گفتگو با دوستان 15 | هیچ بهانه ای پذیرفتنی نیست

سلام به همه عزیزان و استاد عزیزدلم

انقدر زیبایی های این فایل زیاده که نمیدونم از کدوم بنویسم از زیبایی دریاچه پشت سر استاد تا آرامش و لبخندهای استاد عزیزمون تا حرف های زیبای عادله و شکیبای عزیز

عادله و شکیبای عزیز از شوق توی حرف هاتون قلب من هم تند میزد و با گوش دادن به داستان زندگی تون اشک توی چشمام جمع شد… اشک شوق و “آفرین دختر، دمت گرم” ی که توی دلم بهتون گفتم

شکیبای عزیز وقتی گفتی: انگار یه دختر افسرده بودم ولی حالا دارم سومین کتابم رو چاپ میکنم، از ته قلبم خوشحال شدم و ذوق کردم برات…

چقدر شما دو خواهر قشنگ این مسیر رو رفتین

چقدر قشنگ به الهاماتی که بهتون شد عمل کردین و مسیر هر روز براتون روشن تر شد

وقتی به حرف هاتون گوش میدادم مثل این می موند که یه تئوری رو بلد باشم و حالا یه مثال عینی پیدا کردم براش که بگم آها توی این مرحله این کار رو کردن… اینجا این کار رو کردن

بودن توی این سایت و کار کردن روی خودم خیلی از سیمان های ذهنیم رو باز کرده ولی صحبت های شما دو نفر انگار قدرتش اندازه یه پتک بزرگ بود که یه بخش بزرگی از سیمان های ذهنیم رو یه جا کند

شکیبای عزیز اول صحبت هات گفتی که عزت نفس پایینی داشتم و توی خیابون تا نوک پام، سرم رو خم میکردم که کسی متوجه من نشه، میخواستم بگم دختر الان عزت نفس، اعتماد به نفس و آرامش از صدات میباره

من توی کامنت هایی که میخونم خیلی وقتا کامنت های اقای علی خوشدل رو میخونم و چه قدر هم قشنگ مینویسن

اقای خوشدل گفتین: از درآمد ۵۰۰ هزار تومن الان به درآمد ۱۰۰ میلیون رسیدم و گاهی اوقات نمیتونم جلوش رو بگیرم و همینجوری میاد

ناخودآگاه به خودم گفتم انگار نمیشه شاگرد استاد عباس منش باشی و درآمدت کمتر از ۱۰۰ تومن باشه، انگار یک دفعه این خواسته توی من شکل گرفت که باید درآمدم روی رنج ۱۰۰ باشه مثل علی خوشدل، حامد و سپیده عزیز و خیلی از دوستان