گفتگو با دوستان 2 |  با ارزش ترین سرمایه زندگی

خدایا ب نهایت سپاسگذارتم که در این مدار بودم و تونستم بشنوم و بفهمم.مو به تنم سیخ شد اشک ریختم ، و غبطه خوردم که چرا من مرد عمل نبودم ،چرا تعهد لازم رو نداشتم، چرا واثتی رقمایی میشه دادشت که اصلا از ذهن من نمیگذره من کوچیکاش هم به دست نیاوردم،چون عمل نکردم،چون تا نتایج اومد افتادم توی تله و ول کردم و مثه کش برگشتم سر نقطه ی اول.

ولی بازم هم خوشحالم که من هنوز توی این فرکانس هستم درک میکنم میفهمم حرف بچه ها رو،اشک میریزم با اشک استاد،حس استاد رو درک میکنم وقتی می بینه درخت اموزش هاش چه میوه هایی داده ،پس من توی مسیر هستم و باید با تعهد کار کنیم،تنها کار متفاوتی که بچه ها انجام دادن اینه که ادامه دادن تعهد دادن و همراه هر وعده غذا غذای روحشون هم دادن،اخه خدایا کی میتونه به خودش غذا نده؟؟؟؟

تنها کسی این کار رو میکنه که باور نکرده هنوز که این غذای روح هست کار کردن روی خودمون،حالا اونایی که اشپزای خوبی هستن با صبر و حوصله غذا درس میکنن یه چیز خوشمزه هم تحویل میدن،

یکی هم که نه همه چیز رو اپز میکنه خب طمعش مشخصه دیگه،جریان کار کردن ما هم همینه یکی از بچه ها توی کامنت قبل نوشته بود .به کجا چنین شتابان ؟؟

فایل ها و دره ها رو داریم عجله ی تموم شدن داریم بجای این که عمل کنیم به هر نکته.

باور و تعهد کافی ثمره ی این عزیزان هست،هرچی دارین نوش جونتون،گوارای وجودتون