گفتگو با دوستان 13 | خلق زندگی دلخواه، شانسی نیست

سلام خدمت استاد و دوستانی که کامنت رو میخونند

یادمه از بچگی به طور کاملا ناخوداگاه هز کی اسمی از شانس می آورد ذهنم مقاومت میکرد انگار اصن با روح من سازگار نبود و یک چیزی در درونم فریاد می‌زد که خفه شو و بهم‌می‌گفت و اصن باورم نمی شد که شانسی وجود داشته باشه چون اصلا نمیتونستم قبول کنم که این خدای من برای کسی تفاوت قائل میشه

همیشه سوالم این بود خدایا داستان چیه من نمیخام اینو باور کنم که شاید اگر باور کرده بودم تا الان خودکشی کرده بودم

من به خدایی که براساس شانس با خلقش رفتار میکنه کافرم

از همه آنهایی که کلمه شانس رو به زبون می آورند به شدت گریزانم طوری که الان کسی دورم نیس که از شانس حرف بزنه در واقع با کسی ارتباط ندارم چون همه دارن از شانس حرف می‌زنند و به شدت مشرکن

پناه میبرم به خود خدا از شرک بهش.خدایی که همه چیز طبق خواست اون انجام میشه و طبق قانون و عدالت

اعلام برائت میکنم نزد خدای خودم از مشرکین و من میخام موحد باشم و تمام قدرت رو به خدایی بدم که طبق قانون با خلقش رفتار میکنه

خداجونم شکرت میدونم که این که شانس رو قبول نکردم هم لطف خودت بود بر بنده حقیرت

خداجونم خودت کمک کن تا از کسانی که به تو شرک می‌ورزند اعراض کنم و ذره ای افکارشون روی من تاثیر نزاره به خودت پناه می آوریم از شیطانی که از چپ و راست و جلو و عقب حمله میکنه بهم

خداجونم من تو رو میپرستمت