، من بدون پرده خودم رو می دیدم که دارم حرف می زنم…اون منم که دارم براتون تعریف می کنم… اون منم که به آرزوهاش رسیده…از صفر به درآمد بالای 200 میلیون. به سفرهای داخلی و خارجی فراوان و باکیفیت…به زندگی راحت. اون من بودم. من بودم که مهاجرت کردم. من بودم که همه ی دوره های شمارو داره… اون من بودم استاد… آخه نمی دونید، باور کنید اینقدر با پوست و استخوان درک می کنم اینو باورش برای دیگران سخته… می تونم قسم بخورم اون من بودم… اصلا خودمو دور از اون شرایط نمی بینم…دور حس نمی کنم… انگار تمام اون ها من بودم. اون من بودم که اینقدر دوره های شمارو داره که سردرگمه کدوم رو ببینه…اون من بودم که داشتم از درک قران می گفتم. از درک داستان هدایت… از این حد از ارتباط با الله… تمام اون ها من بودم استاد… چیزی غیر از این نیست…

آقا حامد عزیز، سپیده بانوی گل، بهتون افتخار می کنم، تحسینتون می کنم، بهتون تبریک می گم. بخاطر حضورتون در این مسیر، بخاطر جدیتتون در این راه، بخاطر وجودتون، بخاطر رسیدن به آرزوهاتون… شما لایقش هستید، شما لایق بهترین ها هستید.. حتی بهتر و بالاتر از این هایی که شمردید… گوارای وجودتون باشه این اتصال نابتون… گوارای وجودتون باشه نعمات الهی که براتون سرازیر میشه… اون عشق، اون زندگی، اون هدایت ها، اون نعمت ها… همه و همه. براتون آرزوی موفقیت بیشتر دارم دوستان عزیزم.

درست می گی شرین جان، وقتی ما گفته های استاد رو فقط گوش میدیم و تایید می کنیم تا حدی نسبت به قبل مدارمون رو بالا میبره، ولی زمانی که شروع می کنیم روی گفته های استاد تحقیق کردن، تفکر کردن، کار کردن، نمونه دیدن و…و…و… هرکاری که بهمون الهام میشه انجام بدیم تا با جان و دل درک کنیم گفته های استاد رو… اون وقته که تا حدی زیادی قادریم در مدار بالاتر قرار بگیریم. و اون وقته که غرق الله می شیم.

چقدر تکامل دیده میشه توی این فایل…دوستان عزیز 5-8 سال توی این مسیر هستند. خداوندا، با بیان هزاران باره ی این موضوع و یادآوری اون، لحظه به لحظه بهم آرامش خاطر میده که نگم دو ساله توی این مسیری ولی به درآمد بالا نرسیدم. درعوض کلی دستاورد داشتم. درعوض کلی الهی تر شدم. کلی خالص تر شدم. کلی حال دلم خوب شده. کلی ارتباطم با دیگران دلخواه تر شده. و البته در سال قبل یه درآمد جزئی داشتم، اونم دلگرمی کننده هستش برام. چون تا این سن خوب پول ساختم ولی استخدام دیگران بودم. امسال اینقدر قوی شده بودم به نسبت سی سال گذشته که تونستم حرکت کنم، پا روی ترس ها و شرک هام بزارم و قدم بردارم در مسیر علایقم. در مسیری که آزادی عمل و اختیار دارم. اختیار اجرای ایده هام. اختیار در زمان و مکان کارم… در مسیری که به الله یکتا نزدیک تر میشم… در مسیری که حالم خوبه. به همون نسبتی که به خواسته هامون میرسیم توقع مون میره بالا. و باید به یاد بیاریم که از کجا شروع کردیم. و من خداروشکر می کنم که از یه خونه ی کوچیک و با کلی محدودیت زندگی می کردم و الان نزدیک 9 ماهه توی خونه ی بزرگ و مناسب و باب میلم زندگی می کنم. با کلی آزادی عمل که قبلا شرک داشتم و فکر می کنم همسر اجازه نمیده تا من فلان کارو کنم. اما الان که دارم این کامنت رو می نویسم به وضوح می بینم چقدر به آزادی عمل تونستم برسم. چی ارزشمندتر از این؟! که روزبه روز دارم آزادانه تر در تمام جنبه ها زندگی می کنم.

بخاطر همین اینقدر واضح لمس کردم که حامد و سپیده، آینده ی چندسال دیگه ی من هستن.

این جمله اینقدر الهی هستش که می نویسم که دوباره مرور بشه برامون:

بچه ها وقتی می خوان به شغل فکر کنن به عشق فکر کنن، و برن سراغ مسیر مورد علاقه شون. و توی اون مسیر باورهای خوب داشته باشن و حرکت کنن و چیز یاد بگیرن و پیشرفت کنن، ثروت نتیجه ی طبیعیشه…

چقدر این جمله شیرین و دلچسبه.. چقدر حال آدمو خوب می کنه.

استاد عزیزم، لطفا ادامه بدین. در عین حال که گفتگوهای ارزشمند با همپاره های ارزشمندم دارید، برای ما هم فایل تهیه کنید. متشکرم استاد عزیزم.