گفتگو با دوستان 19 | فرمول تغییر

چقدر کامنتون رو دوست داشتم چقدر باهاش اشک ریختم روح خدایی تون و جاری شدن این کلمات رو میدیدم انگار از وجودتون سرچشمه میگیره بااینکه زمان زیادی گذشته اما انگار الان تو همون لحظه بودم شاید باورتون نشه اون زمانی که بچها صحبت می کردن من میرفتم زاهدان انقد فقر و تضاد دیدم که اول فقط خودم رو ملامت کردم که ببین چ فرکانسی فرستادی داری به کجا میری و چیا رو به زندگیت دعوت کردی ولی ته دلم یه حس خاصی داشتم انگار میکفت صبور باشو تماشا کن بااینکه نجوا ول کن نبود ولی من تو اتوبوس بودم یهو دیدم حالا یا کلاب یا اینیستا استاد گذاشتن یا سایت یادم نیست حرفای حامد رو شنیدم در حالی که خودم وسط زاهدان بودم و از خدا هدایت می خواستم واقعا دیوانه شدم انگار یه پرده از چشمم کنار رفت که ببین توقع از بقیه داشتن توجه به ناخواسته ناشکری شرک ممکنه چ پیامدی داشته باشه ببین که همشو داری تو میسازی یه جوری اونجا برام مثل تاتر شده بود نمیدونم چطور بگم و اصن نمیدونم چرا اینجا در کامنت شما نوشتم ولی انگار باید گفته میشد خلاصه احساس عجیبی بود که فراموشش کرده بودم و الان برام تداعی شد

در اخر از کامنت شما خیلی مسرور و سرمست شدم

در پناه حق🙌🏼🌱