گفتگو با دوستان 8 | فقط اولین قدم را بردار

سلام به استاد عباس منش و همه دوستان

من واقعا از این ایده لذت بردم که بچه ها میان و درباره موفقیت هاشون صحبت می کنند.

ی سوال برای من مطرح هست اینه که:

دوستان به محدودیت ها فکر نکردن و مثلا مثل اون خانم که پولی نداشته منتهی دنبال جا برای گالریش می گشته و یا اون دوست دیگه بلوچی که تو استان بلوچستان که از دید جامعه یک استان کم امکانات هستش اونطور به موفقیت رسیده و بقیه موارد…

خب انسان یک ذهن داره یک جسم یک روح و احساس که زبان روحش هست و وقتی انسان با زبان روحش یعنی احساسش پیش میره همه چی براش چیده میشه.

همیشه میگید به احساست توجه کن ببین چه احساسی داری و بقولی وسوسه و نجواهای شیطان رو توجه نکن یا همون محدودیت های ذهنت.

سوالم اینه پس کارکرد ذهن دقیقا چی هستش؟ اگه قرار باشه با احساس مون پیش بریم؟؟

مثلا اون خانم بدون پول دنبال مکان برای گالریش بوده یا اون دوست بلوچ مون تو استان محروم اون همه پیشرفت داشته به محدودیت های ذهن شون توجه نکردن و به شور و اشتیاق شون توجه کردن و پیش رفتن.

کارکرد ذهن این وسط پس چی هستش؟

اگه بناباشه فقط با احساس مون قدم برداریم پس ذهن مون چه کاربردی داره؟

ایا واقعا باید به ذهن توجه نکنیم؟؟

ایا فقط کارکرد ذهن همین هست که تضادها را جلو روی ما قرار میده ناخواسته ها رو برامون نشون میده و ما باید بهش توجه نکنیم و با احساس مون جلو بریم؟ (یعنی نقطه مقابل اون تضاد رو انتخاب کنیم)

خواستم واقعا بدونم کارکرد ذهن چیه پس که خدا بهمون دادتش؟

و اینکه

آیا همیشه با احساس مون پیش بریم موفقیت کسب می کنیم؟