گفتگو با دوستان 3 |  تسلیم بودن در برابر هدایت - صفحه 14

گفتگوی استادعباس منش قسمت 3.

سلام به استادعزیزوگرانقدرم .

عاشق فایل‌هایی که مرتبط به توحید هستن ،هستم.

ازگوش کردن این فایل خیلی لذت بردم.

چون مثل همیشه درسها وآگاهیهای فوق‌العاده ای داشت.

خودم کسی بودم که هیچ آگاهی نسبت به هدایت خداوندنداشتم .

درمورد هدایت، باورم این بود که هرکسی که مذهبیه،خداوندمورد هدایت وعنایت خودش قرار قرار

میده .

بقیه آدما هم ول معطلن .

منم که هیچ وقت مذهبی نبودم ،بنابراین دنبال هدایت خدا هم نبودم.

من خدا رووقتی یادمیکردم که کارم گیرش بود.

یا نیاز بهش داشتم.

یازمانی که به مشکل برمی‌خوردم ،صداش میکردم.

ارتباط بین خدا و بنده را هم درهمین سطح می‌دیدم.

فکرمیکردم خداوجود داره برای زمانهایی که ما بهش نیاز داریم.

واقعن نقش خدا رودرهمین حد می‌دیدم.

باکلماتی مثل (اعتماد،هدایت،تسلیم)کاملن بیگانه بودم .

واژه ی ایمان رو شنیده بودم .اماچون ازخودم راضی نبودم وفکرمیکردم خدا سمت آدمهای باایمان میره.خودموکنارکشیده بودم و هیچ احساس خاصی به خدا نداشتم .پس ارتباط خاصی به غیراززمانهایی که فکرمیکردم نیاز دارم ،نداشتم اونم به جهت اینکه چاره ای نمیدیدم .

تااینکه علاقم به مطالعه زیاد شد وکتابهای مختلف انگیزشی روشروع به مطالعه کردم .

کم کم حس وحالم ونگاهم به خدا تغییرکرد.

برداشتم ازارتباطمون هم متفاوت شد.

ومتوجه شدم ارتباط بین من وخدا خیلی عمیق ترازاین چیزاییه که شنیدم.

بالاخره بامطالعه هرکتاب ونکته برداری ونوشتن چکیده ای ازهرکدوم ،یه کم سطح آگاهیم بالارفت.

یه جاهایی خودم کنجکاو میشدم ودلم‌میخاست بیشتر از خدابدونم.

تا اینکه به استاد رسیدم.

دقیقن قبل ارسال بیماری پندمیک ،من بااستادآشنا شدم.

دیگه طرز صحبت ودانسته ها و گفته های استاد،نه یک دل نه صد دل بلکه هزاردل منو عاشق خدا کرد.

انصافا وقتی استاد فایل توحیدی میزاره ،من میمیرم براش.

هیچ به اندازه ی گوش کردن این فایلها بهم لذت نمیده.

بارها بارها هم گوش بدم بازم سیر نمیشم.

منم سالهای دارم با هدایت خدا پیش گرفتن روتمرین میکنم وهردفه کم کم با درک یه مطلب ،گام ‌ب گام به جلو حرکت کردم .

تااینکه امسال خیلی بهترازسالهای قبل به درکش رسیدم وبه معنی ومفهوم واقعیش رسیدم.

وقتی تو این مسیر میفتی هیچ چیزی به اندازه ی همین هدایت بهت لذت نمیده.چون اکثر جاها ماها سردرگم هستیم.وداستان هدایتو که بفهمیم راحت تسلیم اتفاقات میشیم ودست ازتقلا زدن وزور زدن برمی‌داریم.

خودم خیلی جاها توزندگی زورای الکی زدم وهیچ نتایج خوبی دریافت نکردم.

کلا همیشه فکر میکردم همه چی به عهده ی منه !

نمی‌دونستم منو و خدا باهم میتونیم یکی بشیم.واین باهم بودنمون ما روبه همه‌ی خواسته هامیرسونه.

خب درک این موضوع کمی سخت بود.ولی تجربه های زندگی نشونم دادن که به تنهایی نمیتونم ازپس مشکلات ودقدقه های زندگی بربیام.

باید یکی کنارم باشه.

من نیاز به یه تکیه گاه داشتم.

نیاز به کسی که هرجاسرخورده میشم وهرجا بر سر دو راهی میمونم وهرجا که کاسه ی چ کنم چ کنم دست میگیرم ،نجاتم بده ومسیری رو نشونم بده که من ازاون‌وضعیت وشرایط بیرون بیام.

من همیشه دچار شک وتردیدها هستم .

همیشه مضطرب ونگران هستم.

همیشه ترسها بیشتر به من غلبه میکنن.

همیشه نیاز به کسی داشتم که ازهرلحاظ اونو قبول داشته باشم .

قدرتی در اون ببینم که باخیال راحت بتونم کنارش ایمن بگیرم.

وقتی که یادش میکنم ،احساس آرامش بگیرم.

زمانی که صداش میزنم وازش درخاست میکنم خیالم راحت راحت باشه که صبر من ،یا امیدداشتن من ،حتمن بی شک منجر به اتفاق خوب وعالی تبدیل میشه.

چ‌کسی بالاتر وبهتر ازخدای من بود؟!

چ کسی قدرتمندترازخدای من بود؟!

چ‌کسی مورد اعتماد تر از خدای من بود؟!

هیچ کس!

فقط خدا .

وخدا همه جا ودر همه ی لحظه ها باماست .

تنها کسی که همیشه ودرهرحالتی دوست ورفیقته واگه ازش درخاست کنی ،بت پاسخ میده ،همون اوسا کریم خودمونه.

دیگه بی نهایت صفات ارزنده داره که قابل وصف نیست.

وقتی هم تومسیر توحیدی میفتی ،به قول استاد دیگه انتهایی نداره.

به هرجا وبه هرمقطع قشنگی که برسی باز میبینی بازم حسهای قشنگ ترازاین هست.

واقعن نمیشه گفت اوج این رابطه به کجا وتا کجا ختم میشه.

حقیقتا هم همین طوره که این حس ویکتاپرستی لزوما برای دین خاص یاادیان خاصی نیست.

برای همه ی ادیانه .

ولزومی نداره توبه چیز خاصی اعتقاد داشته باشی بعد بیای خدا روانتخاب کنی.

میشه فقط خدا رو داشت وبس.

چون باداشتن خدا ،تو نیازی به هیچ بنی بشری یاهیچ چیز مادی دیگه ای نداری.

باخداباشی انگار همه چیو داری.

انگار که نه واقعن همه چیو داری.

هممون روزا ولحظاتی داشتیم وداریم که حس عجیبی بین ما وخدا میگیره .حسی که نمی‌تونیم بیانش کنیم.

الآنم که دارم میگم اشک از چشمام جاری شدن.

تو اون لحظه ها،اشک ریختن قشنگه .خندیدن قشنگه .دادزدن وفریاد زدن قشنگه. تنها بودن قشنگه .توجمع بودن قشنگه .همه چی رنگ قشنگ به خودش میگیره.

آدم یه اوجی میگیره که فکر می‌کنه داره پرواز می‌کنه درحالیکه روی زمینه.

هروقت همچین حس وحالهایی بهم دست میده .همون لحظه ازخدامیخام این لحظاتم روبیشتروبیشتربکنه.

کسی که همچین لحظه های روباخدا تجربه می‌کنه خیلی دوست داره زمان بیشتری ازاین تجربه هاداشته باشه .منتهی همه ی اینا بستگی به عملکردهای مثبت ما داره.

هرچقدر فرکانسهای مثبت بیشتری به جهان ارسال میکنیم بیشترازجهان پاداش میگیریم وازاین لحظات بیشتربرامون پیش میاد.

هرچقدر روحت بزرگ ترومعنوی تر میشه به خدابیشترنزدیک تر میشی.

دلت دریایی وقلبت آکنده ازمهرومحبت میشه.

نگاهت به همه وهمه باعشقه.

چرا؟! چون خدا تووجودته.

یکی از بزرگترین خواسته هام همینه که به درک حقیقی خداوند برسم.

به خدا نزدیک ونزدیکتربشم.

خدا رو تو همه ی لحظاتم داشته باشم.

«هدایت»ینی همین .ینی تمام لحظه هاوتو تمام کارات ،خدا رو مقدم بر همه ی امور زندگیت بدونی.

چی ازاین بهتر!.

کی ازخدا قابل اعتماد تر!

پس این ایمان من به وجود پروردگارم منوبه سمت هدایتش میبره.

وقتی با هدایت خدا پیش برم.

کمترخطا واشتباه میکنم.

دیگه کینه ورنجش ازکسی نمی‌گیرم.

دیگه زود واکنش نشون نمیدم.

آروم ازسر راه خدا کنار میرم وبقیه ی امور به خودش میسپارم.

فکرنمیکنم تنها و بی کسم.

ترسها ونگرانی ها ودل واپسی هام کنارمیرن وجاش امید دل منو پر می‌کنه.

عجله نمیکنم بلکه صبرمیکنم چون مطمئنم هراتفاقی که افتاده ،خیر من درش هست.فقط کافیه صبوری کنم تانتایجش روببینم.

توقعم ازآدمای اطرافم کم میشه چون تکیه گاهی مثل خدا رو دارم.

دست وپای الکی نمی‌زنم .

خیلی وقتها کاری هم نمیکنم .

واقعن تسلیمم وراضیم به رضای خودش .

خیلی وقتها گفتیم راضی هستیم به رضای خودش ولی دست به خیلی کارها هم زدیم که بعدپشیمون شدیم.

چون مدام نجواها توذهنمون پرسه زدن گفتن پاشو پاشو خودت یه کاری بکن .نه بابا صبرکنی بدترمیشه.بی خیال خودت نکنی کی بکنه ؟!این نجواها،گاهی آدمو به جنون هم میکشن.

هرچقدر شناخت من به خدابیشتر بشه، ایمانم هم بیشترمیشه وبیشتردلم میخاد باهدایتش پیش برم .وبیشترتسلیمش هستم وبهترصبوری میکنم وامیدوارترزندگی میکنم.درنهایت باآرامش بیشتر وباشادی بیشتر درمسیرم حرکت میکنم.

پس همه ی اینها زنجیره وار به هم مرتبط هستن تا منوبه خوشبختی کامل برسونن.

دیدید یه وقتایی یه حرکتایی به آدم خیلی حال میده .

داستان هدایت هم همچین حسی به من میده.

خیلی ازش خوشم میاد.راسش بیشترخوشم میاد ب خاطراینکه ازعقل ناقص خودم خسته شده بودم .بااین کارم وبااین اطمینان به خدا ،همه چیو انگارانداختم رودوش خودش.

بیشتر به کارای دیگه میرسم وبیشتر ازوقتم استفاده میکنم.

دیگه تایمی که برای فکر کردن وحرص وجوش خوردن وبحث کردن بااین واون داشتم حالاهیچکدومو ندارم .

هرجا گیرمیکنم میگم خدایا خودت راه رونشونم بده .

ونشونم میده به همین سادگی.

فقط باید مراقب باشیم این اعتمادوایمانمون نلغزه.

اینکه یه جا بسپارم یه جا پس بگیرم ،فایده نداره.

استادگفتن این مسیر،تکامل خودش رومیخاد وانتهایی نداره ولی هرچقدر تلاشتوبیشتر باشه بیشتر نتیجه میگیری ولی گام به گام،قدم به قدم.

پرشی در کارنیست .فقط سرعت عملت می‌تونه بالاتر باشه.

خوشحالم خیلی خوشحالم که دراین مسیردرکنار استادوهمه ی عزیزان دیگه هستم وهردفه ازدوستان واستادعزیزم درسهای تازه ای از جهان دریافت میکنم.

هیجان سپیده جون رومیتونستم درک کنم و ببینم چ شوق وذوقی داره.

فقط حسودیم بهش شد که بااستاد هم کلام بود.

فرهاد جان عزیز را هم درک میکردم که چرا وبه چ‌علتی این باورها رو داره.

همگی ما آرام آرام آگاهی های ناب رو کشف کردیم چون مشتاق بودیم .چون وجودمون طالب درک این موضوعات بوده و هست.

تا زنده هستیم باید تلاش وحرکت برای ادامه ی این مسیر داشته باشیم .

ب نظرم هرچقدرم فکرکنیم خدارودیگه کامل شناختیم بازم هنوز نشناختیم.

در جایگاهی نیستیم که بتونیم همه ی عظمت و بزرگی وقدرتش رو به همون اندازه ای که هست ، درک کنیم.

همین قدر که در صدد شناختش هستیم کافیه .فقط باید حواسمون باشه که مغرور نشیم ودرهرلحظه متواضعانه وملتمسانه ازخداوند درخاست کنیم به قول استاد ،افتادگی رودرهرحالی داشته باشیم.

استادجونم عاشقتم .

قربون خودتو وپیامهای قشنگت.